«10»: Ξεχωριστές συνθέσεις των Psychotic Waltz

Από τους Πάνο Παπάζογλου, Χρήστο Καραδημήτρη, 25/04/2012 @ 12:45
Αυτό που κάποτε φάνταζε ως ένα μακρινό όνειρο ("Only In A Dream" μας λένε και οι ίδιοι εξάλλου...), δηλαδή να επανασυνδεθούν οι Psychotic Waltz και να εμφανιστούν σε μερικές special καταστάσεις στην Ελλάδα, έφτασε η ώρα να γίνει πραγματικότητα. Και αν τα reunion είναι της μόδας και όλο και περισσότερες μπάντες, σχεδόν ξεχασμένες και με ένα underground υπόβαθρο, επανακάμπτουν και λαμβάνουν μια δεύτερη εκκίνηση στην καριέρα τους, οι Αμερικανοί πρωτοπόροι του progressive metal -και μια μπάντα που υποτιμήθηκε σε εγκληματικό βαθμό όταν δημιουργούσε τα τέσσερα καλλιτεχνήματά της- ετοιμάζονται να αρπάξουν αυτή τη δεύτερη ευκαιρία.

Psychotic Waltz

Και αν οι σκοποί και τα κίνητρα μιας τέτοιας επανασύνδεσης αμφισβητούνται, όπως είναι το αναμενόμενο, επιλέξαμε 10 χαρακτηριστικά κομμάτια από τη δισκογραφία των Psychotic Waltz, τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν ένα μεγάλο μέρος του «σκεπτόμενου» metal των περασμένων δύο δεκαετιών και να διαλύσουν κάθε παρεμφερή αμφισβήτηση. Και 10 κομμάτια που θα μπορούσαν να χωρέσουν στο setlist.

 
10   "...And The Devil Cried"
"Taste of earthly pleasures..."
 
Το πρώτο κομμάτι στο πρώτο άλμπουμ των Psychotic Waltz, "A Social Grace" έμελλε να εντάξει την μπάντα στους μεγάλους δημιουργούς με το καλημέρα. Από τις αρχετυπικές συνθέσεις τους, συνδυάζει την προοδευτική τάση των Fates Warning με τις γνώριμες Progressive Thrash αλχημείες των early 90’s. Από τα πιο heavy κομμάτια τους.


 
9   "I Remember"
"Let's take a look now what we've changed after all we're still so much the same"
 
Η αγάπη του Buddy Lackey για τους Jethro Tull και τον Ian Anderson, θα οδηγήσει σε ένα εξαιρετικό και ουσιαστικό tribute με ένα κομμάτι που θα μνημονεύεται για την μοναδική διορατικότητα της μπάντας να δημιουργεί με την ίδια ευκολία ύμνους, είτε αυτοί περιστρέφονται γύρω από την metal δυναμική, είτε αποτελούν μπαλάντες που αποθεώνουν την folk νοσταλγική ατμόσφαιρα. Το φλάουτο θα πρωταγωνιστήσει εφ’ εξής.


 
8   "A Psychotic Waltz"
"Close your eyes feel the sweet, sweet symphony of sighs"
 
Όταν παίζει το "A Social Grace", η ροή των κομματιών κυλάει τόσο εντυπωσιακά που δε γίνεται κάθε τόσο και λιγάκι να μην αφεθείς στην μαγεία της μπάντας να ανακατεύει καθαρές metal φόρμες με τις πιο «χίππικες» διαθέσεις και εν τέλει να παραδίδει συνθέσεις σαν το "A Psychotic Waltz" με τον Buddy Lackey να ερμηνεύει με μια ασύλληπτη μαεστρία ακόμα και στα πιο απαιτητικά σημεία, με τα ψιλά φωνητικά να πρωταγωνιστούν παράλληλα με τα πλήκτρα που στοιχειώνουν.


 
7   "Ashes"
"Ashes like a veil of black have lifted to the sky..."
 
Αυτή η εκπληκτική «soundtrack-ική» εισαγωγή με τα πλήκτρα και η σταδιακή κορύφωση που βασίζεται πάνω στις ασύλληπτες κιθαριστικές εμπνεύσεις του Dan Rock, μετατρέπουν αυτόματα το "Ashes" σε μια μεγαλειώδη συνθετική στιγμή, η οποία αντί να ξεκαθαρίζει το τοπίο γύρω από την μπάντα, περιπλέκει περισσότερο τα πράγματα και εισάγει τον οπαδό στον πιο "trippy" δίσκο των Psychotic Waltz.


 
6   "Into The Everflow"
"I'll take you to the fountain, just to have a drink with you, a slow and everlasting dream"
 
Το ομώνυμο έπος με την ψυχεδελική χροιά και τις μοναδικές κιθάρες των Rock/McAlpin να θριαμβεύουν αποτελεί μια πραγματικά τόσο ξεχωριστή σύνθεση, η οποία θα αρκούσε από μόνη της ως ένα ισχυρότατο επιχείρημα για την σημασία των Psychotic Waltz και την συντήρηση του μύθου τους. Σκοτεινοί στίχοι, έρχονται σε πλήρη ταύτιση με την εικόνα του εξωφύλλου, ερμηνεύονται από τον Lackey με τον γνώριμο, ξεχωριστό τρόπο και μόλις μέσα σε μια αποθέωση της μελωδίας λέει:" Flying through the emptiness", το κιθαριστικό δίδυμο αναλαμβάνει να ταξιδέψουν τον ακροατή και να κλείσουν μια επική σύνθεση με ένα μοναδικό σολο.


 
5   "Butterfly"
"I am forever I, I am the butterfly, close to the ground brings no further the sky"
 
Με το "Butterfly" οι Psychotic Waltz αγγίζουν τα όρια της Progressive λογικής των early 90’s με ένα μοναδικό κομμάτι που ακροβατεί ανάμεσα στην ιδιοφυή έμπνευση επί του συνόλου του άλμπουμ και τους funky ρυθμούς που συναντούν καθαρές πειραματικές φόρμες με μια διάθεση αυτοσχεδιασμού. Από παραπομπές σε Hendrix και Beatles, μέχρι τις ψυχεδελικές επενέργειες των late 60’s. Εννιά λεπτά που κλείνουν το "Into the Everflow" και αποτελούν ένα κατά κάποιο τρόπο tribute στις επιρροές της μπάντας.


 
4   "Haze One"
"Burn the candle down as we're pulling out of town, pass the haze around"
 
Το "Mosquito" έχει τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα σε σχέση την υπόλοιπη δισκογραφία των Psychotic Waltz, όντας συνολικά πιο down tempo και προσιτό από τους προκατόχους του. Τα riff έχουν ένα ιδιότυπο groove και υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση που παραπέμπει στην εσωστρέφεια και στην «αρρώστια» των Alice In Chains. Το "Haze One" με την εξαιρετική lead κιθάρα είναι από τα καλύτερα και χαρακτηριστικότερα δείγματα των παραπάνω στοιχείων. Οι στίχοι φανερώνουν για πρώτη φορά την τάση του Buddy προς Αυστρία μεριά, μιλώντας για τη σιωπή μετά τις συναυλίες...


 
3   "Mindsong"
"Yesterday I gazed into the sky, stared into the sun"
 
Με την αντίληψη ότι το "Mosquito" είναι το κατώτερο των τεσσάρων δίσκων των Psychotic Waltz να κυριαρχεί, η ίδια η μπάντα δίνει τις απαντήσεις της με συνθέσεις σαν το "Mindsong", το οποίο αποτελεί μια από τις πιο χαλαρές στιγμές τους, με την Pink Floyd αισθητική να κυριαρχεί στην εισαγωγή και τα μελωδικά φωνητικά του Lackey να πρωταγωνιστούν, οι funky, σχεδόν reggae ρυθμοί χαρακτηρίζουν την σύνθεση πριν το χαρακτηριστικό Psychotic ξέσπασμα και το "hidden track" που ακολουθεί μέσα σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Αν οι μέτριοι δίσκοι περιέχουν τέτοιες στιγμές, τότε όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να ονομάζονται "A Social Grace".


 
2   "Locust"
"The light is the fear of the shadow"
 
Ο ψυχωτικός, αργός ρυθμός, η ξεχωριστή μπασογραμμή και η χαρακτηριστική ατμόσφαιρα που χτίζουν οι κιθάρες των Rock και MacAlpin αποτελούν το τέλειο υπόβαθρο για μια ακόμα μοναδική ερμηνεία από τον Buddy Lackey. Στο καταπληκτικό ρεφραίν, τα πλήκτρα απλά σε βυθίζουν ακόμα περισσότερο σε έναν κόσμο μουσικά στοιχειωμένο όσο ελάχιστοι.


 
1   "My Grave"
"Shades of my dark hour light where I lay, someone I don’t know is passing my way"
 
Το πιο πεσιμιστικό - πιθανότατα - τραγούδι των Psychotic Waltz είναι και ένα από τα ωραιότερα που έγραψαν ποτέ. Ακουστικό, σχεδόν μπαλαντοειδές, πρόκειται μάλλον για προσωπική υπόθεση του Lackey, που δεν κρύβει την αγάπη του για τους Jethro Tull, επιστρατεύοντας το φλάουτο και τραγουδώντας για τις σκέψεις και τα συναισθήματα των τελευταίων ωρών αυτής της ζωής. Μαζί με το "I Remember" αποτελούν ξεχωριστό κομμάτι της ανεκτίμητης κληρονομιάς αυτού του μεγάλου συγκροτήματος.


  • SHARE
  • TWEET