A Night At The Prog Opera

Με αφορμή την κοινή τους εμφάνιση στο Piraeus Academy, μιλήσαμε με τους Need, τους Poem και τους Tardive Dyskinesia για το διεθνές κι εγχώριο prog

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 04/12/2017 @ 16:46

Η πραγματοποίηση του Prog Over Athens, μιας βραδιάς όπου τρεις εκ των σημαντικότερων πρεσβευτών της progressive metal μουσικής της χώρας μας ενώνουν τις δυνάμεις τους ζωντανά επί σκηνής, είναι ένα  ακόμα σημάδι πως οι καιροί αλλάζουν.

Το progressive ιδίωμα ανέκαθεν ήταν πάντα κάπως «ιδιαίτερο» και προκαλούσε μεγάλη συζήτηση γύρω από αυτό. Η τεχνική κατάρτιση που μπορεί να απαιτείται συχνά εκλαμβάνεται ως επίδειξη και η (συχνά) «σοφιστικέ» προσέγγισή του ερχόταν πάντα σε αντίθεση με την αμεσότητα που πολλές φορές πρεσβεύουν η rock και η metal μουσική.

Ειδικά, σε μια εποχή που τα πάντα μοιάζουν πιο γρήγορα από ποτέ και ο κόσμος καταναλώνει παρά ακούει μουσικές, ο χρόνος που χρειάζεται να διαθέσει κάποιος για να αποκωδικοποιήσει όλες τις πτυχές των progressive μουσικών θα φάνταζε απαγορευτικός.

Παρ' όλα αυτά, σε διεθνές επίπεδο η progressive rock και metal σκηνή διανύει περίοδο δημιουργικής και εμπορικής άνθισης που πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι η σημαντικότερη μετά την χρυσή εποχή της δεκαετίας του 1970.

Στον ρυθμό αυτό κινείται αργά και σταθερά και η χώρα μας παρουσιάζοντας καινούργιες μπάντες που ξεφεύγουν από το τρίπτυχο του indie/alternative rock, κλασσικού metal και ακραίου metal, στο οποίο για χρόνια κινούταν η πλειονότητα των εγχώριων συγκροτημάτων.

Δειλά-δειλά όλο και περισσότερα συγκροτήματα επιζητούν τον όρο prog μπροστά από τις μουσικές που τους χαρακτηρίζουν κι όλο και περισσότερα εξ αυτών κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο εξωτερικό, είτε με τις δουλειές που κυκλοφορούν, είτε με περιοδείες τις οποίες πραγματοποιούν.

Οι Need, οι Poem και οι Tardive Dyskinesia είναι από τους βασικούς εκπροσώπους της progressive μουσικής στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχοντας στην πλάτη τους εξαιρετικά άλμπουμ και εμπειρίες από διεθνείς περιοδείες.

Την Παρασκευή 8/12 τα τρία συγκροτήματα ανεβαίνουν στην σκηνή του Piraeus Academy για το πρώτο Prog Over Athens και οι Σταύρος Ρήγος (Poem - drums), Γιάννης Βογιαντζής (Need - φωνητικά) και Πέτρος (Tardive Dyskinesia - κιθάρα) βρήκαν λίγο χρόνο να απαντήσουν σε κάποια ερωτήματα που αφορούν την prog μουσική γενικότερα, την εγχώρια αντιμετώπιση και τις prog επιρροές τους. Άλλοτε με σοβαρή αντιμετώπιση κι άλλοτε με το χιούμορ που πάντα ήταν συνδεδεμένο με το καλό prog η συζήτηση αποδείχθηκε αρκετά ενδιαφέρουσα.


1. Τι θεωρείτε πως καταλαβαίνει ο κόσμος με τον όρο "prog" και πώς αντιλαμβάνεστε εσείς το εν λόγω μουσικό πρόθεμα;

Ξεκινήσαμε την κουβέντα με μια γενική συζήτηση, καθότι ο όρος "prog" είναι κάπως γενικός και ειδικά στις ημέρες μας χρησιμοποιείται κατά το δοκούν.

Πρώτος, ο Σταύρος από τους Poem συμμερίζεται την άποψη ότι δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη εικόνα που έχει ο κόσμος για το prog: «Προφανώς δεν μπορούμε να απαντήσουμε για το τί σημαίνει prog. για όλον τον κόσμο. Παρόλα αυτά, για κάποιους πιθανόν να σημαίνει πολύ περίπλοκα παίξιματά και κομμάτια δίχως τέλος!»

Tην ίδια άποψη συμμερίζεται ο Πέτρος των Tardive Dyskinesia, «δεν μπορώ να ξέρω για τον κόσμο τι σημαίνει».

Αντιθέτως, ο Γιάννης Βογιαντζής των Need θεωρεί πως ο κόσμος έχει πιο συγκεκριμένη εικόνα γύρω από τo prog: «Νομίζω ο κόσμος έχει στο μυαλό του περισσότερο τους Dream Theater ή τους Rush όταν ακούει για prog».

Τι σημαίνει όμως για τους ίδιους;

Όσον αφορά τους Poem, ο Σταύρος μας λέει πως «σημαίνει «προοδευτικότητα», εισαγωγή νέων στοιχείων και μουσική χωρίς κανόνες», προσθέτοντας πως «η έννοια του prog στις μέρες μας είναι παρεξηγημένη. Progressive μπορεί να θεωρηθεί και ένας ήχος που δεν έχει ξανακουστεί».

Σε παρόμοιο μήκος κύματος είναι και η άποψη του Γιάννη: «για μένα ο όρος πάει πολύ πιο πέρα από το μουσικό ύφος κάποιας μπάντας. Είναι κυρίως στάση ζωής απέναντι στην τέχνη και η ανάγκη του να εξελίσσεσαι δοκιμάζοντας το καινούριο και χωρίς να φοβάσαι να παίρνεις ρίσκα».

Και ολοκληρώνοντας το ίδιο σκεπτικό ο Πέτρος των Tardive Dyskinesia ξεκαθαρίζει πως για αυτούς prog σημαίνει «πειραματισμός, εξέλιξη, εγκεφαλική μουσική και όχι όρια στον τρόπο έκφρασης».

Να λοιπόν το πρώτο κοινό πεδίου ορισμού: «Prog = μουσική χωρίς όρια και κανόνες, που εξελίσσεται και περιέχει ρίσκα»

2. Ποιο θα λέγατε ότι είναι το πιο prog στοιχείο στη μουσική που παίζετε;

Έχοντας απαντήσει στο τι θεωρούν prog, η επόμενη ερώτηση έχει να κάνει με το γιατί οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους prog, επιλέγοντας το κύριο χαρακτηριστικό που τους κάνει να εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία.

Ο Σταύρος επανέρχεται στην απάντηση που έδωσε περί ορισμού: «Παίζουμε και γράφουμε χωρίς κανόνες και οδηγούμαστε από τη μουσική» μας λέει για τους Poem και για αυτό το λόγω μπαίνουν κάτω από την prog σημαία.

Ο Γιάννης επιλέγει να ξεχωρίσει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία όμως απορρέουν από μια συγκεκριμένη φιλοσοφία: «ίσως ας πούμε οι μεγάλες διάρκειες και οι πολλές εναλλαγές. Αλλά αυτό είναι απόρροια της απόφασης ότι το κομμάτι θα τελειώνει όταν έχει ολοκληρωθεί αυτό που «θέλει να πει» μουσικά και θεματικά και ως προς αυτό μας είναι αδιάφορο αν το ρολόι θα γράψει 5, 10 ή 25 λεπτά διάρκεια».

Από την άλλη, ο Πέτρος δυσκολεύεται να απομονώσει ένα συγκεκριμένο στοιχείο που θα καθιστούσε την μουσική των Tardive Dyskinesia prog μόνο του. «Δεν υπάρχει ένα μεμονωμένο στοιχείο που κάνει τη μουσική μας progressive ή οτιδήποτε άλλο που την καθιστά σε αυτό το είδος μουσικής. Απλά συμβαίνει να σκεφτόμαστε έτσι...»

3. Οι progressive μουσικές είναι συνήθως συνυφασμένες με το τεχνικό παίξιμο (σε διάφορα επίπεδα) και πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτό «σκοτώνει» το συναίσθημα. Ποια είναι τα καλύτερα παραδείγματα με τα οποία μπορείτε να καταρρίψετε αυτό το επιχείρημα;

Έχοντας κατά νου μια γενική αντίληψη του κόσμου - η οποία αναφέρθηκε και σε απαντήσεις των ερωτώμενών - πως το prog είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τεχνική κατάρτιση και αντίστοιχη επίδειξη γνώσεων, θέλαμε να δούμε αν πιστεύουν πως αυτό ισχύει. Κι ακόμα περισσότερο αν η τεχνική αυτή έχει αντίκτυπο στο συναίσθημα που μεταφέρουν οι prog μουσικές στους ακροατές.

Ο Σταύρος των Poem είναι ξεκάθαρα αντίθετος, αναφέροντας πως «Η τεχνική δεν σκοτώνει το συναίσθημα... δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτή η αντίληψη εξαρχής, αλλά συμβαίνει κατά τη γνώμη μου το ακριβώς αντίθετο: η καλή τεχνική ξέρει να απογειώσει το συναίσθημα. Ακόμη και οι πιο τεχνικές μπάντες έχουν γράψει τραγούδια που καταρρίπτουν αυτό τον μύθο»

Έχει μάλιστα ένα ατράνταχτο παράδειγμα: «μου έρχεται στο μυαλό είναι το "Epitaph" των King Crimson,  ένα από τα πιο συναισθηματικά και «απλά» τραγούδια που έχουν γραφτεί από την πιο progressive μπάντα που έχει περάσει από την ιστορία της μουσικής πριν καν γεννηθούμε!».

Πραγματικά, ένα επιχείρημα που καταρρίπτεται δύσκολα και συμπληρώνει πως «αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που μπορεί κάποιος να σκεφτεί».

Ο Γιάννης από τους Need προσπαθεί να εξορθολογήσει λίγο τα πράγματα, δίνοντας ένα μικρό δίκιο σε όσους έχουν την εν λόγω άποψη: «Στην ουσία ένας κοινός παρονομαστής που έχουν οι περισσότερες prog μπάντες είναι τα περίεργα μετρήματα ή η ιδιαίτερες αρμονίες, πράγμα που με ένα τρόπο προϋποθέτει μια βαθύτερη γνώση της μουσικής, όχι όμως απαραίτητα και στο θεωρητικό επίπεδο. Όταν το τεχνικό παίξιμο γίνεται αυτοσκοπός τότε θα συμφωνήσω ότι αυτό σκοτώνει το συναίσθημα».

Όμως διαχωρίζει το καλό prog από την ανάγκη για επίδειξη τεχνικών γνώσεων: «Δεν χρειάζεται να παίζεις απαραίτητα φοβερά τεχνικά για να θεωρηθείς prog. Μπάντες σαν τους Fates Warning, τους Queensryche παλιότερα ή μεταγενέστερα τους Tool, τους Mastodon, τους Katatonia μέχρι και τον Steven Wilson έχουν παρουσιάσει τραγούδια και άλμπουμ, τα οποία είναι μουσικοί ογκόλιθοι prog νοοτροπίας, χωρίς την απαραίτητη κατά πολλούς επιδειξιμανία που έρχεται σαν προαπαιτούμενο ορισμένες φορές».

Ο Πέτρος των Tardive Dyskinesia προσεγγίζει κάπως διαφορετικά το θέμα και εστιάζει στην διαφορετική αντίληψη που έχει ο καθένας μας για την μουσική: «Λυπάμαι που δεν μπορώ να καταρρίψω αυτό το επιχείρημα, αλλά η μουσική είναι μοναδική εμπειρία για τον καθένα μας. Είτε progressive, είτε όχι... είτε τεχνικά παιγμένη ή όχι. Επομένως ό,τι για κάποιον σκοτώνει το συναίσθημα με οποιονδήποτε τρόπο, για κάποιον άλλο του το γεννά και αντίστροφα...»

4. Είναι όντως λίγο παρεξηγημένο το ιδίωμα στη χώρα μας; Αν ναι, γιατί;

Με δεδομένο ότι στην χώρα μας έχουμε αναλογικά μικρότερο αριθμό progressive σχημάτων και καθώε βλέπουμε μικρό αριθμό συναυλιών από τον ευρύτερο χώρο του prog (οι οποίες μάλιστα σύμφωνα με τους διοργανωτές είναι πολύ αποτυχημένες εμπορικά), θέλαμε να γνωρίζουμε αν συμφωνούν με την άποψη πως στη χώρα μας είναι κάπως παρεξηγημένο ιδίωμα και να μας εκφράσουν τους λόγους που μπορεί να συμβαίνει αυτό.

Ο Σταύρος των Poem εστιάζει σε έναν παράγοντα που ενδεχομένως να δυσκολεύει λίγο τον κόσμο: «Ίσως γιατί είναι λίγο πιο τεχνικό και απαιτεί υπομονή για να το κατανοήσει κανείς».

Σε παρεμφερές μήκος κύματος κινείται και ο Πέτρος των Tardive Dyskinesia επικαλούμενος την «δυσκολία» που το συνοδεύει, ξεκαθαρίζοντας όμως πως αυτό δεν αφορά αποκλειστικά στη χώρα μας: «Όχι δεν είναι παρεξηγημένο. Απλά δεν είναι εύκολο στην ακρόαση άρα δεν τυγχάνει μεγάλης αποδοχής και αυτό όχι μόνο στη χώρα μας».

Από την άλλη, ο Γιάννης των Need έχει μια διαφορετική προσέγγιση: «Παρεξηγημένο δε θα το έλεγα. Απλά δεν έγινε ποτέ μέρος μιας πιο mainstream κουλτούρας του σκληρού ήχου όπως έγινε σε πολλές χώρες του εξωτερικού» και συνεχίζοντας προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτή την κατάσταση: «Το γιατί συνέβη αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω, ίσως είναι και θέμα ταπεραμέντου, δεν ξέρω».

Το συμπέρασμά στο οποίο προκύπτει είναι μάλλον ρεαλιστικό (και ολίγον απογοητευτικό): «αν εξαιρέσεις τους Dream Theater οι οποίοι έγιναν ό,τι πιο κοντινό σε «prog household name» έχουμε δει, ο κανόνας είναι ότι δεν υπάρχει υπολογίσιμο prog κοινό στην Ελλάδα». Δυστυχώς, αυτή είναι μια πεποίθηση που επικρατεί σε μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που ασχολούνται με την rock και την metal μουσική, και κυρίως την επιβεβαιώνουν οι διοργανωτές συναυλιών.

Όμως, υπάρχει και η εξαίρεση που δίνει ελπίδα: «Το live του Steven Wilson στο Badminton ήταν μια ευχάριστη έκπληξη στον τομέα αυτό τα τελευταία κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια». Αλήθεια, όλος αυτός ο κόσμος μόνο Wilson ακούει;

5. Θεωρείτε ότι έχουν διαφοροποιηθεί τα πράγματα τα τελευταία χρόνια για τις prog μπάντες, τόσο σε διεθνές επίπεδο, όσο και σε εγχώριο επίπεδο; Πώς αποτυπώνεται αυτό;

Παρεξηγημένο ή μη το prog έχει μια κινητικότητα και θα θέλαμε να δούμε αν οι ίδιες οι μπάντες βλέπουν κάποια αλλαγή και πως την εισπράττουν.

Ο Σταύρος βλέπει μια γενική αλλαγή που παρασύρει μαζί του και το prog: «Όπως εξελίσσονται / διαφοροποιούνται τα πράγματα και σε άλλους τομείς έτσι εξελίσσονται και στην μουσική σκηνή. Όχι μόνο στην prog, αλλά γενικότερα.»

Και βλέποντας αυτή την διαφοροποίηση  διακρίνει και τι είναι αυτό που την υποκινεί: «Πολλά πράγματα παίζουν ρόλο, αλλά αυτό που παίζει τον σημαντικότερο είναι η συνεχής αναζήτηση και εξέλιξη, πρώτα σε προσωπικό επίπεδο. Αν εξελίσσεσαι, εξελίσσεται και η μουσική σου. Μετά έρχονται οι υπόλοιποι παράγοντες που επηρεάζουν την διαφοροποίηση - εξέλιξή σου (π.χ. εξέλιξη στα κοινωνικά μέσα, ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας κλπ)».

Ο Γιάννης βλέπει πρώτα την μεγάλη εικόνα και το πώς αποτυπώνεται η αλλαγή στην αποδοχή και την δημοτικότητα της prog μουσικής στις κομβικές αγορές των ΗΠΑ και της Αγγλίας: «Το prog στο εξωτερικό κάνει τους κύκλους του και συχνά πυκνά είναι στην εμπροσθοφυλακή της επικαιρότητας, πράγμα πολύ ευχάριστο, κυρίως σε μεγάλες αγορές όπως είναι η Αγγλία ή η Αμερική». Καλώς ή κακώς, αυτές είναι οι αγορές που καθορίζουν σε πολλές περιπτώσεις την τάση των μουσικών πραγμάτων, αλλά δεν είναι μόνο αυτές. «Και σε κεντροευρωπαικές χώρες όπως η Γερμανία ή η Ολλανδία βλέπω να ηχογραφούνται και να βιντεοσκοπούνται live δίσκοι κ DVD, ενδεικτικό μάλλον της αποδοχής του είδους».

Και στην εγχώρια πραγματικότητα ο Γιάννης εντοπίζει πως υπάρχει μια άνθιση: «Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μια αναζωπύρωση του είδους με καταπληκτικές δουλειές να κυκλοφορούν και όλο και περισσότερες μπάντες να βγαίνουν στην επιφάνεια σιγά σιγά». Όμως αυτό δεν σημαίνει και απαραίτητα πως όλα είναι ρόδινα, αλλά δημιουργείται μια αισιοδοξία: «Σίγουρα είναι ένα δύσκολο είδος για να ασχοληθεί κανείς από όλες τις απόψεις, αλλά το γεγονός ότι υπάρχει αυτή η κινητικότητα μόνο ευχάριστο είναι».

Τέλος, ο Πέτρος δεν διαφοροποιεί την εγχώρια με την διεθνή αγορά και βλέπει πιο «βασικούς» λόγους για την άνθισή της, στο ανθρώπινο κίνητρο και στην ευκολία που παρέχει η τεχνολογία: «Γενικά θα έλεγα ότι η progressive μουσική έχει ανθίσει και εντός και εκτός Ελλάδας. Ο λόγος είναι γιατί πάντα οι μουσικοί ανά την ιστορία ψάχνουν τρόπους έκφρασης εκκεντρικούς, διαφορετικούς... περίτεχνους ίσως. Πλέον η τεχνολογία βοηθάει πολύ και γενικότερα το ίντερνετ, άρα η εξέλιξη του ιδιώματος είναι αναπόφευκτη».

Κοινός παρονομαστής κι εδώ κι από τις τρεις μπάντες πως το prog ιδίωμα βρίσκεται σε άνθιση, εντός κι εκτός συνόρων.

6. Ποιοι είναι οι τρεις καλύτεροι prog δίσκοι που έχουν βγει ποτέ στη χώρα μας;

Θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα άτυπο νήμα ιστορικότητας της prog μουσικής στη χώρα μας, ζητήσαμε να επιλέξουν τους τρεις καλύτερους prog δίσκους που έχουν δημιουργηθεί ως σήμερα από συμπατριώτες μας.

Ο Σταύρος προτίμησε να παινέψει το σπίτι του, επιλέγοντας τα δυο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει οι Poem και το... τρίτο που ετοιμάζουν: «Το "Great Secret Show", το "Skein Syndrome" και τον Φλεβάρη βγαίνει ο ακόμα καλύτερος!»

Ο δε Γιάννης προτίμησε να κινηθεί με στοιχεία ιστορικότητας, υπενθυμίζοντας δυο σπουδαίες δουλειές που κυκλοφόρησαν πριν πολλά χρόνια: «Νομίζω ότι μετά το "666" των Aphrodite's Child και το "Phos" των Socrates δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που μπορεί να συγκριθεί με το ιστορικό βάρος και την ποιότητα αυτών των δίσκων, ώστε να τα έβαζα στην ίδια λίστα», συμπληρώνοντας πως «Υπάρχουν αρκετές ποιοτικότατες δουλειές βέβαια ανά τα χρόνια και σιγά-σιγά όλοι βάζουμε κι από ένα μικρό λιθαράκι για να συνεχίσουμε αυτή την ιστορία».

Ίσως η εγχώρια prog ιστορία είναι in the making, όσο μιλάμε...

7. Ποιοι οι τρεις prog δίσκοι που σας επηρέασαν περισσότερο;

Για να μην το περιορίζουμε σε εγχώριο επίπεδο και για να μπορέσουμε να ανιχνεύσουμε τις prog ρίζες των τριών συγκροτημάτων ζητήσαμε τους τρεις δίσκους του ιδιώματος που τους έχουν επηρεάσει περισσότερο και οι απαντήσεις ήταν όσο διαφορετικές όσο περιμέναμε να είναι...

Ο Σταύρος φάνηκε αναποφάσιστος, δυσκολευόμενος ακόμα και να περιορίσει στο prog τις επιρροές των Poem: «Δεν είναι μόνο οι prog δίσκοι ή μπάντες που μπορούν να μας επηρεάσουν, είναι και πολλές άλλες μπάντες ή καλλιτέχνες σε διάφορα είδη μουσικής. Αλλά ακόμη και να πρέπει να απαντήσουμε μόνο για prog. δίσκους είναι πολύ δύσκολο. Είναι τόσοι πολλοί που πραγματικά δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις».

Ο Γιάννης ήταν λιτός, ξεκάθαρος, επιλέγοντας το "A Pleasant Shade Of Grey" των Fates Warning, το "Lateralus" των Tool και το "Metropolis pt.2: Scenes From A Memory" των Dream Theater. Επιλογές με τις οποίες σχεδόν κανείς οπαδός του prog δεν θα μπορούσε να έχει την παραμικρή διαφωνία.

Αντίθετα, ο Πέτρος μέσω των Tardive Dyskinesia πρεσβεύει μια άλλη πλευρά της prog μουσικής και παρόλο που χρειάστηκε «να του βάλουμε το πιστόλι στον κρόταφο» επέλεξε το "City" των Strapping Young Lad, το "City" των Meshuggah και το... "...And Justice For All" των Metallica!

Πόσο prog είναι άραγε το τελευταίο; To αφήνουμε στο eye (ή στο ear) of the beholder...

8. Αν έπρεπε να επιλέξετε να διασκευάσετε ένα τραγούδι από τις άλλες δυο μπάντες, ποια θα επιλέγατε και γιατί;

Γνωρίζοντας την εξαιρετική σχέση που έχουν οι τρεις μπάντες μεταξύ τους και το γεγονός ότι η μία είναι οπαδός της άλλης, επιλέξαμε να τους ιντριγκάρουμε και να τους βάλουμε να φορέσουν για λίγο τα παπούτσια ο ένας του άλλου.

Ο Σταύρος αποδεικνύει τα περί οπαδού: «Θα επιλέγαμε από Tardive Dyskinesia το "Crawling In The Mud" γιατί είναι πραγματικό έπος και από Need το "Rememory" για τον ίδιο λόγο».

Από την άλλη, ο Γιάννης θέλει να αποφύγει όσο μπορεί να συγκριθεί με τον Προκοπίου κι έτσι επιλέγει «από Poem το "Weakness" γιατί είναι χιτ και δε θα χρειάζεται να τραγουδάω το ρεφρέν, χαχα» και αποδεικνύεται prog snob οπαδός των Tardive Dyskinesia επιλέγοντας «το "No One Cares" γιατί είμαι πρωτοδισκάκιας και έχω ένα συναισθηματικό δέσιμο με το συγκεκριμένο».

Λέτε να καταφέραμε να βάλουμε τον σπόρο και να δούμε κάποια σύμπραξη επί σκηνής; Γιατί στην πραγματικότητα αυτή ήταν η σκοπιμότητα πίσω από την εν λόγω ερώτηση...

9. Γιατί είστε πιο prog από τους άλλους δύο;

Τέλος, με χιουμοριστική διάθεση (είπαμε, καλό prog χωρίς χιούμορ σπάνια γίνεται) ζητήσαμε να μας πουν το λόγο για τον οποίο θεωρούν την μπάντα τους πιο prog από τις άλλες δυο.

Μόνο ο Γιάννης των Need σήκωσε αμέσως το γάντι και έβγαλε τον geek από μέσα του: «Γιατί έχουμε σημείο σε ένα τραγούδι σε 15/16 και πάω στοίχημα ότι οι άλλοι δεν μπορούν να το μετρήσουν, χαχα».

O Σταύρος των Poem αρνήθηκε να μπει στην διαδικασία σύγκρισης, δηλώνοντας με ύφος «υπαναχώρησης» πως «Δεν είμαστε».

Τέλος, ο Πέτρος βρήκε την ευκαιρία να προσεγγίσει το θέμα πιο σοβαρά και να πει κάποιες αλήθειες: «Δεν υπάρχει καμία πιο progressive μπάντα από καμία άλλη... γενικότερα! Ούτε κάποιος από εμάς. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η μουσική είναι διασκέδαση, ταξίδι, τέχνη και όχι Διαγωνισμός! Υπάρχει καλή και όχι καλή μουσική και αυτό για τον καθένα μας ξεχωριστά».

Και μιας και οι τρεις μπάντες παίζουν απλή όχι απλά καλή, αλλά εξαιρετική μουσική, δίνουμε ραντεβού στην από κοινή τους εμφάνιση στο Piraeus Academy, στις 8/12 για να τις απολαύσουμε και να συνεχίσουμε από κοντά τις prog φιλοσοφίες...

  • SHARE
  • TWEET