Digging For The Real Thing - Αφιέρωμα στους Faith No More

Από τον Παναγιώτη Λουκά, 06/08/2009 @ 14:54
Ο παρακάτω διάλογος κινείται ανάμεσα στα πλαίσια του φανταστικού / πραγματικού:

- Ρε συ, έρχονται οι Faith No More για συναυλία στις 10 Αυγούστου.
- Φοβερό νέο ρε @@.
- Ναι ρε, θα πάμε να τα σπάσουμε όλα.
- Σωστά, ειδικά όταν παίξουν εκείνο το καλό τραγούδι θα γίνει χαμός.
- Ποιο λες ρε;
- Έλα μωρέ, ξέρεις, εκείνο το ωραίο.

Κάπου εδώ παρεμβάλλεται και ένας τρίτος στην συζήτηση:
- Ρε φιλαράκι, πες μου 5 τραγούδια από τους FNM για να μπω στο κλίμα.
- 5; 15 θα σου πω! Λοιπόν εκείνη η μπαλάντα, το γρήγορο, ένα περίεργο... κάτσε να δεις κόλλησα γαμώτο...
- Κάλα, πες μου τουλάχιστον ποιο δίσκο τους να πάρω...
- Ε, αυτό είναι εύκολο... Πάρε το... κοιτά να δεις που κόλλησα πάλι...
- Ε, σε ρωτάω το ένα δεν ξέρεις, το άλλο δεν ξέρεις. Τι στο διάολο ξέρεις από αυτούς;
- Ότι θα γίνει χαμός!



Με την ευκαιρία της εμφάνισης τους στην Ελλάδα στις 10 Αυγούστου, το Rocking.gr κάνει μια αναδρομή στην πορεία τους και μέσα από διάφορα γεγονότα και μια διαδρομή περίπου 30 ετών προσπαθεί να εξηγήσει το πώς οι Faith No More κατόρθωσαν να έχουν την αναγνώριση που έχουν σήμερα.

1981-1984: Κάπου στο Σαν Φραντζίσκο ο ντράμερ Mike Bordin, o μπασίστας Billy Gould και ο Roddy Bottum στα πλήκτρα φτιάχνουν μια μπάντα με το όνομα Faith No Man. Σύντομα μπαίνει και στο group o κιθαρίστας Jim Martin, o οποίος στα μέσα των '70s συμμετείχε στους Agents Of Misfortune, μαζί με τον Cliff Burton. Για τραγουδιστή δοκίμασαν διάφορους και τη θέση κέρδισε(!) η Courtney Love, που ευτυχώς εκδιώχθηκε μετά από 4 συναυλίες, για να αντικατασταθεί από τον Chuck Mosley.

1985: Κυκλοφορεί η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο "We Care A Lot". Τα πρώτα δείγματα του ήχου των FNM κάνουν την εμφάνιση τους σε αυτό το album. Ένα ανακάτεμα ήχων, το οποίο συνδυάζει heavy metal, funk, rock, disco κτλ., με το μειονέκτημα του δίσκου να είναι η άσχημη παραγωγή και ο τραγουδιστής Chuck Mosley. Εάν έκανες την κριτική το 1985 θα έλεγες ότι, παρά τις φωνητικές του αδυναμίες, είχε ένα δυναμισμό που ταίριαζε στους Faith No More και ότι ευελπιστούσες στο επόμενο δίσκο να είναι καλύτερος. Εκ των υστερών, ξέροντας ότι λίγα χρόνια μετά θα μπει στο σχήμα ένα πυρηνικό όχημα που θα εκτόξευε το group, αναρωτιέσαι το πώς θα ήταν το album με τον Patton στα φωνητικά.

1987: Η δεύτερη δουλειά των FNM με τίτλο "Introduce Yourself" και η πρώτη τους σε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, ή μάλλον, ορθότερα, σε παράρτημα της Warner Records, βγαίνει σε κυκλοφορία. Καθώς η πρώτη τους δουλειά είχε κυκλοφορήσει σε περιορισμένη διανομή από την ανεξάρτητη Mordam Records, κατά πολλούς το "Introduce Yourself" θεωρείται ως η πρώτη τους κυκλοφορία. Το τραγούδι "We Care A Lot" υπάρχει και σε αυτό το album, με καλύτερη παραγωγή και νέους στίχους. Σε αυτό το album η μπάντα έχει αρχίσει και ενσωματώνει καλύτερα τις διάφορες επιρροές της και με διαφορά ξεχωρίζουν τα "R 'n R", "Chinese Arithmetic", "Anne's Song", το ομώνυμο και η νέα έκδοση του "We Care A Lot", το οποίο γυρίστηκε σε video, με αποτέλεσμα να παιχτεί το video clip από το MTV. Η μπάντα κατάλαβε ότι με τον Chuck δε θα μπορούσε να πάει «παραπέρα» και -με πρόσχημα την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του- αυτός απολύθηκε το 1988. Όχι βεβαία ότι και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας είχαν καλύτερη συμπεριφορά - κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες για παθολογικό μίσος μεταξύ των μελών. Ένας 19χρονος τραγουδιστής συνάντησε τους Faith No More σε μια συναυλία τους, τους έδωσε ένα demo του και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Και το όνομα αυτού... Mike Patton.

1989: Το "Number Of The Beast", συγγνώμη, το "The Real Thing" κυκλοφορεί. Ό,τι ήταν το "Number Of The Beast" για τους Iron Maiden έτσι είναι και το "The Real Thing" για τους FNM. Με τη μουσική να είναι έτοιμη στο μεγαλύτερο μέρος πριν την έλευση του Patton και τον ίδιο να γράφει τους στίχους, το "The Real Thing" κυκλοφόρησε και τη διαφορά σε αυτό έκανε ο Patton. Πάλι μου έρχεται στο μυαλό η διαφορά Di Anno-Dickinson. Ο Patton έχει τα χάρισμα να μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα, να παίζει με τη φωνή του, να χρωματίζει με χαρακτηριστική ευκολία τα κομμάτια και γενικότερα να μπορεί να κάνει τα πάντα. Πέρα όμως από τον παράγοντα τραγουδιστή, τα τραγούδια που περιέχονται στο δίσκο είναι ένα προς ένα εκπληκτικά.

Όσο και να φανεί περίεργο, θεωρώ ως το καλύτερο τραγούδι του album το "Zombie Eaters", με την ήρεμη ηλεκτροακουστική κιθάρα να συνοδεύει τη βελούδινη φωνή του Patton, για να ακολουθήσει το break με τα heavy φωνητικά και να γυρνάει ξανά σε ήρεμό τέμπο, για να έρθει η κορύφωση στο τέλος.

Φυσικά όταν ο δίσκος περιέχει το τραγούδι "Epic" όλα τα υπόλοιπά είναι περιττά. Όπως κάθε Έλληνας μπασκετμπολίστας για κάθε συμβόλαιο που κάνει θα πρέπει να ανάβει μια λαμπάδα στο όνομα του Γκάλη, έτσι και κάθε nu-metal συγκρότημα θα πρέπει να ανάβει ομοίως στο όνομα των Faith No More. Υπερβολικός; Μάλλον όχι, αρκεί να ανατρέξουμε σε μπάντες όπως οι Korn, οι Linkin Park και οι Limp Bizkit και στις δηλώσεις τους, στις οποίες φαίνεται το πόσο έχουν επηρεασθεί από το "Epic" και το πώς συνδύασαν τόσο επιτυχημένα το rap meets metal στοιχείο.



Η μεγάλη επιτυχία όμως δεν είχε έρθει ακόμα για τους Faith No More. Το video clip που είχε γυριστεί για το "From Out Of Nowhere" δε σημείωσε την επιτυχία που προσδοκούσε η δισκογραφική τους εταιρεία. Σε ένα meeting μεταξύ της εταιρείας και του συγκροτήματος με «ευγενικό» τρόπο η εταιρεία τους είπε ότι το group έχει ακόμα μια ευκαιρία και τους ρώτησε ποιο τραγούδι να κυκλοφορήσουν για single. Για πρώτη και ίσως μοναδική φορά στο group επικράτησε ομοφωνία και όλοι είπαν το "Epic". Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Συνεχές airplay από το MTV, παρά τις διαμαρτυρίες για τη σκηνή που το ψάρι είναι έξω από το νερό, υποψηφιότητα για Grammy καλύτερου δίσκου, εκτεταμένες περιοδείες και τα πράγματα πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο.

1992: Το αιώνιο ερώτημα σε κάθε group. Έχεις κάνει την επιτυχία με τον προηγούμενο σου δίσκο και τώρα τι κάνεις; Ακολουθείς την πεπατημένη ή πηγαίνεις ένα βήμα μπροστά; Αν και στην αρχή η εταιρεία ήθελε το πρώτο, οι FNM αποφάσισαν να αφήσουν πίσω το "The Real Thing" και να δοκιμάσουν κάτι το διαφορετικό. Ένα χρόνο πριν, ο Patton κυκλοφόρησε με τους Mr.Bungle το ομώνυμο ντεμπούτο τους και, έχοντας αποκτήσει περισσότερη αυτοπεποίθηση στις συνθετικές του δυνατότητες, για πρώτη φόρα βλέπουμε τους Faith No More να λειτουργούν ως μπάντα, με την εξαίρεση του Jim Martin. Ο Martin ήταν τελείως αντίθετος με τη μουσική κατεύθυνση της μπάντας, καθώς επιθυμούσε έναν ήχο βασισμένο στις κιθάρες και προσανατολισμένο στο heavy metal και όχι στα keyboards, που έβαζε όλο και περισσότερο ο Roddy Bottum, με τελικό αποτέλεσμα να μη συνεισφέρει καθόλου στο "Angel Dust", με την εξαίρεση του «μεταλικού» "Jizzlobber", και τον Gould να ηχογραφεί τις περισσότερες κιθάρες του δίσκου.

Στο peak της καριέρας τους, τους γίνεται πρόταση να ανοίξουν την περιοδεία των Guns N' Roses / Metallica, με τους οπαδούς των Gn'R να τους αποδοκιμάζουν και τους οπαδούς των Metallica να τους αποθεώνουν. Καθώς για κάτι τέτοια ζούσαν οι FNM, προσπάθησαν με τον τρόπο τους να τσαντίσουν ακόμα περισσότερο τους οπαδούς των Gn'R, με αποτέλεσμα στις συναυλίες να επικρατεί μπάχαλο. Οι δύο διασκευές στο "Midnight Cowboy" (John Barry) και "Easy" (Commodores) έκαναν τους FNM να παιχτούν πολύ περισσότερο, αλλά τα διαμάντια του δίσκου είναι τα υπόλοιπα 12 κομμάτια. Τόσα χρόνια έχουν περάσει και ακόμα ανακαλύπτω σημεία στο κάθε τραγούδι που με κάνουν να αγαπήσω το album ακόμα περισσότερο. Για την ιστορία, τα "Midlife Crisis", "Land Of Sunshine", "A Small Victory" και "Easy" κυκλοφόρησαν ως single. Με το τέλος της περιοδείας για το "Angel Dust" ο Martin διώχτηκε από τους Faith No More, μαθαίνοντας για την απόλυση του από ένα fax που στάλθηκε από τον Bottum. Τώρα το πώς εκδιώχτηκε ο «άγριος» στην εμφάνιση Martin από τον γνωστό για τις ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις Bottum είναι κάτι που μένει στη σφαίρα της φαντασίας!

1995: Ο αντικαταστάτης του Martin δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να βρεθεί, με τον κιθαρίστα των Mr. Bungle, Trey Spuarance, να συμμετέχει στη δημιουργία του δίσκου και να αποχωρεί πριν την έναρξη της περιοδείας για την υποστήριξη του πέμπτου δίσκου των Faith No More, με τίτλο "King For A Day... Fool For A Lifetime". Λιγότερο πειραματικός από τον προκάτοχό του, με περισσότερα νορμάλ (για τα δεδομένα των FNM) τραγούδια, τα οποία κινούνται μεταξύ heavy metal, funk rock, country, western rock, bossa nova και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. To album λειτούργησε ως καθαρτήριο για τους FNM, καθώς όλες οι εντάσεις που υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια απελευθερώθηκαν, προσωρινά, με το album.

Για τη δημιουργία του απομονώθηκαν σε ένα studio στη μέση του πουθενά, αλλάξαν παραγωγό και, ενώ όλα φαίνονταν ιδανικά, το κοινό δεν ακολούθησε τους FNM. Αν και είχαν προγραμματίσει να κυκλοφορήσουν πέντε singles, η έλλειψη ενδιαφέροντος του κοινού τους ανάγκασε να κυκλοφορήσουν μόνο τα "Digging The Grave", "Ricochet" και "Evidence", ενώ η περιοδεία που είχαν σχεδιάσει συντομεύθηκε, καθώς δεν πουλούσε εισιτήρια. Περιττό να αναφέρουμε ότι πολλά από τα σημερινά group εάν είχαν κυκλοφορήσει ένα δίσκο με αυτά τα 3 single θα επρόκειτο για album σταθμό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

1997: Η έκτη κυκλοφορία των FNM, με τον ειρωνικό τίτλο "Album Of The Year", και η πρώτη με τον κιθαρίστα Jon Hudson είναι γεγονός. Μια δήλωση του Patton συνοψίζει τα πώς ένοιωθαν για αυτό το album. «We were starting to make bad music». Αν το "Ashes To Ashes", το εκπληκτικό "Stripsearch" και το "Last Cup Of Sorrow", για να αναφέρουμε ορισμένα από τα 12 τραγούδια του δίσκου, είναι κακή μουσική, τότε η γνώμη μας περιττεύει. Αλλά αφού έτσι πίστευαν οι Faith No More, η ανακοίνωση της διάλυσης τους στις 19 Απριλίου του 1998 δεν εξέπληξε κανέναν.

1998-2009: Στα 11 χρόνια που πέρασαν, μέχρι την ανακοίνωση της επανασύνδεσης τους το Φεβρουάριο του 2009, τα μέλη των Faith No More έμειναν ενεργά στη μουσική σκηνή με διάφορα projects. Πολύ συνοπτικά θα δούμε τα σημαντικότερα από αυτά:

Mike Bordin: Στο "Real Thing" υπάρχει μια live εκτέλεση του "War Pigs". Μερικά χρόνια αργότερα ο Bordin θα βρεθεί στο σχήμα του Ozzy, θα παίξει μαζί με τους Black Sabbath και θα συμμετέχει σε περιοδεία των Korn, καθώς και στο προσωπικό δίσκο του κιθαρίστα των Alice In Chains, Jerry Cantrell.

Jim Martin: To 1996 κυκλοφόρησε τον προσωπικού του δίσκο, "Milk And Blood", με συμμετοχές από τους Hetfield / Newsted, για να συμμετάσχει και αυτός με τη σειρά του στο "Tuesday's Gone" από το "Garage Inc" των Metallica.



Roddy Bottum: Ίδρυσε το indie pop group Imperial Teen, με τους οποίους κυκλοφόρησε 4 δίσκους.

Billy Gould: Συμμετείχε στο "Transgression" των Fear Factory, ήταν μέλος των Brujeria και συμμετείχε σε διάφορα side projects με μέλη από τους Tool, RATM, Korn, δίχως να κυκλοφορήσει κάτι επίσημο από αυτά τα projects.

Mike Patton: Για την προσωπική καριέρα του Patton χρειάζεται ξεχωριστό αφιέρωμα. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό: Fantomas, Peeping Tom, Tomahawk, συνεργασίες με τον John Zorn, συμμετοχές σε album των Sepultura, Melvis, Bjork, ενώ ίδρυσε και την Ipecac Records, με σπουδαία groups, όπως οι Isis και οι Melvis, στο δυναμικό της.

Κοιτάω τη σειρά εμφάνισης του Download Festival 2009. Headliners οι Faith No More και πριν από αυτούς οι Korn και Limp Bizkit. Ο μπαμπάς και τα παιδιά του θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς. Ανοίγεις τη wikipedia και βλέπεις πωλήσεις με το ζόρι 10 εκατ. οι FNM, 30 εκατ. οι Korn, 60 εκατ. οι Limp Bizkit. Στα Grammy, σε νούμερο 1 singles και albums μια από τα ίδια.

Τελικά γιατί είναι τόσο σημαντικό συγκρότημα οι Faith No More; Να ανατρέξουμε στους Helloween, Apocalyptica, Disturbed, Machine Head που έχουν διασκευάσει τραγούδια τους; Να δούμε τη φόρμουλα που είχαν στο "Epic" και την οποία ακολούθησαν σχεδόν όλα τα συγκροτήματα τις nu-metal σκηνής; Να δεχτούμε ότι είχαν έναν καταπληκτικό τραγουδιστή που τους έκανε να ξεχωρίζουν; Να πούμε ότι ήταν πρωτοπόροι και με τάση να πειραματίζονται; Τόσο χρόνια παρακολουθώ τους Faith No More και μια ξεκάθαρη απάντηση δε μπορώ να δώσω. Το allmusic.com χαρακτηρίζει τους Faith No More ως μπάντα που συνδυάζει hard, funk, alternative, dance, pop, experimental και γενικότερα ό,τι ταμπέλα μπορείς να δώσεις στη rock μουσική. Άλλα το παραπάνω δεν αρκεί για να δώσεις μια πιστική απάντηση. Θα πω, καλύτερα, γιατί μου αρέσουν οι Faith No More.



Μου αρέσουν γιατί: είναι καλοί μουσικοί, γιατί πολλά από τα b-sides τους είναι φοβερά κομμάτια, γιατί ήταν ψυχακίδες και δε δίσταζαν να το βγάλουν στις κυκλοφορίες τους, γιατί πειραματίσθηκαν και δεν κυκλοφόρησαν δύο ίδιους δίσκους, γιατί διαλύσαν όταν κατάλαβαν ότι τα πράγματα άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά για αυτούς, γιατί τα καλύτερα τους κομμάτια δεν είναι τα singles, αλλά τα υπόλοιπα, γιατί έγραψαν τραγούδια γεμάτα ειρωνικούς στίχους, γιατί ανοίξαν το δρόμο σε δεκάδες συγκροτήματα, γιατί έχουν τον Patton και το σημαντικότερο γιατί δημιούργησαν ΚΑΛΗ μουσική.

Και κάτι για το τέλος. Δεν είχα την τύχη να δω live τους Faith No More. Από ό,τι έχω διαβάσει, την περίοδο 1995-1998 τα live τους δεν ήταν και ιδιαίτερα καλά. Όταν ανακοινώθηκε το reunion και μαθαίνοντας ότι θα έρθουν στην Ελλάδα, η πρώτη κουβέντα που έκανα με τους φίλους μου ήταν ότι τους φοβάμαι live. Ας είναι κάλα, όμως, το internet, μέσω του οποίου παρακολούθησα την εμφάνιση τους στο Download Festival. Τα λόγια είναι περιττά. Σηκωθείτε από κρεβάτια, καναπέδες, ψαροκασέλες, ξαπλώστρες κλπ. και ελάτε στις 10 Αυγούστου στο Θέατρο Βράχων. Και ποτέ δεν ξέρετε... μπορεί να φοράνε κουστούμια, αλλά αν πωρωθεί ο Patton μπορεί να κάνει και αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=IPxIdY3lTjA.

Παναγιώτης Λουκάς
  • SHARE
  • TWEET