Ρόδον - The End

Από τους Αντώνη Μουστάκα, Παναγιώτη Λουκά, 25/05/2005 @ 10:29
Όταν ο ίδιος ο Eric Burdon, ένας από τους κορυφαίους ερμηνευτές στην ιστορία του rock 'n' roll, γράφει πως το Ρόδον αποτελεί το κορυφαίο συναυλιακό club στον κόσμο, τότε ότι και να πούμε εμείς είναι ίσως περιττό. Χωρίς υπερβολή, έχω την αίσθηση πως το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαίου "Συναυλίες στην Ελλάδα" είναι απόλυτα συνυφασμένο με τη λέξη "Ρόδον". Και πως να μην ήταν άλλωστε, από τη στιγμή που, με το που άνοιξαν για πρώτη φορά οι πόρτες του ιστορικού αυτού χώρου, άρχισαν να ανοίγουν την ίδια ώρα και οι πόρτες της Ελλάδας, με σκοπό την υποδοχή της συναυλιακής πραγματικότητας του υπόλοιπου κόσμου. Μία πραγματικότητα ελάχιστα γνωστή έως τότε στα μέρη μας.

Το Ρόδον έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να αρχίσει η Ελλάδα να μπαίνει δυναμικά στο συναυλιακό χάρτη της Ευρώπης. Χάρη στο Ρόδον έμαθαν πολλοί καλλιτέχνες πως σε μία μικρή γωνιά της Μεσογείου υπάρχει ένας λαός που, εκτός όλων των άλλων, ξέρει να εκτιμάει και ξέρει και να δείχνει την εκτίμηση του με τον ποιο άμεσο τρόπο. Το Ρόδον έμελλε να γίνει το μέρος όπου οι πιο πολλοί από όλους εμάς θα έβλεπαν για πρώτη φορά μερικά από τα μουσικά ινδάλματα τους. Το μέρος όπου πολλοί από εμάς θα βιώναμε κάποιες από τις κορυφαίες "μουσικές" στιγμές της ζωής μας. Το μέρος που πολλοί από εμάς κατά την έξοδο από αυτό θα αναφωνούσαμε: "Θα ακούω rock μέχρι να πεθάνω!". Σίγουρα οι συναυλιακές εμπειρίες του καθενός διαφέρουν, έχω την πεποίθηση όμως πως η κοινή συνισταμένη των περισσοτέρων από τις εμπειρίες αυτές δεν είναι άλλη από το ιστορικό αυτό μέρος. Και αυτό λέει σίγουρα πολλά.


Αν έπρεπε να επιλέξω τη δικιά μου κορυφαία εμπειρία στο χώρο αυτό, δε θα ήταν άλλη από το διήμερο της 6ης και 7ης Νοεμβρίου του 2002. Το διήμερο κατά το οποίο οι Dream Theater παίζοντας δύο τελείως διαφορετικά μεταξύ τους τρίωρα setlist έκαναν πολλούς από εμάς να αναρωτιόμαστε για το νόημα στο να ασχολούμαστε με κάποια μουσικά όργανα, τη στιγμή που υπάρχουν μουσικοί σαν κι αυτούς.

Δυστυχώς, όπως όλα τα ωραία πράγματα κάποια στιγμή, έτσι και το Ρόδον έφτασε στο τέλος της διαδρομής του. Δεν ξέρω αν το Ρόδον θα γκρεμιστεί ή όχι και τι θα γίνει γενικά ο χώρος, πάντως το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι πως οι αναμνήσεις από το μέρος αυτό και τις συναυλίες που έχω / έχουμε απολαύσει εκεί μέσα δύσκολα θα "γκρεμιστούν" ποτέ από τη μνήμη μου.

Κωστής Αγραφιώτης


Το Ρόδον έκανε λοιπόν τον κύκλο του και σε λίγες μέρες θα είναι ένα σημείο πολύ διαφορετικό, πολύ πιο ήσυχο... Γιατί την τελευταία σχεδόν 20ετία, όσο να 'ναι, "βασανίστηκε" όσο λίγοι χώροι... Όλοι μας λίγο πολύ μεγαλώσαμε εκεί μέσα, πορωθήκαμε, χτυπηθήκαμε και στο τέλος βγήκαμε από το καθαρτήριο του πιο "μεγάλοι" και πιο συνειδητοποιημένοι. Ο χώρος του Ρόδον δε νομίζω ότι θα ηρεμήσει ποτέ ολοκληρωτικά... Πάντα σε εκείνα τα χώματα θα έχουν μείνει χαραγμένα τα άρβυλα και τα all-star, στον αέρα ο ιδρώτας και τα δάκρυα του rock κοινού και στην ατμόσφαιρα όλες αυτές οι νότες που παρέλασαν η μία μετά την άλλη σε ένα μεθυστικό, αγριεμένο, εξτατικό χορό, μέχρι να χαραχθούν στην μνήμη μας και να σβήσουν στο άπειρο...


Προσωπικά, θα θυμάμαι πάντα τους Paradise Lost να παίζουν το "As I Die" και το "True Belief", τους Opeth να μας αφήνουν όλους άφωνους, μεταφορικά και κυριολεκτικά, και τους Anathema να μετατρέπουν τις live εμφανίσεις τους σε οικογενειακή γιορτή. Και έτσι για τέλος, θα θυμάμαι τα Διάφανα Κρίνα να έχουν καθίσει σταυροπόδι και με ανοιχτά φώτα να τραγουδούν a cappela μαζί με όλο το Ρόδον το "Βάλτε Να Πιούμε". Τελικά καλά λένε ότι εκτιμάς περισσότερο κάτι όταν το χάνεις...

Λουκιανός Κοροβέσης


Πολλά τα ιστορικά live που έχουν γίνει στο Ρόδον. Οι μεγαλύτεροι θυμούνται ακόμα την πρώτη εμφάνιση των Sepultura, Annihilator, Kreator, Αccept, ενώ στο Ρόδον έχει ηχογραφηθεί εξ' ολοκλήρου το live album των Iced Earth καθώς και μέρος από το live των Stratovarius. Μια χαραγμένη στη μνήμη μου συναυλία είναι η εμφάνιση των Dream Theater το 2002 στα πλαίσια της περιοδείας για το "Six Degrees of Inner Turbulence". Η συναυλία επρόκειτο να γίνει στο χώρο του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού αλλά για κάποιους λόγους είχε μεταφερθεί στο Ρόδον. Οι Dream Theater στην τότε περιοδεία τους όταν έπαιζαν 2 ημέρες στο ίδιο μέρος, την πρώτη ημέρα έπαιζαν αποκλειστικά δικά τους κομμάτια και τη δεύτερη δικά τους + ένα κλασσικό album έκπληξη ("Master of Puppets", "Number Of The Beast"). Τη δεύτερη ημέρα λοιπόν για 1,5 ώρα έπαιζαν τους ύμνους τους και μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα επέστρεψαν με το... "Invaders". Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Παναγιώτης Λουκάς


Όσοι άνθρωποι πέρασαν έστω και ένα βράδυ τους απολαμβάνοντας ζωντανή μουσική στο Ρόδον θα έχουν και μια ιστορία να πουν για τις στιγμές που έζησαν στον πιο κλασικό συναυλιακό χώρο της Αθήνας. Εγώ δε θα ήθελα να μιλήσω για κάποια από τις πολλές καλές συναυλίες που παρακολούθησα εκεί, περιγράφοντας το πόσο καλός ήταν ο τάδε τραγουδιστής και πόσο ωραία solo έπαιξε ο δείνα κιθαρίστας, αλλά για μια από τις στιγμές που μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό για άλλο λόγο.

Οκτώ χρόνια πριν (1997) το Ρόδον επισκέφτηκε ο Peter Green με τους Splinter Group. Ο πρώην κιθαρίστας των Fleetwood Mac με συνθέσεις στο ενεργητικό του όπως τα "Black Magic Woman", "Green Manalishi", "Slabo Day" και "Albatross" μεταξύ άλλων, πέρασε από την Ελλάδα παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα βασισμένο σε blues συνθέσεις του ίδιου αλλά και διασκευές σε τραγούδια του Robert Johnson και άλλων συνθετών του ιδιώματος.


Τη θέση του drummer σε αυτή τη μπάντα είχε ο μεγάλος Cozy Powell ο οποίος είχε δηλώσει ότι πραγματοποίησε ένα από τα όνειρά του παίζοντας για τον Peter Green. Ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπα τον Cozy, η πρώτη ήταν το 1993 στο ΟΑΚΑ όταν έπαιζε με τον Brian May ανοίγοντας για τους Guns N' Roses. Η απόδοση του συγκροτήματος ήταν αρκετά καλή και ο Powell ειδικά σε κάποια κομμάτια καταπληκτικός. Στη διάρκεια ενός μικρού διαλείμματος ο κιμπορντίστας του group ανέλαβε να παρουσιάσει τη μπάντα. Το κοινό χειροκρότησε έναν-έναν τους μουσικούς και κάποια στιγμή έφτασε η σειρά του Powell. To Ρόδον σηκώθηκε πραγματικά στο πόδι, χειροκροτούσε επί 5 λεπτά το μεγάλο drummer ο οποίος με φανερή έκπληξη παρακολουθούσε τον κόσμο που τον αποθέωνε. Τρεις φορές σηκώθηκε για να μας χαιρετήσει πίσω από τα drums και η τρίτη ήταν για να μας κάνει να σταματήσουμε το χειροκρότημα ίσως και γιατί ένιωθε άσχημα κλέβοντας την παράσταση από τον Green.Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια αναγνώριση προς το πρόσωπο του από ένα κοινό όπως αυτό του Peter Green.

Λίγους μήνες μετά (5 Απριλίου του 1998) ο Cozy Powell άφησε άδικα και πρόωρα την τελευταία του πνοή σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Bristol της Αγγλίας. Νιώθω τυχερός που πρόλαβα να τον απολαύσω σε μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του.

Αντώνης Μουστάκας


Να γράψουμε ένα άρθρο για το αφιέρωμα στο Ρόδον που κλείνει. Μάλιστα... Ακόμα και τώρα που διαβάζω αυτήν την πρόταση δεν την πολυπιστεύω. Πως γίνεται ξαφνικά μετά από τόσες συναυλίες που έχει φιλοξενήσει ο χώρος αυτός, μετά από τόσους πολλούς ανθρώπους που έχουν χαρεί, χορέψει, κλάψει στο Ρόδον, αυτό να σβήνει έτσι απλά; Μα πριν κάποιες ώρες ήμουν εκεί στην οδό Μάρνης και είδα ζωντανά τους Isis οι οποίοι μου προσέφεραν μία από τις πιο δυνατές μουσικές εμπειρίες. Εκεί που έχω ανατριχιάσει πολλές φορές βλέποντας συγκροτήματα όπως Monster Magnet, Spiritual Beggars, Amorphis, Nevermore. Εκεί που παρακολούθησα την πρώτη μου rock συναυλία, έχοντας την τιμή να δω τις Τρύπες μια Κυριακή του Απρίλη αρκετά χρόνια πριν. Εκεί που είδα τους μέγιστους Sepultura να αποθεώνονται μπροστά σε ένα κοινό που παραληρούσε.

Μάλιστα. Το Ρόδον κλείνει. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να δημιουργηθεί ένας νέος χώρος ισάξιος, αν όχι καλύτερος, κάπου αλλού έτσι ώστε να μπορέσουμε όλοι εμείς που αγαπάμε τη μουσική να έχουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Όπως και να 'χει, κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή. The beginning and the end όπως λένε και οι Isis...

Χρήστος Τριανταφυλλόπουλος


Μερικά πράγματα σε στιγματίζουν, είναι κάποιες εμπειρίες οι οποίες λειτουργούν ως σημεία αναφοράς και στις οποίες ανατρέχουμε κάθε φορά για να αυτοπροσδιοριστούμε. Μια από αυτές είναι και η πρώτη συναυλία, η ένταση της αναμονής, η ατμόσφαιρα, η μυρωδιά του χώρου, οι ιαχές του κόσμου κατά την διάρκεια του soundcheck, ο ηλεκτρισμός που αναδύεται από την όλη φάση και, τέλος, η μαγική στιγμή που τα φώτα σβήνουν. Το Ρόδον πάντα είχε αυτή τη μαγεία σα χώρος, κάθε φορά που διάβαινες την είσοδο, έμπαινες σε ένα χώρο ο οποίος ανέδυε ιδρώτα, φωνές, ένταση και πάνω από όλα μουσική. Ακόμη και αν δεν είχες παρακολουθήσει άλλη συναυλία, το ένιωθες ότι ο συγκεκριμένος χώρος είχε διαποτιστεί από μουσικές εμπειρίες δεκαετιών...


Μερικοί συναυλιακοί χώροι δεν είναι άψυχοι, αντίθετα, απλά αναπαύονται μέχρι την επόμενη εμφάνιση μιας μπάντας. Το Ρόδον σίγουρα είναι από αυτούς τους χώρους που η ενεργειακή τους δύναμη ήταν αρκετή για να σου φτιάξει τη διάθεση πριν την ώρα του "Bιώματος". Τι να πρωτοθυμηθώ; Paradise Lost στην περιοδεία για το "Draconian Times", Gamma Ray, Iced Earth, Mercyful Fate (στενοχώρια και κακό), Fu Manchu (άλλη στενοχώρια), Morbid Angel, Monster Magnet, μερικές από τις πιο ωραίες μουσικές αναμνήσεις μου έχουν σα συνθετικό τη λέξη Ρόδον. Και φυσικά κατέχει εξέχουσα θέση στην καρδιά μου γιατί φιλοξένησε τη συμμορία του Ice-T, τους Body Count, εκείνο το αλησμόνητο βράδυ. Μόνο και μόνο γι' αυτήν την απίστευτη εμπειρία, το όνομα του Ρόδον θα μου φέρνει πάντα στο μυαλό στιγμές έντασης, πόρωσης, έκστασης και μουσικής ολοκλήρωσης.

Μάριος Τσόλης

  • SHARE
  • TWEET