Μία λίστα με αφορμή τις τρεις εμφανίσεις των Τεξανών στην χώρα μας! Μια λίστα με υπέροχα κομμάτια. Μια επιλογή από ολόκληρη την πορεία της μπάντας. Μια συλλογή από αριστουργήματα. Μια απόδειξη ότι τα λόγια μερικές φορές δεν λένε τίποτα, αλλά η μουσική μπορεί να προκαλέσει πολλά. Ρυθμός και αυξανόμενη ένταση. Κρεσέντο μετά από ένα ταξίδι σε μελωδίες και γαργαλιστικές νότες. Ένα συγκρότημα που έχει φτιάξει μόνο καλά κομμάτια. Μόνο όμορφες συνθέσεις. Μια μπάντα που πραγματικά μπορείς να την αποκαλέσεις σημαντική. Μια μπάντα που υπηρετεί το rock σεμνά. Μια μπάντα που παράγει μουσικές αντισυμβατικές, αντιεμπορικές και συνάμα τόσο αγαπημένες.
Οι EITS είναι μια από τις βασικές μπάντες που έστησαν και όρισαν το post-rock όπως το γνωρίζουμε και το ακούμε μέχρι σήμερα. Η πορεία τους δεν είχε ιδιαίτερες στιγμές, αναμπουμπούλες, ίντριγκες, ούτε πολύ εμπορικά και μαρκετίστικα ζητήματα. Μιλάνε μόνο με τη μουσική. Γιατί να μην το κάνουν άλλωστε όταν αυτός ο τρόπος είναι τόσο μα τόσο όμορφος. Φανταστικός. Υπέροχος. Έχουν ορχηστρικά κομμάτια που σου κόβουν την ανάσα. Είναι μουσικές που σε συγκινούν. Είναι στενάχωρες. Είναι χαρούμενες. Είναι χαμένες. Είναι γεμάτες. Είναι μόνο νότες. Κι όμως, μπορούν να σε διαλύσουν ή/και να σε ενθουσιάσουν.
Οι παρακάτω επιλογές προσπάθησα να καλύπτουν όλο τους το φάσμα. Όλες τις διαφορετικές ανησυχίες τους και φυσικά να αποτελούν έναν γνώμονα, έναν κανόνα και μια βάση για ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Είναι δύσκολο να επιλέξεις μέσα σε τόσο όμορφες δουλειές, αλλά τελικά είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάτι που σου έχει χαραχθεί τόσο έντονα. Γύρισα αρκετά χρόνια πίσω, αλλά προσωπικά το απήλαυσα. Ελπίζω κι εσείς.
Ακούστε τα και προετοιμαστείτε να τους απολαύσετε κι αυτούς, λοιπόν, επί σκηνής. Χωρίς πολλά λόγια. Χωρίς πολλά φώτα. Μόνο με μουσικές.
Ένα από τα καλύτερα ορχηστρικά rock κομμάτια, γενικά. Συνδυασμένο απόλυτα με την μπάντα και τον ήχο της. Είναι ένας καταγάλανος ουρανός με σκόρπια σύννεφα. Είναι μια έντονη ηλιαχτίδα που σου θαμπώνει τα μάτια. Είναι ένα ζεστό πρωινό σε ένα αγνό και απάτητο τοπίο. Μια γλυκιά βραδιά σε ένα ήσυχο σκοτεινό σκηνικό. Είναι ο λόγος για να ακούς αυτήν τη μουσική. Είναι ο τρόπος να ερωτευτείς ένα συγκρότημα. To ξεκίνημα του υπέροχο, η συνέχεια μαγική και το κρεσέντο του άπιαστο. Ύμνος από έναν δίσκο που έκανε την μπάντα τεράστια.
"Greet Death"
Άλμπουμ: "Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever" (2001)
Το άνοιγμα του δεύτερου δίσκου τους. Γαργαλάει τα αυτιά όσο λίγα κομμάτια τους. Σπάει σβέρκους και σκληραίνει υπέροχα. Είναι ανατριχιαστικό και έχει μια κινηματογραφική εξέλιξη πολύ καλά σκηνοθετημένη. Σε πετάει από τον θόρυβο σε ένα βασανιστικό υπνωτισμό. Είναι το πλέον ατμοσφαιρικό τους κομμάτι και σε κάθε άκουσμα βρίσκεις μια μικρή αλλά τόσο διαφορετική προσέγγιση που νομίζεις ότι δεν την είχες ξανακούσει, όσες φορές κι αν το βάλεις σε επανάληψη. Είναι το κομμάτι που μπορείς να βάλεις σαν πρώτο μάθημα σε έναν επίδοξο post-rock καλλιτέχνη.
Πιο ώριμοι από ποτέ παρουσιάζουν τον ήχο που πραγματικά σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Ένα κομμάτι που ζωντανά μπορεί να σε τινάξει ψηλά. Μια σύνθεση τόσο καλά ενορχηστρωμένη που ξαφνιάζει. Τύμπανα που φτιάχνουν έναν εξαιρετικό ρυθμό και κιθάρες πιο γαμάτες από ποτέ. Σκαμπανεβάσματα απίθανα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, τα ανεβάσματα είναι εξαιρετικά και τα κατεβάσματα λυτρωτικά. Είναι ο ήχος της μπάντας σε μια εποχή με περισσότερη ένταση και θόρυβο. Είναι ένα κομμάτι που δεν σε αφήνει σε ησυχία. Είναι μαγικό.
Πάμε πάλι στον πιο αγαπημένο δίσκο τους. Πώς να μην είναι όταν έχει τέτοια κομμάτια μέσα. Συνθέσεις που μπορείς να τις αφήσεις να παίζουν και να παρακολουθείς τον αέρα να κουνάει τα φύλλα στα δέντρα. Καμμένο; Όχι, απλά πολύ ρομαντικό. Είναι το πιο ρομαντικό τους κομμάτι, γιατί καταφέρνει να σε ταξιδέψει, να σε βυθίσει, να σε σηκώσει και να σε επιστρέψει σώο και άβλαβη. Αν ακούσεις προσεκτικά τις κιθάρες, ίσως καταλάβεις ότι μερικά περάσματα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει εκεί έξω στο είδος αυτό. Δεν υπερβάλω, είναι πραγματικά φανταστικές νότες, απόλυτα προσεγμένες, με ένα δέσιμο για σεμινάρια.
Σε μια περιοδεία για τον τελευταίο τους δίσκο, πρέπει να επιλέξουμε και κομμάτια από αυτόν για ν' ακούσουμε. Αυτό, μάλλον, είναι το καλύτερο. Έχει τύμπανα που πρέπει να τ' ακούσεις. Έχει ατμόσφαιρα που τρομάζει. Είναι, πιστεύω, μια σύνθεση που ζωντανά θα μας αφήσει μαλάκες. Είναι το κομμάτι που θα μας συγκινήσει τόσο πολύ που δεν θα το πιστεύουμε και θα μας εξιτάρει αφάνταστα. Είναι μια διαδρομή που ξεκινάει πριν πολλά χρόνια και συνεχίζει στο μέλλον αυτής της τεράστιας μπάντας. Είναι όλα μαζί. Είναι μια πανδαισία συναισθημάτων.
Κι άλλο κομμάτι από το Cold. Ε, ναι. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι εξάλλου υπέροχο. Δεν μπορεί να ακούσεις αυτήν την μπάντα χωρίς να ακούσεις αυτό το κομμάτι. Δεν θα ήσουν με τίποτα ευχαριστημένος στον χώρο του post-rock αν αυτό το κομμάτι δεν είχε γραφτεί. Δεν θα είχαν γίνει τόσο γνωστοί και δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα χωρίς αυτό το θαύμα. Έχει τις ίδιες σταθερές με τα γειτονικά του κομμάτια στον δίσκο, αλλά βγάζει μια αδιανόητα επική αίσθηση. Είναι μια σύνθεση για όλες τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια. Είναι να το ακούς μόνιμα, συνέχεια, ασταμάτητα. Είναι αυτό που πρέπει να είναι. Ταιριάζει σε όλες τις εποχές. Παρ' το σαν ορισμό του είδους. Το αξίζει. Δες το
εδώ και πρόσφατα ζωντανά.
Βρώμικο όσο λίγα κομμάτια τους. Έχει κάτι διαφορετικό. Είναι μοναδικό. Σε πιάνει από τα μαλλιά, σε τραβάει και δεν σε αφήνει σχεδόν ποτέ. Πανζουρλισμός και τέτοιο γαργαλητό στις κιθάρες που θες να ουρλιάξεις μαζί τους. Έχει ένα απίθανο μέτρημα που σε παρασέρνει. Είναι το ιδανικό κομμάτι για να επιδείξεις από αυτούς. Έχει λίγο παραπάνω απ' ό,τι ωραίο έχουν φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η σύνθεση που βγήκε πριν την εποχή της. Έχει την ενορχήστρωση που ακόμα και τώρα θα εντυπωσίαζε. Είναι μια απίθανη δουλειά που σε χτυπάει δυνατά. Είναι ότι πιο πωρωτικό έχω ακούσει ποτέ σε κομμάτι τους.
Σε μια ζωντανή εμφάνιση για την προώθηση του τελευταίου δίσκου θα παιχτούν πολλά απο αυτόν, οπότε οφείλω να επιλέξω κι άλλο κομμάτι. Σχετικά έως πολύ πειραματικό, αρκετά μοντέρνο και εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα τους. Ανοίγει και κλείνει εντυπωσιακά και διατηρεί έναν ambient χαρακτήρα που το κάνει μαγικό. Σε ζαλίζει, σε υπνωτίζει και σε πιέζει ευχάριστα. Δεν είναι το πιο εκρηκτικό τους κομμάτι, αλλά νομίζω διαθέτει φανταστική ατμόσφαιρα που μετά τα μισά γίνεται τόσο dark και τόσο ευχάριστα ρυθμική που σε ξεσηκώνει. Η πορεία και το χτίσιμό του είναι εντυπωσιακά. Αν το προσέξεις, αν το ακούσεις συγκεντρωμένος, θα καταλάβεις ότι είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους.
Έτσι κλείνει άλλος ένας δίσκος τους. Αν και παρεξηγημένος, γιατί δεν ακολούθησε την πεπατημένη, κατέχει μερικά φανταστικά κομμάτια. Εδώ τα σκασίματα και τα κρεσέντο είναι κυρίαρχα. Είναι ένα χαμογελαστό κομμάτι που σου φέρνει όμορφες σκέψεις. Εκεί είναι η δύναμη της μπάντας, τα ηχοτοπία που πλάθει και οι εικόνες που σου φυτεύουν αυτά στο μυαλό. Μερικά περάσματα της κιθάρας είναι αδιανόητα εκπληκτικά. Η σταθερότητα στον ρυθμό, η σταδιακή άνοδος του θορύβου και η ένταση που σε αγκαλιάζει είναι δουλεμένα. Η ενορχήστρωση παίρνει άριστα και εδώ. Το ανέβασμα τους δεν έχει ξανακουστεί όπως εδώ.
Για πολλούς αυτό το κομμάτι είναι ό,τι καλύτερο συναυλιακά έχουν να δείξουν οι Αμερικάνοι. Δεν έχουν άδικο. Όταν ακούς ζωντανά αυτό το χτίσιμο είναι όντως εντυπωσιακό. Μια παρέλαση από ήχους και ιδέες που συναρπάζουν. Οι αλλαγές του δεν δηλώνουν πρόοδο, φτιάχνουν απλά μια αδιανόητα δυναμική κατάσταση που σε κρατάει σε μια εγρήγορση και μια αναμονή για τη λύτρωση. Μια λύτρωση που σκάει σε ένα από τα πιο σκληρά και θορυβώδη κρεσέντο σε όλο το φάσμα του post-rock. Ο ήχος του χτες και ο ήχος του σήμερα. Ένα κομμάτι που προσπάθησαν να αντιγράψουν άπειρες μπάντες που εμπνεύστηκαν ακόμα κι από τους μεγάλους τίτλους αυτού του δίσκου, αλλά τελικά δεν κατάφεραν τίποτα. Ε, δεν αντιγράφονται οι EITS.
+1. "Magic Hours"
Άλμπουμ: "How Strange, Innocence" (2000)
Ναι, μάλλον λίγο δύσκολο να ακούσεις τόσο παλιό τους κομμάτι πλέον ζωντανά. Αν και το ντεμπούτο τους βγήκε το 2000 ακούστηκε από πολύ κόσμο μετά από πέντε χρόνια, στην επανέκδοση του δίσκου. Το βάζω σαν πρόσθετο στην λίστα, σαν απωθημένο. Πρόκειται για ένα rock κομμάτι που έχει λόγο ύπαρξης. Είναι πιο jazz από πολλά που δηλώνουν αυτό το είδος ως βασικό τους. Είναι μια σύνθεση με αρχή μέση και τέλος. Ευχάριστο, αρκετά ταξιδιάρικο και πολύ πολύ άγουρο. Άγουρο, όμως με μια αίσθηση γοητευτική. Σκέψου πόσο παλιό είναι και μετά προσπάθησε να αντιληφθείς πόσο μπροστά ήταν για τότε.
![[Βιβλίο]: Killers - The Origins Of Iron Maiden 1975-1983 (Neil Daniels)](https://images.rocking.gr/articles/2014/150x150/ironmaiden-killers.jpg)
