Jon Oliva's Pain, Need @ Blue, 10/05/08
14/05/2008 @ 04:57
«Jon Oliva's Pain is as close to Savatage as you can get». Η δήλωση του αγαπητού Mountain King μπορεί να ακούγεται κάπως απόλυτη, αλλά προς το παρόν τουλάχιστον ισχύει. Όπως ο ίδιος έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις, οι προσωπικές και επαγγελματικές του υποχρεώσεις μετά από ένα σημείο δεν άφηναν επιλογή και κάπως έτσι το προσωπικό του σχήμα αποτέλεσε τη μόνη εναλλακτική λύση για τους απανταχού Savatage οπαδούς. Τα παραπάνω έπαιξαν καταλυτικό ρόλο για τη δεύτερη σε σειρά επίσκεψη των "Pain", καθώς στέφθηκε με επιτυχία εν όψει μίας ακόμη καυτής συναυλιακής περιόδου...
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Need ως opening act, ένα απ' τα πλέον ελπιδοφόρα ελληνικά σχήματα. Παρουσιάζουν ένα ξεχωριστό ύφος, με τις συνθέσεις ως επί το πλείστον να στηρίζονται σε prog δομές αλλά και σ' ένα χαρακτηριστικό pantera-influenced όγκο. Τα όποια προτερήματα όμως δε φάνηκαν αρκετά για τη συγκεκριμένη εμφάνιση, μιας και ο ήχος αποδείχθηκε μέτριος προς κακός. Τα μπάσα «χτυπούσαν» σε τέτοιο βαθμό, που στο μεγαλύτερο μέρος του set επικάλυπταν τα θέματα στη κιθάρα. Στα αρνητικά επίσης έπαιξε ρόλο κι η καθυστέρηση της έναρξης του όλου event (οι πόρτες άνοιξαν στις 7 και μισή, ενώ η συναυλία ξεκίνησε στις 9), κάτι που όσο να 'ναι κούρασε τους παρευρισκόμενους.
Η μπάντα απ' τη μεριά της έκανε ό,τι μπορούσε, κάτι που βγήκε προς τα έξω, καθώς μια μερίδα του κοινού έδειξε εμπράκτως την ικανοποίησή της με το χειροκρότημα. Για την ιστορία, το set απαρτιζόταν από ένα νέο τραγούδι με αρκετά death-like διαθέσεις, διάφορα tracks απ' το ντεμπούτο ("Torn", "Sea Of Lost Faces", "7h", "Denmad" μεταξύ άλλων) καθώς και το κομμάτι - tribute στον Dime με τίτλο "Nickels & Dimes", που απ' ότι φαίνεται έχει καθιερωθεί στις εμφανίσεις τους.
Η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι οι Savatage μάλλον ανήκουν στο παρελθόν. Η μοίρα που δεν ήθελε τον Chris Oliva να βρίσκεται μέχρι σήμερα στο πλάι του αδερφού του αλλά και οι συγκυρίες που με έκαναν μέρος ενός ατυχούς συνόλου ανθρώπων που δεν έχουν ζήσει την εμπειρία ενός live της τεράστιας αυτής μπάντας ήταν μόνο μερικοί από τους λόγους που έκαναν την αναμονή για τη συναυλία των Jon Oliva's Pain ακόμα πιο δύσκολη.
Οι «σειρήνες» ακόμα μοιάζουν να ηχούν στα αυτιά όσον βρέθηκαν στο Blue Stage το Σάββατο. Οι Σειρήνες που παίρνουν την «Ασυνήθιστη» για εκείνες μορφή ενός υπέρβαρου ανθρώπου που ζει μέσα στις καταχρήσεις και παλεύει όλα αυτά τα χρόνια με τον ίδιο του τον εαυτό.
«Μέσα από τα μάτια του Βασιλιά» Oliva, λοιπόν, ο κόσμος μοιάζει αλλιώτικα χτισμένος. Μοιάζει να έχει θεμέλια φτιαγμένα από την κάθε νότα που βγαίνει από το στόμα και τα πλήκτρα του. Αυτό είναι μάλιστα που κάνει τόσο ξεχωριστό τον άνθρωπο αυτό. Τον βλέπεις πάνω στη σκηνή να δίνει τον εαυτό του, αντιλαμβάνεσαι ότι αφήνεται ολοκληρωτικά στη μουσική του και επιτρέπει στον εαυτό του να ζήσει τον κάθε στίχο που βγαίνει από το στόμα του. Αυτή ακριβώς η «μανιώδης απόδοση» ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και παρασέρνει όποιον βρίσκεται σε ακτίνα χιλιομέτρων.
Το λιγοστό και πάλι κοινό που βρέθηκε μάρτυρας της εμπειρίας αυτής άρχισε να συνειδητοποιεί τι συμβαίνει μόλις άρχισε να καθαρίζει αυτή η εικόνα του ανθρώπου που έμαθε να ζει «χορεύοντας στους υπονόμους» των βασικών ενστίκτων του. Η βρωμιά και η δυσωδία όμως δεν έχουν χώρο σε μια κατάθεση ψυχής, όπως ήταν αυτή του Oliva. Οι αναφορές στον αδερφό του δε σταμάτησαν να δημιουργούν ένα νοσταλγικό κλίμα συγκίνησης που τίμησε και με το παραπάνω ο κιθαρίστας των Jon Oliva's Pain, Matt Laporte. Εξαιρετικά τεχνικός, με το feeling των κομματιών να δίνει την ψευδαίσθηση ενός Savatage live.
Αυτός ο εσωτερικός πόλεμος του Oliva μοιάζει σαν ο μόνος πόλεμος στην ιστορία, ο οποίος αντί για απώλειες έχει σαν αποτέλεσμα την αναγέννηση ενός προβληματικού πλέον ανθρώπου που όπως το «κυνηγόσκυλο», ψάχνει να βρει το θήραμά του, που δεν είναι άλλο από την έμπνευση, από τη μουσική αποτύπωση της «φωτιάς» που καίει άσβεστη τόσα χρόνια μέσα του. Μια φωτιά που δίνει στον θεατή την ευκαιρία να βρεθεί μπροστά σε ένα «υπερθέαμα», αλλά όχι με την οπτική του έννοια. Ένα υπερχύλισμα συναισθημάτων που φωτογραφίζεται στο «αυτάρεσκο χαμόγελο» του καλλιτέχνη.
Η βραδιά κυλούσε έντονα. Ο χρόνος περνούσε και η φωνή του Oliva έμοιαζε αναλλοίωτη, σε αντίθεση με το ταλαιπωρημένο του σώμα που βρίσκει στήριγμα στο μαύρο του μπαστούνι. Κι όμως, με τη «βοήθεια του σωτήρα Χριστού» βρίσκει τη δύναμη και σηκώνεται διαρκώς από τη φυλακή αυτή της καρέκλας που μοιάζει σαν το δρόμο εκείνο που οδηγεί τον πνιγμένο από τις σκέψεις του μελλοθάνατο στην «κρεμάλα».
Αισθάνομαι πολύ τυχερός που είχα την «ευκαιρία» να ζήσω την εμπειρία αυτή από το «Α έως το Ω» ή από το «Ο στο G», αν θέλετε. Πάντα «πίστευα» ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να μιλήσουν βαθιά μέσα στις καρδιές μας. Συνήθως είναι άνθρωποι που έχουν χτυπηθεί από τη ζωή, αλλά έχουν πάρει την απόφαση να «κοιτάξουν κατάματα τον κόσμο» και να συνεχίσουν την πορεία τους, παίρνοντας μαζί τους όσο περισσότερους μπορούν (βλπ. Φορεστ Γκαμπ), χωρίς να «υπολογίζουν το κόστος» που μπορεί να έχει αυτή η απόφαση για τον εαυτό τους και την υγεία τους.
Λίγο πριν «φύγει το κοινό», τα πλήκτρα του Oliva μας επιφύλασσαν μια πολύ σπουδαία έκπληξη με ένα κομμάτι που δεν ήταν στο πρόγραμμα του live αρχικά. Άλλη μια νότα έγραψε ο Oliva στη χώρα μας για το requiem του. Μια εμφάνιση που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου σαν ένας πίνακας πασαλειμμένος με έντονα χρώματα, που αν τον κοιτάξεις προσεκτικά τότε μπορείς να αναγνωρίσεις μέσα του τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η πρόσκληση στην «αίθουσα του βασιλιά» δεν έμεινε αναπάντητη. Το άκουσμα και μόνο του χαρακτηριστικού riff έμοιαζε σαν τον «από μηχανής θεό» που έφτασε τον κόσμο στην κάθαρση, η οποία εκφράζεται σε μια metal συναυλία μέσω της έντονης σωματικής κίνησης.
Πληρότητα, θαυμασμός, ψυχική ανάταση και σωματική εκτόνωση.
Απλά δε μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου την περίπτωση που ο Oliva θα πάψει να αρκείται στα υποκατάστατα...
Ευχαριστούμε!
Setlist:
Sirens / Unusual / Through The Eyes Of The King / Maniacal Renderings / Gutter Ballet / Hounds / Firefly / Tonight He Grins / Band Intro / Jesus Saves / Before I Hang / Chance / O To G / Believe / Look At The World / Adding The Cost / When The Crowds Are Gone / Hall Of The Mountain King
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Need ως opening act, ένα απ' τα πλέον ελπιδοφόρα ελληνικά σχήματα. Παρουσιάζουν ένα ξεχωριστό ύφος, με τις συνθέσεις ως επί το πλείστον να στηρίζονται σε prog δομές αλλά και σ' ένα χαρακτηριστικό pantera-influenced όγκο. Τα όποια προτερήματα όμως δε φάνηκαν αρκετά για τη συγκεκριμένη εμφάνιση, μιας και ο ήχος αποδείχθηκε μέτριος προς κακός. Τα μπάσα «χτυπούσαν» σε τέτοιο βαθμό, που στο μεγαλύτερο μέρος του set επικάλυπταν τα θέματα στη κιθάρα. Στα αρνητικά επίσης έπαιξε ρόλο κι η καθυστέρηση της έναρξης του όλου event (οι πόρτες άνοιξαν στις 7 και μισή, ενώ η συναυλία ξεκίνησε στις 9), κάτι που όσο να 'ναι κούρασε τους παρευρισκόμενους.
Η μπάντα απ' τη μεριά της έκανε ό,τι μπορούσε, κάτι που βγήκε προς τα έξω, καθώς μια μερίδα του κοινού έδειξε εμπράκτως την ικανοποίησή της με το χειροκρότημα. Για την ιστορία, το set απαρτιζόταν από ένα νέο τραγούδι με αρκετά death-like διαθέσεις, διάφορα tracks απ' το ντεμπούτο ("Torn", "Sea Of Lost Faces", "7h", "Denmad" μεταξύ άλλων) καθώς και το κομμάτι - tribute στον Dime με τίτλο "Nickels & Dimes", που απ' ότι φαίνεται έχει καθιερωθεί στις εμφανίσεις τους.
Η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι οι Savatage μάλλον ανήκουν στο παρελθόν. Η μοίρα που δεν ήθελε τον Chris Oliva να βρίσκεται μέχρι σήμερα στο πλάι του αδερφού του αλλά και οι συγκυρίες που με έκαναν μέρος ενός ατυχούς συνόλου ανθρώπων που δεν έχουν ζήσει την εμπειρία ενός live της τεράστιας αυτής μπάντας ήταν μόνο μερικοί από τους λόγους που έκαναν την αναμονή για τη συναυλία των Jon Oliva's Pain ακόμα πιο δύσκολη.
Οι «σειρήνες» ακόμα μοιάζουν να ηχούν στα αυτιά όσον βρέθηκαν στο Blue Stage το Σάββατο. Οι Σειρήνες που παίρνουν την «Ασυνήθιστη» για εκείνες μορφή ενός υπέρβαρου ανθρώπου που ζει μέσα στις καταχρήσεις και παλεύει όλα αυτά τα χρόνια με τον ίδιο του τον εαυτό.
«Μέσα από τα μάτια του Βασιλιά» Oliva, λοιπόν, ο κόσμος μοιάζει αλλιώτικα χτισμένος. Μοιάζει να έχει θεμέλια φτιαγμένα από την κάθε νότα που βγαίνει από το στόμα και τα πλήκτρα του. Αυτό είναι μάλιστα που κάνει τόσο ξεχωριστό τον άνθρωπο αυτό. Τον βλέπεις πάνω στη σκηνή να δίνει τον εαυτό του, αντιλαμβάνεσαι ότι αφήνεται ολοκληρωτικά στη μουσική του και επιτρέπει στον εαυτό του να ζήσει τον κάθε στίχο που βγαίνει από το στόμα του. Αυτή ακριβώς η «μανιώδης απόδοση» ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και παρασέρνει όποιον βρίσκεται σε ακτίνα χιλιομέτρων.
Το λιγοστό και πάλι κοινό που βρέθηκε μάρτυρας της εμπειρίας αυτής άρχισε να συνειδητοποιεί τι συμβαίνει μόλις άρχισε να καθαρίζει αυτή η εικόνα του ανθρώπου που έμαθε να ζει «χορεύοντας στους υπονόμους» των βασικών ενστίκτων του. Η βρωμιά και η δυσωδία όμως δεν έχουν χώρο σε μια κατάθεση ψυχής, όπως ήταν αυτή του Oliva. Οι αναφορές στον αδερφό του δε σταμάτησαν να δημιουργούν ένα νοσταλγικό κλίμα συγκίνησης που τίμησε και με το παραπάνω ο κιθαρίστας των Jon Oliva's Pain, Matt Laporte. Εξαιρετικά τεχνικός, με το feeling των κομματιών να δίνει την ψευδαίσθηση ενός Savatage live.
Αυτός ο εσωτερικός πόλεμος του Oliva μοιάζει σαν ο μόνος πόλεμος στην ιστορία, ο οποίος αντί για απώλειες έχει σαν αποτέλεσμα την αναγέννηση ενός προβληματικού πλέον ανθρώπου που όπως το «κυνηγόσκυλο», ψάχνει να βρει το θήραμά του, που δεν είναι άλλο από την έμπνευση, από τη μουσική αποτύπωση της «φωτιάς» που καίει άσβεστη τόσα χρόνια μέσα του. Μια φωτιά που δίνει στον θεατή την ευκαιρία να βρεθεί μπροστά σε ένα «υπερθέαμα», αλλά όχι με την οπτική του έννοια. Ένα υπερχύλισμα συναισθημάτων που φωτογραφίζεται στο «αυτάρεσκο χαμόγελο» του καλλιτέχνη.
Η βραδιά κυλούσε έντονα. Ο χρόνος περνούσε και η φωνή του Oliva έμοιαζε αναλλοίωτη, σε αντίθεση με το ταλαιπωρημένο του σώμα που βρίσκει στήριγμα στο μαύρο του μπαστούνι. Κι όμως, με τη «βοήθεια του σωτήρα Χριστού» βρίσκει τη δύναμη και σηκώνεται διαρκώς από τη φυλακή αυτή της καρέκλας που μοιάζει σαν το δρόμο εκείνο που οδηγεί τον πνιγμένο από τις σκέψεις του μελλοθάνατο στην «κρεμάλα».
Αισθάνομαι πολύ τυχερός που είχα την «ευκαιρία» να ζήσω την εμπειρία αυτή από το «Α έως το Ω» ή από το «Ο στο G», αν θέλετε. Πάντα «πίστευα» ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να μιλήσουν βαθιά μέσα στις καρδιές μας. Συνήθως είναι άνθρωποι που έχουν χτυπηθεί από τη ζωή, αλλά έχουν πάρει την απόφαση να «κοιτάξουν κατάματα τον κόσμο» και να συνεχίσουν την πορεία τους, παίρνοντας μαζί τους όσο περισσότερους μπορούν (βλπ. Φορεστ Γκαμπ), χωρίς να «υπολογίζουν το κόστος» που μπορεί να έχει αυτή η απόφαση για τον εαυτό τους και την υγεία τους.
Λίγο πριν «φύγει το κοινό», τα πλήκτρα του Oliva μας επιφύλασσαν μια πολύ σπουδαία έκπληξη με ένα κομμάτι που δεν ήταν στο πρόγραμμα του live αρχικά. Άλλη μια νότα έγραψε ο Oliva στη χώρα μας για το requiem του. Μια εμφάνιση που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου σαν ένας πίνακας πασαλειμμένος με έντονα χρώματα, που αν τον κοιτάξεις προσεκτικά τότε μπορείς να αναγνωρίσεις μέσα του τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η πρόσκληση στην «αίθουσα του βασιλιά» δεν έμεινε αναπάντητη. Το άκουσμα και μόνο του χαρακτηριστικού riff έμοιαζε σαν τον «από μηχανής θεό» που έφτασε τον κόσμο στην κάθαρση, η οποία εκφράζεται σε μια metal συναυλία μέσω της έντονης σωματικής κίνησης.
Πληρότητα, θαυμασμός, ψυχική ανάταση και σωματική εκτόνωση.
Απλά δε μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου την περίπτωση που ο Oliva θα πάψει να αρκείται στα υποκατάστατα...
Ευχαριστούμε!
Setlist:
Sirens / Unusual / Through The Eyes Of The King / Maniacal Renderings / Gutter Ballet / Hounds / Firefly / Tonight He Grins / Band Intro / Jesus Saves / Before I Hang / Chance / O To G / Believe / Look At The World / Adding The Cost / When The Crowds Are Gone / Hall Of The Mountain King
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
