Dolores O' Riordan, 06/09/1971 - 15/01/2018

Childhood's End

Από τον Γιάννη Βόλκα, 16/01/2018 @ 10:42

Δεν έχω μπει ποτέ στην διαδικασία να γράψω «επικήδειο» αν και μου έχει περάσει αρκετές φορές από το μυαλό. Ένα άρθρο σαν αυτό δεν έχει ενημερωτικό ή εκπαιδευτικό χαρακτήρα αλλά αποτελείται από τις προσωπικές σκέψεις του εκάστοτε γράφοντα και τα οποιαδήποτε συναισθήματα που θεωρεί ότι οφείλει ή νοιώθει την ανάγκη να μοιραστεί. Μια κατάθεση ψυχής με πιο απλά λόγια.

Δεν έγραψα για τον Πανούση, σοκαρίστηκα με την είδηση για τον Cornell, ήπια για τον Lemmy, στενοχωρήθηκα για τον Bowie, δάκρυσα για τον Cohen αλλά δεν έγραψα. Το θεώρησα περιττό, μερικές φορές και ψεύτικο. Αυτή την φορά όμως είναι διαφορετικά. Θεώρησα υποχρέωση ως προς τον ίδιο μου τον εαυτό να το κάνω διότι αγαπάμε πολλούς καλλιτέχνες στην ζωή μας αλλά μόνο με ορισμένους νοιώθουμε συναισθηματικό δεσμό.

Ήμουν 14 ετών όταν κυκλοφόρησε το "No Need To Argue" και οι Cranberries είχαν τεράστιο airplay στο MTV. To "Zombie" παιζόταν ολημερίς και ολονυχτίς και ήταν το videoclip το οποίο μου κίνησε για πρώτη φορά την περιέργεια όσον αφορά την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ιρλανδίας. Άλλωστε οι Cranberries ήταν αυτοί που άναψαν το φυτίλι για την μετέπειτα αγάπη μου για την συγκεκριμένη χώρα. Πριν τον Rory και τον Lynott, πολύ πριν το Jameson.

Dolores O'Riordan

Πήρα το λεωφορείο και πήγα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Τότε αγοράζαμε αντιγραμμένες κασέτες από πάγκους, αργότερα κάναμε το ίδιο και με cd. Άλλες εποχές. Πήρα το "No Need To Argue". Συμπλήρωμα στον δίσκο (διότι συνήθως γέμιζαν την κασέτα αν υπήρχε χρόνος) ήταν τα "Perfect" και "Lucky You" από "Jollification" των Lightning Seeds που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά. Ωραιά τραγουδάκια... αλλά οι Cranberries ήταν κάτι το διαφορετικό, η Dolores ήταν κάτι το διαφορετικό...

Το "No Need To Argue" καθοδηγούμενο από την μαγική φωνή μιας ταλαιπωρημένης εικοσιτριάχρονης Ιρλανδής ήταν και είναι ανατριχιαστικά όμορφο από την αρχή μέχρι το τέλος. Το "Zombie" δεν εξαιρείται, άσχετα αν με τα χρόνια βαρεθήκαμε να το ακούμε. Ένας δίσκος που προσωπικά θα μου θυμίζει για πάντα την παιδική και εφηβική μου ηλικία. Μια ηλικία τρυφερή που η ίδια η Dolores δεν μπόρεσε ποτέ να χαρεί.

Λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψα τους Gathering, την μπάντα που μέχρι και σήμερα θεωρώ ώς αγαπημένη μου. Η πρώτη σκέψη που έκανα με το άμαθο ακόμα αυτί μου, ακούγοντας την Anneke Van Giersbergen ήταν «Ωραία φωνή, μοιάζει κάπως με την Dolores». Τα επόμενα χρόνια το metal με απορρόφησε αλλά οι κυκλοφορίες των Cranberries πάντα με απασχολούσαν, έστω και επιφανειακά. Άλλωστε οι καλές στιγμές, το συναίσθημα και η φωνή δεν έλειψαν ποτέ.

Φτάνοντας αισίως δέκα χρόνια μετά την αρχή της ιστορικής μου αναδρομής, σε ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ, αγόρασα επιτέλους το "Everybody Else Is Doing It, So Why Can't We". H ζωή μου άλλαξε πάλι, με επανέφερε στο παρελθόν. Η Dolores και εγώ είμασταν πάλι μαζί, εγώ ημουν ξανά δεκατέσσερα και αυτή ακόμα δεν ήταν καλά...

Dolores O'Riordan

Με τα χρόνια ολοένα και περισσότερες πληροφορίες ερχόντουσαν στο φως της δημοσιότητας όσον αφόρα την δύσκολη παιδική ηλικία της Dolores, τις τάσεις αυτοκτονίας, την ανορεξία και την διπολική διαταραχή. Περνούσε δύσκολα και από ότι φαίνεται το φορτίο έμοιαζε αβάσταχτο ώστε να παραμείνει κρυφό. Τόσα χρόνια μέσω της μουσικής και των στίχων της βοήθησε αμέτρητα άτομα να ξεπεράσουν τα δικά τους προβλήματα πνίγοντας όμως ταυτόχρονα περισσότερο τα δικά της.

Έχασα την συναυλία των Cranberries to 2000 και το μετάνοιωνα για χρόνια. Αγκάλιασα τον πρώτο προσωπικό της δίσκο και αυτή με αποζημίωσε με μια πανέμορφη βραδιά στην Μονή Λαζαριστών την 21η Ιουνίου του 2007. Σημασία δεν έχει ότι έχασα τις εμφανίσεις των Cranberries στην Ελλάδα αλλά ότι ήμουν πιστός έστω και μια φορά στο ραντεβού μου μαζί της. Με αυτό τον τρόπο δικαιολογώ την λύπη μου που την συνάντησα μόνο μια φορά σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων.

Τις επόμενες μέρες, ίσως και ώρες θα γραφτούν πολλά. Άρθρα για την ζωή και την καριέρα της, πληροφορίες για τον θάνατό της. Δεν ήθελα να ξέρω, ούτε να διαβάσω πριν γράψω αυτές τις γραμμές. Λυπήθηκα, σοκαρίστηκα, δάκρυσα και χρειαζόμουν έναν τρόπο να πω το δικό μου «Αντίο». Για πρώτη φορα τόσο φανερά αφού η Dolores αστραπιαία ανέβηκε στην κορυφή του παγόβουνο χαμένων καλλιτεχνών που ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Αυτός ήταν ο τρόπος μου. Ένα διπλό ποτό ιρλανδικής προέλευσης, η δισκογραφία των Cranberries στο repeat, μερικές φωτογραφίες που μου είχε στείλει μια φιλή παλιά στο mail μου και μια δική μου που διασώθηκε από το live στην Μονή Λαζαριστών. Οι συνθέσεις/συνεργασίες με τον Angelo Badalamenti αποτελούν τον προσωρινό επίλογο. Προσωρινό διότι η φωνή της Dolores Mary Eileen O' Riordan θα με στοιχειώνει παντοτινά με τον πιο όμορφο τρόπο. Angels Go To Heaven...

  • SHARE
  • TWEET