Underground Express #8 - Roots, Bloody Roots

Το αθέατο τρένο του Rocking σκαρώνει ένα ταξίδι κάθε μήνα, ανακαλύπτει τους καλύτερους νέους underground δίσκους και αλητεύει στις ομορφότερες πόλεις

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 04/10/2019 @ 14:13

"All the world's a stage". Ο μεσαιωνικός στίχος του Shakespeare γίνεται όλο και πιο επίκαιρος σε κάθε περαστικό αιώνα, πάντα όμως πέρα από τα λαμπερά φώτα και τις μεγάλες σκηνές, σε κακοφωτισμένα προβάδικα, σε μικρά υπόγεια και γκαράζ, σε κάθε γωνιά αυτής της τρελής σφαίρας, η μουσικη του αύριο παίζεται ήδη σήμερα.

Το τρένο της φαντασίας μας που βαφτίσαμε Underground Express θα κάνει ένα ταξίδι κάθε μήνα προς κάθε πιθανό και απίθανο προορισμό με μόνο σκοπό να ανακαλύψει μουσικές χωρίς σύνορα και συμβάσεις, ρίχνοντας φευγαλέες ματιές στον πολιτισμό των πόλεων που επισκέπτεται.

Ταξίδι #8: Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει αντιληπτό, το Express μας κάθε μήνα δεν επιλέγει τους προορισμούς του αλλά τις μουσικές. Χρειάστηκε να περιμένω μέχρι το όγδοο ταξίδι για να μας καλέσει επιτέλους κοντά της η μεγάλη ήπειρος της Αφρικής. Όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν πολλοί άνθρωποι σε πολλά διαφορετικά πεδία, όσο προχωράει το ταξίδι της γνώσης μοιάζει συχνά να καταλήγει στη μεγάλη αφρικανική μήτρα. ‘Όπως είναι γνωστό, η μουσική δεν εξαιρείται καθόλου, αντιθέτως εκεί βρίσκονται οι βαθύτερες της ρίζες.

Το τρένο μας θα ξεκινήσει από μια μεγάλη λίμνη κοντά στον Βόρειο Πόλο, θα κάνει ένα «παραδοσιακό» πέρασμα από την Αγγλία και μια «κινηματογραφική» στάση στην Ιταλία πριν βουτήξει στις αφρικάνικες ερήμους. Η Sahara (βλ. main image) και η Kalahari θα μας διδάξουν τα blues των επαναστατημένων Tuareg και τις heavy metal φτωχογειτονιές της Botswana πριν καταλήξουμε να βρούμε τον Δίσκο του Μήνα στην Αυστραλία, σε ένα έργο που όμως εμπνέεται από τις ερήμους και τα οροπέδια του αχαρτογράφητου Badakhshan στην Ασία. Μεθυσμένοι από τις μουσικές, θα γράψουμε έναν μικρό φόρο τιμής για τους μεγάλους Αφρικάνους κιθαρίστες, συνειδητοποιώντας κάθε δευτερόλεπτο ότι το ταξίδι μας φωνάζει πίσω στις παλιές πατρίδες, στις άτιμες τις ρίζες του ίδιου μας του εαυτού.


Στάση 1η: Amal, Σουηδία
Καλλιτέχνης: Magnolia
Άλμπουμ: Ta Tjuren Vid Hornen
Είδος: Heavy Rock
Εταιρεία: Transubstans Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 20-9-2019
Bandcamp
''Ta Tjuren Vid Hornen'' on YouTube

Magnolia - Ta Tjuren Vid Hornen

«Πιάσε τον ταύρο από τα κέρατα» μεταφράζεται ο τίτλος του έβδομου άλμπουμ των Magnolia και μην περιμένεις από αυτήν την μπάντα να κρατήσει τίποτα για τον εαυτό της. Αποτελώντας άλλο ένα έξοχο σουηδικό power trio, η μπάντα ορμάει με γαλόνια βετεράνου και καρδιά 16χρονου προς αυτό το άχρονο και αιώνιο '70s hard rock με θαυμαστά αποτελέσματα. Ξέχνα εδώ τα κολπάκια, δεν θα βρεις και καλά ψυχεδέλειες και doom rock γ' κατηγορίας αλλά μόνο ευθεία και γκρουβάτη rock μουσική που πατάει στην παράδοση των Cream, Mountain, Deep Purple και φτάνει ως τους Sabbath. Θαυμάσιος και ζωντανός, ζεστός ήχος, rhythm section που καταφέρνει πραγματικά να κουνήσει τα κορμάκια μας, riff - αλφάδια και περήφανα φωνητικά, όλα όσα χρειάζεται ένας καλός δίσκος για να συνδυάσει καλό παλιομοδίτικο fun και γνήσια rock ανάταση.

Magnolia

Είμεθα κοινωνικοί άνθρωποι κι έχουμε καλούς φίλους σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Από πολύ καλή φίλη λοιπόν, μάθαμε ότι η έδρα του mastermind των Magnolia Ronny Eriksson βρίσκεται στην πόλη Amal. Η πόλη είναι χτισμένη πάνω στη λίμνη Vanern, τρίτη μεγαλύτερη της Ευρώπης.

• Ελένη ευχαριστώ! Δεν νομίζω να κακοπερνάς εκεί!

• Ο Ronny Eriksson (μπάσο και φωνή) είναι παλιά καραβάνα της σουηδικής σκηνής, φοβερός μουσικός κι εξαιρετικός τύπος! Κάθε φίλος του καλού psych/prog οφείλει να έχει ακούσει τα τρία album των My Brother The Wind και ειδικά το "I Wash My Soul In The Stream Of infinity". Αν όχι, μην το αργείτε καθόλου.


Στάση 2η: Leeds, Αγγλία
Καλλιτέχνης: Workshed
Άλμπουμ: Workshed
Είδος: Doom metal
Εταιρεία: Rise Above Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 13-09-2019
Label Page
''The Windowpanes At The Lexington'' on YouTube

Workshed - Workshed

Ντεμπούτο άλμπουμ των Workshed, του νέου σχήματος των Adam Lehan και Mark Wharton με (βαρύτατη) προϋπηρεσία στους λατρεμένους μου Cathedral. Και τί προϋπηρεσία, ε; Μιλάμε για τους Cathedral των δύο πρώτων αριστουργημάτων. Μεγάλες οι απαιτήσεις αλλά οι δυο βετεράνοι δεν απογοητεύουν ούτε στιγμή, έτσι με ευκολία μπορούμε να μιλάμε για έναν από τους πιο αλήτικους και πορωτικούς metal δίσκους της χρονιάς και κάθε στιλιστική και δομική ανάλυση θα είναι εκτός τόπου και χρόνου. Παραδίδοντας ένα γνήσιο, τσαντισμένο μπάσταρδο των Cathedral και των Celtic Frost, οι Workshed δεν έχουν να πουν τίποτα νεωτεριστικό ή ιδιαίτερα προσωπικό αλλά, στ' αλήθεια, ποιος νοιάζεται; Μουσική για μπύρες, για παρέες, για ρομαντική υποκουλτούρα και για γροθιές στον αέρα.

Workshed

• Το Leeds έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια και είναι πια η τέταρτη πόλη της Αγγλίας σε πληθυσμό. Παραδοσιακά μια φτωχή και λαϊκή πόλη, έχει πια μεταμορφωθεί σε μια industrialised περιοχή.

• Φεστιβάλ - κόσμημα για την πόλη αποτελεί το Damnation Festival που λαμβάνει χώρα στο Πανεπιστήμιο του Leeds. Μοιάζει πολύ με ένα μικρό Roadburn του extreme ήχου και φέτος έχει Opeth και Mayhem για headliners. Απ' ότι φαίνεται, θα διαβάσετε ανταπόκριση φέτος...

• Για όσους τη βρίσκουν με την dark μεσαιωνική folk, οι Wolcencmen με το ‘’Fire In The White Stone’’ θα σας κάνουν να γεμίσετε πολλές φορές το κέρας σας!


Στάση 3η: Ravenna, Ιταλία
Καλλιτέχνης: Ronin
Άλμπουμ: Bruto Minore
Είδος: Cinematic Rock
Εταιρεία: Black Candy Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 16-9-2019
Label Page
''Wicked'' on YouTube

Ronin - Bruto Minore

Οι Ronin τα κάνουν όλα να φαίνονται εύκολα και η instrumental πρόταση τους συνδυάζει τα πιο ετερόκλητα στοιχεία με τον πιο απλό τρόπο. Με υποψίες από post rock, classical, από desert rock και americana καθώς και από jazzy/bluesy ακούσματα, θα σε ταξιδέψουν από την Ευρώπη στην Αμερική και πάλι πίσω, θα σου φέρουν στο νου σκηνές από φανταστικές ταινίες και περασμένα απογεύματα και θα σου αφήσουν μια αίσθηση «παλιάς», απλούστερης μουσικής. Πολύ ωραίο άλμπουμ, σύντροφος για γλυκές νύχτες που η ψυχή είναι ελαφριά και φευγάτη. Δεν γνωρίζω αν οι Ronin είναι γνωστοί στη χώρα τους, ξέρω όμως ότι ανακαλύψαμε ένα άλμπουμ που μοιάζει πολύ πραγματικό και αυθεντικό.

Ronin

• Η μακρά ιστορία της πόλης της Ravenna είναι γεμάτη πολιτική, τέχνη και θρησκεία. Υπήρξε για λίγο πρωτεύουσα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κατακτήθηκε από Οστρογότθους και Βυζαντινούς και αποτέλεσε κέντρο της Αναγέννησης

• Ιταλικό φθινοπωρινό underground roundup: Χαμός στους una fazza γείτονες μας το τελευταίο δίμηνο με θαυμάσια δισκάκια. Οι παλιοσειρές Tenebrae In Perpetum επέστρεψαν με το ‘’Anorexia Obscura’’ κι όταν το ψυχρό black metal συνδυάζεται με μπλιμπλίκια γίνεται για καλό. Το ‘’Spiritual Resonance’’ των Darkend είναι ένα πολύ καλό album μελωδικού black – οι ίδιοι το αποκαλούν extreme ritual metal - και τίγκα αντεργκραουντίλα εκλύεται από το ξερό και ανένταχτο doom των Bretus στο ‘’Aion Tetra’’. Κι έπονται κι άλλα.


Στάση 4η: Agadez, Νίγηρας
Καλλιτέχνης: Bibi Ahmed
Άλμπουμ: Agdhah
Είδος: Desert blues
Εταιρεία: Sounds Of Subterrania
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 30-8-2019
Bandcamp
''Sef-Afrikia'' on YouTube

Bibi Ahmed - Agdhah

Πρόκειται για το πρώτο solo άλμπουμ του κιθαρίστα και ηγέτη των Group Inerane και η ιστορία του θυμίζει πολύ αυτήν των Tinariwen: γνήσιος Tuareg νομάδας, κυνηγημένος και εξόριστος, παίζει τα αποκαλούμενα blues της ερήμου και ντύνει μουσικά τις επαναστατικές του λέξεις. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ακούς μουσικές από ανθρώπους που ζουν πραγματικά τα πράγματα που τραγουδάνε. Αν και ηχογραφώντας όλα τα όργανα μόνος του ο ήχος είναι λίγο ξερός, το "Agdhah" περιέχει αληθινή psych Sahara μουσική. Μπορείς να την πεις ταξιδιάρικη, μπορείς να την πεις ethnic, εμείς επιμένουμε να την αποκαλούμε απλώς αληθινή, και κάθε νότα της αξίζει το βάρος χιλίων δυτικών «προβλημάτων» της καλομαθημένης μας καθημερινότητας.

Bibi Ahmed

• H Agadez είναι η μεγαλύτερη πόλη του κεντρικού Νίγηρα με πληθυσμό περίπου 120.000 κατοίκους. Αν ο αριθμός σας φαίνεται μικρός για μια χώρα 20 εκατομμυρίων είναι γιατί η πόλη είναι χτισμένη μέσα στην έρημο της Σαχάρα. Κυριολεκτικά μια πόλη της ερήμου.

• Επίσημα και ανεπίσημα, πρόκειται για μια από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του πλανήτη.

• Ο Νίγηρας (μην τον μπερδεύετε με τη Νιγηρία) πήρε το όνομα του από τον ομώνυμο ποταμό και ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Γαλλία το 1960.

• Δάσκαλος του Bibi Ahmed στην κιθάρα ήταν ο μεγάλος master των Tuareg Blues Abdallah ag Oumbadougou.


Στάση 5η: Botswana
Καλλιτέχνης: Various Artists
Άλμπουμ: Brutal Africa - The Heavy Metal Cowboys Of Botswana
Είδος: Heavy Metal
Εταιρεία: Svart Records<
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 13-9-2019
Soundcloud Page

Various Artists - Brutal Africa - The Heavy Metal Cowboys Of Botswana

Αξίζουν τρισεκατομμύρια συγχαρητήρια στη Svart για την κυκλοφορία αυτής της συλλογής, το ζητούμενο της οποίας δεν είναι να ανακαλύψουμε κάποια μπάντα παγκόσμιας κλάσης αλλά να νιώσουμε δέος για τη θέληση και την αγάπη αυτών των παλικαριών για το metal και το rock.

Botswana

Σε μια χώρα που η τηλεόραση έφτασε πριν δεκαπέντε χρόνια και η μόνη επαφή με το δυτικό rock γινόταν μέσω των τουριστών που πηγαίνουν στην Botswana για σαφάρι, οι μπάντες της συλλογής καταφέρνουν να παίξουν μουσική ενώ έχουν δύσκολη πρόσβαση και στα στοιχειώδη (εξοπλισμό, στούντιο ηχογραφήσεων και τα λοιπά). Καταθέτουν τη φλόγα και το μεράκι τους και οι περισσότερες στέκονται αξιοπρεπώς. Για metal hooligans, metal ακαδημαϊκούς και περίεργα τρένα σαν το δικό μας.

Botswana

• Η Botswana έχει περίπου το μέγεθος της Γαλλίας και βρίσκεται στη Νότια Αφρική, το μισό της έδαφος δε καλύπτεται από την έρημο Kalahari. Το rock n roll έφτασε μέσω των τουριστών στη χώρα στα τέλη των 60s, με επίκεντρο την περιοχή του Okavango Delta στα βόρεια.

• Η πρώτη rock μπάντα ήταν οι Nosey Road, φτιάχτηκαν στα '70s και για 20 χρόνια ήταν το μόνο rock γκρουπ της χώρας. Στις αρχές των '90s εμφανίστηκαν οι Metal Orizon. Τα δυο αυτά συγκροτήματα αποκαλούνται στη χώρα «οι παππούδες της rock».

• Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν κάπου 10-20 ενεργές μπάντες στη χώρα. Γνωστότεροι είναι οι death metallers Overthrust που έχουν παίξει και στο Wacken.

• Μην μου δώσετε credits γνώσεων που δεν αξίζω: όλες οι παραπάνω πληροφορίες χρησιμοποιήθηκαν από το πολύ επιμορφωτικό δελτίο τύπου της Svart. Ξανά, εύγε!


Στάση 6η: Sydney, Αυστραλία
Καλλιτέχνης: Hashshashin
Άλμπουμ: Badakhshan
Είδος: Psych/Prog/Folk
Εταιρεία: Art As Catharsis
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 27-9-2019
Bandcamp
''Crossing The Panj'' on YouTube

Hashshashin - Badakhshan

Ας το θέσω όσο απλούστερα γίνεται: αν ευχαριστιέσαι τη μουσική της Ανατολής - δεν αναφέρομαι σε τσιφτετέλια - και η ψυχή σου ταξιδεύει με τα μυστηριακά της αρώματα, εδώ βρήκες φλέβα μουσικού χρυσού. Οι Hashshashin είναι ένα εξαίσιο σχήμα από την Αυστραλία το οποίο, με προεξέχοντα τον φανταστικό πολύ-οργανίστα Lachlan Dale, παίζει instrumental μουσική που θα πλημμυρίσει κάθε μία από τις αισθήσεις σου. Έχουν τα πάντα, τρομερά θέματα, εκπληκτικές ενορχηστρώσεις, άρτια τεχνική, ψυχεδέλεια, προοδευτικότητα, συνθετική περιπέτεια, ταυτότητα, τα πάντα! Μου αρέσει ο όρος middle eastern drone που τους περιγράφει αλλά είναι ταυτόχρονα περιοριστικός, πολύ απλά διότι μου έφεραν στο μυαλό από τους Zeppelin και τους πρώιμους Tea Party, μέχρι τους Om, τους Tortoise και fusion ασιάτες παιχταράδες. Άλμπουμ του μήνα για τη στήλη μας και ένα από τα πιο σαγηνευτικά της χρονιάς, αν τα γούστα σου είναι σχετικά με όσα αναφέρθηκαν...

Hashshashin

• Είναι ξεκάθαρο ότι το Sydney έχει τρομερά ενδιαφέρουσα underground σκηνή. Η Art As Catharsis είναι μια φανταστική εταιρεία που ασχολείται μόνο με σχετικές μπάντες κι αγαπάει προοδευτικά και ρηξικέλευθα ακούσματα. Μόνο από πρόσφατες κυκλοφορίες της, ακούσαμε μοναδική κι ονειρική indie folk από τους Bonniesongs (‘’Energetic Minds’’), θαυμάσιους drone πειραματισμούς από τους Omahara (‘’Upsilamba’’) κι ένα από τα κορυφαία post rock της χρονιάς από τους Helu (‘’Varisema’’). Ακούστε τους, σας προειδοποιήσαμε.

• Θεματική και αισθητική καρδιά του album είναι η περιοχή του Badakhshan. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό Αφγανιστάν και συνορεύει με το Τατζικιστάν, το Πακιστάν και την Κίνα. Πρόκειται για μια δύσβατη περιοχή με ερήμους, μεγάλους ορεινούς όγκους και οροπέδια, παρουσιάζει μεγάλη πολυπολιτισμικότητα κι έντονο λαογραφικό ενδιαφέρον. Αποτελείται από περίπου 1200 χωριά κι έχει δει δεκάδες πολιτισμούς να γεννιούνται και να καταρρέουν. Ρίζες, καταραμένες ρίζες.

Η αφρικάνικη κιθαριστική παράδοση - An Introduction

Κι ενώ ο μέσος δυτικός ακροατής αντιλαμβάνεται την αφρικανική μουσική ως ethnic - ψιλοαπαξιώνοντας την ως μια μουσική «απόδρασης» από την αστική καθημερινότητα - υπάρχει πολύς κόσμος που ξέρει και αντιλαμβάνεται ότι στην Αφρική γεννήθηκαν πάρα πολλά μουσικά είδη που σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως δυτικά, είδη όπως τα gospel, τα blues, η jazz αλλά και πολλά παρακλάδια της latin. Τα blues πιο συγκεκριμένα ταξίδεψαν από την Αφρική στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι επέστρεψαν πίσω στη μαμά-πατρίδα μαζί με την ηλεκτρική κιθάρα γύρω στη δεκαετία του 1950.

Desert Blues

Αυτό που αποκαλούμε desert blues δεν είναι όρος ταξιδιωτικής χρήσης. Αντίθετα αναφέρεται στη μουσική των Tuareg αλλά και άλλων νομαδικών ομάδων της περιοχής της Sahara και που σήμερα θεωρείται ως η ρίζα και ο πρόγονος των αμερικανικών blues. Το Mali είναι η χώρα που πρωτοστατεί σε αυτό το κιθαριστικό χωνευτήρι και έχει βγάλει πολλούς σπουδαίους.

Ali Farka Toure

Μεγαλύτερο όνομα όλων είναι φυσικά ο Ali Farka Toure (βλ. φωτό), ένας από τους πιο διάσημους αφρικανούς μουσικούς όλων των εποχών. Ο Martin Scorsese τον αποκάλεσε «το DNA των blues», για χρόνια μας έπρηξαν να τον λένε «ο John Lee Hooker της Αφρικής» (ενώ είναι τουλάχιστον ισάξιος), σάρωσε δεκάδες βραβεία κι έχει ψηφιστεί πολλάκις ανάμεσα στους σπουδαιότερους κιθαρίστες ever. Στο σήμερα τη δουλειά τη συνεχίζει ο γιος του Vieux Farka Toure που παρουσιάζει ακόμα μεγαλύτερη βιρτουοζιτέ. Διάσημος μαθητής του είναι ο Afel Bocoum.

Agadez

Στο Congo δεσπόζει η μορφή του Franco Luambo, ενός μάγου της κιθάρας που χρησιμοποίησε ένα εντελώς διαφορετικό στυλ παιξίματος από τα τραχιά blues, στρογγυλεύοντας την αφρικανική και κουβανέζικη rumba. Το σχήμα του OK Jazz είναι must της αφρικανικής μουσικής. Από την ίδια χώρα ήταν και ο Jean-Bosco Mwenda, πρωτοπόρος του fingerstyle της δεκαετίας του 1950. Από το Νίγηρα, εκτός από τον Bibi Ahmed που είδαμε παραπάνω, μεγάλης αποδοχής χαίρει ο Omara Moctar, επίσης από την ερημούπολη του Agadez (βλ. φωτό).

Άλλες μεγάλες φιγούρες της κιθάρας είναι ο Lobi Traore που ανέμιξε εκπληκτικά τα blues με την παραδοσιακή αφρικανική μουσική, δυστυχώς «φεύγοντας» νέος. Ευτυχώς ο σπουδαίος Boubacar Traore ζει και βασιλεύει. Στο σήμερα, οι Tinariwen είναι φυσικά ότι πιο καταπληκτικό παράγει η αφρικανική ήπειρος - με νέο άλμπουμ εκεί έξω και με ένα αφιέρωμα να ετοιμάζεται... - και από κοντά οι επίσης ωραιότατοι Tamikrest, που είναι και λίγο πιο φιλικοί στο αυτί του λευκού…

Μια κανονική λίστα θα ήταν φυσικά ατελείωτη. Αυτό το μικρό αφιερωματάκι έχει σαν μόνο σκοπό μια πρώτη γνωριμία με 4-5 θρύλους της αφρικανικής κιθάρας και την προσπάθεια επίγνωσης όσων συμβαίνουν ακόμα και στις πιο φτωχές και καταπιεσμένες γωνιές της Γης. Ίσως μάλιστα να είναι και σπουδαιότερα… Χίλια μπράβο πάντως και στις τεράστιες προσωπικότητες των Paul Simon, Peter Gabriel αλλά και πιο πρόσφατα του Damon Albarn που ασχολήθηκαν ενεργά στο να ενώσουν τις τέχνες τους με ήρωες από την Αφρική.

Υπάρχουν εκεί έξω ωραιότατα compilations και documentaries και τα ωραιότερα μουσικά ταξίδια είναι δυο κλικ μακριά μας. Ας σκάψουμε!

  • SHARE
  • TWEET