Underground Express #14 - Η Αντίσταση της Ουτοπίας

Το αθέατο τρένο του Rocking σκαρώνει ένα ταξίδι κάθε μήνα, ανακαλύπτει τους καλύτερους νέους underground δίσκους και αλητεύει στις ομορφότερες πόλεις

Από τους Αντώνη Καλαμούτσο, Μάνο Πατεράκη, 03/04/2020 @ 13:33

"All the world's a stage". Ο μεσαιωνικός στίχος του Shakespeare γίνεται όλο και πιο επίκαιρος σε κάθε περαστικό αιώνα, πάντα όμως πέρα από τα λαμπερά φώτα και τις μεγάλες σκηνές, σε κακοφωτισμένα προβάδικα, σε μικρά υπόγεια και γκαράζ, σε κάθε γωνιά αυτής της τρελής σφαίρας, η μουσικη του αύριο παίζεται ήδη σήμερα.

Το τρένο της φαντασίας μας που βαφτίσαμε Underground Express θα κάνει ένα ταξίδι κάθε μήνα προς κάθε πιθανό και απίθανο προορισμό με μόνο σκοπό να ανακαλύψει μουσικές χωρίς σύνορα και συμβάσεις, ρίχνοντας φευγαλέες ματιές στον πολιτισμό των πόλεων που επισκέπτεται.

Ταξίδι #14 - Απρίλιος 2020: Σε φυσιολογικές συνθήκες τώρα θα μιλούσαμε για την Ισημερία και τα χρώματα της Άνοιξης. Αντί αυτού, καλούμαστε όλοι να αναζητήσουμε το κουράγιο της Αντίστασης, την ολική στροφή στην τέχνη και τη φαντασία, την εξισορρόπηση της πραγματικότητας με τις ουτοπίες μέσα στα κεφάλια μας. Είναι η στιγμή που η μεταφυσική ζωγραφική του Giorgio De Chirico (Piaza D'Italia, 1913) θα κοσμήσει το ταξίδι μας, όχι μόνο σαν φόρος τιμής στην Ιταλία αλλά κυρίως ως φόρος τιμής στους ενδιάμεσους κόσμους. Σαν αυτόν που ζούμε.

Αυτό το ταξίδι θα έχει παράξενες μουσικές υφές που ξεκινούν από rock πειραματισμούς και καταλήγουν στους φανταστικούς κόσμους του Dungeon Synth, στους οποίους θα μας ξεναγήσει ο επίτιμος καλεσμένος κι έμπειρος συνταξιδιώτης Μάνος Πατεράκης. Έχει συντροφιά πολλή λογοτεχνία και τα κινηματογραφικά θαύματα του Béla Tarr, για τον οποίο θα γράψουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Έχει νεκρούς ποιητές και συγγραφείς με ολοζώντανες φωνές, φυσιοκρατικό ισλανδικό black metal, χαμηλόφωνα ταξίδια στην Ευρώπη και την μπάντα (και συνέντευξη) του μήνα από τη μακρινή Μαλαισία. Έχει ότι μπορούσαμε να σκαρφιστούμε για να μείνουμε όλοι δυνατότεροι. Την ουτοπία μην τη φοβάσαι, ακλόνητη, πάντα, περιμένει.


Στάση 1η: Kuala Lumpur, Μαλαισία
Καλλιτέχνης: Mutesite
Άλμπουμ: re:
Είδος: Instrumental post/math rock
Εταιρεία: Soundscape
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 22-2-2020
Bandcamp
YouTube

Mutesite - re:

Μετά από ένα EP πριν μερικά χρόνια, οι Mutesite κυκλοφορούν ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο σε προσωπικότητα και άποψη. Είναι πολύ δύσκολο να περιχαρακώσεις το στυλ τους σε κάποιο genre, αφού το instrumental rock τους έχει σχεδόν ισόποσες αναφορές σε prog, post, math ή και jazz περιβάλλοντα. Έχουν επιτύχει όμως ένα τρομερά συνεκτικό στυλ που ενσωματώνει όλα τα παραπάνω και αφήνει χώρο και για κάποιους παραδοσιακούς τοπικούς ήχους - ειδικά στα κρουστά. Παρά το γεγονός ότι τα τραγούδια τους είναι νορμάλ σε διάρκεια, έχουν σημαντικό βάθος και, κυρίως, δεν χάνουν ποτέ την ανάλαφρη και φωτεινή τους αίσθηση, φλερτάροντας σε στιγμές ακόμα και με την pop. Μια πάρα πολύ όμορφη δουλειά από ένα γκρουπ που δεν αφήνει υποσχέσεις αλλά ήδη παραδίδει την έτοιμη και φρέσκια του έντεχνη rock πρόταση. Στο νήμα, θα του δώσουμε τον τίτλο του Άλμπουμ του Μήνα, ανάμεσα σε ιδιαίτερα ισοδύναμες κυκλοφορίες.

Mutesite

 

Μια βόλτα στην Kuala Lumpur με τους Mutesite!

Καλωσήλθατε και συγχαρητήρια για το ντεμπούτο σας άλμπουμ "re:"! Η Kuala Lumpur μας πέφτει λίγο μακριά κι οι περισσότεροι Έλληνες δεν θα καταφέρουμε ποτέ να ταξιδέψουμε εκεί, μιλήστε μας λοιπόν για την πόλη σας! Ποιες είναι επίσης οι προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει μια rock μπάντα στην Kuala Lumpur;

Γεια σου Αντώνη, ευχαριστούμε που μας φώναξες φίλε! Μάλλον θα είναι δύσκολο και για εμάς να δούμε την πατρίδα σας, οπότε πάλι καλά που υπάρχει το Internet. Η Kuala Lumpur έχει είτε φοβερή υγρασία ή έχει φοβερές βροχές. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία σε γλώσσες και κουλτούρες κι αυτό μας εμπνέει αρκετά στη δημιουργική μας κατεύθυνση. Αυτή η χώρα είναι γεμάτη από μίξεις γεύσεων. Υπάρχει μια τοπική λιχουδιά που λέγεται "nasi campur", που σημαίνει «ποικιλία ρυζιού» και είναι βασικά μια ποικιλία ρυζιού που το αναμιγνύεις με πολλές επιλογές από άλλα πιάτα. Ο καθένας έχει τη δική του προτίμηση και κάπως έτσι είναι κι η μουσική εδώ, επίσης. Όσο για τις προκλήσεις, τίποτα που δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει κάθε άλλη indie rock μπάντα στο παρελθόν. Είναι ευλογία και προνόμιο να μπορείς να είσαι ανθεκτικός και να συνεχίζεις να παίζεις μουσική.

Η μουσική σας έχει μια δυνατή αίσθηση ομορφιάς, σχεδόν σαν να είναι εμπνευσμένη από τη Φύση. Θεωρείς ότι αντλείτε έμπνευση (άμεσα ή έμμεσα) περισσότερο από αστικά ή φυσικά τοπία;

To EP μας "re:start" ήταν περισσότερο εμπνευσμένο από τη φύση, όπως μπορείς να δεις και στο εξώφυλλο. Όσο για το "re:", έχει εμπνευστεί περισσότερο από την αστική ζούγκλα που μεγαλώσαμε. Είναι ένα νεύμα προς όλες τις καλές, κακές ή ουδέτερες εμπειρίες της ζωής μας - αναπολώντας αναμνήσεις που θα θέλαμε να ξανά:ζήσουμε, ξανά:πυροδοτήσουμε και ξανά:κάνουμε, καθώς κι ότι ακόμα μπορούμε να φανταστούμε. (σσ: προφανώς τους αρέσει η λεξιπλασία με το εισαγωγικό μοτίβο re:) )

Mutesite

Λέτε ότι η μουσική σας είναι ιστορίες χωρίς λόγια. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες από αυτές τις ιστορίες;

Υπάρχει διαφορετικό σενάριο στα κεφάλια μας για κάθε τραγούδι. Συνήθως παροτρύνουμε τους ακροατές να ζωγραφίσουν τις δικές τους εικόνες, ορίστε όμως κάποιες πνευματικές παραστάσεις για σημεία αναφοράς:

1. Hearts and Flowers. Αυτό ξεκίνησε με ένα θέμα που είχε γράψει η Jolynn (πλήκτρα) όταν ήταν 10 (αυτό είναι πριν πολύυυυυυυ καιρό). Έχει μια γλυκιά γεύση από ρομάντζο - πεταλούδες στο στομάχι, κόκκινα μάγουλα, να ξαπλώνεις στο κρεβάτι με ένα πελώριο χαμόγελο και όλη αυτήν την τρέλα.

2. Tabula Rasa (feat. Adieu). Κάθε άτομο γεννιέται χωρίς ενσωματωμένο περιεχόμενο, άρα όλη η γνώση έρχεται από την εμπειρία. Η προσέγγιση του Anthony (κιθάρα) ήταν να σκεφτεί τα πάντα σαν ένα λευκό πίνακα. Ο Karim (κρουστά) είχε ένα inside joke, προσπαθώντας να παίξει όσο το δυνατόν περισσότερα όργανα που στο τέλος έμοιαζαν με tabla.

3. Cacophony. Μάλλον το δυσκολότερο κομμάτι που γράψαμε ποτέ, σίγουρα κουβαλάει τη διάθεση του οργανωμένου χάους. Ο Purnama (τύμπανα) είχε την ιδέα να ενσωματώσει τις ρίζες του από την Ινδονησία, εισάγοντας ένα μοτίβο που λέγεται kecak. Είναι ένα στοιχείο που ανύψωσε την μπάντα, παραμένοντας ταυτόχρονα πιστοί στον Mutesite ήχο μας.

4. Broken Clouds (feat. Frances Tsen). Προφανώς ένα τραγούδι χωρισμού. Ας το παραδεχτούμε, όταν είμαστε νέοι και άπειροι στρεφόμαστε σε θλιμμένα τραγούδια για να ξεπεράσουμε σχέσεις που, έτσι κι αλλιώς δεν θα πετύχαιναν. Χρησιμοποιήσαμε μια συναισθηματική χροιά για να εκφράσουμε τον πόνο της καρδιάς με πραγματικές λέξεις.

5. Giselle. Αυτό έχει ένα συναισθηματικό φορτίο. Είναι το όνομα της κόρης της πρώην μπασίστριας μας - η ιστορία είναι ότι περίμενε το πρώτο της παιδί κι έπρεπε να χωρίσουν οι δρόμοι μας, φιλικά φυσικά. Η οικογένεια έρχεται πρώτη κι αυτό το τραγούδι είναι το αποχαιρετιστήριο δώρο μας σε εκείνην.

6. Maruko Poro. Έχεις αντιληφθεί ότι όταν καλείς κάποιον, ο τηλεφωνικός τόνος είναι στο μέτρημα του 5; Εμπνευστήκαμε από αυτόν τον "τουτ-τουτ-παύση-παύση-παύση" ρυθμό, μαζί με το κλασικό "Marco Polo" παιχνίδι ερωταπαντήσεων. (σσ: θεϊκή απάντηση)

Αφήνουμε τα υπόλοιπα tracks για να τα αποκωδικοποιήσετε εσείς.

Mutesite

Αν άκουγα το "re:" στα ακουστικά ενώ βρισκόμουν στην Kuala Lumpur, ποιο θα ήταν το καλύτερο μέρος να πάω για τη maximum εμπειρία ακρόασης;

Θα πρότεινα να πάρεις το τρένο νωρίς το απόγευμα από κάποιο προάστιο στις παρυφές της πόλης, να απολαύσεις τη θέα του πώς ζουν οι ντόπιοι και να κατέβεις στον σταθμό Bulkit Bintang. Απορρόφησε την ενέργεια της πόλης, περπάτα στο πεζοδρόμιο του Jalan Bukit Bintang προς το Pavillion Shopping Mall και θα βρεθείς στη γέφυρα που φαίνεται και στο "re:". Άκου τα υπόλοιπα τραγούδια περπατώντας στο KLCC Park και απόλαυσε το ηλιοβασίλεμα.

Μου δώσατε άλλον έναν λόγο να θέλω να έρθω! Έχετε πολλά prog, math και post στοιχεία. Υπάρχει δυνατή τοπική σκηνή στην Kuala Lumpur; Προτείνετε μας ξεχωριστούς καλλιτέχνες από την πόλη σας!

Η indie σκηνή στην Kuala Lumpur είναι μικρή αλλά σίγουρα αναπτύσσεται. Έχουμε μερικούς συμπολίτες για τους οποίους είμαστε πολύ περήφανοι. Adieu, Playburst, Crinkle Cut, Dirgahayu, Leaism.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!


Στάση 2η: Debrecen, Ουγγαρία
Καλλιτέχνης: Ghost Toast
Άλμπουμ: Shape Without Form
Είδος: Progressive rock/metal
Εταιρεία: Inverse
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 3-3-2020
Bandcamp
YouTube

Ghost Toast - Shape Without Form

Δεύτερο νομίζω full length από αυτό το υπέροχο κουαρτέτο από την Ουγγαρία κι έχω την ισχυρή πεποίθηση ότι κάθε φίλος του μοντέρνου prog rock/metal θα το εκτιμήσει δεόντως. Η μπάντα φανερώνει τα οικεία χαρίσματα του prog της Ανατολικής Ευρώπης όπως μας το σύστησαν οι Riverside - σφιχτή ρυθμικότητα, κινηματογραφικές εικόνες, κομψή εσωτερικότητα - με επιπλέον όμως ενορχηστρωτικές ιδέες (ο πληκτράς παίζει και cello), ενώ υπάρχουν και αρκετά layers από πλήκτρα και samples. Όντας instrumental, προσδίδουν βάθος στο υλικό χαράζοντας παραλληλίες με λογοτεχνικά (T.S Elliott) και κινηματογραφικά έργα (1984, Apocalypse Now, Space Men), διασκευάζουν πανέμορφα δε κι ένα ισλανδικό folk τραγούδι. Κερασάκι στην τούρτα οι εκρηκτικές κιθάρες που δυσκολεύονται πολύ να αποφασίσουν αν γουστάρουν περισσότερο το rock ή το metal. Ίσως κλίνουν λίγο περισσότερο προς το πρώτο. Πλούσιο και αρκετά αρτιστίκ, εύγε λεβέντες!

Ghost Toast

► Η πόλη Debrecen είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Ουγγαρίας, πίσω από την πρωτεύουσα Βουδαπέστη. Περίπου 200.000 άνθρωποι ζουν εδώ, αν και η απογραφή του 2019 έδειξε μια μικρή μείωση.

► Δεν αποτελεί αυτό που λέμε πολύ-πολιτισμική πόλη, αφού οι μειονότητες άλλων εθνικοτήτων είναι απειροελάχιστες. Είναι όμως αδελφοποιημένη πόλη με την Πάτρα!

► Ψυχεδελικό και πολύ ενδιαφέρον post-ίζον rock από τους Lemurian Folk Songs εκ Βουδαπέστης. Το καινούριο άλμπουμ τους "Logos" είναι δωρεάν για κατέβασμα, τσεκάρετε.

 

Λίγα λόγια για τον Béla Tarr

Χρειάστηκε να περιμένω 14 μηνιαία ταξίδια για να φτάσουμε επιτέλους σε ουγγρικό έδαφος, έτσι ώστε να γράψω δυο λόγια για ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Αρκετοί ίσως γνωρίζετε τον Béla Tarr, για άλλους πιθανόν το όνομα είναι άγνωστο, για τον γράφοντα μία αλήθεια είναι ακλόνητη: οι ταινίες του είναι ικανές να χάσεις τα λόγια σου, τόσο ώστε να προσπαθήσεις να τα ξαναβρείς.

Béla Tarr

Γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1955 στην πόλη Pécs αλλά μεγάλωσε στη Βουδαπέστη. Η αρχική του επιθυμία ήταν να γίνει φιλόσοφος, η κυβέρνηση της Ουγγαρίας όμως δεν του επέτρεψε να σπουδάσει μετά τα πρώτα του φιλμ. Φυσικά ο Tarr μπόρεσε να γίνει τελικά «φιλόσοφος»: οι ταινίες του είναι γεμάτες από βαθιά φιλοσοφικά, υπαρξιστικά ιδεώδη που θα μπορούσαν να τον κατατάξουν στους συνεχιστές της κληρονομιάς του Tarkovsky, το στυλ του όμως είναι αρκετά προσωπικό. Πυκνές αλληγορίες, ρεαλισμός αλλά και ονειρικές εξάρσεις, ωμή παρατήρηση των ανθρώπινων τύπων, απαισιόδοξη προσέγγιση των κοινωνιών αλλά και μια επίμονη ουτοπία, καλά κρυμμένη πίσω από τα μακροσκελέστατα πλάνα του.

Από το 1977 ως το 2011, ο Tarr έφτιαξε μόλις εννέα ταινίες με το "Almanac Of The Fall" (1984) να αποτελεί το μόνο του έγχρωμο φιλμ. Το όνομα του άρχισε να ακούγεται δειλά με το "Damnation" (1988) και συνάντησε την κριτική αναγνώριση με το απίθανο, σχεδόν οκτάωρο (!) κινηματογραφικό Έπος που ονομάζεται "Sátántangó" (1994). Στη συνέχεια δημιούργησε το "Werckmeister Harmóniák" (2000), μία ταινία που σύμφωνα με την αποψάρα μου θα (έπρεπε να) συγκαταλέγεται στις καλύτερες του 21ου αιώνα - αν αυτός ποτέ τελειώσει. Βασισμένο σε νουβέλα του George Simenon, τo "The Man From London" (2007) είναι σχετικά αμφιλεγόμενο αλλά το "The Turin Horse" (2011) βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Η «κριτική» του Αποστόλη στον πρόσφατο δίσκο των Grift βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με αυτήν την ταινιάρα και μπορώ να σας αποκαλύψω ότι θα διαβάσετε ξανά για αυτό, στις ψηφιακές σελίδες του Rocking.gr σύντομα... Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι οι περισσότερες ταινίες του είναι βασισμένες σε βιβλία του László Krasznahorkai και χρησιμοποιούν τις θαυμάσιες μινιμαλιστικές μουσικές του Miháli Vig.

Béla Tarr

Ο Tarr δήλωσε ότι το "The Turin Horse" θα ήταν η τελευταία ταινία του. Όσο κι αν θα θέλαμε αυτό να μην είναι αλήθεια, η παρακαταθήκη των ταινιών που ήδη έκανε είναι τέτοια που αρκεί για να τις επισκεπτόμαστε στο υπόλοιπο της ζωής μας. Θα έχετε ήδη καταλάβει ότι δεν μπορώ να τις προτείνω αρκετά. Ο Béla Tarr συνεχίζει το έργο του ως μέλος του Cine Foundation International, προασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και επικρίνει ανοιχτά τον εθνικισμό και τις πρακτικές του. Τολμήστε να ανακαλύψετε τα απέραντα συναισθήματα της φιλμογραφίας του. Από εμένα, ένα μεγάλο Ευχαριστώ.


Στάση 3η:Rennes/Gers, Γαλλία/Ολλανδία
Καλλιτέχνης: Coddiwomple
Άλμπουμ: The Walk and Other Stories
Είδος: Atmospheric rock
Εταιρεία: A Tant Rever du Roi
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 6-3-2020
Spotify
YouTube

Coddiwomple - The Walk and Other Stories

Πόσο έπος πρέπει να είναι μια μπάντα για να αναγράφει στα μέλη της ένα νεκρό συγγραφέα; Προφανώς, οι Coddiwomple είναι απολύτως ταγμένοι στον λογοτεχνικό χαρακτήρα της μουσικής τους και όλα το βροντοφωνάζουν. Δύο Γάλλοι κιθαρίστες και ο G.W. Sok (The Ex, Oiseaux-Tempête, κ.α) εμπνέονται μουσικά και στιχουργικά από το βιβλίο "The Walk And Other Stories" του Robert Walser (1878-1956) και κυκλοφορούν ένα πολύ ατμοσφαιρικό ντεμπούτο, όπου οι κιθάρες πλέκουν τις αραχνοΰφαντες post μελωδίες τους κι ο Sok απαγγέλει τις λέξεις του, επιβλητικός όπως πάντα. Είναι τέτοια η ποιότητα του συγκεκριμένου τραγουδιστή που πραγματικά το άλμπουμ θα ήταν ενδιαφέρον απλώς κι αν μιλούσε, οι όμορφες κιθαριστικές μελωδίες και ο μινιμαλιστικός, ποιητικός τόνος της μουσικής όμως προσθέτουν αυτό που τους αναλογεί, τόσο όσο χρειάζεται για να πεις ότι το άλμπουμ είναι απολαυστικό, όπως η ανάγνωση ενός καλού βιβλίου!

Coddiwomple

► Βάλαμε τα μεγάλα μέσα (thanks Julien!) για να μάθουμε ότι οι τρεις Coddiwomple ζουν σε διαφορετικά μέρη!

► Ο Olivier Mellano είναι από την πόλη Rennes. Πρωτεύουσα της Βρετάνης στα βορειοδυτικά της Γαλλίας, η πόλη έχει ιστορία 2000 ετών, ονομαζόταν δε Condate όταν ήταν ακόμα ένα χωριό. Ο Nicolas Lafourest από την άλλη, ζει στην επαρχία Gers, κάπου στα νοτιοδυτικά. Πρόβες πώς κάνετε βρε;

► Ο G.W Sok ζει κάπου στην Ολλανδία. Σε κάποιο δάσος ή σε κάποιο κοινόβιο, θα ήθελα να πιστεύω. Να είναι καλά όπου ζει και να βγάζει καμιά δεκαριά δίσκους τον χρόνο για να στανιάρουμε!

► Τρελό mix από post punk και pop από τους Γάλλους Sure, ανεβάστε την ένταση!


Στάση 4η: El Prat de Llogrebat, Ισπανία/Σερβία
Καλλιτέχνης: Dusan Jevtovic
Άλμπουμ: If You See Me
Είδος: Jazz rock/Fusion
Εταιρεία: Self Released
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 20-3-2020
Bandcamp
YouTube

Dusan Jevtovic - If You See Me

Δεν ήξερα τον Dusan Jevtovic και τώρα τρέχω και δεν φτάνω... Γεννημένος στη Σερβία κι εγκατεστημένος εδώ και χρόνια στην Ισπανία, ο Jevtovic είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας με μια πολύ προσωπική κιθαριστική προσέγγιση που ξεφεύγει αισθητά από τις jazz/fusion νόρμες. Θα έλεγα ότι περισσότερο αγγίζει μια μετά-Fripp αισθητική και κληρονομιά, χτίζοντας έντονες συνθέσεις που κουβαλούν μια έντονη αίσθηση εσωτερικότητας κι ελεγχόμενης παράνοιας. Το "If You See Me" είναι γεμάτο από τέτοιες συνθέσεις κι έχω την εντύπωση ότι θα θέλξει ισόποσα οπαδούς της jazz και του prog. Γενικά πρόκειται για έξοχο δίσκο που - ας το παραδεχτώ - δεν χωράει και πολύ σε μια underground στήλη αλλά, τέλος πάντων, ας λειτουργήσει σαν αφορμή να γνωρίσουμε έναν πανάξιο μουσικό. Μια μαγική λεπτομέρεια: στον δίσκο παίζει κι ο φανταστικός Markus Reuter (Stick Men) που από τη μέρα που τον είδα να παίζει με τον Devin, θέλω να τον κάνω αφίσα.

Dusan Jevtovic

► Η πόλη με το παράξενο όνομα αποτελεί μέρος της Καταλονίας και συνορεύει με την αγαπημένη Barcelona. Είναι χτισμένη στο δέλτα του ποταμού Llobregat που εκβάλλει στη Μεσόγειο.

► Με 65000 πληθυσμό, η πόλη μοιάζει αρκετά γαλήνια. Ιδρύθηκε πριν 300 περίπου χρόνια.

► Επειδή η στήλη έχει την τύχη να έχει κουμπαριάσει με κοπέλα από τη Σερβία, έχουμε πολλές πληροφορίες εκ των έσω! Σε μουσικού ενδιαφέροντος πληροφορία, γνωρίζουμε ότι τα Μουσικά Ωδεία είναι εκπληκτικού επιπέδου, σε μουσικούς και καθηγητές.


Στάση 5η: Treviso, Ιταλία
Καλλιτέχνης: Little Albert
Άλμπουμ: Swamp King
Είδος: Blues
Εταιρεία: Aural
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 27-3-2020
Bandcamp
YouTube

Little Albert - Swamp King

Τους Messa τους ξέρουμε και τους καραγουστάρουμε, δισκογραφικά αλλά και ζωντανά. Ο Little Albert δεν είναι άλλος από τον Alberto Piccolo των Messa όπου μετά το doom με τα jazz αγγίγματα της main μπάντας του, αποφασίζει να παραδοθεί στα blues. Το "Swamp King" είναι απολαυστικό και το παίξιμο του Piccolo είναι μαγικό και μυσταγωγικό, πειστικό στις delta αναφορές του αν και αναπόφευκτα ψυχεδελικό. Το rhythm section όμως που παίζει μαζί του δεν προσεγγίζει τα κομμάτια σχεδόν καθόλου σαν blues (σε αξίες και χρωματισμούς) αλλά σχεδόν εξολοκλήρου ως psychedelia, με αποτέλεσμα ένα αρκετά υβριδικό - και σίγουρα ευρωπαϊκό - στυλ. Το άλμπουμ όμως είναι ικανό να σαγηνεύσει μπλουζάδες, ψυχεδελάδες, στονεράδες και ροκάδες οπότε, μην το σκέφτεστε, ενωθείτε!

Little Albert

► Είναι δύσκολο να πάμε στην Ιταλία και να μην βαρύνουν οι σκέψεις μας με τα πρόσφατα γεγονότα. Η ιστορική πόλη του Treviso ανήκει στην επαρχία Veneto, μία από τις πιο βαριά πληγείσες περιοχές της χώρας. Οι ευχές μας είναι μαζί με όλους σας εκεί.

► Σας προειδοποιήσαμε τον προηγούμενο μήνα: οι Void Of Sleep μόλις κυκλοφόρησαν φοβερό δίσκο. Οι λάτρεις του παραδοσιακού death metal ας σημειώσουν επίσης στα μπλοκάκια τους το όνομα των Xpus, με νέο άλμπουμ να έρχεται σύντομα.


Ένα τραγούδι για τον ψεύτη Απρίλη

Nyrst

Nyrst - "Orsök"

Reykjavik, Ισλανδία

Το ντεμπούτο "Orsök" των Nyrst κυκλοφορεί στις 24 Απριλίου από την Dark Essence και, αν κρίνουμε από το ομότιτλο πρώτο δείγμα, θα φέρει προφανώς ότι ακριβώς περιμένεις από μια καλή ισλανδική black metal μπάντα: έντονη φυσιολατρεία, αρκετά θεατρικά φωνητικά και riff που ακροβατούν μεταξύ black και επικής μελαγχολίας. Μουσική που μοιάζει με άλλο ένα μαύρο κοράκι σε μια χιονισμένη βουνοκορφή, το "Orsök" αφήνει υποσχέσεις για ένα σημαντικό ντεμπούτο. Εξάλλου, η ισλανδική σκηνή είναι αυτό που είναι, κι είναι λογικό το βλέμμα μας να είναι στραμμένο στη γη της φωτιάς και του πάγου για ποιοτικό black metal.


Από Reissues έχεις τίποτα;

Seigmen

Η πολυαγαπημένη μας Karisma Records είναι υπεύθυνη για την κυκλοφορία μερικών από των καλύτερων prog rock άλμπουμ τα τελευταία χρόνια, συχνά-πυκνά όμως κυκλοφορεί και πολύ ποιοτικά reissues. Στις 27 Μαρτίου επανακυκλοφορεί τα πέντε πρώτα άλμπουμ των Νορβηγών Seigmen, μιας μπάντας με θρυλικό status εντός των τειχών στα '90s. Οι Seigmen ήταν μια αρκετά πρωτοποριακή για την εποχή της μπάντα, έχοντας ένα ιδιαίτερο στυλ που αντλούσε στοιχεία από prog, το κλασικό '90s alternative αλλά και Tool-ικά στοιχεία, σε ένα πολύ ισορροπημένο μίγμα που ακούγεται ακόμα ποιοτικό και φρέσκο. Τα "Pluto" (1992), "Ameneon" (1993), "Total"(1994), "Metropolis" (1995) και "Radiowaves" είναι όλα πολύ καλά άλμπουμ (ειδικά το "Metropolis"), ιστορικά για τη νορβηγική rock σκηνή της χρυσής εκείνης δεκαετίας και μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε κι εμείς καλύτερα μια ιδιαιτέρως αξιοσημείωτη μπάντα. Επισκεφτείτε το site της Karisma και τσεκάρετε τις ωραίες αυτές επανεκδόσεις!

 

Μερικές ακόμα προτεινόμενες ακροάσεις:

Ultraista - "Sister" (UK, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα alternative μπάντα, μελωδιάρες)

Sutrah - "Aletheia" (CAN, technical death metal υψηλότατου επιπέδου, αλήθεια σας το λέω)

Stephan Malkmus - "Traditional Techniques" (USA, αλήτικη και καθόλου παραδοσιακή alternative folk, super!)

Giorgi Mikadje - "Georgian Microjamz" (GEO, από τα πιο καμμένα jazz fusion που ακούσαμε πρόσφατα, με την εγγύηση της RareNoise)

stblod - "En Bordglömd Röst" (SWE, μία από τις αγαπημένες μου DIY atmospheric black μπάντες έβγαλε τραγούδι, αναμένεται το άλμπουμ)


Μια ωραία πρωία σκόνταψα σε ένα από τα πιο κουφά δισκάκια των τελευταίων μηνών. Η μπάντα λέγεται Hole Dweller, το άλμπουμ "Return To Roost" κι η μουσική τους είναι μια μίξη dungeon synth με αρχαϊκό progressive rock. Αξίζει να ακούσετε το, Lord Of The Rings θεματικής, άλμπουμ τους εδώ. Όντας παντελώς άσχετος με το dungeon synth, θεώρησα ότι είναι άριστη ευκαιρία να μας γράψει δυο κουβέντες γι αυτό ένας εκλεκτός συνάδελφος - οι φήμες λένε ότι τελευταία χάνεται πολύ σε dungeon synth ακούσματα. Το momentum ήταν τέλειο! Ας μας τα πει καλύτερα όμως ο Μάνος.

Πολύ μακριά απ' το φως του ήλιου - Μια εισαγωγή στην Dungeon Synth Music

Από τον Μάνο Πατεράκη

«Ξυπνάτε και συνειδητοποιείτε πως είστε αλυσοδεμένοι ο ένας με τον άλλον. Έντονη άμμος έχει σηκωθεί παντού τριγύρω, περιορίζοντας την όρασή σας. Ωστόσο, συνειδητοποιείτε πως ακριβώς πίσω σας υπάρχει μια μεγάλη καταρρακτή θύρα που σηκώνεται αργά αργά. Πίσω της, τερατόμορφα πλάσματα...»

Θα έλεγε κανείς πως ένα ολόκληρο είδος μουσικής μοιάζει να έχει δημιουργηθεί για έναν και μοναδικό σκοπό: να ντύνει αποστολές του DnD και λοιπών RPG campaigns, ως δώρο για μία από τις πιο καμμένες κάστες εξ ημών. Το dungeon synth είναι ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά των μουσικών ρευμάτων που μας περιτριγυρίζουν και έχει ιδιαιτερότητες ενδημικές, κάτι που αποτελεί όλη τη μαγεία του. Τα συστατικά του είναι πολύ συγκεκριμένα, αποτάσσοντας καθετί που πάει να ξεφύγει. Τα εργαλεία του, το ίδιο. Το dungeon synth είναι στην πραγματικότητα ηλεκτρονική μουσική παραγμένη με εκουσίως παρωχημένα μέσα, έχουσα ως σκοπό να πλάσει την παχιά ατμόσφαιρα του black metal και να σχηματίσει έτσι μια καθημερινότητα βγαλμένη από τη λογοτεχνία κάθε παιδιού του προπάτορα Τόλκιν.

Ο μύθος λέει πως ο πατέρας του dungeon synth είναι ο πρώην μπασίστας των Emperor, Mortiis - και μάλιστα αποκλειστικά με την Era I των solo δουλειών του, κάπου στις αρχές των '90s. Σύμφωνα με τον ίδιο μύθο, ο Mortiis χρησιμοποίησε τον χαρακτηρισμό dark dungeon music για να περιγράψει αυτό που είχε φτιάξει τότε. Μας αρέσουν αυτές οι ιστορίες όσο και το heavy metal στους στίχους των Steppenwolf, οπότε θα την ενστερνιστούμε. Το «έστω» είναι η κινητήριος δύναμη του dungeon synth, άλλωστε.

Με βάση τα παραπάνω, δεν είναι τυχαία η ηχητική σύνδεση με το black metal. Η Νορβηγική black metal σκηνή των '90s είχε πάντα τάσεις να απομακρυνθεί από τις απαρχές της προς πιο avant-garde μονοπάτια. Όποτε το έκανε, μια από τις κυριότερες διεξόδους της ήταν η ηλεκτρονική μουσική. Οι ίδιοι οι Burzum το περπάτησαν το dungeon synth, για παράδειγμα με το "Dauði Baldrs" το 1997, όταν ο Varg Vikernes ήταν φυλακή και έπαιζε με το synth του. Κάτι παρόμοιο έφτιαξε και φέτος, ονόματι "Thulêan Mysteries" (κυκλοφόρησε 13 Μάρτη). Το γεμάτο synthia, δράκους και ορκ black metal των Summoning αποτελεί και αυτό μία από τις κύριες επιρροές του είδους. Ένα side project των Summoning μάλιστα, οι Pazuzu, έπαιξε καθαρό dungeon synth.

Πέρα από τον εντοπισμό των απαρχών του είδους - και σε αυτά να προσθέσουμε τον Jim Kirkwood, ο οποίος έφτασε στο ίδιο αποτέλεσμα μέσω dark ambient μονοπατιού και επιρροών Dead Can Dance και Tangerine Dream - αξίζει να αναφερθούμε στο σήμερα του dungeon synth. Εκεί βρίσκεται όλη η ομορφιά. Δεκάδες κυκλοφορίες κάθε χρόνο από μπάντες one-man-projects που μοιάζουν μεταξύ τους. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα midi, ένα software της πλάκας και μπόλικο μ̶ε̶ρ̶ά̶κ̶ι geekiness. Α, και ένα ταιριαστό εξώφυλλο, καθώς ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος σε αυτόν τον τομέα. Το artwork πάντα ακολουθά την αισθητική της μουσικής: έμφαση στην ατμόσφαιρα, επικά σκηνικά και τεχνικές επιτηδευμένα παλιακές που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε μεσαιωνικά χειρόγραφα ή σε booklet παιχνιδιού για Windows 95.

Δεν υπάρχουν τιτάνες του είδους ή δίσκοι που θεωρούνται αδιαμφισβήτητες κορυφές. Αντίθετα υπάρχει μια τεράστια πληθώρα μουσικών, οι περισσότερες σε κοντινά ποιοτικά επίπεδα για να βουτήξεις μέσα και να βγεις χρόνια μετά. Όλοι αυτοί βρήκαν ωραίο σπίτι στο Bandcamp αλλά και στην ακμάζουσα μόδα της κασετοποιίας, την οποία σχεδόν όλοι προτιμούν. Αξίζει να προτείνουμε μια μεγάλη βόλτα στο κανάλι Dungeon Synth Archives στο YouTube, όπου θα βρει κανείς μια τεράστια ποικιλία δίσκων. Ανάμεσά τους, υπάρχουν και καλλιτέχνες που θεωρούνται entry points, όπως οι Fief, Depressive Silence, Thangorodrim, Lunar Womb, Old Tower και Chaucerian Myth. Προσωπικό μου αγαπημένο το "More True Than Time Thought" των Hedge Wizard. Ναι, και αυτό υπάρχει στο κανάλι, οπότε καλές ακροάσεις.

Είμαστε όλοι διαγνωσμένοι ονειροπόλοι!

  • SHARE
  • TWEET