Ανασκόπηση 2012: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock

Από τους Μανώλη Κληρονόμο, Θεοδόση Γενιτσαρίδη, Γιώργο Ζαρκαδούλα, 14/01/2013 @ 14:38
† Το κάθε πέρσι και καλύτερα, τελικά δεν χαρακτηρίζει ούτε εμάς, αλλά ούτε και το μουσικό ιδίωμα που αγαπάμε, καθότι είμασταν πιο συνεπείς το 2012 και οι ποιοτικές κυκλοφορίες της χρονιάς ξεπέρασαν έστω και οριακά τις αντίστοιχες του 2011. Αυτό που δεν άλλαξε και μεταξύ μας δεν το πολυκόβω να αλλάζει, είναι η αγάπη μας για τις ταινίες εκείνες που δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής μας. Μεγάλος νικητής, ανακηρύσσεται το "Begotten" του E. Elias Merhige και μάλιστα με χαρακτηριστική ευκολία. Η θέαση της εν λόγω ταινίας υπό την αδιάκριτη παρουσία strobe light και η ακρόαση μετά το πέρας αυτής του "Altar" των Boris & Sunn O))), κρίνεται ως επιτακτική και συνιστάται πάραυτα. Με τις υγείες σας †



Season Of The Witch

Τρεις συντάκτες πιάσαμε τον Κύβο της Ανασκόπησης στα χέρια μας κι όσες φορές κι αν τον λύσαμε, με όποια διαφορετική σειρά κι αν χρησιμοποιήσαμε, πάντα καταλήγαμε στο ίδιο αποτέλεσμα: Black Sabbath. Η επανένωσή τους, η κυκλοφορία δίσκου με τον Ozzy στα φωνητικά έπειτα από 33 χρόνια, η παρουσία του Rick Rubin στην κονσόλα και η διαφαινόμενη απουσία του Bill Ward, είναι γεγονότα που από την φύση τους απασχόλησαν την πλειοψηφία του μουσικόφιλου κοινού. Από την πλευρά μας, θελήσαμε να ιντριγκάρουμε τις πιθανές λύσεις για την ορφανή θέση του drummer και παρουσιάσαμε 10 υποψήφιους που μπορούν να φέρουν εις πέρας το δύσκολο αυτό έργο. Τσάμπα μάγκες και κουβάς, μιας και ο Slave Against The Audio πήρε εν τέλει το χρίσμα. Άξιος...

Κατά τ’ άλλα, κυκλοφόρησαν δίσκο οι Witchcraft, ο Townes Van Zandt αναστήθηκε και βρήκε στέγη στα σώματα των Scott Kelly, Wino & Steve Von Till, therefore... Mayas και καρκίνε του Iommi, το μπούλο! Περιέργεια μεγάλη κι ανυπομονησία μας προκάλεσε ο σχηματισμός ενός ακόμα super group κι αν μας περνάτε για υπερβολικούς, διαβάστε ονόματα και μπάντες: Scott Kelly (Neurosis), Mike IX Williams (Eyehategod), Sanford Parker (Nachtmystium)και Scott Lamont (Yakuza), συνθέτουν τους Corrections House και μακάρι η μουσική να βγει καλύτερη από το όνομά τους.

Κουβέντες είχαμε κάμποσες, όπου μεταξύ άλλων μάθαμε από τους Year Of The Goat γιατί η παρθενία αποτελεί αμαρτία, προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε την ειδοποιό διαφορά stoner & heavy rock παρέα με τους Planet Of Zeus κι εν τέλει αποθεώσαμε τον Penny τον Hardaway, κάναμε όνειρα θερινής νυκτός με τον Ola Henriksson των Witchcraft, αναγνωρίσαμε το μέγεθος και το εκτόπισμα του Bigfoot μέσω των Orchid και αποθεώσαμε το μπάσο ελέω Kadavar. Ενημερωθήκαμε για τον cool τρόπο του killed by air από τους Conan, οι Hooded Menace μας θύμισαν πόσο γαμάτες είναι οι ευρωπαϊκές ταινίες τρόμου, εντυπωσιαστήκαμε από του κούρδισμα της κιθάρας των Serpentine Path, μοιραστήκαμε την θλίψη των Amenra και λατρέψαμε εκ νέου την ομορφιά της γυναικείας μορφής με τους Ufomammut. Χύσαμε δάκρυα συγκίνησης με τους Potergeist για τον Γιάννη Βασιλείου, μεταμορφωθήκαμε στον νάνο Bombur εν τη παρουσία του Ben Ward των Orange Goblin, ασπαστήκαμε απλόχερα το χιούμορ των Truckfighters κι επιβεβαιώσαμε ιδίοις όμμασι τις φήμες περί αθανασίας του Bobby Liebling των Pentagram. Forever Our King...



On March The Saints

Η χρονιά μας χάρισε κυκλοφορίες που θα εμπλουτίζουν την δισκοθήκη μας και δίσκους που θα θυμόμαστε για πάντα και με περηφάνια περικλείουμε σε τούτη εδώ την ανασκόπηση τον αγαπημένο για το Rocking.gr φετινό δίσκο των Witchcraft, "Legend".

Οι Σουηδοί πιο φρέσκοι από ποτέ, έφτιαξαν ένα διαμαντάκι που ακούγεται πανεύκολα και παρουσιάζει ένα heavy παραμύθι που μόνο να σε μαγέψει μπορεί. Μιας και μιλάμε για μαγεία, ακούστε τους ψαλμούς των Om στο "Advaitic Songs" και απολαύστε το όποιο μαγικό ντελίριο σας προκαλέσει και, αφού είπαμε για ψαλμούς πως να μην αναφέρουμε το "Psalms For The Dead" των πάντα σταθερών Candlemass, αν και κάποιος συντάκτης εξακολουθεί να το θεωρεί ως την πλέον διεκπεραιωτική δουλειά τους, ένεκα της τότε επικείμενης αποχώρησης του Lowe. Επίσης σταθεροί, μετά από τόσα χρόνια απουσίας και οι Corrosion Of Conformity που με το ομώνυμο δίσκο παρουσίασαν, την-χωρίς τον Keenan-πολυαναμενόμενη επιστροφή τους. Άραγε ο Matt Pike, βγήκε από την κλινική αποτοξίνωσης; Όπως και να 'χει, πρόλαβε να μας πωρώσει για τα καλά με το "De Vermis Mysteriis" στις αρχές του έτους, όπως ακριβώς έπραξαν και οι Orange Goblin με το "A Eulogy For The Damned".

Συνεχίζοντας στις πλέον σημαντικές κυκλοφορίες του 2012, μνημονεύσαμε το προκλητικό και αντισυμβατικό "Freak Puke" που αντιπροσωπεύει όλα όσα είναι οι Melvins, ενώ κάτι παρόμοιο συνέβη και με τους My Dying Bride που στο "A Map Of All Our Failures" μάζεψαν όσο σκοτάδι είχαν και το μαύρισαν ακόμα πιο πολύ. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στους πατέρες του Sludge, Νeurosis, που αποδέδειξαν ότι ακόμα εξελίσσονται μέσα από τις κομματάρες του "Honor Found In Decay", στην μη αναμενόμενη χρυσή μετριότητα του "Lillie: F-65" των Saint Vitus, αλλά και στους Electric Wizard.

To "Legalise Drugs And Murder", είναι ίσως η πιο αχρείαστη κυκλοφορία τους, η ομώνυμη σύνθεση με την water pipe εισαγωγή, αναδεικνύει τις ευεργετικές ιδιότητες που προκαλεί το αλλεπάλληλο κάπνισμα κάνναβης στον Jos Oborn, τα υπόλοιπα τραγούδια όμως συνάδουν άμεσα με το κάψιμο των εγκεφαλικών του κυττάρων. Αγαπημένε μας χασικλή κι εσύ φίλτατε Θεοδόση, καθότι στους τρεις, οι δύο πλειοψηφούν, κόβεστε για φέτος και τα ξαναλέμε από Σεπτέμβρη με τον Sami Albert Hynninen (aka Albert Witchfinder), που αν και τίμιος, δεν κατάφερε να κάνει το repeat με το "We Meditate Under The Pussy In The Sky". Πάρε πυξίδα Sami...

Στα των ακουστικών, Wino & Conny Ochs - "Heavy Kingdom" vs Mike Scheidt - "Stay Awake", σημειώσατε ξερό άσσο αν και ...γιατί δεν βγαίνει στο τηλέφωνο ο Scott Kelly;



Sons Of Kyuss

Πόσο πιθανό είναι να δεσπόζει εδώ το "She Said" των Colour Haze; Καθόλου, αν και κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν σίγουρο μέχρι και την κυκλοφορία του. Δεν είναι κακό, αλλά μας είχαν καλομάθει τόσα χρόνια και περιμέναμε κάτι καλύτερο. Αντιθέτως, το "In Dreams And Time" των Ancestors, επιμήκυνε το επιτυχημένο τους σερί κάτι που συνέβη και με το "Calmer Than You Are" των The Machine. Wo Fat και My Sleeping Karma δεν εντυπωσίασαν κι έφτασαν ρελαντί στον τερματισμό, σε αντίθεση με το "Through The Woods Into Deep Water" των Wight και τον δεξιοτεχνικά δομημένα μπασταρδεμένο ήχο τους, οι Sons Of Otis ταρακούνησαν και φέτος χωρίς να κάνουν το breakthrough, ενώ τα αυτιά πολλών ευχαριστήθηκαν δεόντως τα "Phoenix" και "Seven Thunders Roar" των Summoner και Stoned Jesus αντίστοιχα.

Οι Σουηδοί Mother Of God με το "Anthropos" κέρδισαν αρκετές και δικαιολογημένες συμπάθειες, οι Red Desert μπαστάρδεψαν επιτυχώς το stoner με το grunge, την ίδια ώρα που οι Ισπανοί Saturna και οι Γάλλοι Glowsun ασπάστηκαν στο έπακρο τις ερημικές διδαχές, με τα "The Kingdom Of Spirit" και "Eternal Season". Η ευρωπαϊκή φετινή κυριαρχία, επισφραγίστηκε μέσω των Ιταλών Caronte και το "Ascension", που αποτελεί τον ορισμό του ινδιάνικου stoner-o-doom δίσκου. Hoka hey chatawinna!

Το δίδυμο στην κορυφή δεν άλλαξε ούτε και την ύστατη στιγμή με την underground κυκλοφορία της χρονιάς που θα παρουσιαστεί οσονούπω μέσω του αρμόδιου άρθρου κι έτσι, οι Arc Of Ascent με το "The Higher Key" παραχωρούν την θέση τους μία στο τόσο στην σημαντικότερη επιστροφή της χρονιάς, που δεν είναι άλλη από το "Nest Of Vipers" των Greenleaf.

Όσον αφορά τώρα το βραβείο «Η πρέζα η όμορφη, η ψυχεδελική», απονέμεται με συνοπτικές διαδικασίες στο "T.R.I.P.S" των Ancient Sky, στο "Passionate" των Γερμανών Burn Pilot και στα 2 Volumes των Brujas Del Sol. Μην ρωτήσετε το γιατί, κάνουν siesta από χιλιόμετρα...



Children Of The Grave

Μεγάλος χαμός φέτος στο doom με το death / doom παρακλάδι του να κερδίζει οριακά τις ενυπώσεις. Οι Evoken συνεχίζουν σταθερά στο ύψιστο επίπεδο με το "Atra Mors" να σοκάρει και να τρομάζει την ίδια στιγμή, οι πρώην Unearthly Trance και νυν Serpentine Path μαζί με τον Tim Bagshaw, μεγαλούργησαν με το ομώνυμο άλμπουμ τους, μακρυά από τις σάπιες sludge ρίζες τους, οι Indesinence, με το "Vessels Of Light And Decay" αν και δεν ακούμπησαν το μνημειώδες "Noctambulism" του 2006, έδειξαν ότι έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.

Οι Ahab δίχασαν και ενώ από τη μία δείχουν ότι δεν μπορούν να επαναλάβουν τα μεγαλεία του "The Call Of The Wretched Sea", από την άλλη η αδιαμφισβήτητη ποιότητά τους δεν τους αφήνει να βγάλουν ούτε καν μέτριο δίσκο γι' αυτό και το "The Giant" στέκεται ψηλά. Οι αγνώστων στοιχείων Ρώσσοι, Ea, με το ομώνυμο κομμάτι / άλμπουμ που κυκλοφόρησαν κρατάνε το λάβαρο του αυθεντικού funeral doom ψηλά αλλά από εκεί και πέρα υπάρχει μια μικρή ξεραΐλα στο εν λόγω είδος.

Σε πιο παραδοσιακές φόρμες, οι Black Pyramid στον δεύτερο δίσκο τους συνέχισαν ανοδικά, οι Witch Mountain πάλι όχι, με το "Cauldron Of The Witch" να είναι λίγο κατώτερο των προσδοκιών, αλλά και σημείο τριβής μεταξύ συντακτών, οι παππούδες Bedemon, 40 χρόνια μετά την δημιουργία τους, κυκλοφόρησαν φέτος το ντεμπούτο τους, "Symphony Of Shadows", το οποίο αν και σχετικά στερεοτυπικό, εθίζει. Οι Pale Divine είναι από τις πιο υποτιμημένες και γαμηστερές μπαντάρες και το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ τους "Painted Windows Black" το αποδεικνύει περίτρανα, ενώ το ίδιο ισχύει και για τους Hour Of 13 με το half evil "333" που αποδεικνύει ότι μόνο άδικος δεν είναι ο ντόρος που γίνεται γύρω από τ' όνομά τους. Η δεύτερη δισκογραφική δουλειά των Εγγλέζων Witchsorrow με τον τίτλο "God Curse Us", θα παραμείνει ένας άλυτος γρίφος για εμάς, καθότι τις 3 νότες που ακούσαμε όλες κι όλες, δεν τις λες κι αντιπροσωπευτικές προκειμένου να εκφέρεις άποψη. Sorry lads...

Πολύ δυνατές κυκλοφορίες και από τη μεγάλη Φινλανδία με τους Fall Of The Idols, Horse Latitudes και Vinnum Sabbatum, με το τρίτο να ζαλίζει με τις ψυχεδέλειές του και να είναι μάλλον το καλύτερο του σκανδιναβικού trio. Το "Constantinople" των Ides Of Gemini αποτελεί μια ελπιδοφόρα προσπάθεια, ενώ το ανεπανάληπτο σοκ ήρθε με το "Sorrow And Extinction" από τους νεοσύστατους Pallbearer το οποίο κέρδισε απόλυτα δικαιολογημένα πρωτιές σε άπειρα sites και συγκίνησε φέρνοντας στον νου τους τεράστιους Warning. Σε πιο stoner-άτες doom κυκλοφορίες, οι Hangman's Chair παρέδωσαν δωρεάν μαθήματα πεσιμισμού με το soundtrack της κατάθλιψης "Hope///Dope///Rope", οι Obelyskkh συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανόρθωση της γερμανικής σκηνής με το ψυχεδελικό "White Lightnin'", ενώ και οι Dopethrone με τις πολλές τζούρες από weed metal στον ήχο τους, μας έκαναν να μαστουρώσουμε αρκούντως ικανοποιητικά.

Το "Monnos" των Conan θα μπορούσε να είναι ο δίσκος της χρονιάς αν δεν ήταν τόσο άνισο, αλλά και πάλι μαζί με το "A Hocht" των Slomatics, κόντεψαν να φέρουν από μόνοι τους το τέλος του κόσμου με το ανυπέρβλητο βαλτώδες heaviness που διακρίνει τη μουσική τους. Τέλος, δεν γίνεται να μη μιλήσουμε για το drone doom με τους Ufomammut να στέκονται αγέρωχα πάνω από οτιδήποτε άλλο κυκλοφόρησε φέτος από το συγκεκριμένο είδος, με το μεγαλοπρεπέστατο "Oro" και τα "Opus Primum" και "Opus Alter" που το αποτελούν (και κυκλοφόρησαν με διαφορά έξι μηνών περίπου) να συνεχίζουν να εξελίσσουν τον ήχο του doom σπρώχνοντας τον στα όριά του για ακόμη μία φορά. Πανέμορφο το "Alight In Ashes" των Menace Ruine με μνημειώδεις αλλά και πιο βαρετές στιγμές, ενώ για να κλείσουμε κιόλας, το "Mana-Yood-Sushai" των Bong είναι το καλύτερο υποκατάστατο του LSD στην πιο ακραία του μορφή.



Sulfur Giants

Όχι άλλο occult / retro / doom / heavy rock! Εύλογο σιχτίρισμα από την μία, από την άλλη 10 τέτοιοι δίσκοι βγαίνουν, οι 7 είναι καλοί έως πολύ καλοί, οπότε πράξτε ανάλογα κι απλώς μεριάστε στην άκρη τους ανάξιους. Συνωστισμός και ανακατατάξεις: Οι Year Of The Goat δεν έπιασαν το ακατέβατο δεκάρι του EP τους με το "Angels' Necropolis", τα á la Muse φωνητικά ξένισαν κάμποσους και δεν τους κακολογώ, θα τους περιμένω όμως γιατί είναι φτιαγμένοι από καλή πάστα. Το "Heretic" των Orchid δεν απογοήτευσε και αποτέλεσε το κατάλληλο intro για τον επερχόμενο δίσκο τους, οι Heat συγκίνησαν μέχρι και τον Κώστα τον Σακκαλή με το "Old Sparky", οι Horisont διέπρεψαν ξεπερνώντας άνετα το ντεμπούτο τους και οι Groan παρουσίασαν τον -ίσως- ψυχεδελικότερο, με επική διάθεση, retro heavy rock δίσκο της χρονιάς. Well done mushroom boyz.

Ενδιαφέρουσα η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα του νεαρού βραζιλιάνικου trio ονόματι Necronomicon και η προσπάθειά τους να προσδώσουν προοδευτικότητα στους Pentagram μέσω του "The Queen Of Death", αλλά ως εκεί. Mustasch και Sparzanza πήγαν (ευτυχώς) βόλτα χέρι-χέρι αυτήν τη χρονιά, και τα παρτάλια των Viking Skull κέρδισαν το βραβείο του «Καλύτερος Τίτλος Τραγουδιού» όχι μόνο της χρονιάς, αλλά ίσως και του αιώνα του άπαντα. "You Look Like I Need A Beer" is thy name... Το "Apocryphon" των The Sword, αν κι εξαιρετικό, δεν τους ανέβασε κατηγορία και πάλι, οι Fuzz Manta εξέπληξαν ευχάριστα με το "Vortex Memplex", οι Black Moth έδωσαν μάχη για το πού θα καταλήξουν κι εν τέλει δικαίως ήρθαν με το μέρος μας και οι King Giant κυκλοφόρησαν για ακόμη μια χρονιά τον καλύτερο δίσκο που δεν έχεις ακούσει μέχρι τώρα. Πόσα ακόμα "Pistols And Penance" να συνθέσουν οι καψεροί;

Το σημαντικότερο είθισται να αναφέρεται στο τέλος και τί καλύτερο από μια ακόμα γυναικεία μονομαχία; Η Jess με τους The Ancient Ones φάνηκε να μην έχει αντίπαλο με τον ομότιτλο δίσκο, μέχρι την ώρα που τα πρωτεία αμφισβητήθηκαν έντονα από την Mlny Parsonz των Royal Thunder. Το "CVI" ξεκινάει με το "Pursonz Curse" και κάπου εδώ κηρύττω ισοπαλία. Σας αγαπάμε και τις δύο, πιότερο από την Sophie Day και το "White Hoarhound" των Alunah της. Pas mal Sophie, pas mal...



In A Sludge Swamp

Εφέτο, 16 φοράδες έκαναν την Sludge αρχή. Πέταξαν λάσπες κι άναψαν έναν πυρσό πιο βαρύ από ποτέ. Κάπου εκεί κοντά και οι Rituals, εξίσου underground με τους Dragged Into Sunlight και Eagle Twin, οι οποίοι έφτιαξαν μια διαολεμένη μουσική και τους Narrows με το εξαιρετικό "Painted" οι οποίοι έφεραν πίσω τον Dave Verellen για όσους νοσταλγούν τους Botch.

Η Ισπανία μας κέρασε ατμόσφαιρα με τους Adrift και η Γερμανία άγριο drone με τους Black Shape Of Nexus και πιο μαύρα και ατμοσφαιρικά πονήματα με τους Downfall Of Gaia. Μένουμε Γερμάνια, για τους Planks καθώς κυκλοφόρησαν τον πιο ωμό και αρχιδάτο δίσκο στον χώρο και οι γείτονες Γάλλοι Love Sex Machine, θύμισαν ότι και αυτή η χώρα έχει πολλά να πει στο λασποχώρο. Θυμάστε τους Eibon, Celeste, Dirge, Time To Burn και Overmars; Αν ναι, κάντε ένα κόπο και ψάξτε κι αυτούς. Ανηφορίζοντας προς Σουηδία οι Switchblade με το πέμπτο (;) ομώνυμο τους δίσκο, κρατάνε σταθερές τις αξίες τους και εμπλουτίζουν όμορφα το sludge τους.

Τριγυρίζοντας στην υπόλοιπη Ευρώπη κάναμε στάση στην Ιταλία για να ακούσουμε τους Lento και φυσικά στο Βέλγιο για την καλύτερη κυκλοφορία στον χώρο, το θεοσκότεινο "Mass V" των τεράστιων Amenra.

Οι καθόλα έντονοι Samothrace με μια ψυχεδέλεια που δύσκολα ακούς εδω γύρω άγγιξαν την κορυφή, οι Process Of Guilt πρωτοτύπησαν με την ακρότητά τους και οι Old Man Gloom «προόδευσαν» με τον πιο ανοιχτόμυαλο sludge δίσκο της χρονιάς. "Container Ships" το χειρότερο όνομα δίσκου για φέτος από τους Kowloon Walled City, οι οποίοι ευτυχώς έχουν πολλά να πουν με τα κομμάτια τους και αυτό το βαρύ, χαμηλοκουρδισμένο μέχρι αηδίας sludge.

Ψάχνοντας για τον rookie της χρονιάς, οι Σουηδοί OAK και το post-ίζον "Silent Spring", κοντραρίστηκαν με τους γείτονες Δανούς, λάτρεις των Eyehategod, Bottom Feeder και το πρώτο ομότιτλο EP τους, με την ετυμηγορία να μην έχει ακόμα ανακοινωθεί. Παράγκα και στο sludge. Θεωρώντας, δε, ότι ο πόνος της χρονιάς έχει ήδη κεραστεί από το Βέλγιο, αναγνωρίζουμε πως το "Ritual Of Passing" των Atriarch έφτασε ψηλά στην κλίμακα πόνου μαζί με το "Hell III" των Hell (καταραμένο "Decedre"), όπως ακριβώς αναγνωρίζουμε και την εργασιομανία των Fister, προεξέχοντος του "Violence".

Οι Ισπανοί Horn Of The Rhino έκαναν το 2 στα 2 με το "Grengus" χωρίς standing ovation, οι Eagle Twin τρόμαξαν κάμποσους ανυποψίαστους με το spooky "The Feather Tipped The Serpent's Scale" και η σκατοψυχιά του "Morinde" από τους Βέλγους Alkerdeel προσέλκυσε το ενδιαφέρον των blacksters. Για την κορυφή ούτε λόγος, ειπώθηκε πριν, οπότε τα αμέσως επόμενα προέκυψαν από μια άνιση μάχη μεταξύ αντρών και γυναικών. Οι Καναδέζες Mares Of Thrace, έκαναν αρκετή φασαρία με το "The Pilgrimage" (και όχι μόνο) λίγο μετά του Άη Γιώργη (μεγάλη η χάρη Του), ο παρολίγον όμως 15αύγουστος των Ελβετών Zatokrev ονόματι "The Bat, The Wheel And A Long Road To Nowhere", τοποθέτησε την Παναγία ένα σκαλί κάτω από τους Amenra. Sorry ladies, αλλά θα συμπεριληφθείτε με όλους τους προαναφερθέντες στην playlist του soundtrack, της πλέον βαλτώδους ταινίας της χρονιάς. Δείτε κι εσείς το "The Paperboy" και καλωσορίστε, έστω και διστακτικά, τον Zac Efron στην sludge οικογένεια. Φτου σου, καμάρι μας...



Jug Fulla Sun (The Silver Future)

Οι αναφορές στο death doom δεν τελείωσαν ακόμη αφού για αυτήν την κατηγορία αφησάμε δύο από τις καλύτερες κυκλοφορίες για φέτος, με πρώτο και καλύτερο το "Netherwards" των Anhedonist, το οποίο μας συγκίνησε βαθύτατα με την φρεσκάδα του και τη ζοφερή ατμόσφαιρα του, ενώ το "Leichenhaus" των Bereft σόκαρε με την προοδευτικότητα του. Όμορφο αλλά κατώτερο του demo τους το "Longing" των Bell Witch, σάπιο, βρώμικο αλλά καταπληκτικό το ομώνυμο ντεμπούτο των Uzala, ενώ και οι Spelljammer μας εξέπληξαν εξαιρετικά ευχάριστα με τον τίγκα fuzz-αριστό doom and gloom ήχο τους.

Το ντουέτο των Galvano από τη Σουηδία, συνδύασε πετυχημένα sludge και prog metal, η κασέτα των In the Company of Serpents πιθανώς να έχει ήδη γίνει sold out από τους sludge τρόφιμους, οι Bloody Hammers εκφύλισαν τις καλές τους doom rock στιγμές με απρόσμενες κι αταίριαστες goth μελωδίες, ενώ σε καθαρά stoner μονοπάτια κινήθηκαν οι Deepspacepilots και Mamont με τα ομώνυμα ντεμπούτα τους να καθηλώνουν, με το πρώτο να αποτελεί μια από τις μεγάλες εκπλήξεις του είδους για τη φετινή χρονιά.

Το παραδοσιακό doomάνι των Pilgrim, ονόματι Misery Wizard ικανοποίησε και με το παραπάνω, κάτι που κατάφεραν και οι Balam με το πρώτο τους demo. Πρωτο-demάκηδες; Ελπίζω πως όχι.

Η αναγέννηση του 2012, είναι συνυφασμένη με τους Γάλλους Abrahma (ex Alcohsonic) και το ντεμπούτο(;) τους "Through The Dusty Paths Of Our Lives", όπου η ψυχεδέλεια με το heavy rock τακίμιασαν για τα καλά, αφήνοντας μετέωρα τα όποια post φαντάσματα. Voulez-vous? Bien sûr... Το heavy rock των Black Cowgirl & Moonless, το southern-ίζον ντεμπούτο των Infernal Overdrive, μαζί με το σκοτεινό κι αργόσυρτο ντεμπούτο των Saint Ivo, άφησαν κάμποσες υποσχέσεις για το άμεσο μέλλον που διαγράφεται ευοίωνο και για τους Πολωνούς Major Kong με το οργανικό τους "Doom For The Black Sun", κυρίως όμως για τους Stubb.

Μια απρόσμενη, αλλά καλοδεχούμενη σύμπραξη μελών των Earthless & Assemble Head In Sunburst Sound με το όνομα Golden Void, είχε σαν αποτέλεσμα τον Hawkwind meets Black Sabbath ήχο και τα καμπανάκια του μέλλοντος να χτυπήσουν πολλάκις.

Enough said, γιατί μια άτυπη όσο και παράδοξη κόντρα έλαβε χώρα τους περασμένους μήνες. Δυο γαϊδάροι μάλωναν σε ξένο αχυρώνα, τουτέστιν Orcus Chylde και Kadavar, έμπλεξαν τα μούσια τους σε σκανδιναβικό γήπεδο, με αμφότερες φιλοφρονήσεις και ως εκ τούτου ο αγώνας έληξε ισόπαλος. Πιο δίκαιοι κι από τον Αριστείδη.

Υ.Γ: Να είστε stand by το 2013, γιατί λογικά θα έχουμε και τα πρώτα μουσικά νέα των Devil's Root από το Őrebro της Σουηδίας. Και τα λέμε και τα γράφουμε...



Eatin' Dust

Δεν είμαστε και το πρώτο μπόι όσον αφορά το θάψιμο, αυτή είναι η αλήθεια, αλλά σε κάτι τέτοιες στιγμές δεν μπορούμε να κρυφτούμε και πίσω από το μικρό μας δάχτυλο, οπότε πάρτε να 'χετε:

Μεγαλύτερη απογοήτευση από τους Down δεν μπορώ να σκεφτώ, οπότε συγχαρητήρια, το "Purple" EP δεν αποτελεί απλά τον χειρότερο και πιο ανέμπνευστο δίσκο της καριέρας σας αλλά και της φετινής χρονιάς. Συνεχίζω με τους αγαπημένους Aldebaran, των οποίων το "Embracing The Lightless Depths" εκτός από απελπιστικά μέτριο funeral doom, ήταν και η κούραση μελοποιημένη, ενώ και το "Effigies Of Evil" των επίσης αγαπημένων Hooded Menace, ενώ δεν ήταν κακό, φάνταζε τελείως safe και άτολμο. Οι αγαπήμενοι sludge άρχοντες Kylesa κυκλοφόρησαν το άσκοπο και αχρείαστο compilation "From The Vaults, Vol I", το οποίο παρ' όλα αυτά αποτελεί ένα καλό ορεκτικό, αλλά εμείς είμαστε λαϊκοί άνθρωποι και προτιμάμε τα ψητά, οπότε θέλουμε επειγόντως νέο δίσκο.

Μετά το καταπληκτικό προ τριετίας ντεμπούτο των The Graviators κι ενώ περιμέναμε κάτι ανάλογο, δεν μας το έδωσαν κυκλοφορώντας το "Evil Deeds" με δέκα τραγούδια τα οποία θα μπορούσαν να είναι σε ένα αχρείαστο bootleg split των Black Sabbath & Pentagram και οι Caravan Of Whores δημιούργησαν ντόρο περισσότερο με το όνομά τους παρά με την μουσική τους.

Το "Blacklands" των Castle ήρθε βιαστικά, πέρασε και δεν ακούμπησε σε σχέση με το περσινό τους εξαιρετικό ντεμπούτο, οι Sardonis ξέμειναν από riffs στον δεύτερο δίσκο τους, οι Pelican νομίζουν ότι μας κοροϊδεύουν αλλά στην πραγματικότητα κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους με το "Ataraxia/Taraxis" EP που κυκλοφόρησαν φέτος, ενώ και οι Black Sheep Wall αν και μπορεί να διέλυσαν αρκετά ηχεία και να έριξαν σοβάδες, τελικά όμως μας κούρασε κι έκατσε στον πάγκο από νωρίς.

Λίγο πριν τον πάτο εμφανίστηκαν –δυστυχώς- οι The Wandering Midget κοπιάροντας αδιάφορα αυτήν τη φορά τους Reverend Bizarre, αλλά και οι Sabbath Assembly με το "Ye Are Gods" που προφανώς και δεν ακολούθησε τον υποσχόμενο προκάτοχό του. In Jex Thoth we trust και όχι στο μπάσο των Πορτογάλων εκ Σουηδίας, A Tree Of Signs με το "Salt" EP τους. Έχουν να φάνε πολλά καρβέλια ακόμα, ψωμιά, που τελείωσαν προτού καν σερβιριστούν για τους evil wannabe Seremonia. Ουρτ, άθλιοι που θα πάτε και στο Roadburn Festival...



Local Dopes To Infinity

Απορώ με τόσο Dala Sun στην χώρα μας, τί μας τράβαγε την προηγούμενη δεκαετία και γεννάγαμε μόνο black metal μπάντες. Τα τελευταία χρόνια ευτυχώς, πέραν της αύξησης της παράγωγης διαφόρων ποικιλιών εγχώριων ζύθων, απολαμβάνουμε και την εξέλιξη συγκροτημάτων που σερβίρουν το απόλυτο μουσικό συνοδευτικό για την κατανάλωση της μπύρας. Οι περσινές δισκάρες των Planet Of Zeus, Brotherhood Of Sleep και 1000mods, έδωσαν φέτος την σκυτάλη σε μια από τις καλύτερες stoner κυκλοφορίες παγκοσμίως. Μισό λεπτό όμως. Χιλιομόδι είπες; Εδώ ήσαντο πάλι με το EP "Valley Of Sand", με την ομώνυμη 17λεπτη σύνθεση που θα κάνει επιτέλους άντρα τον Rango και τις 3 ζωντανές ηχογραφήσεις που πιστοποιούν ότι προτίστως είναι μπάντα για live.

Πίσω στον Argy τώρα˙ Σκληρό, ρυθμικό, έντονο και πεισμωμένο το "Dead Rock Commandos" από τους Nightstalker το οποίο έκανε την διαφορά και τους έφερε ένα βήμα πιο κοντά στην διεθνή αναγνώριση. Από κοντά και οι Routes που γέμισαν καπνό τις κάνες τους και πυροβολούν με μαστουρωμένα καυτά stoner τσιγάρα.

Εντύπωση έκαναν οι Potergeist με το μείγμα λάσπης που μας πασάλειψαν οι γοργόνες τους, αλλά και το αλκοολικό μανιφέστο "...And Alcohol For All" των Drunk Motherfuckers. Ειδική μνεία αξίζουν οι Shock Absorber που βρίσκονται σε περίοδο παρατεταμένου μουσικού οίστρου έπειτα από χειμερία νάρκη, οι φασαριόζοι λάτρεις του albanian weed, Hogg και οι εισακτέοι της τελευταίας στιγμής Stonebringer με το "Ocean Of The Brave". Their best is yet to come...

Να θυμηθούμε επίσης τους DreamLongDead, οι οποίοι με το "MadnessDeadGrave - Invocations Three Τo Τhe ONES That Lurk Αt Τhe Threshold" παρουσίασαν την καλύτερη ντόπια doom death κυκλοφορία, τους Αθηναίους StoneDaze με την DIY πρώτη τους προσπάθεια, το πρώτο demo των Uncle Boozer από την Σύρο αλλά και τους συντοπίτες μας Λάκωνες Black Hat Bones, που αναμένεται να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά μέσα στο 2013.

Το δίλημμα της χρονιάς ακούει στο όνομα "Ego" των Hidden In The Basement. Το southern / groove metal των Λαρισαίων, μπορεί άνετα να χωρέσει και στην τρέχουσα χρονιά, θα ήταν όμως άδικο να μην γίνει έστω και μία πρώτη νύξη για την αισθητική του πρώτου ολοκληρωμένου δίσκου τους. Και εις ανώτερα σε όλους σας...



(Never) Tired Of Being Alive

Σε μια χρονιά που μας επισκέφτηκαν για πρώτη φορά οι τιτανομέγιστοι Sleep, όλα τα άλλα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αν και δεν υπήρχε Hakius, όταν βλέπεις στη σκηνή τους Cisneros και Pike μαζί με τον εκπληκτικό Roader των Neurosis, αντρίκια δάκρυα κυλάνε, μάτια κοκκινίζουν και γουρλώνουν, οι παλμοί αυξάνονται κατακόρυφα, επικρατεί ευφορία και αυχένες σπάνε ασυναίσθητα. Κάπου εδώ θα μπορούσα να κλείσω, αλλά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που βιώθηκαν στους Amenra, δύσκολα μπορούν να ξαναβιωθούν, αφού η συναυλία τους ξετίναξε άπαντες για μια ώρα και μας στιγμάτισε για μια ζωή. Εύκολα μέσα στις 3-4 καλύτερες συναυλίες που έχουμε παρακολουθήσει στη ζωή μας. Οι Red Fang από τα είκοσι άτομα που είχαν από κάτω, πέρσι με Intronaut και Ocean, κατάφεραν φέτος και γέμισαν ολόκληρο το An Club πραγματοποιώντας ένα από τα πιο ανεβαστικά live της χρονιάς. Το ίδιο ισχύει και για τους πολυαγαπημένους τους ελληνικού κοινού Orange Goblin, ενώ και οι Truckfighters αποδείχτηκαν κάτι παραπάνω από άξιοι. Οι Sungrazer γέμισαν με όμορφους ήχους και μυρωδιές το Six Dogs, οι Samsara Blues Experiment μας τρέλαναν με τις ψυχεδέλειές τους αλλά και τα πωρωτικά heavy riffs τους, οι χίπιδες Kadavar παρουσίασαν το πιθανόν ντεμπούτο της χρονιάς, με στόφα μεγάλης μπάντας, ενώ και οι Conan κόντεψαν να ανατινάξουν τον ίδιο χώρο, με τις χαμηλές, αδυσώπητα heavy συχνότητες τους. Ένα από τα καλύτερα και ελαφρώς υποτιμημένα live έγινε στο An, με τρεις από τις καλύτερες μπάντες του γερμανικού underground, τους Black Shape Of Nexus, Omega Massif και Rotor να μας επισκέπτονται για ένα εξωπραγματικό show, με τους πρώτους να αποτελούν μια από τις καλύτερες στιγμές τις φετινής χρονιάς, ενώ οι The Devil's Blood έδωσαν μια πλήρως επαγγελματική αλλά και καθ' όλα τρομακτική και ψυχεδελική παράσταση.

Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στην ελληνική σκηνή με πρώτη και καλύτερη την φανταστική εμφάνιση και το sold out που έκαναν οι Planet Of Zeus στο Gagarin αποδεικνύοντας με εμφατικό τρόπο ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες μπάντες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ενώ αν βάλουμε στην εξίσωση Nightstalker και Lord 13 με τις καταπληκτικές συναυλίες που έδωσαν, τότε επισφραγίζεται εντυπωσιακά η απαράμιλλη ποιότητα και το «επαγγελματικό» μεράκι που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ελληνική stoner / heavy rock σκηνή. Κάθε χρόνο και καλύτερα, λέμε.



Demon Cleaning

† Αν θεωρήσουμε ότι το 2011 ήταν η χρονιά του sludge, φέτος το doom τα σάρωσε όλα τόσο στην ακραία του μορφή, όσο και στην πιο heavy. Το stoner rock παραμένει ακόμα πιο πίσω, υπήρξαν όμως κάποια σημάδια ανάκαμψης και το μέλλον θα δείξει για το κατά πόσον ήταν σπασμωδικά ή όχι. Καινούργιες ιδέες ακούστηκαν, άρεσαν και μένει μόνο να δούμε αν θα βρουν μιμητές, άξιους κουβαλητές που θα οδηγήσουν το ιδίωμα σε νέες περιπέτειες, καθότι ο κορεσμός είναι κοντά, ενώ συνεχίστηκε και φέτος η ακουστική μετάλλαξη σπουδαίων προσωπικοτήτων του χώρου.

Η χώρα μας συνεχίζει να γεννά αβέρτα southern / heavy rock συγκροτήματα και ίσως τεθεί αντίστοιχο ζήτημα ως προς την αναλογία ποσότητας και ποιότητας, επί του παρόντος όμως κάνουμε σωστό κουμάντο. Το 2013 μπαίνει όπως τελείωσε η απαλλαγή του, με επικείμενες κυκλοφορίες από Intranaut και Cult Of Luna, ενώ έχουν ήδη ανακοινωθεί οι πρώτες συναυλίες με την επανεμφάνιση των Samsara Blues Experiment και των The Devil's Blood, τους Switchblade και Sardonis, με το πρώτο συναυλιακό κύμα να ολοκληρώνεται με τους The Men και Dorena. Καλά να είμαστε να τους δούμε από κοντά αυτούς, τους Karma To Burn, τους Horisont κι άλλους τόσους, να ακούσουμε όσο περισσότερη μουσική μπορούμε, να αποθεώσουμε το επερχόμενο "Earth Rocker" των Clutch και το "Never" των Universe217, να σιχτιρίσουμε, να κράξουμε και τον Απρίλιο να αναφωνήσουμε «Black Sabbath ρε μου@@ιά!» †

  • SHARE
  • TWEET