Δίσκοι που δεν μας άρεσαν όταν τους πρωτοακούσαμε και τώρα τους προσκυνάμε

Οι συντάκτες του Rocking.gr εξομολογούνται στο «The Answer Machine?» - Πείτε μας κι εσείς στα σχόλια!

02/08/2016 @ 12:43

Το παρόν μέρος της σειράς «The Answer Machine?» έρχεται να εξετάσει το ιδιαίτερο φαινόμενο στη ζωή κάθε μουσικόφιλου: Τις περιπτώσεις δίσκων που στις πρώτες ακροάσεις, είτε δεν του είπαν τίποτα, είτε αποδείχτηκαν μέχρι και απωθητικοί. Εν τέλει, αρκετό καιρό μετά, όταν ξεκλειδώνεται η αλήθεια τους, σε μια μαγική μετάβαση, το δέσιμο που συντελείται μαζί τους είναι ακόμα πιο κραταιό και βραδυφλεγές από τους «έρωτες με την πρώτη ματιά». Τις περισσότερες περιπτώσεις, απλά ένας δίσκος δεν έρχεται στη λογική σειρά με βάση τα μέχρι τότε ακούσματα και ο ακροατής δεν είναι έτοιμος να δεχτεί έναν τέτοιο ήχο, αποδεικνύοντας πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση του αυτιού, αλλά και του μυαλού για αποδέσμευση από αυθυποβολές, ούτως ώστε να ανοίξουν οι μουσικοί ορίζοντες. Άλλες φορές... ε δεν μας έκατσε κάτι καλά ρε αδελφέ, για χίλιους-δυο λόγους, και αναθεωρήσαμε εν συνεχεία! Οι λόγοι μπορεί να είναι τόσοι πολλοί που δεν μοιάζουν καν πεπερασμένοι. Όπως και να 'χει, μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω τις δικές μας ιστορίες και περιμένουμε τις δικές σας στα σχόλια στο τέλος του κειμένου.

Μάνος Πατεράκης

Κατερίνα Μυτιληναίου
Jack White - "Lazaretto"

Δεν θυμάμαι πια τι ακριβώς περίμενα από τον δεύτερο προσωπικό δίσκο του Jack, αλλά σίγουρα δεν περίμενα αυτό που άκουσα... Ή, σωστότερα, δεν το ήθελα, ίσως λόγω ενός κρυφού continental σνομπισμού. Το σύνολο άργησε πολύ να με κερδίσει, ενώ και τα μεμονωμένα τραγούδια δεν μου έλεγαν και πολλά για αρκετό καιρό μετά την πρώτη ακρόαση. Σε πείσμα όμως του πείσματος να αξιολογώ με την πρώτη εντύπωση, οι ακροάσεις πολλαπλασιάστηκαν (επίπονα, δεν το κρύβω) και τελικά άνοιξε μπροστά στα έκπληκτα αυτιά μου το μαγικό μουσικό βιβλίο που όντως είναι το "Lazaretto".

Νίκος Καταπίδης
Lamb Of God - "Ashes Of The Wake"

Με το πιο ακραίο άκουσμά μου εκείνη την εποχή να είναι οι Soilwork, έπαθα ένα μικρό σοκ ακούγοντας για πρώτη φορά αυτό το άλμπουμ, μετά από προτροπή του δασκάλου μου στην κιθάρα. Εντυπωσιασμένος από τα τύμπανα, τις κιθάρες, αλλά χωρίς να μπορώ να αντέξω τα φωνητικά για πολλή ώρα, το άφησα για αρκετό καιρό στα αζήτητα. Αφού τα ακούσματα έγιναν ολοένα και πιο σκληρά εκτίμησα την επιθετικότητα και το groove του. Περιέχει μερικά εκ των κορυφαίων κομματιών της μπάντας.

Πάνος Παπάζογλου
Pearl Jam - "No Code"

Μετά το κοσμογονικό "Ten" και τα ανεπανάληπτα "VS" και "Vitalogy", οι Pearl Jam προχώρησαν σε άλλου είδους προσέγγιση, πειραματισμούς και εσωστρέφεια. Στο "No Code" υποχώρησε η αμεσότητα των κλασικών Pearl Jam singles, και φάνηκε να κυριαρχείται από μια άλλη δυναμική. Υποχώρησαν οι κιθαριστικές ορμές του McGready και τα εμπνευσμένα solo του, ενώ σταδιακά ανέλαβε ρόλο συνθέτη και βασικού συντελεστή ο Vedder. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε ήδη από τότε, αλλά μετά το εξαιρετικό "Yield", κάπως μπήκε στο περιθώριο ακόμα και από το ίδιο το γκρουπ. Πλέον, το "No Code" είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μεγαλειώδους πορείας των Pearl Jam στα '90s.

Κώστας Πολύζος
Iced Earth - "Burnt Offerings"

Τον Απρίλιο του 1995 κυκλοφόρησε το "Burnt Offerings" των Iced Earth και το "Imaginations From The Other Side" των Blind Guardian. Με τις κριτικές της εποχής να είναι αποθεωτικές, αλλά και το εισόδημα από το χαρτζιλίκι περιορισμένο αποφάσισα να επενδύσω στην βινυλιακή έκδοση του πρώτου. Το σοκ όταν έβαλα να τον ακούσω ήταν τεράστιο. Πολύ σκοτεινό, πολύ βαρύ και πολύ brutal για τα γούστα μου. Ακόμα θυμάμαι την εκ του πονηρού πρόταση ανταλλαγής που έκανα στον κολλητό που είχε πάρει το "Imaginations...", το οποίο είχα λατρέψει ακαριαία, σε αντίθεση με το "Burnt Offerings", που χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να κατανοήσω την αλήθεια του.

Γιώργος Ζαρκαδούλας
Tool - "Undertow"

Οι λίγες σκηνές που είχα παρακολουθήσει στα βίντεο των "Sober" & "Prison Sex", καθώς δεν έφτασα τότε ποτέ μέχρι το τέλος τους, με είχαν προκαταβάλει για κάτι στριφνό που εύκολα θα το χαρακτήριζα ως nu metal κι έτσι ο δίσκος έλαβε τη μη πρέπουσα σημασία στα όρια του σνομπαρίσματος. Λίγο καιρό μετά, καταφτάνει περιχαρής κολλητός με το "Undertow" ανά χείρας και η πρόσκλησή του για την κοινή ακρόαση ενός νέου εκπληκτικού ήχου, όπως τον χαρακτήρισε, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.

Αντώνης Κονδύλης
Metallica - "Black Album"

Καλοκαίρι του 1991, κυκλοφορεί το "Black Album" και αγοράζω το βινύλιο από τις πρώτες ημέρες κυκλοφορίας του. Χωμένος μέχρι τον λαιμό στον ακραίο ήχο της εποχής δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ το εμφανώς εμπορικό ύφος του συγκροτήματος, παρά τη σπουδαία μουσική που έγραψε. Το πάλεψα για αρκετό καιρό μέχρι που ήρθε η στιγμή αυτός ο ψευτοελιστισμός να υποχωρήσει, μιας και δεν γινόταν να συνεχίσω να σνομπάρω για πολύ ακόμα τον καλύτερο metal δίσκο των '90s.

Άλκης Κοροβέσης
Queens Of The Stone Age - "Songs For The Deaf"

Θυμάμαι όταν είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος, το όνομα και μόνο δεν με τράβαγε στο ελάχιστο να δω τι ήταν αυτό που είχε προκαλέσει τόση συζήτηση. Λίγο η πιο ακραία φάση που γούσταρα τότε (αν δεν είχε τούπα τούπα και growls το κομμάτι, κοβόταν), λίγο οι εισαγωγές/εξαγωγές/ιντερλούδια ανάμεσα στα κομμάτια, δεν ήθελε και πολύ να τον παρατήσω τον δίσκο. Ευτυχώς, λίγα χρόνια μετά, άνοιξαν οι ορίζοντες μου και είδα το φως, όταν κυκλοφόρησε το "Lullabies To Paralyze" με αφορμή το οποίο το ξανάπιασα -και δεν έκανα το λάθος να ξαναφήσω.

Γιάννης Βόλκας
Nightstalker - "Just A Burn"

Με απόλυτη ειλικρίνεια οφείλω να παραδεχτώ ότι όταν κυκλοφόρησε το "Just A Burn" των Nightstalker, μου φάνηκε... λίγο. Σύντομα θα καταλάβαινα το λάθος μου αλλάζοντας τη σχέση μου τόσο με τον συγκεκριμένο δίσκο όσο και με το ίδιο το συγκρότημα. Ο δίσκος «μεγάλωσε» τόσο μέσα μου, ώστε αρκετά χρόνια αργότερα να «παρακαλάω» ώστε περισσότερες συνθέσεις του να συμπεριλαμβάνονται στα live των 'stalker. Πάλι καλά που πρόσφατα ήρθε η επανακυκλοφορία σε βινύλιο, ώστε να διορθώσω τα παλιά μου λάθη.

Γαβριήλ Φιλιππόπουλος
The Ocean - "Precambrian"

Πάμε πίσω στο 2007, όταν και έπεσαν στο διάβα μου οι The Ocean. Ολοκληρωτική άρνηση της ύπαρξης τους και της δισκογραφίας τους. Το "Precambrian" που μόλις είχε κυκλοφορήσει, δεν έκανε κανένα γκελ στα ακραία ακούσματα μου, σε σημείο τσακωμού με τους υπόλοιπους φίλους/συνακροατές. Το λάθος μου το κατάλαβα χρόνια μετά, βέβαια, όταν έδωσα μία δεύτερη ευκαιρία σε έναν από τους καλύτερους post-metal δίσκους που κυκλοφορήσαν στα '00s. Συνεχίζω πάντως να πιστεύω πως οι The Ocean είναι υπερεκτιμημένοι.

Θοδωρής Ξουρίδας
Virgin Steele - "The Marriage Of Heaven And Hell - Part One"

Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις rock συγκροτημάτων που δεν εκτίμησα εξαρχής, όντας πολύ πιτσιρικάς και μονολιθικός κλασικομεταλλάς. Αργά η γρήγορα οι αδικίες αποκαταστάθηκαν, αλλά για να βρίσκομαι εντός θέματος θα αναφερθώ στην περίπτωση του "The Marriage Of Heaven And Hell - Part One" των Virgin Steele. Κατέχοντας τις διδαχές των Αμερικανών και ακούγοντας σε ραδιοφωνική εκπομπή το καταιγιστικό "The Raven Song", έσπευσα τότε στην παραγγελία της νέας κυκλοφορίας. Οι πρώτες ακροάσεις με έκαναν να κλαίω το πεντοχίλιαρο, καθώς θεώρησα το άλμπουμ αρκετά ήπιο. Η αλήθεια εν τέλει έλαμψε και καταγράφηκε πλήρως εδώ.

Βάσω Καραντζάβελου
Radiohead - "OK Computer"

Άκουσα πρώτη φορά το "Creep" σε μία ταινία και το επόμενο κιόλας πρωί έτρεξα στο (μόνο τίμιο) δισκάδικο της πόλης για να μάθω όσο περισσότερα μπορούσα για τους Radiohead. Εκείνη την εποχή είχε κυκλοφορήσει η collector's edition του "OK Computer", την οποία και αγόρασα. Όμως, όχι απλά δεν εκτίμησα το B-side περιεχόμενο, αλλά δεν μπόρεσα καν να ακούσω τον standard δίσκο ολόκληρο. Τα δεκαπεντάχρονα τότε αυτιά μου είχαν μπολιάσει τόση ανάλαφρη pop punk που δεν άντεξαν ούτε μισή ώρα υποτονικής βρετανίλας. Ο δίσκος έπιασε σκόνη για σχεδόν 2,5 χρόνια μέχρι να τον ανακαλύψω ξανά και να υποκλιθώ εν τέλει στους Radiohead.

Μάνος Πατεράκης
Summoning - "Let Mortal Heroes Sing Your Fame"

Το sticker περί Tolkien στη ζελατίνα ενός CD με επικό μεν εξώφυλλο με δράκο, μυστήριο δε εν συγκρίσει με τον καταιγισμό των γυαλισμένων εξωφύλλων power metal δίσκων που είχα συνηθίσει, με έπεισε να το αγοράσω. Εν τέλει, κάτι το εντελώς ήβολ booklet με τον Silenius και τον Protector στα δάση με σπαθιά και αίματα, κάτι που δεν ήμουν έτοιμος να δεχτώ οτιδήποτε κοντά στο ατμοσφαιρικό black metal -πόσω μάλλον δε πειραματικό dungeon synth με ακραία φωνητικά- μετά από μισή ακρόαση έψαξα γρήγορα τρόπο να το ξεφορτωθώ (ευτυχώς ανεπιτυχώς). Πολλά χρόνια αργότερα, σε ένα ταξίδι προς Χανιά με το discman για να παλευτούν οι ώρες, μπήκε κατά τύχη στη στοίβα με τα CD. Τότε ήταν που ξεδιπλώθηκε η τελειότητα "Farewell" και τα υπόλοιπα ακολούθησαν...

 

  • SHARE
  • TWEET