[7]: Λόγοι που το Daredevil άξιζε ένα χαμένο Σαββατοκύριακο

Είμαι ένας ενήλικας. Ένας ενήλικας με ευθύνες, λογαριασμούς, νοίκι, deadlines και ένα προσφάτως κατεβασμένο "Majora's Mask" στο DS μου που έχει δει μονάχα δυο ωρίτσες gameplay. Οι ώρες μου οι ελεύθερες είναι περιορισμένες. Πάραυτα, είμαι εδώ να σου εξηγήσω γιατί τσάκισα την καινούργια Marvelική σειρά σε δυο μερούλες για πλάκα.


Και ενώ από λεπτό σε λεπτό αναμένουμε να σκάσει το trailer για το "Batman vs Superman", ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, γιατί καμιά φορά ξεχνάω πως δεν είναι όλοι σαν και μένα.

Την Παρασκευή που μας πέρασε -που πλέον θα μείνει στη μνήμη μας ως «Μεγάλη» για άλλους λόγους- το Netflix παρουσίασε τη νέα της σειρά, βασισμένη στον (περίπου) υπερήρωα Daredevil. Κάποιοι δεν θα τον ξέρετε, κάποιοι θα τον θυμάστε σαν τον τύπο με τα δερμάτινα που έπαιξε ο Ben Affleck και τραγούδησαν γι' αυτόν οι Evanescence και κάποιοι θα προσπαθείτε να τον ξεχάσετε για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Όπως συνηθίζει με τις σειρές του το Netflix, τα επεισόδια όλα ανέβηκαν την ίδια στιγμή, δίνοντάς μας την ευκαιρία λοιπόν να πέσουμε στην γλυκιά αγκαλιά του καναπέ και να χαθούμε για ένα μεθυστικό 13-ωρο στα σκοτεινά σοκάκια του Hell's Kitchen.

Εδώ λοιπόν θα σας παραθέσω εφτά [7] λόγους για τους οποίους αξίζει κανείς να αφιερώσει τον χρόνο του -αν δεν το 'χει κάνει ήδη- και να απολαύσει αυτό το νέο κεφάλαιο, τόσο στην ιστορία της Marvel, όσο και στον τηλεοπτικό κόσμο της υπερηρωικής δράσης.

Για λόγους ευνοήτους (aka, δεν είναι όλοι λούζεροι σαν και μένα και σένα να χάσουν το Σαββατοκύριακό τους), θα προσπαθήσω να κρύψω τον φανμποησμό μου και τα σπόιλερς από δαύτο το κείμενο. Κάποια σημεία της πλοκής προφανώς και θα πρέπει να αναφερθούν, όπως και κάποιοι χαρακτήρες που ίσως δεν γίνονται γνωστοί στα ένα-δύο πρώτα επεισόδια, αλλά δεν έγινε και τίποτα. Δεν χαλάω τίποτα από την μαγεία.

Για πάμε.

---

1. R-Rated


Το ότι θα περίμενα να δω υλικό σκοτεινό, βίαιο και άκρως αιματηρό από την -Disney-owned- Μarvel και μάλιστα στην τηλεόρασή μου είναι κάτι που δεν περίμενα. Και δεν το λέω απλά για να το πω, κάποιες από τις σκηνές δράσεις είναι πραγματικά ακραίες. Σπασμένα κόκκαλα, μαχαιριές, ανελέητο βρωμόξυλο, πυρπολήσεις και τόσο, μα τόσο, αίμα. To ελεύθερο μοντέλο του Netflix άφησε την Marvel να ανασάνει και να μας δείξει ένα πρόσωπό της που δεν είχαμε ξαναδεί. Μας αποδεικνύει κάτι που εμείς οι freaks and geeks ξέραμε εξαρχής, πως το υλικό που έχει στα χέρια της δεν είναι μόνο για σπυριάρηδες, ιδρωμένους εφήβους και παιδάκια. Υπάρχει άπειρο ζουμί εκεί πέρα και αυτό το action drama το αποδεικνύει με το παραπάνω. Μας δείχνει και τι potential μπορεί να έχει το Deadpool.

---

2. Charlie Cox


Προσωπικά τον γνώρισα για πρώτη φορά στο "Boardwalk Empire" όπου έκανε τον Ιρλανδό δείρτη. Παρά τη γελοία προφορά (η Ιρλανδική γενικά), είδαμε πως το 'χει το πλάκωμα. Άλλοι έχουν να λένε για τον ρόλο του στο "Stardust", αλλά εγώ αυτό δεν το 'χω δει οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Ο τρόπος με τον οποίο ενσαρκώνει τον Matt Murdock / Daredevil είναι πράγματι εντυπωσιακός. Ούτε φαντάζει υπερβολικός στην προσπάθειά του να κάνει τον τυφλό (βλέπε Ben Affleck), και μπορεί και ανταπεξέρχεται στις απαιτητικές χορογραφίες και τα παρκουριλίκια (δεν ξέρω αν πολλά από τα stunts τα κάνει ο ίδιος, αλλά είναι πρώτης κλάσης). Επίσης προσφέρει και υλικό για το θηλυκό -και μη, υποθέτω- κοινό της Marvel. Tόσο ξύλο τρώει, πρέπει να βγάλει τη μπλούζα να τον εράψουν. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για την τελευταία σκηνή του δεύτερου επεισοδίου. Ένα από εκείνα τα εκπληκτικά μονόπλανα ξύλου -tribute σχεδόν στο "Oldboy"- το οποίο λέει το γύρισαν δύο-τρεις φορές μονάχα.

Το βλέπεις και ερεθίζεσαι εδώ.

---

3. Relatability


Ναι ok, είναι ένας τυφλός σφίχτης με υπερφυσικά οξυμένες αισθήσεις που τελικώς τον επιτρέπουν να «βλέπει» καλύτερα από εμάς, αλλά εν συγκρίσει με το γενικότερο επιτελείο του Marvelικού σύμπαντος (MCU, Marvel Cinematic Universe, δεν το ξαναλέω), είναι ένας relatable ήρωας. Ούτε το χρήμα και την τσαχπινιά του Stark έχει, δεν είναι εξωγήινος θεός, ούτε ανίκητος πράσινος γίγαντας. Το αντίθετο μάλιστα, ένας φτωχός μικροδικηγόρος είναι που -ναι μεν μοιράζει παρκουριάρικες σφαλιάρες- αλλά τρώει και κάμποσες ο ίδιος. Παρά το τραβηγμένο της υπόθεσης (δεν παύει να είναι ένας τυφλός που παίρνει τον νόμο στα χέρια του) σπανίως πρέπει να πεις «ντάξει, τι ψάχνεις τώρα, κόμικ είναι». Ο κακός δεν είναι ένα κακομαθημένο ημίθεο κωλόπαιδο με daddy issues, είναι ένας τεράστιος, καραφλός μεγιστάνας με daddy issues.

---

4. Οι σκηνές δράσεις


Ναι, το έχω κάπως αναφέρει και πιο πάνω, αλλά θα το κάνω ξανά. Ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνονται οι σκηνές δράσης σε αυτή τη σειρά -για μένα τουλάχιστον- είναι κάτι πρωτοφανές για την μικρή οθόνη (ίσως θα έπρεπε να μιλάμε για τον μεγάλο Ίντερνετ). Αυτό που κάνει τη διαφορά με το "Daredevil" είναι πως όλα όσα γίνονται, έχουν επιπτώσεις. Τρώει μαχαιριά; Ε δεν θα ιατρευτεί αμέσως, θα θέλει ράμματα, και τα ράμματα αυτά θα σκιστούν σαν πάει να μοιράσει και άλλες σφαλιάρες (πράγμα που προφανώς γίνεται). Βαριανασαίνει, κουράζεται, ματώνει και το βλέπεις. Δεν έρχονται να τον δείρουν ένας ένας με τη σειρά τους, όχι. Τον πλακώνουν όλοι μαζί και εκείνος κάθεται και τρώει. Αυτά έρχονται και δένουν με το relatability που έλεγα παραπάνω. Ένα μεγάλο μπράβο τόσο σε σκηνοθέτη όσο και σε fight coordinators και κασκαντέρ για την αληθοφάνεια των σκηνών δράσης, είναι αναμφισβήτητα ένα από τα μεγάλα ατού της σειράς.

---

5. Σεβασμός στο original υλικό και δέσιμο με το υπόλοιπο MCU


Δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν του Daredevil και ούτε προσπαθώ να πείσω κανέναν ότι διάβαζα / διαβάζω μετά μανίας το comic, άλλα κάποια πράγματα τα γνωρίζω και είναι ωραίο να τα βλέπεις αγνά και ανόθευτα στην οθόνη. Κάποιες πόζες, κάποιες ατάκες και κάποια γεγονότα είναι καρμπόν από το source material (ιδίως όσο κοντεύουμε στο τέλος της σεζόν) και είναι ωραίο να βλέπεις τους δημιουργούς να δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό στο παρελθόν. Ωραίο είναι επίσης να βλέπεις το πώς συνδέεται ο κόσμος του Daredevil με τον υπόλοιπο Marvelικό κόσμο. Ναι, είναι ο ίδιος. To Hell's Kitchen (κακόφημη συνοικία της Νέας Υορκής όπου μεγαλώσε ο Daredevil και οι υπόλοιποι χαρακτήρες) έχει υποστεί μεγάλες υλικές ζημιές από την επέλαση των Chitauri (βλέπε "Avengers") και τα κρυμμένα easter eggs βρίσκονται παντού μέσα στη σειρά. Σας προτείνω να δείτε αυτό, σαν τελειώσετε τη σειρά.

Όλα αυτά σημαίνουν πως δεν θα ήταν παράξενο να δούμε το Daredevil σε κάποια επερχόμενη ταινία (στο "Civil War" θα έδενε γάντι), το καστ σίγουρα έχει τα φόντα να στηρίξει κάτι τέτοιο.

---

6. Vincent D'Onofrio


Και μιας και είπαμε για καστ, δεν γίνεται να μη μιλήσουμε για τον Vincent D'Onofrio στον ρόλο του κυρίου ανταγωνιστή του Daredevil, Kingpin (aka Wilson Fisk). Πρώτον, ξυρισμένο (παντού) δεν τον αναγνωρίζεις. Κοιτώντας το IMDb του, κατάλαβα σε πόσες ταινίες τον έχω πετύχει και είναι ωραίο να τον βλέπεις σε ρόλο μη-supporting ήρωα. Η αποτύπωσή του ως Kingpin λίγο ξενίζει σε φάσεις, ιδίως γιατί τον βλέπεις αρκετά πιο ευάλωτο απ' ότι τον περιμένεις, αλλά όσο origin story είναι για τον Daredevil, άλλο τόσο είναι και γι' αυτόν ως villain. H σκηνοθεσία πάντως στις στιγμές που ο Fisk τρελαίνεται και ξεσπά είναι μαεστρική γιατί πραγματικά σε τρομοκρατεί. Φαίνεται γιγαντόσωμος, επιβλητικός και ικανός να σε σπάσει στα δύο εάν αυτό επιθυμεί. Δυστυχώς, ελέω spoiler, δεν μπορώ να πω παραπάνω, αλλά πολλά πράγματα έρχονται και δένουν όμορφα με το σεβασμό στο ορίτζιναλ υλικό. Πιστεύω με πάθος πως ο Kingpin στη δεύτερη σεζόν θα είναι ακόμα πιο φρικαλέος.

---

7. Να ανεβαίνει λίγο ο πήχης


Και 'γω φανμπόης είμαι ρε παιδιά, αλλά μπορούμε να κόψουμε επιτέλους αυτό το θέατρο του παραλόγου; Όχι, ούτε το "Agents Of Shield" είναι καλό, ούτε το "Arrow" και σίγουρα ούτε το "Gotham" (το "Agent Carter" βλεπόταν, αλλά είναι ειδική περίπτωση και επειδή βυζιά). Αν δηλαδή η άποψή σας είναι πως πρόκειται για ποιοτική τηλεόραση, τότε είτε δεν έχετε δει ποιοτική τηλεόραση, είτε έχετε φτάσει σε άγνωστα επίπεδα φαν τα οποία δεν μπορώ να κατανοήσω.

Το "Daredevil" σηματοδοτεί μία νέα εποχή για το υπερηρωικό είδος -μάλλον και την τελευταία, καθώς μόδα είναι, προφανώς θα περάσει κάποτε- και δείχνει πως είναι απολύτως δυνατό να παράξεις κάτι αξιοπρεπές στη μικρή οθόνη. Δεν χρειαζόμαστε 22 επεισόδια. Δεν χρειάζεται να μας βομβαρδίζετε με φίλερς και τραβηγμένες ιστορίες χαρακτήρων για τους οποίους δεν δίνουμε δεκάρα. Σταματήστε να φέρεστε στους θεατές σαν να 'ναι ζόμπι. Αφού ακραία και λιτά μοντέλα λειτουργούν μιά χαρά (βλέπε "Sherlock"), αδράξτε την αλλαγή και κάντε μια στροφή προς την ποιότητα.

Περιμένουμε τρεις-τέσσερις ακόμα Marvelικές σειρές στο Netflix ("Luke Cage", "Jessica Jones", "Iron Fist" και όλοι μαζί σαν "Defenders") και, αν κρατήσουν την ποιότητα στα ίδια επίπεδα, θα περάσουμε καλά.