[7]: Λόγοι που δεν ξαναβλέπω ταινία του Adam Sandler

Για τα έτη 2015 και 2016 έχουν ανακοινωθεί τέσσερις ταινίες στις οποίες θα παίξει ο Adam Sandler, με το "The Ridiculous Six" να έχει δημιουργήσει ένα μικρό χαμό αφού πριν καλά καλά βγει κατάφερε να γίνει τόσο μα τόσο αντιπαθητικό. Ο λόγος; Εννιά μέλη του cast, ινδιάνικης καταγωγής, προσβλήθηκαν από την απεικόνιση που έχουν οι Απάτσι στην ταινία και αποχώρησαν αφήνοντας τον Sandler και τους λοιπούς αρμόδιους «ξεκρέμαστους». Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που η προφανής έλλειψη έμπνευσης τον οδηγεί στο να κάνει ρατσιστικό ή σεξιστικό  χιούμορ.

Τα περισσότερα αφιερωματικά 7άρια ξεκινούν εισάγοντας κάποια βασικά στοιχεία της βιογραφίας του καλλιτέχνη λέγοντας τα κλασικά: γεννήθηκε, μεγάλωσε, εμπνεύστηκε κτλ. οπότε λέω ότι αν και η σημερινή λίστα είναι λίγο ανορθόδοξη από μόνη της να μην τα βεβηλώσω όλα και να σας δώσω κάποια info.

Ο κύριος Adam Sandler γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1966. Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε ταινίες, ενώ το 1999 ίδρυσε την δική του εταιρεία παραγωγής, Happy Madison, για να μπορεί να έχει τον πλήρη έλεγχο των ταινιών του. Ο Sandler ξεκίνησε με όλα τα φόντα του κωμικού που είχε προοπτικές εξέλιξης αλλά έδειχνε ότι είχε το μεράκι του δημιουργού. Στην αρχή έκανε εμφανίσεις στην τηλεόραση στο "Cosby Show" και αργότερα στο MTV και στο "Saturday Night Live" όπου τον γνώρισε και αγάπησε ο κόσμος. Ήταν εκείνος ο συμπαθητικός πιτσιρικάς με τα αστεία τραγουδάκια. Μετά απ' όσο φάνηκε πήρε αέρα και κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ. Ναι, μουσικής. Μάλιστα τα δύο πρώτα, το "They're All Gonna Laugh At You" και το "What The Hell Happened To Me?", του 1993 και 1996 αντίστοιχα να γίνονται δύο (!) φορές πλατινένια.



Τώρα, όσον αφορά τη μεγάλη οθόνη, γύρισε για αρχή κάποιες κωμωδίες που, ok, δεν ήταν ό,τι καλύτερο αλλά κέρδισε το κοινό, και στη συνέχεια για κάποιον λόγο θεώρησε ότι βρήκε τη μαγική φόρμα / φόρμουλα (όπως και να το πεις σωστό είναι) και έβγαλε ένα τσούρμο παρόμοιες ταινίες, βουτηγμένες στη σαχλαμάρα, με τα ίδια αστεία και το ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και το κοινό δεν βλέπει ότι επαναλαμβάνεται συνεχώς, επαληθεύοντας τη ρήση του Einstein πως «ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα». Και αυτό το λέω γιατί πολύ σύντομα άρχισε να δέχεται κακές κριτικές και πολλές υποψηφιότητες για Χρυσό Βατόμουρο, το οποίο έχει κερδίσει ως τώρα τρεις φορές, χωρίς βέβαια να βάζει μυαλό αφού συνέχισε το βιολί-βιολάκι πλασάροντας μας μία από τα ίδια.

Και για να μην είμαι άδικη, υπήρξαν κάποιες λίγες εκλάμψεις στην γκάμα του, όπως τα "Punch-Drunk Love" και το "Spanglish", όπου μας έδειξε το γνωστό «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω», αφού μάλλον δεν ξετρελάθηκε με τις πωλήσεις μιας και δεν πούλησαν ιδιαίτερα οπότε γύρισε στις γνωστές του κρύες «λασπουριές» για να μην μείνει στην αφάνεια.

Πλέον το μόνο που καταφέρνει είναι απομυθοποιεί μεγάλα αστέρια του σινεμά όπως ο Jack Nicholson και ο Al Pacino και να κάνει την παλιότερη σύγκριση που υπήρχε μεταξύ του ίδιου και του Ben Stiller να φαντάζει αστεία και άδικη, για τον Stiller.

Πάμε να δούμε γιατί.

---

1. Η αποψάρα



Ο Sandler έχει δηλώσει ανοιχτά ότι είναι ρεπουμπλικανός και έχει στηρίξει και χρηματικά προεκλογική καμπάνια του παλιότερου δημάρχου της Νέας Υόρκης, Rudy Guiliani, ο οποίος μάλιστα έκανε και μία μικρή εμφάνιση στην ταινία του 2003, "Anger Management", με τον Sandler να τον ευχαριστεί στην ταινία εκ μέρους των πολιτών για το έργο του στην πολιτεία. Η κωμωδία είναι, πιστεύω, το δραματικό είδος που περνάει πιο εύκολα στο κοινό μηνύματα του δημιουργού συνήθως μέσω της σάτιρας. Προφανώς ο Sandler δεν το έχει πολυπιάσει το νόημα, αφού συνηθίζει να μας πλασάρει την αποψάρα του ξερή και χωρίς λόγο με τον πιο άκυρο και κομματοσκυλικό τρόπο. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι στο "Grown Ups 2", όταν δίνει εύσημα σε έναν χαρακτήρα που έχει στείλει τον γιο του να πολεμήσει στο Ιράκ, λέγοντάς του ότι «τον μεγάλωσε σωστά». Εννοείται ότι αυτή η πληροφορία δεν είχε κάποιο δραματουργικό αντίκτυπο. Απλά ήθελε να το πει και βρήκε την ευκαιρία, γιατί θέλει να μας δείξει ότι νοιάζεται για τα κοινά εκσφενδονίζοντας συχνά-πυκνά υπονοούμενα που βρωμούν αμερικανίλα. Μπορεί να ταυτίζεται μία μερίδα των Αμερικανών αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κάνει το ίδιο και ο υπόλοιπος πλανήτης.

---

2. Bullying



Συνήθως ο Adam Sandler στις ταινίες που παίζει έχει τον ρόλο του καλού τυπάκου που στην εφηβεία έπεσε θέμα bullying αλλά το προσπάθησε, το πολέμησε και στάθηκε στα πόδια του με το παρελθόν του να γίνεται ο λόγος που στο σήμερα έχει όλο το πακέτο του καλούλη. Ναι, αλλά σε συντριπτικό ποσοστό έχει έναν συμπληρωματικό χαρακτήρα που είναι το παιδί της φάπας. Είναι αυτός που όλοι πειράζουν γιατί είναι βλάκας, καμμένος ή ιδιόρρυθμος. Και εννοείται ότι ο πρωταγωνιστής είναι αυτός που του ξεκινάει την καζούρα και ότι ο χαρακτήρας που δέχεται το bullying, γιατί περί αυτού πρόκειται, γελάει και το ευχαριστιέται και από πάνω.

---

3. Οι αποτυχημένοι φίλοι του



Είναι γνωστό ότι στην Αμερική συνηθίζουν οι ηθοποιοί που κάνουν παρέα μεταξύ τους να κάνουν εμφανίσεις ο ένας στις ταινίες του άλλου ή να συμπρωταγωνιστούν. Εξού και τα ratpack, fratpack και bratpack. Ο Sandler από την άλλη έχει το σάχλαpack αφού απαρτίζεται από ηθοποιούς (θέλουν να λένε) που το μοναδικό τους πλεονέκτημα είναι ότι έχουν κολλητό μέσα στη μπίζνα. Δουλεύουν, ζουν και αναπνέουν στον χώρο μόνο από την εταιρεία παραγωγής, Happy Madison, και δεν έχουν παίξει πουθενά αλλού, ποτέ. Με εξαίρεση τον Rob Schneider, αλλά μιλάμε για τον άνθρωπο που έκανε τον Κώστα Σόμερ να καυχιέται ότι έχει κάνει διεθνή καριέρα. Και μη χειρότερα.

Υ.Γ.: Για να μην παρεξηγηθώ, μιλάω πέραν του Schneider για τους Allen Corvert, Jonathan Loughran, Peter Dante. Πάω στοίχημα τους googlαρες.

---

4. Νισάφι πια τα '80s



Όλοι νοσταλγούμε τα νιάτα μας. Πόσο μάλλον όταν μία από τις καλύτερες κριτικές που έχει πάρει ήταν για το "Wedding Singer", το οποίο διαδραματιζόταν στα '80s, μία δεκαετία σημείο αναφοράς σε περισσότερες από τις μισές ταινίες του Sandler. Έχει μία νοσταλγία για τα νεανικά του χρόνια και λογικό όμως για κάποιο λόγο οι '80s αναφορές του φορά με τη φορά γίνονται γραφικές και κουραστικές. Η αναφορά στο "Wedding Singer" φυσικά δεν ήταν τυχαία, αφού μετά τις καλές κριτικές που είχε λάβει για αυτή μάλλον επειδή όντως αγαπάει πολύ την δεκαετία την απεικόνισε και σωστά, να πούμε και κάτι καλό. Φρόντισε έκτοτε να μην υπάρχει ταινία του δίχως '80ίλα και, όπου δεν γίνεται αναφορά, παίζει σίγουρα η Drew Barrymore.

---

5. Cameos και λαμπεροί δεύτεροι ρόλοι



Από τον Johny Depp και τον τενίστα John McEnroe και τον Quentin Tarantino μέχρι τον Billy Idol, τον Ozzy, τον James Earl Jones και τον Steve Buscemi, όλοι έχουν κάνει παρέλαση δευτερολέπτων από τις ταινίες του Adam Sandler. Τώρα, θα μου πεις, πού είναι το κακό σε αυτό; Το κακό λοιπόν είναι ότι δεν είναι και ό,τι καλύτερο να βλέπεις καλλιτέχνες ή αθλητές να παίζουν σε χαμηλής ποιότητας ταινίες σε ρόλους δίχως υπόσταση. Είναι σαν να εμφανίζονται ίσα για το κουτσομπολιό. Βέβαια είναι και μία παραδοχή του Sandler στο ότι για να δει κάποιος την ταινία του, πόσο μάλλον να την συζητήσει, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος και αυτός συνήθως δεν είναι η πλοκή και οι χαρακτήρες. Αλλά και πάλι δεν σώζεται. Για να μην μιλήσω για Nicholson, Pacino και Kathy Bates που κατάφερε να τους προσθέσει μία φλόμπα στη λαμπρή φιλμογραφία τους, με τον πρώτο να κερδίζει ακόμα και Χρυσό Βατόμουρο για χάρη του...

---

6. Συμφωνούν μαζί μου και οι εργαζόμενοι της Sony



Όλοι λίγο-πολύ ακούσαμε το σκάνδαλο που ξέσπασε πριν μερικούς μήνες με τα χακαρισμένα mail, της Sony. Διέρρευσαν, λοιπόν, εσωτερικές πληροφορίες που έλεγαν από μισθούς, μέχρι inner κουτσομπολιά. Ένα από αυτά, το οποίο δεν ακούστηκε και πολύ γιατί δεν σοκαρίστηκε και κανείς, είναι ένα mail όπου οι εργαζόμενοι της Sony έλεγαν το πόσο έχουν κουραστεί να δουλεύουν σε ταινίες του Adam Sandler. Συγκεκριμένα, έλεγε ότι μπορεί πού και πού να κάνουν καμιά ταινία της προκοπής όπως το "Social Network", το "Moneyball" και το "The Girl With The Dragon Tattoo" αλλά συνεχίζουν να έχουν «καμπούρα» τις βαρετές, στερεοτυπικές ταινίες του Sandler, συμπληρώνοντας ότι πρέπει να θέσουν λίγο πιο ψηλά τον πήχη της ποιότητας και ασχοληθούν με ένα νεότερο "Social Network". Κατηγόρησαν επίσης την διοίκηση ότι ασχολούνται με ατάλαντους κινηματογραφιστές που κάνουν την εταιρεία να αιμορραγεί στο οικονομικό κομμάτι, μιας και έχουν καπρίτσια τύπου ιδιωτικά jet, προσωπικούς στυλίστες και σοκάρονται όταν τους ζητούν να εργάζονται για την προώθηση της ταινίας τους πάνω από πέντε ώρες. Δεν τα λέω εγώ, οι εργαζόμενοι της Sony.

---

7. Εμμονή με τον εαυτό του



Δεν είναι μόνο το μοτίβο που μένει ίδιο και οι ηθοποιοί. Είναι όλα. Από τα πιο μικρά αστεία, όπως ατάκες, το κλασικό του γλύψιμο του δάχτυλου και χώσιμο στο αυτί του παιδιού της φάπας (δεν ξέρω ποιός του είπε ότι είναι αστεία αυτή η αηδία και την επαναλαμβάνει) μέχρι και το φινάλε. Δεν είναι spoiler, το έχεις ήδη δει: και αφού έχει καταφέρει να κερδίσει το κορίτσι, πρέπει να επιβεβαιωθεί μπροστά σε κόσμο. Πάντα μπροστά σε κόσμο. Δεν ξέρω από ποιό σύνδρομο μπορεί να πάσχει, αλλά σε όλες μα όλες τις ταινίες το τέλος έρχεται σε κοινή θέα από έναν πρωταγωνιστή που είναι παντού ο ίδιος σε όλες τις εκφάνσεις και απλά αλλάζει όνομα και κάπως έτσι γίνεται εκνευριστικά αναμενόμενος και μας κάνει να τον βαρεθούμε από τους τίτλους.