Iron Maiden: From 2000 To Eternity

Έτος 2000, κοντοζυγώνει καλοκαίρι και με κομμένη την ανάσα ακούγονται τα πρώτα δευτερόλεπτα. Έχει ήδη επιτευχθεί η επιστροφή των Bruce Dickinson και Adrian Smith, ενώ ο Janick Gers παραμένει στο συγκρότημα. Οι ίδιοι δήλωναν πως η επανένωση δεν έγινε για να φουσκώσουν -κι άλλο- οι τραπεζικοί λογαριασμοί, αλλά για να φουντώσει και πάλι η φλόγα του ονόματος. Είχαν βαλθεί να μεγαλώσουν την αυτοκρατορία και μάλιστα άμεσα. Το δισκάκι γράφει "Brave New World" και η κιθάρα του Smith δίνει το έναυσμα... Καλώς ήρθατε στη μετα-millennium εποχή των Iron Maiden.



Το στοίχημα που είχε μπει ήταν δύσκολο, αφού είχαν να αποδείξουν όλα αυτά για τα οποία ισχυρίζονταν ότι επανενώθηκαν, και εκείνη -τουλάχιστον- τη χρονιά το κέρδισαν με χαρακτηριστική άνεση. Υπάρχει μάλιστα ένας μύθος που λέει ότι στην Ελλάδα ο δίσκος έγινε χρυσός σε μία ώρα. Όπως και να 'χει, τα σχετικά media και τα πηγαδάκια είχαν αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη δισκογραφική επιτυχία των Βρετανών. Το άλμπουμ είχε μέσα του λίγη από τη μαγική σκόνη των παλαιότερων συνθέσεων και μοσχοβολούσε δύναμη και σιγουριά. Μαζί ήρθε και η ανακούφιση... Thank god it's Iron Maiden... Το θηρίο επέστρεψε. Ακολούθησε παγκόσμια περιοδεία με ατυχές γεγονός την πτώση του Janick Gers (κατά τη διάρκεια του "The Number Of The Beast") στο Μανχάιμ της Γερμανίας και την αναβολή κάποιων εμφανίσεων, αλλά η ενέργεια και το πάθος του συγκροτήματος ξεχείλιζαν και τίποτα δε στάθηκε ικανό να το πτοήσει. Αποτέλεσμα του τραυματισμού του Janick ήταν να μεταφερθεί και η συναυλία στην Ελλάδα, η οποία τελικά πραγματοποιήθηκε το Νοέμβρη του ίδιου έτους στον Άγιο Κοσμά, με τεράστια προσέλευση και επιτυχία. Η περιοδεία έκλεισε με την, ήδη κλασική τους, εμφάνιση στο Ρίο της Βραζιλίας, όπου 250.000 κόσμου παρευρέθηκαν για να τους απολαύσουν. Η συγκεκριμένη εμφάνιση στο Rock In Rio Festival αποτελεί ρεκόρ προσέλευσης κόσμου για τους Iron Maiden ως headlining act.

Κάπου εδώ ξεκινάει να παίρνει και πάλι μπρος το τεράστιο marketing που κρύβεται από πίσω, διότι αγαπημένοι μου αναγνώστες, οπαδοί, εμπαθείς ή απαθείς, οι Iron Maiden πέρα από την πιο λατρεμένη μπάντα πολλών είναι και μία τεράστια εταιρία πολλών εκατομμυρίων. Το 2002, λοιπόν, η προαναφερθείσα συναυλία κυκλοφόρησε σε CD και DVD. Στα τέλη του έτους εμφανίζεται η best-of συλλογή με όνομα "Edward The Great" και χωρίς να προλάβει ο συλλέκτης να πάρει την απαραίτητη οικονομική ανάσα, λίγες μέρες αργότερα ήρθε και το πολυπόθητο και διάσημο box set "Eddie's Archive". Πηγαίνοντας για λίγο σε ένα πιο ανθρώπινο μοτίβο, το Μάρτιο του ίδιου έτους εξέδωσαν δύο single και έκαναν τρεις συναυλίες στο Brixton Academy του Λονδίνου προς τιμήν του Clive Burr, ο οποίος είχε διαγνωσθεί με σκλήρυνση κατά πλάκας. Όλα τα έσοδα πήγαν σε ταμείο για τη θεραπεία του, με τον ίδιο να εμφανίζεται στη σκηνή σε κλίμα συγκίνησης. Ανάλογες κινήσεις έγιναν και αργότερα.

Το 2003 ήταν η χρονιά ενός νέου δίσκου και ταυτόχρονα πολλών, πολλών παρελκόμενων. Ανακοινώθηκε ότι ο Nicko McBrain συνυπογράφει για πρώτη φορά σε σύνθεση, ότι θα υπάρξει μία ευρωπαϊκή καλοκαιρινή τουρνέ «προθέρμανσης» και ότι τα δισκοπωλεία θα εμπλουτίσουν τη συλλογή τους με την προσθήκη του "Visions Of The Beast", ενός διπλού DVD με όλα τα video του συγκροτήματος. Έτσι κι έγινε, οι Iron Maiden ήταν έτοιμοι να επανέλθουν στους γνώριμους ρυθμούς τους και ο κόσμος είχε ήδη ξεκινήσει πόλεμο για το αν το επερχόμενο "Dance Of Death" θα είναι καλύτερο του "St. Anger". Καλά μέχρι εδώ, όταν όμως έφτασε η στιγμή του πρώτου single μπορούσε ο καθένας να αντιληφθεί το λόγο που μιλάμε για εταιρία και να απομυθοποιήσει τους ήρωές του. Το μέτριο, κατά τ' άλλα, "Wildest Dreams" κυκλοφόρησε σε (βαθιά ανάσα) CD single με δύο κομμάτια, CD single με τρία κομμάτια, cardsleeve CD single, DVD single και 7" βινύλιο. Το ίδιο έγινε και με το επόμενο single, "Rainmaker". Αυτοί είναι και οι λόγοι που υπάρχουν τόσοι συλλέκτες που καταλήγουν με πολλές εκατοντάδες Maiden αντικείμενα. Ταυτόχρονα και με χιλιάδες αναμνήσεις και εμπειρίες.

Το "Dance Of Death" κυκλοφόρησε, σε πολλούς άρεσε, σε άλλους όχι, σίγουρα όμως αποτέλεσε γεγονός το οποίο συζητήθηκε ατελείωτα, με τους Έλληνες να το εκσφενδονίζουν και πάλι στο Νο1. Οι Iron Maiden μιλούσαν για τον καλύτερο δίσκο που έχουν κάνει ποτέ και επέμεναν στη διαφορά που έχει η ζωντανή ηχογράφηση από την ηχογράφηση κατά μέρη. Έπειτα πραγματοποιήθηκε παγκόσμια περιοδεία, η οποία μέχρι και σήμερα αποτελεί την πιο επιτυχημένη όλων των εποχών. Η μοναδική 100% sold-out περιοδεία που έχουν κάνει ποτέ. Εκείνη τη χρονιά έγινε για πρώτη φορά και η συσχέτιση Maiden-αεροπλάνα. Το Νοέμβρη του 2003, νικητές διαγωνισμών απ' όλη την Ευρώπη θα συγκεντρώνονταν στο Λονδίνο, απ' όπου o Bruce Dickinson θα τους πήγαινε στο Παρίσι με ένα Boeing 737 για την εκεί συναυλία. Συμμετοχή υπήρχε μάλιστα και από την Ελλάδα, μετά από σχετική... «κλήρωση» ας πούμε.

Κάτι χαρακτηριστικό των Iron Maiden είναι πως τηρούν τις βασικές αρχές της υπενθύμισης. Τριανταδύο έτη στη δισκογραφία, υπάρχουν μόλις τρεις χρονιές στις οποίες δεν υπήρξε καμία κυκλοφορία με το όνομα των Βρετανών. Αυτό αποτελεί κομμάτι της ιστορίας τους, τροφή για σχόλια, συνεχή εγρήγορση και κινητικότητα. Έτσι, το 2004 είχαμε την έναρξη της ιστορικής τους ανασκόπησης με το DVD "History Of Iron Maiden-Pt1: The Early Days". Ενδιαφέρον DVD, με άγνωστες πτυχές εκείνης της εποχής και ακυκλοφόρητα μέχρι τότε lives. Λογικό επακόλουθο ήταν η περιοδεία, με setlist από τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ. Γεμίζοντας στάδια όπως το Ullevi του Γκέτεμποργκ, με 70.000 άτομα, τοποθέτησαν ακόμα ένα αστέρι στον ουρανό με τις επιτυχίες που έχουν επιτευχθεί. Πέντε χρόνια μετά τον Άγιο Κοσμά, το ελληνικό κοινό τους υποδέχθηκε στο Terra Vibe, σα να μην είχε περάσει μέρα. Το ίδιο καλοκαίρι, οι εμφανίσεις τους στην Αμερική γίνονταν στο billing του Ozzfest ως co-headliners μαζί με τους Black Sabbath. Κατά την τελευταία τους εμφάνιση στα πλαίσια του εν λόγω φεστιβάλ, οι Iron Maiden υπέστησαν επίθεση με αυγά, διακοπή του ήχου τους τρεις φορές και voiceovers. Μετά το τέλος του set η Sharon Osbourne, που είχε οργανώσει το σαμποτάζ, δεν παρέλειψε να «στολίσει» τον Bruce Dickinson. Ο ίδιος λίγο νωρίτερα, και μετά το "The Trooper", δήλωνε, κρατώντας την αγγλική σημαία: «This is an English f*ckin' flag and These Colours Don't F*cking Run», απ' όπου πήρε τον τίτλο του και το ομώνυμο κομμάτι του 2006. Το "Eggfest", όπως μετονομάστηκε, δεν πήρε ιδιαιτέρα μεγάλη έκταση και οι Maiden συνέχισαν κανονικά την περιοδεία τους. Αργότερα εκείνο το έτος κυκλοφόρησε το CD "Death On The Road", μία ζωντανή ηχογράφηση από τη "Dance Of Death Tour", με το αντίστοιχο DVD να έρχεται στις αρχές του 2006. Ταυτόχρονα, οι Λονδρέζοι βρίσκονταν στο studio, καθώς ετοίμαζαν τη νέα δουλειά, με τίτλο "A Matter Of Life And Death". Το συγκρότημα έκανε και πάλι βαρύγδουπες δηλώσεις, δικαίως αυτή τη φορά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας θεματικός δίσκος, με έμφαση στον πόλεμο και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Το τρίο Harris / Gers / Smith χάρισε εκπληκτικές συνθέσεις, εκ των οποίων μερικές μπορούν ήδη να χαρακτηριστούν κλασικές. H ωριμότητα του "The Legacy" και το μεγαλείο του "For The Greater Good Of God" δείχνουν το επίπεδο του δίσκου. Το εγχείρημα να αποδώσουν τον δίσκο στην ολότητα του κατά την περιοδεία που ακολούθησε φάνηκε αρχικά παράτολμο, αλλά στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Όταν δεκάδες συγκροτήματα ξέθαβαν τα σπουδαία άλμπουμ που δημιούργησαν τη δεκαετία του '80, ώστε να τα παρουσιάσουν ολόκληρα, οι Iron Maiden άφηναν τη νοσταλγία στην άκρη και έδιναν «στο πιάτο» το σήμερα. Δεν ξέρω πόσοι από τους εναπομείναντες «θρύλους» θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάτι ανάλογο. Το δεύτερο σκέλος της περιοδείας πέρασε και από την Ελλάδα τον επόμενο χρόνο, με 10.000 κόσμου σε παροξυσμό. Ο Bruce, καθήμενος στα monitors, κοιτούσε με θαυμασμό, ο Harris άκουσε το "Happy Birthday" και οι παρευρισκόμενοι αποχώρησαν με χαμόγελο πλατύ, 90 λεπτά μετά το "Different World". Επίσης, τον ίδιο μήνα, συμπεριλήφθησαν για πρώτη φορά στο συναυλιακό χάρτη η Ινδία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Η εποχή που έφερε τα πάνω κάτω στην έννοια «περιοδεία» ήταν η διετία 2008/2009. Αρχικά κυκλοφόρησε το "Live After Death" DVD, το οποίο συνοδευόταν από το δεύτερο μέρος της ιστορίας τους. Έπειτα, οι Iron Maiden έβαλαν στον πρόγραμμα τους ακόμα ένα best-of, με τίτλο "Somewhere Back In Time - The Best Of 1980-1989", δανείστηκαν από την Astraeus Airlines ένα Boeing 757, το προσάρμοσαν σύμφωνα με τις ανάγκες τους, του έδωσαν το όνομα "Ed Force One" και κατέληξαν να κάνουν -κυριολεκτικά- το γύρο της γης με αυτό. Όλο το επιτελείο μαζί με τα σκηνικά ταξίδευε από χώρα σε χώρα, καταβροχθίζοντας χιλιόμετρα και πατώντας σε εδάφη που είτε είχε ξεχάσει (Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Βενεζουέλα), είτε δεν περίμενε πως θα επισκεπτόταν ποτέ (Κολομβία, Κόστα Ρίκα, Περού, Εκουαδόρ). Ενδιαφέρον κουτσομπολιό είναι πως η αρχική αφίσα της "Somewhere Back In Time Tour" έγραφε στο κάτω μέρος της μόνο τα "Poweslave", "Somewhere In Time" και "Seventh Son Of A Son" και όσοι πρόλαβαν να τη δούνε πίστεψαν σε μία περιοδεία αντίστοιχη του 2005, όπου το setlist θα ήταν επιλεγμένο αποκλειστικά από τους τρεις αυτούς δίσκους. Δυστυχώς, δεν άργησε να αντικατασταθεί με μία νέα, στην οποία είχαν προστεθεί και οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι. Δεν άφησαν παραπονεμένους ούτε αυτή τη φορά τους Έλληνες οπαδούς, αφού βρέθηκαν στο Terra Vibe το καλοκαίρι του 2008 και έκαναν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα, με κόστος όμως τη μοναδική, μέχρι τότε, signature κιθάρα που είχε φτιάξει η Jackson για τον Adrian Smith και την οποία κάποιος έκλεψε μετά τη συναυλία. Την επόμενη χρονιά είχε έρθει η στιγμή να κατακλύσουν και τους κινηματογράφους, αφού το management και οι Sam Dunn και Scot McFadyen, γνωστοί από τα "Metal: A Headbanger's Journey", "Global Metal" και "Rush: Beyond the Lighted Stage", βιντεοσκοπούσαν το πρώτο σκέλος της περασμένης περιοδείας, με σκοπό να κυκλοφορήσουν ένα ντοκιμαντέρ με όνομα "Flight 666". Στο ντοκιμαντέρ βλέπει κανείς τη δίψα και την προσήλωση που δείχνουν παγκοσμίως οι φίλοι των Maiden και ιδιαίτερα αυτοί των χωρών της λατινικής Αμερικής. Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στη Βραζιλία, όπου βρισκόταν εκείνες τις μέρες η μπάντα, απέσπασε πολύ θετικές κριτικές και ακολούθησαν προβολές σε κινηματογράφους όλου του κόσμου, με διάφορες βραβεύσεις να το συνοδεύουν.

Έχοντας όλοι τους «πατήσει» για τα καλά τα 50 χρόνια, και ενώ ο μάνατζερ Rod Smallwoold δήλωνε το 2003 ότι θα μειωθούν οι στάσεις κάθε περιοδείας, ο Απρίλης του 2009 τους βρήκε με 90 συναυλίες στην πλάτη και πάνω από δύο εκατομμύρια θεατές μόνο για την "Somewhere Back In Time Tour". Ο Steve Harris, γελώντας, δήλωνε τότε πως αυτό που κάνουν είναι τρελό και αντί να ρίχνουν τους ρυθμούς καθώς μεγαλώνουν, προτιμούν να πειραματίζονται και να επισκέπτονται όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες. Και έλεγε την αλήθεια. Η τρέχουσα "The Final Frontier Tour" ξεκίνησε το περσινό καλοκαίρι (2010) και μέχρι τον ερχόμενο Αύγουστο το Ed Force One θα είχε προσγειωθεί σχεδόν 100 φορές, κατακτώντας πόλεις όπως η Σιγκαπούρη, η Τζακάρτα, το Μπαλί και η Λίμα. Έχει προηγηθεί το "The Final Frontier", δίσκος ο οποίος πολλοί πίστεψαν ότι σηματοδοτεί το τέλος των Iron Maiden, αλλά το συγκρότημα το διαψεύδει. Ο δίσκος πήγε περίφημα σε πωλήσεις, αλλά υστερεί των προηγούμενων τριών. Τον χαρακτηρίζουν μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, μελωδίες χωρίς έμπνευση και αδιάφοροι στίχοι, ενώ την παρτίδα σώζουν τα "The Alchemist", "Starblind" και "The Talisman".
 
Σήμερα έχουν τα πάντα. Φήμη, δόξα, καθολική αποδοχή, ατελείωτα βραβεία (τα οποία, στην πλειονότητα τους, τούς έχουν δοθεί μετά το 2000), ακόμα και τύχη, αφού απέφυγαν τον καταστροφικό σεισμό της Ιαπωνίας δέκα λεπτά πριν την προσγείωση τους στη Σαΐτάμα.

Σε λίγες ώρες, και έχοντας διανύσει περίπου 160.000 χιλιόμετρα, φτάνουν και πάλι στην Ελλάδα για το Sonisphere Festival.

Δε γνωρίζω πόσο διαφορετικό θα ήταν το metal χωρίς την επανένωση και όσα συνέβησαν, αλλά θα είχε σίγουρα λιγότερο αλατοπίπερο. Οι Iron Maiden είναι η μοναδική κλασική μπάντα που συνεχίζει να γεμίζει στάδια, όχι μόνο μέσω της ιστορίας της, αλλά και της πορείας που ακόμα χαράζει. Από το 2000 και μετά, κατέκτησαν κάθε γωνιά της Γης, πήραν πίσω ό,τι τους άξιζε και έδωσαν στον κόσμο το δικαίωμα να συνεχίζει να λέει υπερήφανα... «Up The Irons!».