Ζωντανοί στο Κύτταρο

Ό,τι ήταν το U.F.O. για την Αγγλία ή το Filmore για την Αμερική των '60s ήταν και το Κύτταρο για την Ελλάδα των αρχών των '70s. Δηλαδή ένας συναυλιακός χώρος όπου πέρα από καλή μουσική αναπτυσσόταν και μία παράλληλη υπόγεια κουλτούρα, μία βελούδινη επανάσταση όπως χαρακτηρίστηκε, που εν πολλοίς διαμόρφωσε αυτό που ήταν το ελληνικό ροκ της εποχής.

Στο χώρο αυτό μεγαλούργησαν μπάντες μεγαθήρια που τελικά ταυτίστηκαν με τον χώρο με πρώτους και καλύτερους τους Socrates και τον Σαββόπουλο. Ευτυχώς για όλους μας υπάρχει μία ένδειξη του τι συνέβαινε τότε στον ιστορικό αυτό χώρο μέσω του live δίσκου "Ζωντανοί Στο Κύτταρο", που αποτελεί και τη μοναδική live καταγραφή της πρώιμης ελληνικής ροκ σκηνής και παράλληλα το δίσκο από όπου κάθε δισκοθήκη ελληνικού ροκ θα πρέπει να ξεκινάει.

Και ξαφνικά εν έτει 2007 και ενώ όλα αυτά είχαν μείνει λίγο ως πολύ ξεχασμένα ήρθαν δύο γεγονότα που προσπάθησαν να ξαναενώσουν τη διασκορπισμένη παρέα του Κυττάρου και να επαναφέρουν το κλίμα της εποχής. Το πρώτο ήταν η προβολή στους κινηματογράφους του ντοκιμαντέρ "Ζωντανοί Στο Κύτταρο" του Αντώνη Μποσκοΐτη και το δεύτερο ήταν η επανεκκίνηση της λειτουργίας του Κυττάρου που γιορτάστηκε πανηγυρικά την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου με τη συγκέντρωση ορισμένων από τα ονόματα που αναδείχθηκαν στη σκηνή του αλλά και την προβολή της προαναφερθείσας ταινίας.



Θέλω να δώσω τα εύσημα στους ιδιοκτήτες του Κυττάρου που αποφάσισαν να αφήσουν ελεύθερη την είσοδο σεβόμενοι τη συναισθηματικότητα της εκδήλωσης αλλά και δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς να έρθουν σε επαφή με το νέο χώρο, κάτι που όπως απέδειξε η προσέλευση του κόσμου τιμήθηκε δεόντως. Ενώ λοιπόν οι πρώτες αυτές σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου, τα φώτα χαμήλωσαν και στην οθόνη εμφανίστηκαν οι πρώτες εικόνες από την ταινία του Μποσκοΐτη. Αξιόλογη προσπάθεια καταγραφής των τεκταινόμενων στη σκηνή αλλά και στα παρασκήνια του Κυττάρου με πολλές μαρτυρίες αλλά και σπανιότατο αρχειακό υλικό. Τα αυθόρμητα χειροκροτήματα που ξεσπούσαν σε διάφορες ατάκες κατά τη διάρκεια της ταινίας αλλά και στο τέλος αυτής νομίζω αποτελούν την καλύτερη επιβράβευση για μια προσπάθεια με πολύ μεράκι και αγάπη για το θέμα της. Ας σημειωθεί πάντως ότι δεν εμβάθυνε ιδιαίτερα στο ζήτημα και μάλλον δεν παρουσίασε κάτι το καινούργιο σε όποιον έχει ασχοληθεί έστω και λίγο.



Με το τέλος της ταινίας έκανε την εμφάνισή της εν μέσω χειροκροτημάτων (σκηνικό που συνεχίστηκε σε όλη τη βραδιά) η Δέσποινα Γλέζου που τραγούδησε τρία τραγούδια των Νοστράδαμος, Σαββόπουλου και Poll. Ακολούθησε ο μεγάλος Ηρακλής Τριανταφυλλίδης με τέσσερις δικές του συνθέσεις, του οποίου δυστυχώς η εμφάνιση ήταν μεν αξιοπρεπής αλλά δεν πλησίασε καθόλου τα μεγαλεία των παλιότερων εποχών, όπως τουλάχιστον έχουν αποτυπωθεί στους δίσκους του. Να σημειωθεί εδώ ότι όλοι οι μουσικοί έπαιξαν με την ίδια μπάντα, αποτελούμενη από ιστορικά μέλη της παρέας του Κυττάρου, όπως ο Νίκος Τσιλογιάννης στα drums, ο Δήμης Παπαχρήστος στην κιθάρα, ο Γιώργος Γαβαλάς στο μπάσο και ένας νεαρός, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει, στο βιολί. Για την εμφάνισή τους είχαν γίνει ελάχιστες πρόβες και αυτό αρκετές φορές φαινόταν στη σκηνή, αν και η αξία και εμπειρία τους ήταν ικανή να καλύψει την έλλειψη συνοχής.



Το Σάββατο το βιολί θα αναλάμβανε, όπως μας πληροφόρησαν, ο Γιώργος Μαγκλάρας, άλλο ένα ιερό τέρας του ελληνικού ροκ, υπόσχεση που δε γνωρίζω αν τηρήθηκε. Στη συνέχεια στη σκηνή ανέβηκε η Λήδα και ο Στέφανος Δεκεριάν (αν δεν κάνω λάθος) από τους Αγάπανθος, που δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στον μεγάλο απόντα Παύλο Σιδηρόπουλο. Ο Δημήτρης Ψαριανός ακολούθησε με μόλις ένα τραγούδι, την Ωδή Στον Γ. Καραϊσκάκη του Σαββόπουλου, που έπαιξε σόλο με την κιθάρα του. Όχι μόνο ο Ψαριανός αλλά σχεδόν όλοι μνημόνευσαν τον Νιόνιο, του οποίου η απουσία από μία τέτοια βραδιά ήταν βεβαίως αισθητή. Ο Βαγγέλης Γερμανός ανέβηκε στη σκηνή με τους δικούς του μουσικούς και με δύο κιθάρες και ένα μπουζούκι κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο και να τον κάνει να τραγουδήσει μαζί του, αλλά απομακρύνθηκε από το νοσταλγικό - συναισθηματικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί.



Η μπάντα του Κυττάρου επανήλθε στο τέλος μαζί με τον Γιάννη «Μπαχ» Σπυρόπουλο στα πλήκτρα και την τεράστια Μαρίζα Κωχ στη φωνή που έμοιαζε το ίδιο ικανή και νεανική όπως στο ξεκίνημά της. Έκαναν επί σκηνής ό,τι ξέρουν να κάνουν καλύτερα, τζαμάρωντας ασύστολα πάνω σε δημοτικά τραγούδια που ερμήνευε η Κωχ και προσφέροντας μία ψυχεδελική παράσταση αλλά και μία επίδειξη σπάνιας μουσικής δεξιότητας. Χωρίς αμφιβολία ήταν η στιγμή που νιώσαμε πιο κοντά στις ιστορικές παραστάσεις του Κυττάρου περισσότερο από κάθε άλλη.



Δυστυχώς πολύς κόσμος έμεινε δυσαρεστημένος από την απουσία του Πουλικάκου που είχε ανακοινωθεί σε όλες τις αφίσες και τα επίσημα προγράμματα. Δε γνωρίζω ποια πλευρά έφταιξε αλλά είναι πραγματικά πολύ κρίμα. Ευτυχώς έχει ανακοινωθεί η παρουσία του σε επόμενες παραστάσεις του Κυττάρου οπότε ελπίζω να αποζημιωθούμε τότε.

Όταν μετά από τρεις ώρες τα φώτα άνοιξαν και ο κόσμος άδειαζε την αίθουσα εμφανώς ικανοποιημένος, δε μπορούσα να μη σκεφτώ ότι έζησα μια πολύ όμορφη, ζεστή και γεμάτη συναισθηματισμό βραδιά αλλά και μία βραδιά που έφερνε σε κάτι από μνημόσυνο. Όχι, προς Θεού, γιατί θεωρώ τη μουσική αυτή νεκρή ή γιατί οι καλλιτέχνες δεν απέδωσαν στη σκηνή. Το αντίθετο. Αλλά καλώς ή κακώς η εποχή του ρομαντισμού και του ερασιτεχνισμού έχει πεθάνει. Η επαναλειτουργία του Κυττάρου είναι μια σημαντική στιγμή για την Αθήνα, καθώς το πρόγραμμά του προμηνύεται αξιόλογο και με πολλές και ενδιαφέρουσες συναυλίες, αλλά ένας χώρος δε μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω. Ας προσπαθήσει η γενιά μας να δημιουργήσει τα δικά της στέκια και τα δικά της κύτταρα ή Κύτταρα καλλιτεχνικής δημιουργίας, τα δικά της σημεία αναφοράς που θα γιορτάζει σε 30 χρόνια από τώρα.