Το μέλλον είναι γένους θηλυκού

Έπρεπε να φτάσουμε στον εικοστό πρώτο αιώνα για να ασχοληθεί πραγματικά πολύς κόσμος με το θέμα της αντιπροσώπευσης. Σα να μην ήταν αρκετό το γεγονός ότι εδώ και κάμποσες δεκαετίες ελάχιστοι χώροι είχαν έστω σχολιάσει το ζήτημα, ο τρόπος που προσεγγίζεται από την πλειοψηφία του κοινού έχει μια υπεραπλουστευμένη λογική πολιτικής ορθότητας που τείνει να μένει στην επιφάνεια. Στη μουσική, και ιδιαίτερα στο σκληρό παρακλάδι της, η κατάσταση δεν διαφέρει σημαντικά. Από το ξεκίνημά του ο χώρος είναι ανδροκρατούμενος, με τις γυναικείες παρουσίες να περιορίζονται σε δεύτερο πλάνο, στις καλύτερες περιπτώσεις. Είτε ευθύνονται τα στερεότυπα, είτε οι συνθήκες των περασμένων δεκαετιών, όταν εδραιώθηκαν το rock και το metal, το αποτέλεσμα παραμένει. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν. Το mainstream δίνει ολοένα και περισσότερο βήμα σε πληθυσμό πέραν του ανδρικού, ενώ στο underground, το μέρος όπου πάντοτε χτίζονται νέοι ήχοι, έχουν εμφανιστεί καλλιτέχνιδες που δείχνουν ότι τα ηχητικά κεκτημένα δεν τους αρκούν.

Girls, interrupted

Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ, στην ηγετική και απολύτως καλλιτεχνικά εστιασμένη παρουσία των γυναικών στο σήμερα; Χρειάστηκε κατά την προηγούμενη δεκαετία πολλές σημαντικές καλλιτέχνιδες να τσαλακώσουν την εικόνα τους και να βγάλουν μια διαφορετική ψυχή, έξω από τα δερμάτινα και τα bigger than life φορέματα. Πέρα από εξαιρέσεις στον κανόνα του mainstream rock και metal, ο ατμοσφαιρικός και ο symphonic ήχος ήταν επί πολλά χρόνια το βασικότερο μέσο έκφρασης στο σκληρό πλαίσιο που ξέφευγε από τα καθιερωμένα πλήρως ανδρικά πρότυπα. Σχήματα όπως οι Nightwish και οι Within Temptation συνέχισαν το έργο που είχαν ξεκινήσει οι Gathering και οι Theater Of Tragedy το μακρινό ’90, χαράζοντας τη δική τους πορεία και διευρύνοντας δρόμους χωρίς τους οποίους ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός.

Η Otep Shamaya με το "Sevas Tra" του 2002 (ως Otep) δεν απέδειξε απλά ότι μπορεί να παίξει ανταγωνιστική nu metal μπάλα προς τους Slipknot/Korn αλλά και κάτι πολύ περισσότερο: έκανε τέχνη τη διαφορετικότητα της ομοφυλοφιλίας της και την πνευματικότητα του ταξιδιού της έπειτα από την παιδική κακοποίηση που υπέστη, πολλά χρόνια πριν το #MeToo κίνημα. Η πραγματική ενηλικίωση του ρόλου της γυναίκας όμως θα ερχόταν ένα χρόνο μετά με τη συνεργασία Neurosis & Jarboe. Δεν περιμέναμε αυτόν τον δίσκο να μάθουμε αυτήν τη μεγάλη σκοτεινή κυρία - δυο δεκαετίες με τους Swans ήταν ήδη αρκετές. Οι Neurosis ήταν όμως ήδη η απόλυτη μπάντα που σηματοδοτούσε το μέλλον του σκληρού ήχου και αυτή η δισκάρα το έκανε επίσημο: η τραγουδίστρια του μέλλοντος μπορεί να ψέλνει παγανιστικές κατάρες με βαριά νότια προφορά. Μετά από αυτό το σοκ, ήταν θέμα χρόνου η τεράστια Julie Christmas (Made Out Of Babies/Battle Of Mice) να πάρει το μήνυμα και να κάνει το sludge και γυναικεία υπόθεση. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη Farida Lemouchi, που με τους αείμνηστους The Devil’s Blood και το αξεπέραστο "The Time Of No Time Evermore" επανέφερε στο προσκήνιο το occult κίνημα. Από κοντά, όχι απαραίτητα χρονικά, ακολούθησαν η Jex Thoth και η Alia O'Brien (Blood Ceremony).

The favourites

Anna Von Hausswolff

Είναι δύσκολο να μετρήσεις σε πόσα πράγματα πρωτοπορεί η Anna. Ως συνθέτρια φέρνει μπροστά την κλασική της παιδεία και τη μετασχηματίζει σε κάτι πρωτάκουστο. Ως φωνή, συνδυάζει girly χροιά, στεντόρειες ερμηνείες και Diamanda λαρυγγισμούς. Η αισθητική της έχει μια σκοτεινή ευγένεια που δεν έχουμε ξανασυναντήσει και ως performer χαράζει τον αμίμητο δρόμο της, κάνοντας το εκκλησιαστικό όργανο να μοιάζει με το επόμενο μεγάλο cool. Αν κι έχει μια δεκαετία καριέρας ήδη πίσω της, το άστρο αυτής εδώ της υπέροχης Σουηδέζας έχει μόλις αρχίσει να λάμπει και τολμάμε να προβλέψουμε ότι θα φτάσει σε απάτητες κορυφές στην επόμενη δεκαετία. Παντρεύοντας όλα τα αντίθετα, η Anna Von Hausswolff μοιάζει έτοιμη να σηκώσει όλο το βάρος του ατμοσφαιρικού avant ήχου στις μικρές της πλάτες.

Stefanie Mannaerts (Brutus)

Η καινοτομία είναι δύσκολο πράγμα στον εικοστό πρώτο αιώνα. Το να έχει κανείς την απαίτηση από ένα νέο όνομα να χαράξει νέους δρόμους σε ευρύτερα rock πλαίσια είναι σχεδόν παράλογο. Πέρα από το ότι είναι από τη φύση του δύσκολο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, με δεδομένο το υλικό των περασμένων δεκαετιών, το ευρύ κοινό έχει χάσει το ενδιαφέρον του και εκείνοι που έμειναν δείχνουν μια ιδιαίτερη αδυναμία σε δοκιμασμένες φόρμουλες. Η Stefanie Mannaerts και η παρέα της χωρίς να προσφέρουν κάτι ριζικά νέο, αυστηρά μιλώντας, δίνουν μια ανάσα φρεσκάδας στον heavy χώρο. Ο τρόπος που το τρίο από το Βέλγιο συνδυάζει post-hardcore λογική με πειραματικές λεπτομέρειες, δυνατές μελωδίες και έντονες γκρίζες ατμόσφαιρες ακούγεται περισσότερο σύνθετος απ' ότι μοιάζει στο χαρτί. Τα δύο άλμπουμ τους είναι το ένα καλύτερο από το άλλο.

Chelsea Wolfe

Η περίπτωση της Chelsea Wolfe σηκώνει έρευνα ακαδημαϊκού επιπέδου. Στην άτυπη λίστα με τα στοιχεία που πρέπει να περιέχει ένας, μία στη συγκεκριμένη περίσταση, καλλιτέχνης για να ταιριάζει στο προφίλ του σκληρού χώρου, η αμερικανίδα έχει μόνο ελάχιστα· κι όμως, σε αυτόν ακριβώς τον χώρο καθιερώθηκε, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του υπόλοιπου κόσμου στην καλύτερη γνωρίζει το όνομά της. Κοιτώντας λίγο πιο προσεκτικά, το γεγονός αυτό δεν είναι παράλογο. Ο ήχος της είναι βαρύς, αλλά όχι με την προφανή έννοια. Η μαυρίλα που βγάζουν οι θεματολογίες και οι ερμηνείες της έχουν γοτθικό αέρα, αλλά όχι τον καθιερωμένο από τις προηγούμενες δεκαετίες. Έχει κερδίσει με το σπαθί της μια θέση ανάμεσα στους σημαντικότερους εκπροσώπους του ατμοσφαιρικού ήχου.

Marjana Semkina (Iamthemorning)

Το βασίλειο του progressive rock είχε πάντα να επιδείξει αξιόλογες ερμηνεύτριες, παραμένει όμως συγκαλυμμένα συντηρητικό. Όλα δείχνουν ότι αυτό θα αλλάξει από εκεί που ποτέ δεν θα περιμέναμε - από τη Ρωσία με αγάπη και με prog νεοκλασικισμό. Η αιθέρια φωνάρα της Marjana Semkina δεν παρουσιάζει κάτι πραγματικά καινοτόμο, πατώντας πάνω στην καλή, γνωστή συνταγή της μεγαλοπρέπειας - κοριτσίστικης ευαισθησίας. Κάπως όμως το πράγμα δένει πολύ καλά πάνω στο θαυμάσιο πιάνο του Gleb Kolyadin και το απροσδόκητο ντουέτο των Iamthemorning σταδιακά απογειώνεται στις συνειδήσεις ενός μπερδεμένου αλλά και δύσκολου κοινού. Η Marjana μοιάζει σαν το πολιορκητικό κριό που ετοιμάζεται να γκρεμίσει άλλο ένα κάστρο παλαιών αντιλήψεων.

Tatiana Shmailyuk (Jinjer)

Σε αυτό το αφιέρωμα περιλαμβάνονται μόνο εξαιρετικές περιπτώσεις. Αν υπάρχει μία και μόνο μπάντα από αυτό που μπορεί να κάνει πραγματικά πολλά μυαλά να ξεκολλήσουν και να τραβήξει τα βλέμματα εκείνων που βαριούνται τη heavy μουσική, είναι οι Jinjer. Έχουν μεγάλα τραγούδια, επιρροές από παντού, τρομερά grooves, και προσεγμένο ίματζ. Παίζουν έξυπνα με τους όρους της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας, δε μιλάνε περισσότερο απ’ όσο πρέπει, και όταν μιλάνε τα λένε ωραία κι αυτό μετράει. Επίσης, η Tatiana Shmailyuk επί σκηνής είναι από τις εντυπωσιακότερες παρουσίες εκεί έξω, πέρα από είδη και ταμπέλες. Προφανώς δεν ευθύνεται το παρουσιαστικό της γι’ αυτό. Οι Ουκρανοί είναι μια από τις ελάχιστες φωτεινές παρενθέσεις στον σύγχρονο mainstream metal κόσμο και μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες για τη σκληρή μουσική.

Laura Pleasants (Kylesa)

Το σχήμα από τη Savannah είναι μια από τις καλύτερες απαντήσεις στην όλη ιδέα του όρου female fronted. Βαρύς ήχος, ειλικρινές attitude, παραμορφωμένες κιθάρες, σκισμένα φωνητικά, ατμόσφαιρες σκονισμένες στα όρια της λάσπης. Τίποτα το γυναικείο με τη στερεοτυπική έννοια του όρου. Ανάμεσα στα ογκώδη riff και τις ψυχεδελικές αναφορές, οι γραμμές της Laura Pleasants έρχονταν σα συνδετικός κρίκος από το πουθενά. Στο σανίδι δεν υπήρχαν ούτε χαριτωμενιές ούτε νερώματα. Μόνο κάπνα, ξεσπάσματα, εναλλαγές φωνητικών, μάτια που γυαλίζουν κι εκείνα τα απίστευτα διπλά ντραμς. Όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν στη Σφεντόνα ή στο Αν καταλαβαίνουν, οι υπόλοιποι ατυχήσατε. Οι ελπίδες για επαναδραστηριοποίηση θα πεθάνουν τελευταίες.

Kristin Hayter (Lingua Ignota)

Πόσο πειραματισμό αντέχετε; Αν η απάντηση δεν είναι έντονα θετική ή χρειάστηκε περισσότερο από δύο δευτερόλεπτα για να σας βγει, η Lingua Ignota πιθανότατα δεν είναι για σας. Στο προσωπικό project της Kristin Hayter δεν υπάρχει τίποτα το απλό, τίποτα το εμπορικό, τίποτα το ευχάριστο. Το προ διετίας ντεμπούτο της είναι θεοσκότεινο, παράξενο και βίαιο. Τα θεμέλιά του βρίσκονται στις φωνητικές ακροβασίες της δημιουργού του. Ο ήχος πηγαίνει από industrial θέματα σε ηλεκτρονικά περάσματα κι από εκεί σε black-ίζοντα ξεσπάσματα, λες και η απόσταση ανάμεσά τους είναι μηδαμινή. Στη δεύτερη δουλειά της, απ' όσο φαίνεται, θα συνεχίσει σε παρόμοια μονοπάτια. Όσοι τη δουν ζωντανά ας ανοίξουν το μυαλό τους κι ας προετοιμαστούν για χαστούκι τεραστίων διαστάσεων.

Sara (Messa)

Ο κόσμος της παρέας από την Ιταλία είναι παράξενος. Ξεκινάει από το doom και το progressive, περνάει από βροχερούς post δρόμους και στενά metal σοκάκια βγαλμένα από τη δεκαετία του '70 με καμένες λάμπες, και το κάνει παραμένοντας ατόφιος. Δεν αλλάζει μάσκες για να ταιριάξει κάτω από ταμπέλες. Δεν είναι hip και δεν προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο. Κουβαλάει αέρα από υπόγεια και το κάνει με περηφάνια. Οι ατμόσφαιρες είναι noir και πειραματικές. Οι jazz αναφορές δένουν με απίστευτη φυσικότητα με τα metal θεμέλια. Τα ρυθμικά μπορούν να σε πνίξουν χωρίς να το καταλάβεις. Τα φωνητικά της Sara μπορούν να σε στοιχειώσουν με τρομερή ευκολία. She knows.

Amalie Bruun (Myrkur)

Ομολογώ ότι αρχικά ήμουν ιδιαίτερα σκεπτικιστής για το κατά πόσο ήταν πιο ισχυρό το ταλέντο της Myrkur ή το hype. Όσο όμως περνάει ο καιρός και βλέποντας την πορεία που σιγά σιγά διαγράφει, αντιλαμβάνομαι ότι η εκ Δανίας ορμώμενη τραγουδίστρια/ηθοποιός/multi-instrumentalist έχει ένα γνήσιο μουσικό μεράκι που εκτείνεται από τη folk ως το - χωρίς δόντια - black metal. Επιπλέον διαθέτει και την αύρα μιας ευγενικής star και την έμπρακτη υποστήριξη από μια γενναία μερίδα καταξιωμένων μουσικών και δημιουργών. Το πακέτο υποδεικνύει ότι η Amalie, αν και δεν είναι η πιο ταλαντούχα μουσικός στον χώρο της, θα μπορέσει να συνεχίσει τη μεγάλη παράδοση των σημαντικών ατμοσφαιρικών γυναικείων παρουσιών και στην επόμενη δεκαετία, προσθέτοντας και λίγο αιματάκι στο πηγούνι με τρόπο που μοιάζει καλλιτεχνικά πειστικός και ακέραιος.

Care Tanghe (Oathbreaker)

Οι Βέλγοι Oathbreaker θα ήταν εξαιρετικοί και χωρίς την Care Tanghe - και φυσικά όχι απλώς επειδή ανήκουν στην ίδια κολεκτίβα με κάποιους άλλους σπουδαίους των καιρών μας, τους Amenra. Με την Care όμως το όλο potential εκτοξεύεται, αφού μιλάμε για μια εξωφρενικά ταλαντούχα τραγουδίστρια και performer, μια απαστράπτουσα αλλά και αινιγματική φιγούρα που, καλλιτεχνικά τουλάχιστον, μοιάζει να έχει όλην την αίγλη του κόσμου ενώ παίζει στα δάχτυλα κάθε πτυχή του extreme ήχου, εκμοντερνίζοντας το την ίδια στιγμή. Οι Oathbreaker είναι από τις μπάντες που ποντάρουμε τα λεφτά μας ότι θα διαπρέψουν εμπορικά στο εγγύς μέλλον αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν γίνει, είναι σίγουρο ότι η τέχνη της Care είναι βαθιά κι ότι μεταφέρει τη γυναικεία metal εκφραστικότητα σε νέα μέρη.

Cammie Gilbert (Oceans Of Slumber)

Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι Oceans Of Slumber είναι μια καλή μπάντα αλλά δεν θα περνούσαν ούτε ξυστά από κάποιο σημαντικό special αν δεν είχαν την απίθανη Cammie Gilbert πίσω από το μικρόφωνο. Η συγκεκριμένη τραγουδίστρια είναι σημαντική και μόνο επειδή είναι η μόνη παρουσία αφροαμερικανής σε αυτό το άρθρο. Ακόμα πιο σημαντικές είναι όμως οι αντίστοιχες soul/gospel αναφορές που κουβαλάει με τη φωνή της πάνω σε παραδοσιακά doom/prog/atmospheric riff, φέρνοντας έναν ολόφρεσκο ηχητικό αέρα. Αν συνυπολογίσουμε και τον κακό χαμό που ξεσηκώνουν οι Zeal & Ardor, υποψιαζόμαστε ότι το metal έχει πολλά ακόμα να πάρει από «μαύρες» μουσικές και η Cammie θα παίξει κι άλλο τον ρόλο της στη σύνθλιψη στερεοτύπων. Φωνή-διαμάντι.

Eva Spence (Rolo Tomassi)

Τα μαθηματικά είναι ζόρικο σπορ. Όσοι δεν τρομάζουν στη θέα ενός διπλού ολοκληρώματος, στην ιδέα των 37/16 και οι εξοικειωμένοι με το math παρακλάδι του core ήχου, θα διαφωνήσουν. Για τους κοινούς θνητούς, όμως, τα παραπάνω είναι αρκετά για να οδηγήσουν σε επί τόπου μεταβολή. Δεν είναι να απορείς που στις πρώιμες μέρες της η παρέα από το Sheffield έμοιαζε καταδικασμένη στο underground. Κυκλοφορία με την κυκλοφορία, η μπάντα έβρισκε ισορροπίες ανάμεσα στα παράξενα μετρήματα και τις μελωδίες, και η Eva Spence έκανε κάμποσα βήματα μπροστά. Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε, με αποκορύφωμα το "Time Will Die And Love Will Bury It". Η στροφή έγινε ομαλά, χωρίς ξεφωνημένα singles, με τις ατμόσφαιρες ως σημείο αναφοράς και τη μπροστάρισσα να σηκώνει ένα σημαντικό ποσοστό του φορτίου. Η αφρόκρεμα της μεγάλης των Dillinger σχολής.

Black swans

Η Emma Ruth Rundle θα είχε κάθε λόγο να βρίσκεται στο παραπάνω μέρος του αφιερώματος, μη μας ρωτάτε γιατί έμεινε εκτός. Θα σας απαντήσουμε κάτι για καινοτομίες, που δεν θα βγάζει απαραίτητα πολύ νόημα. Το συναίσθημα που βγάζουν οι δουλειές τις ελάχιστοι κι ελάχιστες το καταφέρνουν. Ιδιαίτερη αναφορά στην υπέροχη "Salome" που κυκλοφόρησε με τους Marriages. Η επιστροφή των Slowdive ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις εδώ και καιρό. Η Rachel Goswell και η παρέα της συνεχίζουν σα να μην πέρασε μια μέρα από τη δεκαετία του ‘90, ονειρικοί και φασαριόζοι όπως τότε, χωρίς να το ρίχνουν στη νοσταλγία. Απλά υπέροχοι, απλά υπέροχη. Από το darkwave και τις ηλεκτρονικές αναφορές, στις doom ατμόσφαιρες και τις ψυχεδέλειες, η Rachel Davies ήταν και παραμένει η κινητήρια δύναμη των Esben And The Witch. Η συμπάθειά μας ήταν ήδη κερδισμένη, μετά από την αντιεμπορική στροφή έχει τον αμέριστο σεβασμό μας.

Η Jess ήδη δικαίως αποθεώνεται παντού για τη δική της «πρωτοπορία» στο να αναβιώσει την αλητεία της Janis Joplin στη hard rock εκδοχή των ονείρων μας - αποκλείεται να βαρεθούμε να την ακούμε. Μιλώντας όμως για κυρίες-αλάνια, κανείς δεν μπορεί να στερήσει τη δόξα από τους Helms Alee (κορίτσια κατά τα ⅔ τους) στο να είναι η πιο καυτή μετά-Melvins μπάντα της αμερικανικής σκηνής. Ο σκληρός ήχος έχει ανάγκη το εκπληκτικό τσέλο της Λονδρέζας Jo Quail. Χωρίς να έχει συμπληρώσει ακόμα δεκαετία στη δισκογραφία, γράφει μουσικάρες για καλά film και έχει ήδη συνεργαστεί με Amenra, MONO, Caspian, Myrkur. Επίσης γνωστή και μη εξαιρετέα τσελίστρια η Ισλανδή Hildur Gudnadottir, βρίσκει θέση στη λίστα μας εξαιτίας της εκπληκτικής παρουσίας στο τελευταίο πόνημα των Sunn O))) κι εμείς παρακαλάμε «κι άλλο».

Οι Savages είναι η απόλυτη all-female μπάντα. Παίζουν με γνώριμα post-punk στησίματα, όμως ακούγονται κάθε άλλο παρά τετριμμένες. Κατάφεραν να φτιάξουν έναν ήχο δικό τους, να πάρουν θέση, και να χαράξουν τη δική τους πορεία σε έναν από καιρό στάσιμο χώρο. Μιλώντας για καλλιτέχνες από τον alternative χώρο που δεν φοβούνται να πάρουν θέση, οι Wolf Alice έχουν κερδίσει δικαιωματικά μια θέση στη λίστα. Οι στίχοι της Ellie Roswell δεν είναι εξόφθαλμα πολιτικοποιημένοι, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα το θέμα. Όπως μας έχουν πει οι ίδιοι, πολιτική υπάρχει παντού. Πέρα από ταμπέλες και κατηγοριοποιήσεις, η Zola Jesus είναι μια από τις πιο ξεχωριστές μουσικούς που κυκλοφορούν εκεί έξω. Ο τρόπος που μπλέκει εναλλακτικά, ατμοσφαιρικά, ηλεκτρονικά και κλασικότροπα στοιχεία είναι φρέσκος και απόλυτα προσωπικός. Δεν είναι τυχαίοι οι παραλληλισμοί που ξεκινάνε από Florence Welch και καταλήγουν σε Lisa Gerrard, ούτε η παρουσία της σε φεστιβάλ όπως το Roadburn.

Οι Draconian εδώ και δεκαπέντε χρόνια υπηρετούν σεμνά το τιμημένο death doom ιδίωμα, αλλά το κάνουν με τόση ειλικρίνεια και έμπνευση που είναι αδύνατο να αφήσουν ασυγκίνητο οποιονδήποτε σχετικό. Με τη Heike Langhans στο δυναμικό τους, το μέλλον διαγράφεται λαμπρό (sic). Το "Hour Of The Nightingale" είναι ένας απίστευτα δύσκολος δίσκος, ανεξαρτήτως είδους. Πέρα από το άψογο περιεχόμενο, η απώλεια της Aleah Starbridge πρόσθεσε ένα τεράστιο βάρος, τοποθετώντας τους Trees Of Eternity σε μια κατηγορία μόνους τους. Ανάμεσα στον folk metal πανικό οι Cellar Darling ξεχωρίζουν σα τη μύγα μέσα στο γάλα. Ίσως επειδή οι επιρροές τους ξεφεύγουν από το προφανή ή επειδή η προσέγγισή τους βγάζει κάτι πιο προοδευτικό. Σε κάθε περίπτωση, η Anna Murphy έφερε μια διαφορετική φωνή στον χώρο.

Έχει και η Ελλάδα τις δικές της θεές. Και πως να μην βάλουμε αξιωματικά στην κορυφή της ιεραρχίας την Τάνια Λεοντίου, όταν με την υπερφωνάρα της οδηγεί για τόσα χρόνια αυτό το τεράστιο γκρουπ που λέγεται Universe 217; Από κοντά, η Ειρήνη Παππά των Allochiria υπενθυμίζει αυτό που λέγαμε κάπου στο πρώτο μέρος για το sludge, ενώ η Ρεβέκκα Γεωργιάδη και η Λίνα Κόσκα των ολόφρεσκων Nochnoy Dozor, μπολιάζουν με pop/soul στοιχεία το πειραματικό τους metal και νομίζουμε ότι θα μας απασχολήσουν για τα καλά.

Στο μεγάλο νησί, το σύγχρονο hardcore διανύει μια ιδιαίτερα ζωντανή περίοδο και χρωστάει αρκετά στο γυναικείο φύλο γι’ αυτό. Η Justine Jones και οι Employed To Serve με τις δύο πρόσφατες δουλειές τους έχουν μπει ψηλά στη λίστα με εκείνους που πρωτοστατούν και δεν είναι να απορείς. Παίζουν καλά, παίζουν σκληρά και δε μασάνε τα λόγια τους. Από κοντά ακολουθούν η Serena Cherry και οι Svalbard ακολουθούν από κοντά, ρίχνοντας στο μιξ ολίγη από post και black. Με την Djamilia Azzouz να ερμηνεύει σαν να μην υπάρχει αύριο, οι Ithaca μοιάζουν να είναι το next big thing στο μελωδικό παρακλάδι του χώρου και με μεγάλη μας χαρά θα τους παρακολουθούμε ενώ παρασέρνουν τα πάντα στον διάβα τους.

Το αφιέρωμα δεν θα ήταν πλήρες χωρίς Anneke Van Giersbergen. Η αγαπημένη Ολλανδή έχει κάνει σχεδόν τα πάντα στην πολυετή καριέρα της, έχει ανέβει σε απάτητες κορυφές, αλλά είχε καιρό να μας ενθουσιάσει πραγματικά. Αυτό άλλαξε στη συνεργασία της με τους Arstidir στο, με όλη τη σημασία της λέξης, πανέμορφο "Verloren Verleden". Ξεκινήσαμε με αναφορά στην Julie Christmas κι έτσι θα πρέπει να καταλήξουμε. Έχουν γραφτεί τόσα για αυτήν τη metal ιέρεια που δεν έχουμε να προσθέσουμε και τίποτα, ειδικά μετά την ερμηνεία της σε ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της δεκαετίας (Cult Of Luna - "Mariner"). H Julie ήταν, είναι και θα είναι και στα επόμενα χρόνια η κορυφαία και κάθε φορά που θα ανασαίνει οι πλανήτες θα ευθυγραμμίζονται.

Επίλογος

Όπως και σε κάθε άλλο ανδροκρατούμενο χώρο κοινωνικής, επαγγελματικής και καλλιτεχνικής δραστηριότητας, έτσι και στο μικρό γαλατικό χωριό του σκληρού ήχου οι γυναίκες είχαν πολλά να αντιμετωπίσουν. Από την ανυπαρξία στη λοιδορία και από τον σεξισμό στην καχυποψία, έπρεπε να είναι ανθεκτικές, υπομονετικές και καλλιτεχνικά συνεπείς μέχρι να γίνουν αποδεκτές. Τα κατάφεραν με το σπαθί τους όπως ήταν δίκαιο και φυσικά νομοτελειακό να συμβεί και το «ασθενές» - στα μάτια των ανόητων - φύλο ξεχύνεται μπροστά σαν ανήμερο θηρίο, πανέτοιμο να φτιάξει τέχνη που θα ξεσκίζει τις ψυχές.

Το ταπεινό μας άρθρο δεν θα μπορούσε παρά να είναι ελλιπές, αδυνατώντας φυσικά να χωρέσει ικανοποιητικά το σύνολο και το εύρος της γυναικείας δημιουργικότητας στον σκληρό ήχο. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τα παράπονα για τις απουσίες με σκυμμένο κεφάλι. Η ουσία του δεν βρίσκεται όμως τόσο στα ονόματα. Τα μουσικά παραδείγματα που διαλέξαμε από την τρέχουσα δεκαετία έχουν ως μόνο σκοπό να αναδείξουν την απλή και ολόλαμπρη πραγματικότητα ότι οι γυναίκες δημιουργοί δεν αναμασούν αλλά ορίζουν πια το μέλλον του σκληρού ήχου, διαθέτοντας τα δικά τους ανεκτίμητα εκφραστικά όπλα.

Με πεινασμένες αισθήσεις για ένα σπουδαίο μουσικό αύριο, λέμε να το γιορτάσουμε από σήμερα!

Προτεινόμενη δισκογραφία 2010-2019

Allochiria - "Throes" (2017)
Anna Von Hausswolff - "Dead Magic" (2018)
Anneke & Arstidir - "Verloren Verleden" (2016)
Brutus - "Nest" (2019)
Cellar Darling - "The Spell" (2019)
Chelsea Wolfe - "Pain Is Beauty" (2013)
Cult Of Luna & Julie Christmas - "Mariner" (2016)
Draconian - "Sovran" (2015)
Emma Ruth Rundle - "Marked For Death" (2016)
Employed To Serve - "The Warmth Of A Dying Sun" (2017)
Esben And The Witch - "A New Nature" (2014)
Helms Alee - "Noctulica’" (2019)
Iamthemorning - "Lighthouse" (2016)
Ithaca - "The Language Of Injury" (2019)
Jess And The Ancient Ones - "Jess And The Ancient Ones" (2012)
Jinjer - "King Of Everything" (2016)
Kylesa - "Spiral Shadow" (2011)
Lingua Ignota – "All Bitches Die" (2017)
Marriages - "Salome" (2015)
Messa - "Feast For Water" (2018)
Myrkur - "Mareridt" (2017)
Nochnoy Dozor - "Nochnoy Dozor" (2018)
Oathbreaker - "Rheia" (2016)
Oceans Of Slumber - "The Banished Heart" (2018)
Rolo Tomassi - "Grievances" (2015)
Savages - "Silence Yourself" (2013)
Slowdive - "Slowdive" (2017)
Svalbard - "It's Hard To Have Hope" (2018)
Trees Of Eternity - "Hour Of The Nightingale" (2016)
Universe 217 - "Never" (2013)
Wolf Alice - "My Love Is Cool" (2015) 
Zola Jesus - "Conatus" (2011)

Listen