«10»: Αγαπημένα άλμπουμ των Empty Frame

Λίγο πριν τη ζωντανή παρουσίαση του τελευταίου τους δίσκου, οι Αθηναίοι rockers μας μιλούν για μερικές αγαπημένες τους κυκλοφορίες

Από τον Σπύρο Κούκα, 22/03/2018 @ 10:29

Με ακόμη μια άρτια κυκλοφορία στις αποσκευές στους και με την επερχόμενη ζωντανή παρουσίαση αυτής να πλησιάζει, η αφορμή ήταν ιδανική για να ζητήσουμε στους Empty Frame να μας μιλήσουν για δέκα κυκλοφορίες που τους καθόρισαν σαν ακροατές και δημιουργούς.

Empty Frame

The Beatles
"Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band"

Ο δίσκος ορόσημο από την καλύτερη pop/rock μπάντα όλων των εποχών. Η μουσική βιομηχανία άλλαξε εντελώς μετά τον δίσκο αυτό. Ίσως να είναι το «ιερό δισκοπότηρο» των Empty Frame...

Godspeed You Black Emperor!
"F#Α#∞"

Μπορεί αργότερα να το ξεπέρασαν, όμως εδώ ξεκίνησαν όλα. Μια κολεκτίβα από το πουθενά και για όσους το καταλάβαμε τότε, μια μπάντα μυστήριο που παίζει «μεγάλη» μουσική, πιο μεγάλη από όσο μπορείς να αντέξεις συναισθηματικά. Το soundtrack της συντέλειας του κόσμου, η αποσάθρωση του αστικού τοπίου ή πολύ απλά ένα μάθημα στο πώς μπορεί μια μπάντα να είναι βαθιά πολιτικοποιημένη χωρίς (ή με ελάχιστους έστω) στίχους.

Queen
"A Night At The Opera"

Η υπέροχη «παράνοια» του "Night At The Opera", όπου τα χορωδιακά μέρη συναντάνε πολυφωνικά κιθαριστικά σόλο με στιβαρό hard rock backline και τα κομμάτια κινούνται από κιθαριστικές μπαλάντες, σε ροκ όπερες κι από εκεί σε εύθυμα, σχεδόν κωμικά, τραγούδια μεσοπολεμικού καμπαρέ, δεν θα μπορούσε να μην θεωρείται μια από τις βασικές μας επιρροές. Επίσης όταν φτιάχνεις έναν δίσκο και του δίνεις τίτλο από ταινία των αδερφών Marx, τι μπορεί να πάει στραβά;

Tool
"Aenima"

Η θεόμουρλη μα πάνω από όλα ταλαντούχα τετράδα δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ δισκογραφικά κι ας μας «παιδεύει» εδώ και χρόνια. Μπορεί το "Lateralus" και το "10, 000 Days" να διεύρυναν το κοινό τους, όμως το "Ænima" είναι το πρώτο πραγματικό αριστούργημα των Tool. Το άλμπουμ που με τις συνθέσεις και την καλλιτεχνική οπτική του έβαλε τους Αμερικανούς στην πρώτη θέση της πρωτοπορίας και τους ανέδειξε ως μία από τις πιο σημαντικές μπάντες σε μία εκρηκτική και ριζοσπαστική μουσικά δεκαετία.

Elliott Smith
"Either/Or"

Γαλήνια, ζεστή φωνή, περίεργα κουρδίσματα, κιθάρα παιγμένη με μπρίο, εξαιρετικά τραγούδια. Κρίμα που αυτό το ταλέντο δεν έζησε παραπάνω. Ένας επιδραστικός δίσκος και μια ιστορία που έμεινε ημιτελής.

Pink Floyd
"Animals"

Το "Dark Side of The Moon" έχει την αρτιότητα, το "The Wall" την καθιέρωση, όμως το "Animals" έχει τη... χάρη. Με συνθέσεις ογκόλιθους, σκληρά λόγια και ένα γουρούνι που έμελλε να γίνει αιώνιο σύμβολο οι Pink Floyd αποδομούν με τον καλύτερο τρόπο μια κοινωνία που «χωράει» λίγους αφήνοντας στο περιθώριο τους πολλούς.

Dream Theater
"Metropolis Pt: 2 - Scenes From A Memory"

Ο δίσκος που σημάδεψε το progressive metal λίγο πριν την έλευση του millennium. Άρτιες μουσικές συνθέσεις, παιγμένες από σούπερ μουσικούς και ένα αποτέλεσμα που ακόμα και οι ίδιοι δεν μπορούν να ξεπεράσουν.

Roy Harper
"Stormcock"

Ο δίσκος αυτός έφερε τη folk σύνθεση και εκτέλεση σε άλλο επίπεδο και άλλαξε την έννοια του κλασικού τροβαδούρου. Εδώ έχουμε μακροσκελή progressive folk στροβιλιστά έπη με εξαιρετικές κιθάρες (και από τον Jimmy Page) και από πάνω την επιβλητική αλλά ουσιώδη πινελιά του μεγάλου David Bedford στις κλασικές ενορχηστρώσεις, λυρισμό και αξέχαστες μελωδίες. Ο Harper δεν ξαναμπήκε με τέτοια επιτυχία σε τέτοια λημέρια ποτέ ξανά και έκλεισε θριαμβευτικά την πρώτη του δισκογραφική περίοδο.

Nick Cave And The Bad Seeds
"Henry's Dream"

Η εξαιρετική συλλογή από μαύρα, βίαια, παρακμιακά παραμύθια σηματοδοτεί την εγκατάσταση του Cave και των Bad Seeds στον άβολο θρόνο της σκοτεινής μουσικής. Τα σημάδια ήδη είχαν διαφανεί από το "Good Son", αλλά το "Henry's Dream" είναι το πρώτο πραγματικό τους αριστούργημα που θα ακολουθηθεί σχεδόν αμέσως από το εξίσου μεγαλειώδες "Let Love In".

Rage Against The Machine
"Rage Against The Machine"

ιθανότατα το καλύτερο ντεμπούτο όλων των εποχών. Επαναστατικός αέρας, από μία μπάντα που στάθηκε εντελώς μόνη της στο μουσικό στερέωμα. Ένας δίσκος γεμάτος διαμάντια, μουσική πρωτοπορία και άκρως πολιτικό στίχο. Ένα άλμπουμ που είχε να εμφανιστεί πολλές δεκαετίες στο rock. Οι Rage Against The Machine επηρέασαν με αυτό όσο λίγοι τη μετέπειτα πορεία του σκληρού ήχου. Κανένας, όμως δεν παίζει σαν τους Rage Against The Machine.

Σπύρος Κούκας

Μοιραζόμενος τις απόψεις του μέσω του Rocking.gr, προσπαθεί να ισορροπήσει στην λεπτή γραμμή μεταξύ υποκειμενικού οπαδισμού και αντικειμενικής οπτικής περί μουσικής. Καθώς κινείται ηχητικά σε μια περιοχή...