Αφιέρωμα στις εμφανίσεις των Deep Purple στην Ελλάδα (1991 - 2005)

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 20/07/2006 @ 06:20

Αυτό που άλλοτε φαινόταν όνειρο, είναι πλέον συνήθεια. Οι Deep Purple, ένα από τα κορυφαία hard rock συγκροτήματα όλων των εποχών, επισκέπτονται τη χώρα μας για 5η φορά τα τελευταία 7 χρόνια. Με την ευκαιρία της μίας και μοναδικής εμφάνισής τους στο Θέατρο Βράχων τη Δευτέρα που μας έρχεται, σκεφτήκαμε να σας παρουσιάσουμε ένα σύντομο αφιέρωμα σε όλες τις φορές που οι Deep Purple (ως Deep Purple, αφού κάποια μέλη τους έχουν έρθει και ως solo καλλιτέχνες) πάτησαν το πόδι τους στη χώρα μας. Για πάμε λοιπόν...

26 Σεπτεμβρίου 1991

Ήταν ένα βράδυ μαγικό! Τα πάντα ήταν στρωμένα για ένα από τα καλύτερα live των Deep Purple στην Ελλάδα ever, όπως αποδεικνύεται κι από τις μετέπειτα εμφανίσεις τους. Για κάποιους «κολλημένους οπαδούς» δυστυχώς έρχονταν με J. L. Turner στα φωνητικά... Προφανώς δεν ήξεραν για τί ακριβώς πρόκειται ο πολύς Joe! Η συγκεκριμένη τουρνέ του συγκεκριμένου δίσκου δεν παίζει να ξανασυμβεί δυστυχώς ποτέ στη ζωή μας... Αυτό όμως αυτόματα την κάνει τόσο σπάνια, τόσο όμορφη, τόσο μοναδική!

Η μπάντα εμφανίστηκε στο stage με αέρα και ατμόσφαιρα που χρόνια έχω να αντικρίσω. Ο Ritchie Blackmoore στη γνωστή γωνιά του με τους ενισχυτές και τη Fender Stratocaster του να παίζει τις πρώτες πινελιές... Ο Jon Lord να χαϊδεύει τα αυτιά μας γλυκά, μελωδικά... Ian Paice και Roger Glover να κρατάνε ρυθμό και τάξη... Και ο κύριος Turner να ρίχνει τα πρώτα ψηλά του έτσι για να μπούμε στο κλίμα... Να κι ένα ατελείωτο show από λέιζερς στο καπάκι πάνω από τα κεφάλια μας κατά μήκος όλου του γηπέδου με θέματα παρμένα από το "Slaves And Masters"... Ε! Το ταξίδι είχε μόλις ξεκινήσει!

Ο J. L. Turner κατάφερε τέλεια να ερμηνεύσει τα κλασσικά Deep Purple τραγούδια. Ο Ian Gillan θα μπορούσε να πει ποτέ τόσο ζεστά το "Love Conquers All"; Κάτι σε "Fortuneteller" ή "Truth Hurts"; Μπααα! Συγγνώμη εάν φανώ απόλυτος όμως live καλύτερο από το συγκεκριμένο της 26ης Σεπτέμβρη του 1991 δε νομίζω πως έχουν καταφέρει ξανά οι Deep Purple στη χώρα μας... Και το λέω μετά βεβαιότητας διότι ευτυχώς ήμουν ένας από τους τυχερούς που είδαν εκείνο το βράδυ μια από τις κορυφαίες rock μπάντες του πλανήτη στα πιο καλά της και σε τουρνέ ενός από τα καλύτερα album της ever, κατά τη γνώμη μου πάντα...! "Joe you 're the king of our sweetest dreams! Long live the king!".

Setlist: Burn / Black Night (inc. Long Live Rock & Roll, Child In Time) / Truth Hurts / Cut Runs Deep / Perfect Strangers / Fire In The Basement / Hey Joe / Love Conquers All / Difficult To Cure / Keyboard solo (με απόσπασμα από τα "Παιδιά Του Πειραιά") / Knockin' At Your Back Door / Lazy
Encore: Highway Star / Smoke On The Water
 

Χάρης Στουραΐτης


12 & 13 Απριλίου 2000

Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 9 χρόνια για να μας επισκεφτούν και πάλι οι Purple. Από την πρώτη φορά βέβαια είχαν αλλάξει πάρα μα πάρα πολλά. Ο Gillan βρισκόταν και πάλι πίσω από το μικρόφωνο, ενώ ο Blackmore είχε αποχωρήσει οριστικά, αφήνοντας τη θέση του αρχικά στον Joe Satriani και εν τέλει στον Steve Morse. Με λίγα λόγια η σύνθεση των Purple την περίοδο εκείνη ήταν: Gillan / Glover / Lord / Morse / Paice. Με τον Morse οι Purple είχαν ήδη δύο υπέροχους δίσκους στην πλάτη τους ("Purpendicular" και "Abandon") ενώ δεν είχαν περάσει πολλοί μήνες από την ιστορική αναγέννηση του "Concerto For Group And Orchestra" του Jon Lord στο Royal Albert Hall του Λονδίνου.

Η πρώτη ανακοίνωση για τις συναυλίες είχε γίνει τότε από το Νίκο Λώρη της Didi Music στην ιστορική (για όλους τους ροκάδες) εκπομπή Jammin της ΕΤ3: Οι Deep Purple 12/4 στη Θεσσαλονίκη και την αμέσως επόμενη στην Αθήνα!

Το ενδιαφέρον του κόσμου ήταν εντονότατο, στην Αθήνα (της οποίας τη συναυλία είχα παρακολουθήσει) ο κόσμος άγγιζε τις 10.000, όμως το ατυχές της υπόθεσης ήταν πως σε αρκετούς η ανάμνηση του κάκιστου χώρου και των ακόμα χειρότερων συνθηκών διεξαγωγής επικράτησε των αναμνήσεων από την ίδια τη συναυλία. Και πώς να μην επικρατούσε δηλαδή; Αποπνικτική ζέστη και μετριότατος ήχος σε ένα χώρο με μία μόλις μικρή είσοδο και καμιά 40αριά σκαλιά κατέβασμα για να φτάσεις σε αυτή. Το τι θα γινόταν σε περίπτωση φωτιάς κανείς δε θέλει ούτε σήμερα να το σκέφτεται...



Πάντως από πλευράς Deep Purple, η συναυλία ήταν εκπληκτική! Φοβερή απόδοση, πολύ κέφι, αυτοσχεδιασμοί, solos, και ένας Morse που βούλωσε πολλά στόματα για το αν θα έπρεπε να βρίσκεται στο συγκρότημα ή όχι. Τα τραγούδια που παίχτηκαν βασίστηκαν στη χρυσή πρώτη περίοδο της MkII (Blackmore / Gillan / Glover / Lord / Paice) ενώ ακούστηκαν και 3 από το "Abandon" και 1 από το "Purpendicular", το μαγευτικό "Sometimes I Feel Like Screaming". Εννοείται πως ο μεγαλύτερος χαμός είχε γίνει στο "Smoke On The Water" και το "Highway Star", ενώ η κορυφαία στιγμή της συναυλίας ήταν αναμφίβολα η δεκάλεπτη εκτέλεση του συγκλονιστικού "Fools". Κατά την άποψη μου το κορυφαίο κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ οι Purple. Σαφώς και στη μνήμη των οπαδών έχει μείνει από εκείνη τη βραδιά και το "Into The Fire" (παιγμένο ολόκληρο) από το "In Rock", ένα τραγούδι που έχει ακουστεί σε ελάχιστες συναυλίες των Purple από το '70 και μετά.

Setlist για την Αθήνα: Woman From Tokyo / Fireball / Into The Fire / Sometimes I Feel Like Screaming / ’69 / Smoke On The Water / Fools / Black Night / Space Truckin' / Watching The Sky / Guitar solo / Any Fule Kno That / Keyboard solo / Perfect Strangers / When A Blind Man Cries / Speed King (inc. drum solo & Great Balls Of Fire)
Encore: Keyboard intro - Lazy / Highway Star

5 & 6 Σεπτεμβρίου 2001

Δε πρόλαβε να περάσει ένας χρόνος και κάτι ψιλά, και οι Deep Purple ήταν και πάλι στη χώρα μας για δύο συναυλίες: 5/9 στην Αθήνα και 6/9 στη Θεσσαλονίκη! Αυτή τη φορά τα πράγματα όσον αφορά τους χώρους ήταν πολύ καλύτερα. Το αγαπημένο Θέατρο Λυκαβηττού για την Αθήνα και το εξίσου πανέμορφο Θέατρο Γης για τη συμπρωτεύουσα. Όσοι παρακολούθησαν τις τότε συναυλίες βρέθηκαν μπροστά σε ένα σπάνιο (με βάση τα όσα γνωρίζαμε μέχρι τότε) θέαμα: Οι Deep Purple με τον θρυλικό Don Airey στα πλήκτρα! Ο Jon Lord είχε μόλις υποβληθεί βλέπετε σε εγχείρηση στο γόνατο και αδυνατούσε να ακολουθήσει την περιοδεία. Από το να αναβάλουν την περιοδεία, οι Purple σκέφτηκαν να αντικαταστήσουν προσωρινά τον Lord με τον Airey (πρώην μέλος των: Rainbow, Ozzy, Whitesnake κτλ). Βέβαια λίγους μήνες αργότερα, και συγκεκριμένα το Μάρτιο του 2002, ο Lord αποφάσισε να αποχωρήσει μόνιμα από το γκρουπ μιας και οι συνεχείς περιοδείες ήταν πολύ κουραστικές για τον ίδιο. Ο Airey ήταν η προφανής λύση για την αντικατάσταση του, οπότε το θέαμα των Purple με τον Airey στη σύνθεση τους έπαψε να είναι από κάποιο σημείο και μετά μοναδικό γεγονός!

Θα μιλήσω και πάλι μόνο για την Αθήνα: Τα εισιτήρια τελείωσαν αρκετές μέρες πριν τη συναυλία, με αποτέλεσμα ο Λυκαβηττός, καθώς και τα γύρω βραχάκια, να είναι ασφυκτικά γεμάτα! Η ατμόσφαιρα από το κοινό ήταν απερίγραπτη, οι Purple για άλλη μια φορά απολαυστικοί, ενώ το setlist περιελάμβανε αρκετές εκπλήξεις όπως το "Mary Long" από το "Who Do We Think We Are", το "No One Came" από το "Fireball" καθώς και ένα νέο instrumental που είχε πολύ πρόσφατα γράψει ο Morse και που έμελλε αργότερα να γίνει συναυλιακό στάνταρ για τους Purple: Το "The Well-Dressed Guitar"! Στο Λυκαβηττό επίσης είχαμε και την ανεπανάληπτη ευκαιρία να ακούσουμε τον Roger Glover να τραγουδάει σόλο κατά τη διάρκεια των κλασσικών τζαμαρισμάτων στο "Speed King"! Αξιοσημείωτο και το ότι την ώρα που ο Glover τραγουδούσε, ο Gillan βρισκόταν από πίσω του πειράζοντας τον ασταμάτητα! Στα αξέχαστα και το ότι κατά τη διάρκεια του solo του, ο Airey έπαιξε το "Ζορμπά" και "Τα Παιδιά Του Πειραιά" γνωρίζοντας την αποθέωση!

Θα κάνω εδώ μία αρκετά άσχετη παρένθεση: Πριν τη συναυλία ένα ζευγάρι, μετά από οτοστόπ που είχαμε κάνει κοντά στη Μαβίλη, είχε ανεβάσει με το αυτοκίνητο του εμένα και δύο φίλους, με τους οποίους παρακολουθήσαμε τη συναυλία στο Λυκαβηττό. Αν δε μας είχαν πάρει θα είχαμε χάσει το πρώτο τραγούδι μιας και είχαμε φτάσει κάπως αργοπορημένοι! Προς αυτούς τους δύο λοιπόν: Αν το διαβάζετε αυτό... Χίλια ευχαριστώ και πάλι!

Setlist για την Αθήνα: Woman From Tokyo / Ted The Mechanic / Mary Long / Lazy / No One Came / Fools / The Well-Dressed Guitar / Keyboard solo / Perfect Strangers / When A Blind Man Cries / Guitar solo - Riff Raff / Smoke On The Water / Speed King (inc. drum solo & The Battle Of New Orleans)
Encore: Black Night / Hush / Highway Star

24 & 25 Σεπτεμβρίου 2002

Και ενώ το 2001 κάτι μου έλεγε πως θα αργούσαμε να τους ξαναβλέπαμε, τελικά ανακοινώθηκε πως το Σεπτέμβριο του 2002 θα μας επισκέπτονταν για τρίτη σερί χρονιά, με τον Don Airey ως μόνιμο μέλος πλέον (λίγες μέρες νωρίτερα είχε ολοκληρωθεί η αποχαιρετιστήρια τουρνέ του Lord με τους Purple στην Αγγλία). Αυτή τη φορά μόνο στην Αθήνα, αλλά για δύο βράδια! Δύο συναυλίες όμως στην ίδια πόλη και μάλιστα μετά από 2 επισκέψεις τα προηγούμενα χρόνια ήταν too much. Συνυπολογίστε και το μηδαμινό promotion και η χαμηλή προσέλευση προκύπτει πολύ λογικά. Το πολύ 2.500 άτομα κάθε βραδιά. Τέλος πάντων...

Στις 24 η συναυλία ήταν μέτρια (το μέτρια είναι σχετικό έτσι; Κάθε συναυλία των Purple βρίσκεται πολύ ψηλότερα από των περισσοτέρων group) και αυτό γιατί ο Morse ήταν άρρωστος, με συνέπεια να μην αποδώσει τα μέγιστα. Πάντως κατά τη διάρκεια της συνέβη κάτι το οποίο αμφιβάλλω αν και οι ίδιοι οι Purple έχουν αντιμετωπίσει ποτέ ξανά: Σε κάποιο σημείο της συναυλίας, ο Στάθης Πανιωτόπουλος (γνωστός παρουσιαστής και προσωπικός φίλος του συγκροτήματος) ανέβηκε στη σκηνή και ανακοίνωσε πως θα επακολουθούσε κάτι το οποίο δεν έχει ξαναγίνει. Εκείνη τη στιγμή αφελώς εγώ σκέφτηκα τα εξής: «Πω πω, σκέψου να ανέβει τώρα κανένας Lord ή Blackmore και να πάθουμε πλάκα!». Καμία σχέση...

Στη σκηνή ανέβηκε ένας συμπαθέστατος κύριος ο οποίος πήρε το μικρόφωνο και τρεμάμενος ζήτησε από την σύντροφο του, που βρισκόταν ανυποψίαστη στις κερκίδες, να τον παντρευτεί! Όπως φαντάζεστε, εν μέσω ζητωκραυγών και της γνωστής γαμήλιας μελωδίας από τον Airey, η φίλη μας δε θα μπορούσε να πει όχι (Ε, εσείς! Ελπίζω να είστε ευτυχισμένοι!)!

Setlist: Fireball / Woman From Tokyo / Mary Long / Ted The Mechanic / Lazy / The Well-Dressed Guitar / When A Blind Man Cries / Space Truckin' / Keyboard solo / Perfect Strangers / Speed King /Smoke On The Water
Encore: Hush / Black Night / Highway Star

Την επόμενη μέρα τα πράγματα ήταν αισθητά καλύτερα! Ο Morse ήταν μια χαρά ενώ ο Gillan δεν πιανόταν: Ούρλιαζε, είχε τρομερή επαφή με το κοινό, έκανε πρόταση γάμου στον Glover (είναι παντρεμένοι και οι δύο... προς αποφυγήν παρεξηγήσεων!) ενώ έφτασε στο σημείο να μιμείται ακόμα και την κότα! Θεός! Δε θυμάμαι ξεκάθαρα αν ήταν τη δεύτερη μέρα, όταν κατά τη διάρκεια του "Smoke On The Water" ο Gillan κατά λάθος πήγε να τραγουδήσει την ώρα που ξεκινούσε ο Morse το solo! Όλοι τους έβαλαν τα γέλια, ενώ ο Gillan προσπαθούσε να δείξει με τα χέρια πως μπερδεύτηκε λόγω της θέλησης και του πάθους του να τραγουδήσει!

Σε όλη αυτή την καλή διάθεση συνέβαλε προφανώς και το ότι ήταν η τελευταία συναυλία τους μετά από 4 σχεδόν χρόνια ατελείωτων περιοδειών ανά τον κόσμο! Μετά τη συναυλία ο Gillan έλεγε πως θα γύριζε σπίτι του για να κοιμηθεί 5 μήνες! Κάτι τέτοιο βέβαια δε συνέβη μιας και λίγο καιρό μετά ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις για το πολυαναμενόμενο "Bananas"...

Όσον αφορά το setlist η μόνη διαφορά ήταν στη σειρά με την οποία έπαιξαν τα "Hush" και "Black Night". Οι κραυγές του riff από το "Black Night" (οοοοο... oo... oo) πριν το encore ήταν τόσο δυνατές που αντί να ξεκινήσουν με το "Hush" όπως είχαν προγραμματίσει, αναγκάστηκαν να παίξουν πρώτα το "Black Night"!

16 & 17 Ιουλίου 2005

Η τελευταία φορά που μέχρι στιγμής μας τίμησαν με την παρουσία τους οι Purple ήταν πριν ένα ακριβώς χρόνο όταν στις 16 και 17 Ιουλίου βρέθηκαν αντίστοιχα σε Ηράκλειο και Θεσσαλονίκη στα πλαίσια ουσιαστικά της προώθησης του "Bananas". Εμείς είχαμε βρεθεί στη Θεσσαλονίκη (παρέα με τον Ηλία!) και αφού φάγαμε αρκετή βροχούλα πριν ξεκινήσει η συναυλία ομολογώ πως τελικά είχαμε περάσει πολύ καλά!

Σας παραθέτω αποσπάσμα από το review που είχα γράψει πέρυσι για εκείνη τη συναυλία:
«...Δύσκολο να το φανταστεί κανείς το ότι αυτοί οι άνθρωποι ακόμα και σήμερα μπορούν και αποδίδουν εκπληκτικά στα live τους... κι όμως η αλήθεια είναι αυτή. Και όποιος είχε την τύχη να τους απολαύσει σε κάποια από τις τελευταίες συναυλίες τους θα καταλαβαίνει απολύτως τι εννοώ. Οι Deep Purple αποτελούν πραγματικά σταθερή αξία. Είναι σχεδόν δεδομένο το ότι η απόδοσή τους σε κάθε ζωντανή εμφάνισή τους θα είναι τουλάχιστον πολύ καλή. Και όταν το κοινό είναι εκδηλωτικό (όπως καλή ώρα και αυτό της Θεσσαλονίκης) τότε τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα και μπορούν να αγγίξουν το εξαιρετικό. Είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις τα μέλη ενός τέτοιου συγκροτήματος παρά τα χρόνια που κουβαλούν να παίζουν με τόση όρεξη και να μην σταματούν να χαμογελούν και να αστειεύονται μεταξύ τους ούτε στιγμή. Τέτοιες συναυλίες ευχαριστούν και το κοινό, αλλά βάζουν και τα γυαλιά σε κάποιους που την έχουν δει μεγάλοι και τρανοί, παίζουν καμιά ωρίτσα μόνο και την κάνουν χωρίς να πουν ούτε «γεια!»...».



Setlist από τη Θεσσαλονίκη: Silver Tongue / Woman From Tokyo / Strange Kind Of Woman / I Got Your Number / Demon's Eye/ Contact Lost / Guitar solo / The Well Dressed Guitar / Keyboard solo / Perfect Strangers / Highway Star / Space Truckin' / Smoke On The Water
Encore: Black Night / Lazy / Hush

 

 

 

 

  • SHARE
  • TWEET