The Answer Machine? #4

Πώς σου φάνηκε το "The Book Of Souls" των Iron Maiden;

Από τους Μάνο Πατεράκη, Κώστα Πολύζο, Γιώργο Ζαρκαδούλα, Δημοσθένη Ιωάννου, Γιάννη Βόλκα, Πάνο Παπάζογλου, Βασίλη Σκιαδά, 11/09/2015 @ 20:02
Έπειτα από την επίσημη παρουσίαση του περιβόητου νέου άλμπουμ των πλέον εμβληματικών εκ των heavy metallers, Iron Maiden, από τον Χρήστο Καραδημήτρη (την διαβάσατε εδώ), έξι ακόμη συντάκτες ζήλεψαν το βήμα που του δόθηκε και μετά περισσής προθυμίας κατέθεσαν τις δικές τους απόψεις για τον πιο πολυσυζητημένο δίσκο της χρονιάς. Αποτελεί ευχάριστη έκπληξη; Πλησιάζει τα θρυλικά άλμπουμ του παρελθόντος; Ξεχωρίζει ανάμεσα στις μετα-reunion κυκλοφορίες; Ποιά είναι τα κομμάτια του που θα κρατήσουμε; Αντέχει ακόμα ο Bruce Dickinson; Άξιζε να είναι διπλός δίσκος; Ιδού οι απαντήσεις τους.

Μάνος Πατεράκης


Κώστας Πολύζος

Θα διαβάσουμε κατά κύριο λόγο διθυραμβικές κριτικές για το "Book Of Souls" και μάλλον καταλαβαίνω γιατί αυτός ο δίσκος αρέσει τόσο πολύ. Έχει Bruce-άκο σε τρελά κέφια, έχει τον Harris να ξανασυνθέτει μεγάλα τραγούδια, έχει κάποιες καταπληκτικές στιγμές, έχει και ένα "If Eternity Should Fail". Ο λόγος που θα βγάλω το καπέλο στους Maiden εν έτει 2015, είναι για το όραμά τους να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο διάρκειας 90 λεπτών, που αν τελικά ήταν κακός θα έκανε αρκετή ζημιά στην υστεροφημία τους. Δεν μπορώ, όμως, να κλείσω τα μάτια μπροστά στην μέτρια και πάλι παραγωγή, στην απουσία μεγάλων ρεφρέν, στο ξεχείλωμα της διάρκειας κάποιων τραγουδιών και στην απλά καλή δουλειά στα σόλο. Παρ' όλα αυτά, στα μάτια μου είναι το καλύτερο άλμπουμ που θα μπορούσαν να βγάλουν οι Maiden σήμερα, στα πενηνταφεύγα τους και με 16 στούντιο δίσκους στην πλάτη τους. Συνολικά πρόκειται για μια καλή δουλειά, αλλά οποιαδήποτε σύγκριση με τα '80s πέρα από βλακώδης, δεν έχει και κανένα απολύτως νόημα.

Steve Harris / Eddie

Γιώργος Ζαρκαδούλας

Υπάρχει και η αξιοπρέπεια, η αποκατάσταση ενός σπουδαίου ονόματος που λογικά στο πέρασμα του χρόνου κάπου έφθειραν. Οι Iron Maiden κατάφεραν με το "Book Of Souls" να χαρίσουν και πάλι χαμόγελα στους οπαδούς τους και να κερδίσουν εκ νέου τον σεβασμό των υπολοίπων, με τις καλές και τις κακές στιγμές του δίσκου. Με την εξαιρετική ερμηνεία του Dickinson, αλλά και με την μεγαλομανία του. Με τις ωραίες κιθάρες αλλά και τις εξαναγκαστικές γηπεδικές ιαχές, με το καταπληκτικό ομώνυμο τραγούδι, αλλά και το τρολάρισμα με το 18λεπτο έπος που τους μπάζει σε άγνωστα και μη διαχειρίσιμα νερά. Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό πολλών, αλλά δεν τον συμμερίζομαι και αρκούμαι στο χαρμόσυνο γεγονός της αποκατάστασης της σχέσης μου με την μπάντα που ευθύνεται για το μουσικόφιλο ποιόν μου.

Powerslave Eddie

Δημοσθένης Ιωάννου

Όταν είδα τις διάρκειες των τραγουδιών, θυμήθηκα πόση φλέβα έκοψα ακούγοντας το "The Final Frontier". Στη συνέχεια συνειδητοποίησα πως πρόκειται για διπλό δίσκο και τους παραδέχτηκα για την τόλμη τους, αλλά ήμουν σίγουρος πως θα έκανε κοιλιά. Τελικά, καθώς τον άκουγα, ο ενθουσιασμός μου χτύπησε κόκκινα και αυτό είναι το ζητούμενο. Πόσες φορές στη ζωή μου θα έχω τη δυνατότητα να ακούσω για πρώτη φορά τον καινούριο Maiden; Να αισθανθώ 13 χρονών για 93 ολόκληρα λεπτά; Πόσο μάλλον όταν ο δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος. Το άλμπουμ σαν σύνολο με πάει εκεί που θα 'πρεπε και με τα έξι στα έντεκα να σκίζουν, δεν είναι και άσχημο. Μπράβο και στο Bruce-αρο για το "Empire Of The Clouds", που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο (αν δεν έκλεβε το riff-εμετό από το "The Legacy"). Δεν έχω τρελές απαιτήσεις από τους 60-αρηδες Maiden γιατί είναι πλέον τόσο ώριμοι που έχουν χάσει από τη ζωντάνια τους και τον αυθορμητισμό τους. Δεν πειράζει, όμως, γιατί έτσι το "Killers" έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία. Θα έλεγα πως το "Book Of Souls" είναι ιδανικός επίλογος (;), με το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ είναι να γραμμένο από τον άνθρωπο που τους χάρισε τη δόξα και το καλύτερο, κλασικά, γραμμένο από τον αρχηγό.

Eddie the Trooper

Γιάννης Βόλκας

Θεωρώ «waste of time» την δισκογραφία των Maiden μετά το "Brave New World". Παρ' όλα αυτά δεν τόλμησα ποτέ να τους κατατάξω στην κατηγορία των «ξοφλημένων». Από την πρώτη ανακοίνωση που αφορούσε το "Βοοk Of Souls" ένιωσα μια τεράστια ανυπομονησία, μια ανάγκη να επιστρέψω στην εφηβεία μου. Ξαναένιωσα maiden-ας... ή απλά ξανάνιωσα! Η μέρα ήρθε και η διαδικασία ήταν ίδια με τότε. Τα χρόνια που ακούγαμε τον ίδιο δίσκο στο repeat. Το έκανα και πάλι... και το συναίσθημα ήταν μοναδικό όπως και τότε. Το "Book Of Souls" δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Maiden (κουβέντα περιττή όσο λίγες). Είναι όμως ένας δίσκος πλούσιος σε νότες και συναισθήματα. Ένας δίσκος που συνδυάζει το παρελθόν τους με κάποιους μικροπειραματισμούς, τους οποίους εδώ και πολλά χρόνια δεν τολμούσαν. Ένας δίσκος με κομματάρες αλλά και κάποια fillers, ένας δίσκος ο οποίος μετά από χρόνια με έκανε να αναφωνήσω με καμάρι: «Ναι ρε, Maiden!»

Eddie in a Strange Land

Πάνος Παπάζογλου

Η αλήθεια είναι ότι για ένα συγκρότημα-θρύλο, σαν τους Maiden, η αποστολή τους να ξεπεράσουν ένα κακό άλμπουμ σαν το "Final Frontier" θα μπορούσε να εξελιχθεί σε εύκολη υπόθεση. Κάτι οι γνωστές μανιέρες, κάτι η ποιοτική αναβάθμιση στις συνθέσεις, το "Book Of Souls" έχει όλα τα στοιχεία να τους επαναφέρει στα γνωστά τους καλλιτεχνικά μοτίβα. Από την εντυπωσιακή κιόλας εισαγωγή με το "If Eternity Should Fail", ακόμα και ο αποστασιοποιημένος οπαδός τους βρίσκει στοιχεία για εξίσου φιλόδοξη συνέχεια του άλμπουμ. Παρ’ όλα αυτά, εγκλωβισμένοι μάλλον στις τραβηγμένες μεγάλες διάρκειες, οι Iron Maiden ενώ προσφέρουν ένα σύνολο συνθέσεων σαφέστατα καλύτερο του προηγούμενου άλμπουμ και από τα καλύτερα μετά την "Brave New World" επανασύστασή τους, στα πλαίσια της διπλής κυκλοφορίας εκθέτουν και τις αδυναμίες τους. Από την έλλειψη του χαρακτηριστικού hit, μέχρι τα λιγοστά έστω fillers και κάποιες τραβηγμένες με το ζόρι συνθέσεις. Συνολικά, ωστόσο, για ένα συγκρότημα του βεληνεκούς τους, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται, οι Maiden δείχνουν ικανοί να γράφουν κομμάτια σαν το "The Red And The Black" και ο Adrian Smith να παραμένει ο τύπος, του οποίου η κιθαριστική απόδοση και συνθετική συνεισφορά αποτελεί μια σημαντικότατη παράμετρο. Το "Book Of Souls" είναι ένα τυπικά ενδιαφέρον άλμπουμ των Iron Maiden, όχι και τόσο κοντά στην εποχή του μεγαλείου, αλλά ταυτόχρονα ούτε και σε προσπάθειες τύπου "Final Frontier".

Eddie the Great

Βασίλης Σκιαδάς

Είναι χαλαρά το καλύτερό τους άλμπουμ μετά την επανασύνδεση, μετά το “Brave New World”. Υπερβολικά μεγαλεπήβολο άλμπουμ, οι Μaiden μοιάζουν σαν να φοβούνται μην τα «τινάξουν» και πρέπει να αφήσουν πίσω κάτι grande. Από κει και έπειτα, σχεδόν όλα τα κομμάτια τραβάνε υπερβολικά σε διάρκεια, με το “Empire Of Souls” να είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, παρά το «λιβάνισμα» από οπαδούς και Μέσα. H ατμόσφαιρα του δίσκου, μου θυμίζει αρκετά αυτήν του “Chemical Wedding” του Dickinson, όμως η παραγωγή του Shirley δεν είναι αντάξια του υλικού - οι τρεις κιθαρίστες ακούγονται υπερβολικά όμοιοι. Αντίθετα, ο Dickinson ακούγεται εξαιρετικός, για τα χρόνια του και τις περιπέτειες με την υγεία του. Κορυφαία κομμάτια για μένα το "If Eternity Should Fail", το ομώνυμο και το "Tears Of A Clown". Άντε και το "The Red And The Black", αν δεν είχε αυτά τα «ωωΩΩωωωΩωωΩω». Να πούμε μπράβο και για τους όμορφους στίχους και ακόμα μεγαλύτερο μπράβο γενικώς και για όλα, διότι σε αυτή την ηλικία και με αυτή τη δόξα που έχουν κερδίσει, οι Maiden εξακολουθούν να προσφέρουν στον κόσμο τους μουσική που την έχουν πονέσει και παιδέψει, άσχετα αν δεν τα καταφέρνουν στο 100%.
  • SHARE
  • TWEET