Τα δέκα σπουδαιότερα ντεμπούτα στην ιστορία της rock

Το "Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band" δε θα μπορούσε να είναι ο πρώτος δίσκος των Beatles και το ίδιο ισχύει για το "Dark Side Of The Moon" και τους Pink Floyd. Χρειάζεται χρόνος μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για τέτοιες υπερπλήρεις παραγωγές. Τα ντεμπούτα είναι συνήθως πιο τραχιά, ακατέργαστα και εκρηκτικά. Εκτός των άλλων, σε πιάνουν πάντα αδιάβαστο, αφού έρχονται χωρίς να το περιμένεις. Το γεγονός ότι τα ντεμπούτα συνήθως δεν είναι ιδιαίτερα προσεγμένα και με μέτριες παραγωγές εξηγεί γιατί οι μουσικοί κριτικοί δεν τα συμπαθούνε (στη λίστα του Rolling Stone Magazine με τους κορυφαίους δίσκους όλων των εποχών μόνο δυο από τους είκοσι πρώτους είναι ντεμπούτα) και το ίδιο φαίνεται να ισχύει για τον καθημερινό ακροατή (αντίστοιχα στους είκοσι δίσκους με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στις ΗΠΑ περιλαμβάνονται μόλις δύο).

Όμως, σχεδόν όλα τα μεγάλα βήματα στη rock έγιναν όταν κάποιο συγκρότημα βγήκε από το πουθενά και παρουσίασε κάτι μοναδικό μέχρι τότε, δίνοντας νέα δυναμική στο είδος. Ακολουθεί μια λίστα με τα δέκα ντεμπούτα που σημάδεψαν την ιστορία και την εξέλιξη της rock.

The Beatles - Please, Please Me (1963)
Η συμβολή αυτού του δίσκου στην εξέλιξη της παγκόσμιας μουσικής είναι ανεκτίμητη. Στις 22 Μαρτίου 1963, όταν και κυκλοφόρησε, έγινε το καθοριστικό βήμα για την κυριαρχία των LPs. Μέχρι τότε η συνηθισμένη τακτική ήταν η κυκλοφορία singles και πολύ σπάνια έβγαιναν στην αγορά δίσκοι με περισσότερα από 2-3 τραγούδια. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που ο ίδιος καλλιτέχνης γνώριζε ταυτόχρονη τεράστια επιτυχία σε Αγγλία και Αμερική και αυτό αργότερα οδήγησε σε ανάδειξη μουσικών με παγκόσμιο βεληνεκές. Μουσικά είναι μια χαρακτηριστική δουλειά των Beatles, μολονότι οι επόμενες κυκλοφορίες τους θα καθόριζαν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό την πορεία της ροκ μουσικής.

The Doors - The Doors (1967)
Ήταν μοιραίο οι Doors να μην ξεπεράσουν ποτέ τα όρια που έθεσε η πρώτη τους κυκλοφορία. Υπό την ηγεσία του Jim Morrison και με την αθόρυβη δουλειά των υπολοίπων (κυρίως του Ray Manzarek), το συγκρότημα που χρειάστηκε τη συμβολή του Arthur Lee των Love για να κλείσει συμβόλαιο, δημιούργησε έναν μοναδικό και πολυποίκιλο δίσκο. Ακόμα και οι πιο μελωδικές στιγμές του, όπως το "Light My Fire" κρύβουν μια γνήσια καλλιτεχνική ένταση, ενώ οι στίχοι του Morrison θα μπορούσαν τουλάχιστον να χαρακτηριστούν ποιητικοί. Κορυφαία στιγμή του τελευταίου, αλλά και του δίσκου συνολικά, είναι το εντεκάλεπτο μυστηριακό έπος "The End", ένα κομμάτι με οιδιπόδιες αναφορές που προκαλούν, όπως θα προκαλούσε με τη συμπεριφορά του ο Morrison στα λίγα χρόνια μέχρι τον πρόωρο θάνατο του.

Guns N' Roses - Appetite For Destruction (1987)
Οι εκ Λος Άντζελες ορμώμενοι Guns Ν' Roses έδειξαν από νωρίς τις μουσικές "ορέξεις" τους με την κυκλοφορία του "Appetite Φor Destruction", αλλά και την καταστροφική τους διάθεση, που έφτασε κάποια στιγμή να κατστρέψει και το ίδιο το συγκρότημα! Βεβαίως τα προβλήματα αυτά ήταν ακόμα πολύ μακριά στον ορίζοντα το 1987 και το "Appetite For Destruction" είναι ίσως η καλύτερη δουλειά των Καλιφορνέζων. Σήμερα παραμένει το πιο επιτυχημένο εμπορικά ντεμπούτο άλμπουμ στον κόσμο με πωλήσεις που ξεπερνούν τα 25 εκατομμύρια. Για να γίνει όμως ευρέως γνωστό χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος από την κυκλοφορία του αφού το MTV δε δεχόταν να παίξει βίντεοκλιπ του δίσκου λόγω του απαράδεκτου εξωφύλλου του! Τελικά πείστηκε να προβάλει το "Welcome To The Jungle" στη μεταμεσονύκτια ζώνη και αυτό ήταν υπεραρκετό για να πάρουν οι Gn'R την απαραίτητη ώθηση που εκτόξευσε την καριέρα τους.

Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced? (1967)
Ο ήχος της κιθάρας του Jimi Hendrix καθόρισε όσο τίποτα άλλο τη μουσική στο τέλος της δεκαετίας του '60 και άφησε το στίγμα του σε πολλές γενιές κιθαριστών. H επιρροή του πρώτου του δίσκου, που είναι πιθανότατα ο καλύτερος της βραχύβιας καρίερας του Hendrix, βγαίνει και έξω από τα όρια της ροκ μουσικής, αφού επέδρασε καθοριστικά σε καλλιτέχνες πολλών μουσικών ειδών, όπως ο τζαζίστας Miles Davis. Το τρίο (ο Hendrix μαζί με τους Mitch Mitchell και Noel Redding) επαναπροσδιόρισε τον ηλεκτρικό ήχο, που σε πολλά σημεία του παραμένει αξεπέραστος ύστερα από τόσα χρόνια.

King Crimson - In The Court Of The Crimson King (1969)
Μια δεκαετία ατελείωτων πειραματισμών έπρεπε να κλείσει με ένα album διαφορετικό από κάθε τι προηγούμενο και το έργο αυτό το ανέλαβαν οι King Crimson. Το ντεμπούτο τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προοδευτικό, αν και θα τους αδικούσαμε αν σταματούσαμε εκεί. Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι η επιτομή της ψυχεδέλειας, αλλά και μια πρώτη προσέγγιση πιο σκοτεινών ήχων, είναι το πέρασμα από μια εποχή στην άλλη. Περιλαμβάνει στιγμές εκρηκτικές (όπως το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το "21st Century Schizoid Man"), καθηλωτικές (όπως το "Epitaph") και άλλες που φτάνουν στα όρια του τζαζ αυτοσχεδιασμού ("Moonchild") και του αξίζει περίοπτη θέση στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Led Zeppelin - Led Zeppelin I (1969)
Έχοντας μαζί του την εμπειρία της συμμετοχής σε ένα σπουδαίο συγκρότημα όπως οι Yardbirds, ο Jimmy Page μετά τη διάλυση τους ξεκίνησε την αναζήτηση για τα μέλη των New Yardbirds. Όμως οι συνοδοιπόροι που διάλεξε ήταν πολύ καλοί για να αποτελέσουν απλώς την αναβίωση ενός νεκρού συγκροτήματος. Και όπερ εγένετο μια μπάντα που σύμφωνα με τις προβλέψεις του Keith Moon, ντράμερ των Who, θα έφτανε τόσο ψηλά όσο και ένα μολυβένιο αερόπλοιο! Κατά πόσον ο "παλαβός" ντράμερ έπεσε μέσα, λίγο πολύ το γνωρίζουν όλοι. Ο πρώτος δίσκος των Led Zeppelin ενδεχομένως υπήρξε η αφετηρία για ακόμη πιο συγκλονιστικές ηχογραφήσεις, ακόμη όμως και αν αυτές δεν είχαν γίνει ποτέ θα μπορούσε από μόνος του να τους καθιερώσει στο πάνθεον των μεγαλύτερων ροκ γκρουπ στον κόσμο.

Metallica - Kill 'Em All (1983)
And then there was thrash! Γρήγορο τέμπο, θυελλώδεις κιθάρες, οργή και ανεπιτήδευτος στίχος, αυτό ήταν το πραγματικό ξεκίνημα της thrash. Οι Metallica έφεραν στην επιφάνεια την ξεχασμένη πλευρά του heavy metal σε μια εποχή που κυριαρχούσαν pop metal μπάντες και που μια στροφή ήταν απαραίτητη για να ξεφύγει το είδος από το τέλμα στο οποίο είχε επέλθει. Και πέραν του ότι η συνεισφορά τους υπήρξε καταλυτική στην ανάπτυξη πολλών metal παρακλαδιών, αυτό το album ήταν η απαρχή της πορείας ενός από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα των τελευταίων δεκαετιών. Της πορείας που ο Lars Ulrich χαρακτήρισε ως το δρόμο προς την "παγκόσμια κυριαρχία"!

Sex Pistols - Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols (1977)
Το δρόμο τον είχαν στρώσει συγκροτήματα όπως οι MC5, οι Stooges και οι New York Dolls, ενώ οι Ramones είχαν ήδη γίνει ευρέως γνωστοί, όμως οι διαστάσεις που έλαβε η punk (και που ο απόηχος της φτάνει μέχρι τις μέρες μας) θα ήταν πολύ μικρότερες ελλείψει αυτού του δίσκου. Η αναστάτωση που προκάλεσε το "Never Mind The Bollocks" στη συντηρητική Βρετανία με τραγούδια όπως το "God Save The Queen" και το "Anarchy In The UK", καθώς και η φιλολογία γύρω από τα κατορθώματα των μελών του συγκροτήματος (και κυρίως γύρω από τον Sid Vicious, αν και ο τελευταίος δε συμμετείχε σχεδόν καθόλου στην ηχογράφηση του δίσκου) έχουν δώσει θρυλικές διαστάσεις στην πρώτη και ουσιαστικά τελευταία δισκογραφική προσπάθεια των Pistols. Το "Never Mind The Bollocks" είναι πρωτίστως ένα ηχηρό αντιεξουσιαστικό μανιφέστο, δύσκολα όμως μπορεί κανείς να αγνοήσει τη μουσική του αξία αλλά και την υπερπροσεγμένη παραγωγή που έκανε αρκετούς να αμφισβητήσουν την αυθεντικότητα των προθέσεων του συγκροτήματος.

Van Halen - Van Halen (1978)
Ως δημιούργημα είναι απλώς καταπληκτικός, ως επιρροή όμως πρόκειται για το πιο επιδραστικό δίσκο στη ροκ για τη δεκαετία του '80 και μετά. Τα έντεκα κομμάτια του εκθειάζουν το γρήγορο, σκληρό ροκ σε όλο του το μεγαλείο. Για να βγει ένας δίσκος όπως αυτός απαιτείται μια ομάδα ταλαντούχων μουσικών και σίγουρα κανένας από τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος δε στερείται ικανοτήτων. Πως όμως να μη γίνει ξεχωριστή αναφορά στον Eddie Van Halen, τον άνθρωπο που με το παίξιμο του έδωσε νέες διαστάσεις σε ό,τι πιστεύαμε μέχρι τότε πως ήταν η ηλεκτρική κιθάρα. Το στυλ του στα επόμενα χρόνια αντιγράφηκε όσο κανενός άλλου, ποτέ όμως το ίδιο επιτυχημένα, ενώ το solo του στο "Eruption" (με την τεχνική του tapping) αποτελεί και σήμερα σημείο αναφοράς και σπάνια λείπει από οποιαδήποτε λίστα με τα καλύτερα solo.

The Velvet Underground - Velvet Underground And Nico (1967)
Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το ντεμπούτο των Velvet Underground παραμένει ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ στην ιστορία της ροκ. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε κάτω από την κηδεμονία του πάπα της pop art Andy Warhol και αν δεν τους είχε ανακαλύψει ίσως οι VU να μην είχαν παίξει ποτέ έξω από κάποιο club της Νέας Υόρκης. Αυτός επίσης επιμελήθηκε την περίφημη μπανάνα του εξωφύλλου και που κανόνισε τη συμμετοχή της Nico στο δίσκο. Ωστόσο όλα τα παραπάνω είναι απλώς εισαγωγικά για μια καταπληκτική καλλιτεχνική δουλειά, που αν και άργησε να εκτιμηθεί, κυρίως λόγω των τολμηρών στίχων σε τραγούδια όπως το "Venus In Furs" και το "I'm Waiting For My Man", σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.

Πως επιλέχτηκαν τα 10 άλμπουμ...
Όταν ένα άρθρο θέλει να τιτλοφορείται "Τα σπουδαιότερα ντεμπούτα στην ιστορία της rock" πρέπει να είναι αμερόληπτο και να βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια. Και πιστέψτε με αμερόληπτο είναι, γιατί αν ήταν αποκλειστικά στην κρίση μου θα συμπεριελάμβανα σίγουρα το καταπληκτικό ντεμπούτο των Television, το "Marquee Moon". Όμως υπεισέρχεται η αντικειμενικότητα, εκφρασμένη κυρίως ως προς τον αριθμό των πωλήσεων, τη διαχρονικότητα και το μέγεθος της επιρροής και το εν λόγω άλμπουμ δε σκοράρει ψηλά σε κανέναν από αυτούς τους τομείς. Τι γίνεται όμως με ντεμπούτα όπως αυτά των Black Sabbath, των Boston, των Clash, των Lynyrd Skynyrd, των Pink Floyd, των Yes κλπ που αναμφίβολα πληρούν όλες τις προδιαγραφές για μια θέση στο αφιέρωμα; Εκεί, δυστυχώς ή ευτυχώς, έπρεπε να αποφασίσω εγώ με υποκειμενικά κριτήρια και σίγουρα κάποιοι θα διαφωνήσουν. Τι να κάνουμε όμως, στην πραγματικότητα τα "10 σπουδαιότερα ντεμπούτα στην ιστορία της rock" είναι τουλάχιστον 30!