Funk 'em, just to see the look on their face

Δέκα δίσκοι της funk soul, funk jazz, funk rock και gospel που καλό θα είναι να ακούσεις προτού πεθάνεις; Όχι, δεν είμεθα δα τόσο μηδενιστές. Τούτο εδώ το περιορισμένο αφιέρωμα δέκα επεισοδίων, έχει ως στόχο την παρουσίαση/πρόταση και όχι κριτική δέκα αγαπημένων δίσκων του εν λόγω μουσικού ιδιώματος. Δεν ψάχνουμε για τη Βίβλο της funk. Αντιθέτως, μας βρήκαν κάποιοι παλιοί δίσκοι και μπάντες που εξαφανίστηκαν αρκετά γρήγορα από τον μουσικό χάρτη. Αυτοί, μαζί με κάποια στάνταρ μεγαθήρια θα συγκροτήσουν την ομάδα του άρθρου και ίσως να μπει κι ένας θεματοφύλακας στο τέλος, ένας σχετικά σύγχρονος συνεχιστής της funk παράδοσης.

3 Μαΐου 1933: Η ημερομηνία γεννήσεως του ανθρώπου εκείνου που έμελλε να παίξει καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση της σύγχρονης μουσικής. Όσον αφορά την κοινωνικοπολιτική του επίδραση στον κόσμο, θα την αφήσουμε στην άκρη για τώρα. Ο James Joseph Brown, γνώριζε πολύ καλά από μικρός τι ήθελε να κάνει: Να τραγουδάει και να χορεύει. Αφήνοντας πίσω του τα άσχημα και βίαια παιδικά του χρόνια, βρήκε στο διάβα του τον Bobby Byrd κι αυτή η συνάντηση άλλαξε για πάντα τη ζωή του.

3 Μαρτίου 1956: Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία παρέα με τους The Famous Flames στα single charts, είναι η σπαραξικάρδια μπαλάντα "Please, Please, Please" που έγινε το σήμα κατατεθέν του στο κλείσιμο των συναυλιών του. Παρεμπιπτόντως όσοι δεν έχετε δει ακόμα το ντοκιμαντέρ Mr. Dynamite: The Rise Of James Brown, κάντε την χάρη στον εαυτό σας. Θα ακολουθήσει ένας καταιγισμός από κυκλοφορίες, single και ζωντανές εμφανίσεις καθιστώντας τον James Brown ως τον απόλυτο star της εποχής.

Ο Νονός της soul μουσικής, κάπου ανάμεσα στις αναρίθμητες δραστηριότητές του, βρήκε τον χρόνο -εν αγνοία του ίσως- και δημιούργησε ένα παρακλάδι αυτής. Τη funk μουσική. Όταν αναφερόμαστε σε κάποιον πρωτοπόρο ή εφευρέτη, η κουβέντα θα πάρει μεγάλη διάσταση με επιχειρήματα και απόψεις που είτε θα συνηγορούν υπέρ, είτε κατά. Όταν μάλιστα το επίμαχο αντικείμενο ενός τέτοιου debate έχει να κάνει με τη μουσική, τότε τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ των ειδών, κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την τελική ετυμηγορία. Όχι εδώ όμως.

Αύγουστος 1967: Κυκλοφορεί ο εικοστός πρώτος (!) δίσκος του James Brown με τη σύμπραξη των The Famous Flames. Το "Cold Sweat" είναι ένα από τα breakthrough της μουσικής στον εικοστό αιώνα και υπεύθυνο γι' αυτό σε μεγάλο βαθμό λογίζεται το ομώνυμο κομμάτι με τα δυο του μέρη. Ναι, θα ήθελα πολύ να έκοβα αντιδράσεις κοινού, μουσικών και κριτικών στην πρώτη ακρόαση αυτού. Δεν έχει την πλούσια ενορχήστρωση, έχει όμως Τον ρυθμό. Το groove εκείνο που ένα μπάσο και τύμπανα μετατρέπουν σε κάτι πρωτάκουστο. Τα πνευστά προσδίδουν μια οικειότητα με τη soul μουσική, τα άλλα όμως είναι εκείνα που κάνουν τη διαφορά.

Δεν τίθεται θέμα. Κάτι καινούργιο μόλις είχε γεννηθεί κι ας μην έκανε κατάληψη σε όλο τον δίσκο. Το "Cold Sweat" έκανε άπαντες να αναρωτηθούν «και μετά τι;», ή «και τώρα τι κάνουμε εμείς;». Τόσο μεγάλο αντίκτυπο είχε. Ο υπόλοιπος δίσκος κυλάει σε πιο safe μονοπάτια της soul με προεξέχουσες συνθέσεις δυο διασκευές: Τα "Fever" & "Stager Lee" έχουν την ποιότητα να απορροφήσουν τους κραδασμούς και να επαναφέρουν προσωρινά άπαντες στην πραγματικότητα. Οι rock 'n' roll στιγμές του άλμπουμ με τα "Good Rockin' Tonight" & "Kansas City", έχουν θεραπευτικές ιδιότητες που δεν κρατούν και πολύ. Πάντα θα γυρνάμε σ’ αυτό το κάτι, το εθιστικό άγνωστο. Το τελευταίο τρίτο της Αγίας funky Τριάδας.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο σπουδαίος καλλιτέχνης θα βρει τη φόρμουλα και μέσω της αφρικάνικης μουσικής παράδοσης θα τελειοποιήσει το δημιούργημά του με συνθέσεις όπως τα "Mother Popcorn", "Super Bad" και φυσικά το "Get Up (I Feel Like Being A) Sex Machine". Το τραγούδι που διαμόρφωσε εν πολλοίς την πορεία της σύγχρονης μουσικής, τιμήθηκε εν τέλει με την ένταξή του στο Grammy Hall Of Fame το 2016.