Backstage Pass #2: Είναι πολλά τα λεφτά, Lars

Flashback: 1964, «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου. Ο Σπύρος Καλογήρου απειλεί με μαχαίρι τον μεγάλο Νίκο Κούρκουλο. «Γιατί θες να με φας;», ρωτάει ο Κούρκουλος. «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη», απαντάει ο Καλογήρου, δίνοντας στο ελληνικό σινεμά μια σκηνή ανθολογίας.

Επιστροφή στο μέλλον: Φεβρουάριος 2007. Ανακοινώνεται πως μετά από πολλά χρόνια αναμονής, οι τρισμέγιστοι Metallica θα κλείσουν πανηγυρικά μια από τις μέρες του Rockwave. Ο τόπος; To γνωστό Terravibe. Ο χρόνος; Η τρίτη Ιουλίου. H τιμή; 60-100 ευρώ! Άουτς! Εδώ κάπου αρχίζει το μούδιασμα και η λογιστική λογική τύπου budget ΑΕΚ τρυπώνει στο μυαλό και την τσέπη του καθενός.

Για αρχή ας πούμε κάποια πράγματα για τους νεότερους. Οι Metallica σίγουρα δεν ανέβηκαν στην κορυφή του metal στερεώματος αποκλειστικά και μόνο λόγω της μουσικής τους. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις ήταν πάντα ένα σκληρό χαρτί, το οποίο έπαιζαν όταν τους αμφισβητούσαν περισσότερο. Κάποια χρόνια πριν, αυτό είχε γίνει με το "Garage Inc." και την όλη παραφιλολογία για «ξεπούλημα» και «έλλειμμα έμπνευσης». Οι απαντήσεις δόθηκαν στο σανίδι. Μετά άρχισαν οι (δικαιολογημένες κατ' εμέ) γκρίνιες για το μετριότατο (aka κάκιστο) "St. Anger". Παίζουν όλο το "Master Of Puppets" στο Rock Am Ring πέρυσι, γυρνάνε τον κόσμο παίζοντας δυομισάωρα set και σκορπάνε τα πάντα, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι συμπαθείς μεσήλικες (γιατί και οι Metallica μεσήλικες είναι πλέον, μη γελιόμαστε) βγάζουν dvd με διάφορα καλούδια από «τα παλιά», ζορίζονται να παίξουν πάνω από 1,5 ώρα και παίζουν ολόκληρο το τελευταίο τους album, το οποίο δεν έτυχε, όσο να 'ναι, και καθολικής αναγνώρισης. Όλα ωραία και καλά λοιπόν. Τhe time has come, για άλλη μια φορά, να έρθουν οι Μetallica στη μικρή μας χώρα, να μας δείξουν πως παίζεται η μουσική και να μας κάνουν να ξεχάσουμε το όνομα μας, όπως έχουν πάθει όλοι αυτοί οι τυχεροί που τους έχουν απολαύσει ζωντανά μέχρι σήμερα. Όλα ωραία και καλά μέχρι εδώ. Αλλά δυστυχώς, όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή, το νόμισμα έχει δύο όψεις. Και όταν οι μουρμούρες για το «συναυλιοδάνειο» αρχίζουν φέτος από τον Φεβρουάριο, η σεζόν προβλέπεται σίγουρα δύσκολη.

Κατ' αρχάς ας ξεκαθαρίσω κάτι. Έχω δει ζωντανά τους Metallica, σε εκείνη την περίφημη συναυλία του '99. Επιπροσθέτως, επειδή κάθε συναυλία εκτός από εμπειρία είναι και προϊόν, πιστεύω πως πρέπει να εξετάζεται και από την σκοπιά του "value for money". Τουτέστιν τι παίρνεις για αυτό που πληρώνεις. Ας το εξετάσουμε λοιπόν λίγο αναλυτικότερα:

Για το μέσο εισιτήριο των 80 ευρώ θα δεις τους Metallica να ηγούνται ενός festival (δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμα τα support, αλλά σίγουρα κάτι καλό θα προκύψει), παίζοντας ένα δυομισάωρο set μόνο με επιτυχίες, στο μεγαλύτερο ελληνικό festival του καλοκαιριού. Όχι και άσχημα έτσι; Είναι αυτή η εμπειρία "value for money"; Για τα δικά μου ποιοτικά standards, σαφέστατα. Αν δηλαδή αναλογιστούμε το τι θα ζήσουμε, μπορεί κάποιος εύκολα να πει πως το αντίτιμο είναι τρόπον τινά «λογικό» και «δικαιολογημένο». Είναι όμως; Η οικονομική πραγματικότητα δυστυχώς μας λέει άλλα...

Γιατί αν αναλογιστεί κανείς ότι η κύρια μάζα των συναυλιόφιλων στη χώρα μας είναι οι μαθητές και οι φοιτητές (οι οποίοι δεν καταθέτουν καν φορολογική δήλωση), τότε αν «βάλουμε κάτω τα νούμερα», το τοπίο σκοτεινιάζει εύκολα. Το 2007 μπορεί να έφτασε χαρούμενο και ορεξάτο, αλλά όλοι θυμόμαστε ότι το 2006 μας άφησε με μια τρομερή γκρίνια για τις τιμές των εισιτηρίων. Αν τώρα υπολογίσουμε στον οικονομικό μας ισολογισμό τους Maiden, τους Metallica, τους πιθανούς Rolling Stones και ενδεχομένως κάποια άλλη μέρα του Rockwave ή κάποια μικρότερη συναυλία, τότε το ριφιφί στην κοντινότερη τράπεζα δεν κρίνεται μόνο απαραίτητο, αλλά και επιβεβλημένο. Γιατί όσο και να «καίγεσαι» να δεις όλα αυτά τα ονόματα, δε μπορείς να «ευλογήσεις» τα εικοσάευρα σου για να διχοτομηθούν και να πας σε όλες. Η «φτώχεια» φέρνει γκρίνια, η γκρίνια φέρνει μουρμούρα και η μουρμούρα ενδεχομένως αίρει την ταμπέλα "value for money" από το συγκεκριμένο θέαμα που θα παρακολουθήσεις.

Το κακό βέβαια ενδεχομένως να έχει παραγίνει. Η ταρίφα στο συναυλιακό ταξί έχει γίνει πλέον το σαραντάευρω: είτε δεις τους Stones, είτε τους Kaizer Chiefs, ένα σαραντάρι θα το δώσεις, μιας και το έχεις και «εύκαιρο». Η ακρίβεια έχει γίνει κοινή συζήτηση όλων, οι οπαδοί καλούνται να διαλέξουν ποιόν αγαπάνε πιο πολύ και πολλές μικρότερες συναυλίες κινδυνεύουν να έχουν μικρότερη προσέλευση από εντός έδρας ματς του Ιωνικού. Είναι όλα αυτά «δικαιολογημένα»; Κατά πολλούς όχι, κατά άλλους ναι. Δικαιολογημένα ή μη, είναι μια πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε και όσοι έχουν περιορισμένα οικονομικά ή ελλιπείς λογιστικές ικανότητες περιμένουν τα bootlegs για να δουν τι έγινε στη χθεσινοβραδινή συναυλία που και φέτος χάθηκε.

Από την άλλη, μιας και έκανα αναφορά στις γνωστότατες πλευρές του ίδιου νομίσματος, ας πούμε και μια άλλη αλήθεια. Μιας και οι συναυλίες είναι προϊόντα, και εμείς αντιμετωπιζόμαστε ως «πελάτες», έτσι και μόνο θα έπρεπε και εμείς να τις αντιμετωπίζουμε. Ο κάθε διοργανωτής, και κατά μια έννοια «έμπορος», μπορεί να χρεώσει το προϊόν του όσο αυτός θέλει. Και είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να αποφασίσει αν θα αγοράσει το προϊόν ή θα το κρίνει ως υπερκοστολογημένο. Φερ' ειπείν η τιμή είναι ο λόγος που προσωπικά έχασα τη φετινή συναυλία του Nick Cave και όσο και αν με πόνεσε αυτό, νομίζω πως έπραξα σωστά. Δικαίωμα του διοργανωτή να ορίσει μια τιμή, δικαίωμα και του οπαδού να μην πάει, είτε επειδή δεν έχει να τα δώσει, είτε επειδή με τη στάση του θέλει να υποδηλώσει κάτι. Ειδικά αν σκεφτούμε τα πολλά παιδιά από την επαρχία που κατηφορίζουν στην Αθήνα για τα καλοκαιρινά festival, ένα ελαφρώς μεγαλύτερο budget και ένας σωστότερος και πιο έγκαιρος προγραμματισμός μπορεί να τους επιτρέψει να απολαύσουν τα ίδια, και στις περισσότερες περιπτώσεις μεγαλύτερα, ονόματα στο εξωτερικό. Αλλά από την άλλη η μουρμούρα είναι πάντοτε ο πιο εύκολος δρόμος, στη χώρα με τη χαμηλότερη καταναλωτική συνείδηση, σύμφωνα με το ΙΝΚΑ...

"For Whom The Bell Tolls" τελικά; Για τους Metallica; Τους διοργανωτές; Ή την τσέπη του οπαδού; Όσοι πάτε, να περάσετε όσο καλύτερα γίνεται. Όσοι μείνετε όμως απ' έξω, σίγουρα θα αναφωνήσετε «είναι πολλά τα λεφτά, Lars»...