Ανασκόπηση 2011: Blues / Country / R&B

Από τους Παντελή Μαραγκό, Αντώνη Μουστάκα, 26/12/2011 @ 13:55
Ακόμη μια γεμάτη χρονιά για τον ευρύτατο χώρο του Blues / R&B φτάνει στο τέλος της. Η μουσική που -πρακτικά- αποτελεί τη βάση των πάντων συνεχίζει την πορεία της στο χρόνο εξελισσόμενη, χωρίς να λείπουν όμως κι εκείνοι που κρατούν πιστά τις παραδόσεις και τις ρίζες της. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς για φέτος; Θάνατοι (φέτος ο θεριστής το παράκανε στο χώρο αυτό), super πωλήσεις (το φαινόμενο Adele), σπουδαίες κυκλοφορίες από φτασμένα αλλά και νέα ονόματα, συναυλίες κλπ. Απ' όλα είχε ο μπαξές. Αλλά, ας τα θυμηθούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Tears Dry On Their Own

Ο πρόωρος χαμός της έφερε διάφορα συναισθήματα στα εκατομμύρια των θαυμαστών της. Συγκίνηση, λύπη, απογοήτευση κλπ. Στα συναισθήματα αυτά, ωστόσο, δε συμπεριλαμβάνεται η έκπληξη. Για πολλούς, η απώλεια της Amy Winehouse ήταν το «χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» που στάθηκε αφορμή για να θυμηθούμε το καταραμένο «Club των 27ρηδων» (Johnson, Jones, Hendrix, Joplin, Morrison, Cobain), το οποίο έχει, πλέον, ένα εκλεκτό νέο μέλος, που -το δίχως άλλο-  θα κρατάει το μπάρμαν και τους  σερβιτόρους διαρκώς απασχολημένους εκεί ψηλά. Παρά τα κυνικά σχόλια, η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι έχουν καταφέρει να επηρεάσουν τόσο πολύ, έχοντας προλάβει να κυκλοφορήσουν μόλις δυο δίσκους (έναν πολύ καλό και έναν απολύτως κλασικό) και για αυτό ο αποχαιρετισμός της ήταν το γεγονός της χρονιάς. Με αντικειμενικούς όρους πάντως, η «αναχώρηση» του ποιητή, jazz/soul μουσικού και πρωτοπόρου της rap Gil Scott-Heron ήταν -πιθανότατα- ακόμη πιο σημαντική, αλλά τι να κάνουμε που εκείνος έφυγε στα 62, χωρίς ποτέ να καταφέρει να πουλήσει εκατομμύρια; Τα πούλησαν άλλοι, βέβαια, ακολουθώντας τα μονοπάτια που εκείνος χάραξε.  



Δεν ήταν μόνο αυτοί που έφυγαν όμως. Για την απώλεια του Gary Moore διαβάσατε στην ανασκόπηση του Classic Rock, στην οποία προτιμήσαμε να τον εντάξουμε ως κορυφαίο γεγονός. O Clarence Clemons, ο θρυλικός σαξοφωνίστας της E Street Band, που συνόδευε τον Bruce Springsteen, πέθανε λόγω εγκεφαλικού στα 69, με τις φήμες σύμφωνα με τις οποίες αυτό προήλθε λόγω της συνεργασίας του με τη Lady Gaga να ελέγχονται ως ανακριβείς. Έφυγε στα 77 κι ο μεγάλος John Barry, συνθέτης των κλασσικών κομματιών των ταινιών του James Bond, αλλά και ο Jerry Leiber (στα 78), στιχουργός του συνθετικού διδύμου Leiber/Stoller που έγραψε τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες του Elvis, ενώ στα 67 έπεσε η αυλαία και για τον John Walker, τραγουδιστή των Walker Brothers. Στην ίδια ηλικία χάθηκε κι ο εξαιρετικός κιθαρίστας Bert Jansch, ιδρυτικό μέλος του ιστορικού folk συγκροτήματος Pentagle, ενώ ένα χρόνο μεγαλύτερος έφυγε ο Bob Brunning, ιδρυτικό μέλος των Fleetwood Mac. Από το χώρο της country, πλήρης ημερών στα 90 της, έκλεισε τα μάτια της η πρώτη κυρία του bluegrass, Wilma Lee Cooper.

Πριν λίγες μέρες χάσαμε στα 70 της και τη Cesaria Evora, την ξυπόλητη ντίβα των μουσικών του κόσμου. Η Gladys Horton, κεντρική τραγουδίστρια των Marvelettes, που το 1961 χάρισαν στη Motown το πρώτο της #1 με το "Please Mr. Postman" (όταν αυτή ήταν μόλις 15), σίγησε στα 65, όπως και ο οργανίστας του Bob Marley, Glen Adams, ο οποίος συνέβαλλε τα μέγιστα στον επαναπροσδιορισμό του ήχου της reggae. Αυλαία στα 63 και για τον Gerry Rafferty του "Baker Street" και την Teena Marie (στα 54), μια από τις ελάχιστες λευκές R&B τραγουδίστριες. Νέοι έφυγαν οι rappers Nate Dogg και Heavy D στα 41 και 44 αντίστοιχα.

Τέλος, στο χώρο του παραδοσιακού blues, η μεγάλη γενιά συνεχίζει να αποχωρεί. O κιθαρίστας Hubert Sumlin, που έφυγε στα 80, είχε καταταχθεί 43ος στη λίστα του Rolling Stone με τους 100 σπουδαιότερους κιθαρίστες. Αντί για περιγραφή της προσφοράς του θα θυμίσουμε ότι τα έξοδα της κηδείας του έσπευσαν να καλύψουν ο Mick Jagger και ο Keith Richards. Μας αποχαιρέτησαν, επίσης, ο David "Honeyboy" Edwards, κιθαρίστας της γενιάς του Robert Johnson στα 96, και ο πιανίστας Pinetop Perkins, ο οποίος έφυγε στα 97, αλλά παρέμενε ενεργός μέχρι τέλους.  Όλοι θα μείνουν αξέχαστοι για το έργο τους. R.I.P.

Singer Killed The Video Star

Η Adele ήταν το πρόσωπο της χρονιάς με τεράστια διαφορά από το δεύτερο. Είναι αξιοθαύμαστο σε πόσο ετερόκλητο κοινό άρεσε ο δεύτερος δίσκος της. Κι όχι τυχαία, αφού εκτείνεται από τη soul μέχρι την country. Με το αριστούργημα "Rolling In The Deep" και τα υπόλοιπα πολύ καλά κομμάτια του "21" μας θύμισε τις πραγματικές δυνατότητες της καλής pop και -το κυριότερο- κατάφερε να επικρατήσει με την, ταλαιπωρημένη έκτοτε, φωνή της έναντι των κοριτσιών (και αγοριών) που ανταγωνίζονται για το πιο ξέκωλο video clip, έχοντας από καιρό παρερμηνεύσει το πραγματικό νόημα της τέχνης που υπηρετούν.

Gold Οn Τhe Ceiling

Οι Black Keys επιβεβαίωσαν και φέτος ότι βρίσκονται σε δαιμονιώδη φόρμα. Κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, συνεχίζοντας ένα εξαιρετικό σερί σπουδαίων άλμπουμ που μας αναγκάζει να τους κατατάξουμε ως το σημαντικότερο blues rock συγκρότημα αυτή τη στιγμή (ιδιαίτερα μετά τη διάλυση των White Stripes), παρ' ότι πατάνε με το ένα πόδι και στο indie. O Seasick Steve συνέχισε να επιβεβαιώνει ότι δικαίως θεωρείται το καμάρι της ανθοκομικής. Μπορεί να άργησε να ανθίσει, αλλά από τότε που πρωτοπέταξε μπουμπούκια δεν έχει σταματήσει να ανθοφορεί. Δύσκολα μαθαίνεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκύλο, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει όταν ο σκύλος εκτελεί στην εντέλεια το παλαιό ρεπερτόριο.



Δίσκο -και πολύ καλό μάλιστα- έβγαλε κι ο Warren Haynes, όπως κι οι Tedeschi Trucks Band, οι οποίοι μας χαλάρωσαν με τους ζεστούς τους ήχους. Το βραβείο παραγωγικότητας απονέμεται στον Joe Bonamassa, ο οποίος, εκτός από τη solo κυκλοφορία του και τα όσα έκανε με τους Black Country Communion, είχε και μια πολύ καλή συνεργασία με την εξαιρετική Beth Hart.  

Πολύ καλές εντυπώσεις άφησαν και οι δικοί μας Small Blues Trap.  


(ωχ παναγιά μου, τι έπος!)  
Ακούστε εδώ την απίθανη διασκευή. Η συνεργασία της Beth Hart με τον Joe Bonamassa στο κλασικό "I'd Rather Go Blind" της Etta James.

Από το χώρο των R&B εντυπωσίασε η δουλειά μιας παλιάς καραβάνας, του Raphael Saadiq, ο οποίος έδωσε τον πιο ολοκληρωμένο του δίσκο, στα 43 λεπτά του οποίου μας ταξιδεύει σε όλο το φάσμα της μαύρης μουσικής. Μέσα στο Δεκέμβριο η μεγάλη κυρία Etta James κυκλοφόρησε έναν άψογο δίσκο, που -δυστυχώς- κατά πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα της, καθώς η υγεία της είναι ιδιαιτέρως επιβαρημένη. Παραδόξως, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες «soul» δίσκους της χρονιάς ήταν αυτός της Joan As Police Woman, παρόλο που αυτή δεν προέρχεται από αυτόν το χώρο. Πολύ καλό ήταν επίσης το άλμπουμ του Drake και η 10η κυκλοφορία των Roots, ενώ και η mega συνεργασία των δύο μεγάλων του hip hop, του Jay-Z και του Kanye West, στάθηκε στο (δυσθεώρητο) ύψος των περιστάσεων. Μεγάλο ντόρο έκανε κι ο rapper Tyler The Creator.

Στην country είχαμε επιστροφές κι από τα τρία κορίτσια που μας μάγεψαν στο soundtrack του "Ο Brother, Where Art Thou?". Η Alison Krauss και η Gillian Welch κυκλοφόρησαν πολύ όμορφους δίσκους, γεμάτους ξεχωριστές στιγμές, ενώ η Emmylou Harris γύρισε με έναν από τους πιο αδύναμους δίσκους της μεγάλης καριέρας της. Πολύ καλές δουλειές είχαμε κι από τις Lucinda Williams και K.D. Lang, αλλά εκείνος που έκλεψε την παράσταση ήταν ένας ασυνήθης ύποπτος. Ο Josh T. Pearson (που πέρασε κι από τα μέρη μας) πάλεψε με το χάος του μυαλού του και με έναν άκρως βιωματικό δίσκο κατάφερε να βγει από την αφάνεια στην οποία είχε βυθιστεί τα τελευταία δέκα χρόνια.



The Meaning Of The Blues

Από τις επιστροφές των σημαντικών blues ονομάτων ξεχωρίζουν οι κυκλοφορίες των North Mississippi Allstars, Johnny Winter, Keb Mo, Hot Tuna, Kenny Wayne Shepherd, καθώς επίσης κι εκείνη του Gregg Allman. Είχαμε και δύο αξιοπρεπείς δίσκους από αγαπημένους ηθοποιούς. Με την άριστη καθοδήγηση των παραγωγών τους, ο Jeff Bridges και ο Hugh Laurie μεταχειρίστηκαν με το σωστό τρόπο τα country / blues ακούσματα που τόσο αγαπούν, με τον Dr. House να καταφέρνει να σκαρφαλώσει μέχρι την κορυφή των βρετανικών album charts.
    
Στη soul είχαμε αξιόλογες δουλειές από τη Jill Scot και τη Joss Stone, καθώς επίσης και ένα πολύ καλό live άλμπουμ από τη Sharon Jones και τους Dap Kings. Ωστόσο, θα μεροληπτούσαμε και θα ήμασταν κατάφορα άδικοι εάν δεν κάναμε έστω και μια ελάχιστη αναφορά στα κορίτσια με τους υπέροχους γλουτούς: τις Beyoncé και Rihanna. Ειδικά για τη δεύτερη, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχουμε για το είδος που εκπροσωπεί, δεν είναι δυνατόν να μην αναγνωρίσουμε το απίθανο σερί επιτυχιών, το οποίο στα 23 της την έχει φέρει στην 7η θέση (τρίτη γυναίκα) των καλλιτεχνών με τα περισσότερα #1 από καταβολής του αμερικανικού singles chart, σε απόσταση αναπνοής από την Madonna.

Στο χώρο της world music, με συμμετοχές από τους Tunde Adebimpe και Kyp Malone των TV On The Radio, επέστρεψαν οι μάστορες των blues της ερήμου, Tinariwen, χωρίς όμως ο δίσκος τους να φτάνει στα επίπεδα του αριστουργήματος που είχαν κυκλοφορήσει προ διετίας.



Nova Baby

Απ' ό,τι φαίνεται, το νέο «μεγάλο» όνομα στα blues ακούει στο όνομα Sena Ehrhardt. Μπορεί να μην είναι τόσο καυτή όσο η αγαπημένη μας Grace Potter, αλλά σίγουρα το 'χει. Στο χώρο της world music, η Fatoumata Diawara, μια νέα ελπίδα που κατέφθασε από το Μάλι, τράβηξε πολλά από τα φώτα της δημοσιότητας με το όμορφο ντεμπούτο της. Πολύ αφρικάνικο χρώμα είχαμε και στον πρώτο δίσκο του Delicate Steve, που κυκλοφόρησε από την εταιρεία του David Byrne των Talking Heads. Στην R&B, εξαιρετικές ήταν οι πρώτες ολοκληρωμένες δουλειές από τους The Weeknd και Shabazz Palaces, ενώ αξιόλογος ήταν κι ο δίσκος του rapper Saigon. Πολύ καλή ήταν και η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του SBTRKT. Στην country ξεπετάχτηκαν δύο trio, οι Pistol Annies και οι Band Perry, που τράβηξαν πολλά βλέμματα. Αξιόλογο πρώτο βήμα για όλους τους, το θέμα όμως είναι το πώς θα συνεχίσουν.



Don't Let Me Down (Again)

Με τόσες πολλές και τόσο εκκωφαντικές απώλειες που είχαμε φέτος, είναι στα αλήθεια πολύ δύσκολο να μιλήσει κάποιος για τις απογοητεύσεις της χρονιάς αναφερόμενος σε οτιδήποτε άλλο. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στη φτωχότατη δισκογραφική επιστροφή του πάλαι ποτέ τεράστιου Sly Stone έπειτα από πολλά χρόνια. Και ποιος δε βρέθηκε μαζί του; Ο Jeff Beck, ο Ray Manzarek, η Ann Wilson των Heart, ο Johnny Winter κλπ. Ωστόσο, μπορεί ένα σωρό φίλοι να έσπευσαν να τον βοηθήσουν, αλλά τι να το κάνεις όταν ο ίδιος πιθανότατα δε βρισκόταν ούτε στο τετράγωνο που βρίσκεται το studio όταν συνέβαιναν όλα αυτά. Αρπαχτή από τις λίγες. Μακάρι κάποτε να αναρρώσει στα αλήθεια και να μας δώσει κάτι πραγματικά αντάξιο του τεράστιου ονόματός του. Παρά τις μεγάλες πωλήσεις, στις απογοητεύσεις κατατάσσεται επίσης και η χαμηλότερη των προσδοκιών κυκλοφορία του Lil Wayne.

Live Wire

Στο πεδίο των εγχώριων συναυλιών θα θυμόμαστε τη χρονιά που φεύγει περισσότερο για τις συναυλίες που δεν έγιναν, παρά για εκείνες που έγιναν. Όπως αποδείχθηκε, η Amy είχε σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει (ανεπιτυχώς δυστυχώς), ενώ η πολυαναμενόμενη συναυλία των Canned Heat ματαιώθηκε λόγω προβλήματος υγείας του drummer τους, την ώρα που οι κακές γλώσσες μιλούσαν για τον ιδιαιτέρως διαδεδομένο ιό της χαμηλής προπώλησης.

Ο Chuck Berry και B.B. King ζουν και βασιλεύουν (η ζωή του δεύτερου θα γίνει και ταινία μέσα στο 2012) κι ένα από τα μεγάλα συναυλιακά γεγονότα της χρονιάς ήταν η εμφάνισή του στο Royal Albert Hall με μια σειρά από καλλιτέχνες που μαζεύτηκαν να τον τιμήσουν. Το Rocking.gr είχε την ευκαιρία να τον παρακολουθήσει στην Ιταλία, παρέα με τον Joe Cocker.  Προσπαθήσαμε, επίσης, να δούμε Seasick Steve, στο Λονδίνο, αλλά η συναυλία αναβλήθηκε και τελικά πνίξαμε τον πόνο μας παρακολουθώντας τους Crosby & Nash. Τέλος, στο χώρο του σύγχρονου R&B ξεχώρισε η εμφάνιση της Beyoncé στο Glastonbury. Μπορεί να μη χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στο rock ακροατήριο, αλλά δεν παύει να είναι η πρώτη γυναίκα από το 1989 που έπαιξε solo headliner στην Pyramid Stage.    



At Last

The blues «got the blues» αυτή τη χρονιά, αλλά ο χρόνος σε αναγκάζει να αφήνεις πίσω τις απώλειες και να συνεχίζεις. Η μαύρη μουσική είχε πολλές δημιουργικές κορυφές σε μια χρονιά που ακόμα και οι blues καλλιτέχνες έπιασαν κορυφές στα charts και σημείωσαν αξιοπρόσεκτη επιτυχία. Για τη νέα χρονιά δε βλέπουμε κάτι πρωτοποριακό (προς το παρόν), αλλά μην ξεχνάτε ότι ακόμα και τα γνωστά, χιλιοπαιγμένα δωδεκάμετρα, όταν παίζονται όμορφα ξεχωρίζουν. Για αυτά τα ξεχωριστά και τα όμορφα θα είμαστε εδώ και του χρόνου.

Υ.Γ.: Απαγορεύεται η αναχώρηση από τη σελίδα σε όποιον δεν πάτησε play στη συγκλονιστική εκτέλεση της Beth Hart και του Joe Bonamassa στο ιστορικό "I'd Rather Go Blind" της Etta James.  Άντε καλά, για να μην ψάχνετε μέσα στο κείμενο, το ξαναβάζουμε εδώ:



Παντελής Μαραγκός, Αντώνης Μουστάκας
  • SHARE
  • TWEET