''Εμπορικό'' εναντίον ''Αληθινού'' metal

(Ή πως ο κόσμος μας θα γινόταν καλύτερος, αν η Tarja τραγουδούσε grind).

Την αλήθεια την ξέρουν όλοι ακόμα και αν κανείς δεν τολμά να την αποκαλύψει: χρόνια τώρα ένας άγριος πόλεμος μαίνεται, ένας πόλεμος με δολοπλοκίες, δολοφονίες, συνομωσίες, πισώπλατα μαχαιρώματα και πολλά μα πολλά φάλτσα (όχι δεξιά εξωτερικά, μουσικά). Αυτός ο πόλεμος, στον οποίο όλοι εμείς εδώ στο Rocking.gr παλέψαμε να μην εμπλακούμε, τελικά σαν ιός χτύπησε και το κοσμαγάπητο περιοδικό μας. Τελευταίο του battlefield: η ανασκόπηση των αναγνωστών για το 2004 και πιο συγκεκριμένα το τελευταίο album κάποιων τύπων ονόματι Nightwish το οποίο ψηφίστηκε ταυτόχρονα ως καλύτερο και ως χειρότερο της χρονιάς.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν "Τελικά ο Ηλίας πίνει περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε, και επειδή δεν είδε το "Appetite For Destruction" στην πρώτη θέση των καλύτερων του 2004, αποφάσισε να θάψει το διαμάντι της δισκογραφίας". Γνωρίζοντας όμως ότι ο Ηλίας πίνει μόνο νερό (και αυτό απ' τη βρύση), τελικά οι πιο σκοτεινοί μου φόβοι επιβεβαιώθηκαν. Έντρομος φώναξα "It has arrived" και η Tarja ας βάλει το χέρι της...

Οι δύο φατρίες αυτού του πολέμου γνωστές σε όλους: από τη μια οι "Εμπορικοί", οι οποίοι προσεύχονται μέσα σε κατακόμβες και πάνω σε σκάλες (π.χ. Μιλάνου), και προσεφέρουν θυσίες στο άγαλμα της θεάς Κάλι-Tarja (Κάλι λέω, όχι Kylie, αυτή είναι άλλη θεά), το οποίο κρατά στα έξι χέρια του τους πλατινένιους δίσκους του "Once", και έχουν ως πρωθιερείς την Amy Lee (με μπούργκα, γιατί δεν είναι και η πιο ωραία γυναίκα, τι να κάνουμε) και την Cristina Scabbia (αυτή με τα εσώρουχα, τον λόγο τον καταλαβαίνετε) και ολονυχτίς τραγουδούν άριες και εξτασιάζονται...

Και από την άλλη οι πιο μοχθηροί, οι "Αληθινοί", οι οποίοι προσεύχονται σε μεγάλες αρένες (Wacken, Donnighton κτλ) μόνο τα "Μαύρα Σάββατα", έχουν ως πρώτο ιερέα έναν "ιερέα του Ιούδα", κάνουν τις θυσίες τους σε "σιδηρές παρθένους", δεν έχουν καταλήξει για το είδος του ρεύματος που επιθυμούν (AC ή DC τελικά;) και παίζοντας κιθαριστικά σόλο ολημερίς, υμνούν τα πιστεύω τους...

Έτσι λοιπόν αυτός ο πόλεμος που ξεκίνησε πριν πολλά-πολλά χρόνια (κάπου στα μέσα των '90s) έφτασε και στις ηλεκτρονικές μας σελίδες. Το καμάρι των "Εμπορικών" ("Once") αν και χτυπήθηκε αλύπητα από τους "Αληθινούς" τελικά ψηφίστηκε ως το καλύτερο από συντάκτες και αναγνώστες. Αλλά οι "Αληθινοί" έχοντας πολύ κόσμο με το μέρος τους κατάφεραν να το διασύρουν, κατατάσσοντάς το (και) στη χειρότερη θέση. Τελικά τι συμβαίνει όμως;

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί έχουν ξυνίσει με την τελευταία μόδα που θέλει γυναίκες πίσω από τα μικρόφωνα, υψηλές κλίμακες και πιο "επικά" μουσικά θέματα και φοβούνται μήπως το metal μολυνθεί τελικά από όλο αυτό το κλίμα, που το ξεκίνησαν μεν κάποιες metal μπάντες, αλλά με το σπρώξιμο που τρώνε ο Evanescence τείνει να γίνει κανόνας. Απ' την άλλη, οι υπέρμαχοι υποστηρίζουν πως η ανανέωση που έφερε αυτή η "μόδα" ήταν απαραίτητη, όπως ήταν και σε παλαιότερες εποχές. Απλά αυτήν τη φορά την διαφορά την κάνουν οι γυναίκες, αλώνοντας έτσι άλλο ένα ανδρικό προπύργιο. Ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικά:

Παραδοχή: Το παραδοσιακό metal είναι στις καρδιές όλων μας, πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Με τα πάνω του και τα κάτω του, την αυτιστική του συμπεριφορά και την αυτοκαταστροφική του διάθεση, το heavy είναι αυτό που αποτελεί και τις βάσεις όλου του οικοδομήματος της μουσικής μας και όποιος το αρνηθεί, απλά δεν ξέρει τι του γίνεται. Φυσικά όλοι έχουμε "αγαπημένα" και "παραπεταμένα" παιδιά, αλλά έτσι δε γίνεται και σε όλες τις οικογένειες; Το heavy λοιπόν μισεί τις μόδες. Η λεπτομέρεια στην περίπτωση αυτή είναι πως μισεί τις μόδες που δεν δημιουργεί το ίδιο... Και έτσι κάθε φορά που κάτι νέο ξεπετάγεται ορμητικά (όπως συμβαίνει με όλα τα νέα πράγματα), το heavy κάθεται πάνω στον θρόνο του και από μακριά κρίνει και κατακρίνει. Άλλωστε το heavy είναι το μόνο αειθαλές ιδίωμα, με τους παντοτινούς οπαδούς και έτσι δεν το φοβίζει τίποτα...

...Γιατί όμως τότε βγάζει ζήλιες; Τι το πειράζουν κάποια κοριτσάκια (sic) που τραγουδούν metal; Η αλήθεια είναι πως αν και τα group με τα γυναικεία φωνητικά ξεκίνησαν μουδιασμένα και ως μεμονωμένες περιπτώσεις, τελικά έχουν γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων, τόσο με τα θετικά, όσο και με τα αρνητικά τους σχόλια. Και ας το παραδεχτούμε: έχουν γίνει και λίγο μόδα. Όταν τα nu-metal group στυλ Limp-(μισοφαγωμένο)Bizkit μας άδειασαν τη γωνιά παίρνοντας τα ανάποδα καπέλα τους και τα φαρδιά παντελόνια τους και πηγαίνοντας σε άλλες παραλίες, οι δισκογραφικές χρειάστηκαν ένα νέο φρούτο. Και διάλεξαν το σωστότερο...

Διάλεξαν τις γυναίκες, ως δόλωμα και θήραμα ταυτόχρονα. Και αυτό γιατί με τις γυναίκες στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, πολλές γυναίκες ακροάτριες πλησίασαν ένα χώρο κατ' εξοχήν ανδροκρατούμενο και ήρθαν σε ζήμωση με αντιλήψεις και ακούσματα που καιρό είχαν να αμφισβητηθούν. Έτσι εάν σε αυτά συνυπολογίσετε και την στήριξη από την "εμπορική" μερίδα του Τύπου, καταλαβαίνετε γιατί στράβωσαν οι "Αληθινοί" και ευχήθηκαν να βγει ο Angus Young και να τους πάρει όλους στο κυνήγι...

Επειδή όμως αυτό το κείμενο, είναι κείμενο συμφιλίωσης (κάτι σαν τους κυανόκρανους δηλαδή) έχω να συνοψίσω στα κάτωθι: όλοι μας έχουμε τα κολλήματα μας. Όλοι μας αγαπούμε συγκεκριμένα συγκροτήματα, όπως και αγαπούμε να μισούμε άλλα. Αλλά όλοι μας πρέπει και να έχουμε ανοιχτά αυτιά. Να συνειδητοποιούμε ότι για να μην κουράσει και να μην κουραστεί η μουσική μας έχει ανάγκη από ανανέωση. Ανανέωση όπως αυτήν που μας φέρνουν οι Nightwish και τα συναφή συγκροτήματα. Τι και αν σε 2-3 χρόνια αλλάξη η μόδα; Κάποια από αυτά τα συγκροτήματα θα σβήσουν, κάποιοι οπαδοί θα ξενερώσουν και η μερίδα του Τύπου που λέγαμε, θα πλεύσει προς άλλες πολιτείες. Όμως τότε θα έχουν απομείνει αυτοί που πραγματικά αξίζουν: μουσικοί και οπαδοί. Το ποτάμι του metal θα έχει μεγαλώσει και πλέον σε αυτό θα πλέουν και γυναίκες, περισσότερες γυναίκες, γυναίκες με ευαισθησίες και καλλιτεχνική έκφραση. Δεν είναι αυτό ένα ιδανικο σενάριο της κατάπαυσης του πυρός;

Έτσι θέλω να το βλέπω. Και έτσι ελπίζω να το βλέπουν και όλα τα παιδιά στο forum που τρώνε ώρες και ώρες αμφισβητώντας πότε την αξιοπιστία του ενός και πότε την επιδραστικότητα του άλλου.

Συμπέρασμα; "Ηλία πίνε λιγότερο!"

Λουκιανός Κοροβέσης