Προακρόαση "Push The Sky Away": Οι πρώτες εντυπώσεις από τη νέα δουλειά των Nick Cave & The Bad Seeds

Το ραντεβού ορισμένο στο Au Revoir της έκπτωτης και μουντής οδού Πατησίων. Αναλλοίωτο στα χρόνια, πάντα ατμοσφαιρικό και σίγουρα πολύ σωστό ως επιλογή για την επιστροφή του υπερβολικού Grinderman rocker στο πιάνο ως crooner.



Από τη πρώτη στιγμή που ο κύριος Λύσανδρος πάτησε το play και οι πρώτες νότες του "Push The Sky Away" απλώθηκαν στον χώρο μέχρι και την χαμηλόφωνη έξοδό του, η συγγραφική και σεναριακή λογική του Cave των τελευταίων χρόνων και η προοδευτικά εντονότερη ενασχόλησή του με την μουσικό σχολιασμό -περιγραφή της εικόνας των απανωτών ταινιών στις οποίες έχει φτιάξει το soundtrack, είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτη.

Δεν πρόκειται περί ενός τυπικού εσωστρεφή Bad Seeds δίσκου αλλά για ένα soundtrack. Ενδοσκοπική διάθεση, μινιμαλιστικές- ήπιες ενορχηστρώσεις, ψίθυροι, κάποιες «κλασικές» southern goth αναφορές, έλλειψη κορυφώσεων, άχαρο εξώφυλλο και ένας δίσκος που κυλάει ομαλά. Υπερβολικά ομαλά...

Στο χαμηλότονο "Jubilee Street" αποτυπώνεται όλη η διάθεση του εγχειρήματος και στο "Higgs Boson Blues" η προσπάθεια σύνδεσής του με το παρελθόν. Οι Bad Seeds «άντεξαν» την αποχώρηση του Blixa, άλλωστε ο ιθύνων νους με την πάροδο των χρόνων έριξε τους τόνους, αλλά με την έλλειψη της «ραχοκοκαλιάς» του Mick Harvey το πράγμα έχασε σοβαρό μέρος της ηχητικής ουσίας του.

Οι κιθάρες πλέον δεν παρουσιάζουν το αιχμηρό συνοδευτικό ενδιαφέρον του παρελθόντος και το βιολί του Warren Ellis δείχνει να μην είναι αρκετό να συντηρήσει τα κεκτημένα...

Εν τέλει ένας διαδικαστικός δίσκος που δείχνει να έχει ως σκοπό να κρατήσει τους Bad Seeds στην πιάτσα χωρίς να προσθέσει κάτι στον μύθο. Η έμπνευση του Cave ενδέχεται να «βολεύτηκε» ως συμπλήρωμα της κινηματογραφικής εικόνας αλλά αυτή η διαφορετικότητα την οποία μεγάλες ποσότητες μελανιού έχουν εξυμνήσει, δείχνει να απουσιάζει.

Με μια πρώτη ακρόαση...

Υ.Γ.: Να ακούσεις τις καινούργιες ιστορίες του crooner -επιτέλους- Cave.