«10»: Τα καλύτερα ζωντανά άλμπουμ των Deep Purple
Μια επιλογή από ένα τεράστιο κατάλογο που ξεκινά από το 1968 και φτάνει στο 2015
Από τους Αντώνη Μουστάκα, Κωστή Αγραφιώτη, 06/10/2015 @ 12:10
Πριν δύο χρόνια ήταν ο οδηγός δισκογραφίας με τον οποίο προσπαθήσαμε να ξεχωρίσουμε τις πιο αξιόλογες στιγμές από τις πολλές της δισκογραφίας των Deep Purple. Η φόρμα του τότε άρθρου μας ανάγκασε να προτείνουμε μονάχα ένα ζωντανό άλμπουμ ανάμεσα στα υπόλοιπα στουντιακά.
Στο κείμενο που διαβάζετε αυτή τη στιγμή θα προσπαθήσουμε να ξεχωρίσουμε τις καλύτερες από παραπάνω από 40 (!) ζωντανές επίσημες ηχογραφήσεις του συγκροτήματος.
Η σειρά είναι χρονολογική με βάση την ηχογράφηση, την χρονιά της οποίας θα βρείτε στην παρένθεση δίπλα στον τίτλο.
Ξεκινήστε με αυτές τις κυκλοφορίες το ταξίδι στις ζωντανές ηχογραφήσεις ενός θρύλου της rock.
1. Live In Montreux 1969 (1969 - κυκλοφορεί και ως "Kneel & Pray")
Δύο χρόνια πριν τυλιχθεί στις φλόγες και αλλάξει έμμεσα τη μοίρα τους για πάντα, το Casino του Montreux φιλοξένησε τους Deep Purple για μία από τις πρώτες συναυλίες της «κλασικής» τους σύνθεσης (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice). Με το "In Rock" να μην έχει καν ηχογραφηθεί ακόμα, και με το "Speed King" σε πρώιμη μορφή, το "Live In Montreux 1969" αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο στην προσπάθειά των Purple να πειραματιστούν και να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους, βασιζόμενοι πλέον όχι μόνο στο ψυχεδελικό Hammond του Lord, αλλά και στην οργιώδη κιθάρα του Blackmore. Η αλληλεπίδραση και η χημεία των δύο συγκεκριμένων μουσικών αρχίζει να ξεχωρίζει μέσα από τα εκτενή τζαμαρίσματα που θα γίνουν σήμα κατατεθέν των εμφανίσεών τους τα επόμενα χρόνια.
Κ.Α.
2. Scandinavian Nights (1970 - κυκλοφορεί και ως "Stockholm 1970")
Οι νεότεροι που έχουν στο μυαλό τους τον Gillan με την περιορισμένη πια φωνή ας σπεύσουν να ακούσουν τη συγκεκριμένη ηχογράφηση στην οποία πετάει πραγματικά φωτιές. Ομολογώ πως από τότε που αγόρασα το χοντροκομμένο διπλό CD κάπου στις αρχές του '90 ανατρέχω πάντα σε αυτό όταν θέλω να ακούσω το καταιγιστικό "Into The Fire" ή το "Child In Time". Το άστρο του Blackmore αρχίζει να ξεχωρίζει λίγο πριν σχηματιστεί στην τελική του μορφή ο μύθος και ο ήχος που όλοι λατρεύουν. Τέλος, σε αυτή τη κυκλοφορία αντιλαμβανόμαστε την εξέλιξη του συγκροτήματος στον αυτοσχεδιασμό λίγο καιρό πριν την τελειοποίησή του.
Α.Μ.
3. Copenhagen 1972 (1972 -κυκλοφορεί και ως: "Live in Denmark 1972", καθώς και σε DVD: "Live In Concert 1972/73")
«Θα ξεκινήσουμε με ένα νέο τραγούδι, με το οποίο πιθανότατα θα ανοίγουμε τις συναυλίες μας για τον επόμενο χρόνο.» Τάδε έφη Ian Gillan αναφερόμενος στο "Highway Star". Που να 'ξερε... Και που να ήξεραν βέβαια και όσοι ήταν παρόντες στο κοινό, την 1η Μαρτίου του 1972 στην Κοπεγχάγη: τρεις εβδομάδες πριν κυκλοφορήσει το "Machine Head", θα έπαιρναν πριν από κάθε άλλον μία πολύ καλή γεύση του πιθανότατα πιο σημαντικού δίσκου του συγκροτήματος. Η ειρωνεία; Από το δείγμα αυτό θα έλειπε το "Smoke On The Water", μιας και κανείς από την μπάντα δεν περίμενε τότε τον μετέπειτα αντίκτυπό του. Όσο για την απόδοση των Purple; Αν δεν ήταν το "Made In Japan", θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αυτό στη θέση του.
Κ.Α.
4. Made In Japan (1972)
Το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της κυκλοφορίας, το οποίο την κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, είναι απλό. Η τύχη. Η τύχη του να επιλέγεις να κυκλοφορήσεις ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ από την περιοδεία για τον καλύτερό σου δίσκο και μάλιστα η εταιρία σου να μην σε ακούει όταν της προτείνεις να το κυκλοφορήσει μόνο στην Ιαπωνία. Η τύχη του να βρίσκεσαι στην ηλικία που έχεις ακόμα τη δίψα για rock 'n' roll και επιτυχία και ταυτόχρονα στην φάση που οι μεγάλοι σου «παίκτες» Blackmore και Lord έχουν δέσει τέλεια. H τύχη του να έχεις σε φόρμα μια φωνή σαν του Gillan. Τέλος η τύχη του να έχεις παίξει τόσο καλά που να μην χρειάζονται μαγικά και επαναηχογραφήσεις για να κυκλοφορήσεις ένα σπουδαίο ζωντανό άλμπουμ.
Α.Μ.
5. Live In London (1974)
Μπορεί οι αλλαγές μελών να έγιναν στην πορεία συνήθεια, αλλά ουσιαστικά οι αρχές του 1974, με τον άγνωστο τότε David Coverdale στο μικρόφωνο και τον Glenn Hughes στο μπάσο, ήταν η πρώτη φορά που οι Deep Purple ΕΠΡΕΠΕ να αποδείξουν ότι υπάρχει για αυτούς επόμενη μέρα. Και η πίεση αυτή είναι πιθανότατα η κινητήριος δύναμη πίσω από το σπουδαίο "Live In London". Αφήνοντας στο setlist μόλις δύο τραγούδια από τους προηγούμενους δίσκους (έστω και αν το "Space Truckin'" διαρκεί 30 λεπτά), οι Deep Purple στο "Live In London" ακούγονται στα καλύτερά τους: Απρόβλεπτοι και καταιγιστικοί. Όπως λέει και ο εκφωνητής στην εισαγωγή: «Το βιβλίο Γκίνες γράφει πως οι Deep Purple είναι η πιο δυνατή μπάντα στον κόσμο. Αυτό που δεν λέει είναι πως είναι και η καλύτερη...».
Κ.Α.
6. Paris 1975 (1975)
To συγκρότημα με τους Coverdale και Hughes στη σύνθεσή του παρουσιάζει μια νέα - φοβερή δυναμική, η οποία αποτυπώνεται στην πιο άγρια έκφανση της στη συγκεκριμένη ηχογράφηση. Όπως και στο "Live In London" του 1974 παρασέρνουν τα πάντα στο διάβα τους. Οι μόνες ενστάσεις για την απόδοση του συγκροτήματος προέρχονται από τους φανατικούς της φωνής του Ian Gillan, οι οποίοι απλά δεν μπορούν να ακούν τα κλασικά τραγούδια τραγουδισμένα από Coverdale και Hughes. Γιατί κατά τα άλλα οι εκτελέσεις είναι ως επί το πλείστον εξαιρετικές όπως άλλωστε και οι επιλογές των τραγουδιών (αγαπημένο "The Gypsy"). Η διαφορά με την προηγούμενη σύνθεση είναι πως έχουμε μια -στη βάση της- πιο soul και blues προσέγγιση (καθόλου τυχαίες οι επιλογές όπως το "Going Down" στο setlist) αλλά στην πιο ηλεκτρισμένη και οργιαστική μορφή της.
Α.Μ.
7. Perfect Strangers Live (1984 - κυκλοφορεί και σε DVD)
Η (πρώτη) επανένωση της κλασικής σύνθεσης των Deep Purple τους βρίσκει με μια νέα χημεία και μια πιο στιβαρή σκηνική παρουσία, πάντα όμως άγρια και απρόβλεπτη, όπως την δεκαετία του '70. Και αν τότε ήταν τα νιάτα και η δίψα για τη μουσική που κυριαρχούσαν, εδώ η δύναμη προέρχεται από το ανεβασμένο επίπεδο των μουσικών του συγκροτήματος και την αίσθηση του ότι συμβαίνει κάτι πραγματικά μεγάλο. Ο Gillan είναι σε καλή μέρα και με τις σωστές επιλογές από το "Perfect Strangers" της προηγούμενης χρονιάς και μια δόση Beethoven ("Difficult To Cure") να προστίθενται στα κλασικά τραγούδια της χρυσής περιόδου, το αποτέλεσμα είναι χορταστικό. Η μπάντα τζαμάρει όπως παλιά και σε στιγμές λάμπει πραγματικά. Καμία σχέση με τις συναυλίες του 1993 δηλαδή, ακόμα και με το Knebworth του 1985 όπου η βροχή και ο κουρασμένος GIllan δεν βοήθησαν το αποτέλεσμα.
Α.Μ.
8. Live At The Olympia '96 (1996)
Σε πολλούς, η φυγή του Blackmore, το 1993, φαινόταν ως η εξαίρεση που θα επιβεβαίωνε τον κανόνα του... «Ουδείς αναντικατάστατος». Αλλά κι όμως: Ο -φαινομενικά αταίριαστος- Steve Morse ήρθε, έδεσε και μέσα σε λίγους μήνες οδήγησε τους Deep Purple στην κυκλοφορία αφενός του δίσκου - ορόσημο της σύγχρονης ιστορίας τους ("Purpendicular"), και αφετέρου στη ριζική αναγέννησή τους επί σκηνής. Απόδειξη για το τελευταίο, το "Live At The Olympia '96", μπροστά στο οποίο οι Deep Purple του 1993 φαντάζουν σχεδόν ξεπερασμένοι. Η παρουσία πνευστών σε μερικά από τα κομμάτια προσφέρει ακόμα μια πινελιά φρεσκάδας και κλείνει το μάτι με νόημα για αυτό που θα ακολουθούσε με ολόκληρη ορχήστρα τρία χρόνια αργότερα...
Κ.Α.
9. Live At The Royal Albert Hall (1999 - κυκλοφορεί και σε DVD)
Πιο ολοκληρωμένο και πιο δουλεμένο από το "Concerto For Group And Orchestra" χορταίνει τον οπαδό και της κλασικής και της rock μουσικής. Η «ενίσχυση» μάλιστα των κλασικών ηλεκτρικών ύμνων του συγκροτήματος από την συμφωνική του Λονδίνου είναι σε σημεία καταπληκτική. Πέρα από την προσωπική αδυναμία στον Ronnie James Dio και την λυρική του ερμηνεία στο "Sitting In A Dream" του Roger Glover, τα τρία μέρη του ανανεωμένου score της συναυλίας του 1969 εκτελούνται υπέροχα. Κερασάκι στην τούρτα η χαρά του να ακούς δύο κλασικές και αγαπημένες φωνές (Dio - Gillan) να μοιράζονται τα φωνητικά στον μεγάλο ύμνο "Smoke On The Water".
Α.Μ.
10. Live In Verona (2011- κυκλοφορεί και σε DVD)
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, η πεντάδα των Gillan, Glover, Paice, Morse, Airey, είναι εδώ και καιρό η μακροβιότερη σύνθεση του συγκροτήματος. Και αν νομίζετε ότι τα χρόνια που κουβαλάει ο καθένας λειτουργούν πλέον ανασταλτικά, τότε το "Live In Verona" θα σας κάνει να το ξανασκεφτείτε. Υπό τη συνοδεία ορχήστρας και πάλι (προφανώς «τους πάει»), αλλά εν αντιθέσει με το "Concerto For Group And Orchestra", έχοντάς την σε περισσότερο δευτερεύοντα ρόλο, το εν λόγω live αποτελεί κάτι πολύ παραπάνω από «ένα ακόμα live των Deep Purple». Από τη μία το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο της Βερόνα δείχνει πραγματικά εντυπωσιακό και από την άλλη βέβαια το ίδιο το group, ακόμα και δίχως τους άλλοτε στυλοβάτες του ήχου του (Blackmore & Lord), ακούγεται ασυγκράτητο. Ναι, ακόμα και ο Gillan.
Κ.Α.
Στο κείμενο που διαβάζετε αυτή τη στιγμή θα προσπαθήσουμε να ξεχωρίσουμε τις καλύτερες από παραπάνω από 40 (!) ζωντανές επίσημες ηχογραφήσεις του συγκροτήματος.
Η σειρά είναι χρονολογική με βάση την ηχογράφηση, την χρονιά της οποίας θα βρείτε στην παρένθεση δίπλα στον τίτλο.
Ξεκινήστε με αυτές τις κυκλοφορίες το ταξίδι στις ζωντανές ηχογραφήσεις ενός θρύλου της rock.
1. Live In Montreux 1969 (1969 - κυκλοφορεί και ως "Kneel & Pray")
Δύο χρόνια πριν τυλιχθεί στις φλόγες και αλλάξει έμμεσα τη μοίρα τους για πάντα, το Casino του Montreux φιλοξένησε τους Deep Purple για μία από τις πρώτες συναυλίες της «κλασικής» τους σύνθεσης (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice). Με το "In Rock" να μην έχει καν ηχογραφηθεί ακόμα, και με το "Speed King" σε πρώιμη μορφή, το "Live In Montreux 1969" αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο στην προσπάθειά των Purple να πειραματιστούν και να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους, βασιζόμενοι πλέον όχι μόνο στο ψυχεδελικό Hammond του Lord, αλλά και στην οργιώδη κιθάρα του Blackmore. Η αλληλεπίδραση και η χημεία των δύο συγκεκριμένων μουσικών αρχίζει να ξεχωρίζει μέσα από τα εκτενή τζαμαρίσματα που θα γίνουν σήμα κατατεθέν των εμφανίσεών τους τα επόμενα χρόνια.
Κ.Α.
2. Scandinavian Nights (1970 - κυκλοφορεί και ως "Stockholm 1970")
Οι νεότεροι που έχουν στο μυαλό τους τον Gillan με την περιορισμένη πια φωνή ας σπεύσουν να ακούσουν τη συγκεκριμένη ηχογράφηση στην οποία πετάει πραγματικά φωτιές. Ομολογώ πως από τότε που αγόρασα το χοντροκομμένο διπλό CD κάπου στις αρχές του '90 ανατρέχω πάντα σε αυτό όταν θέλω να ακούσω το καταιγιστικό "Into The Fire" ή το "Child In Time". Το άστρο του Blackmore αρχίζει να ξεχωρίζει λίγο πριν σχηματιστεί στην τελική του μορφή ο μύθος και ο ήχος που όλοι λατρεύουν. Τέλος, σε αυτή τη κυκλοφορία αντιλαμβανόμαστε την εξέλιξη του συγκροτήματος στον αυτοσχεδιασμό λίγο καιρό πριν την τελειοποίησή του.
Α.Μ.
3. Copenhagen 1972 (1972 -κυκλοφορεί και ως: "Live in Denmark 1972", καθώς και σε DVD: "Live In Concert 1972/73")
«Θα ξεκινήσουμε με ένα νέο τραγούδι, με το οποίο πιθανότατα θα ανοίγουμε τις συναυλίες μας για τον επόμενο χρόνο.» Τάδε έφη Ian Gillan αναφερόμενος στο "Highway Star". Που να 'ξερε... Και που να ήξεραν βέβαια και όσοι ήταν παρόντες στο κοινό, την 1η Μαρτίου του 1972 στην Κοπεγχάγη: τρεις εβδομάδες πριν κυκλοφορήσει το "Machine Head", θα έπαιρναν πριν από κάθε άλλον μία πολύ καλή γεύση του πιθανότατα πιο σημαντικού δίσκου του συγκροτήματος. Η ειρωνεία; Από το δείγμα αυτό θα έλειπε το "Smoke On The Water", μιας και κανείς από την μπάντα δεν περίμενε τότε τον μετέπειτα αντίκτυπό του. Όσο για την απόδοση των Purple; Αν δεν ήταν το "Made In Japan", θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αυτό στη θέση του.
Κ.Α.
4. Made In Japan (1972)
Το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της κυκλοφορίας, το οποίο την κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, είναι απλό. Η τύχη. Η τύχη του να επιλέγεις να κυκλοφορήσεις ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ από την περιοδεία για τον καλύτερό σου δίσκο και μάλιστα η εταιρία σου να μην σε ακούει όταν της προτείνεις να το κυκλοφορήσει μόνο στην Ιαπωνία. Η τύχη του να βρίσκεσαι στην ηλικία που έχεις ακόμα τη δίψα για rock 'n' roll και επιτυχία και ταυτόχρονα στην φάση που οι μεγάλοι σου «παίκτες» Blackmore και Lord έχουν δέσει τέλεια. H τύχη του να έχεις σε φόρμα μια φωνή σαν του Gillan. Τέλος η τύχη του να έχεις παίξει τόσο καλά που να μην χρειάζονται μαγικά και επαναηχογραφήσεις για να κυκλοφορήσεις ένα σπουδαίο ζωντανό άλμπουμ.
Α.Μ.
5. Live In London (1974)
Μπορεί οι αλλαγές μελών να έγιναν στην πορεία συνήθεια, αλλά ουσιαστικά οι αρχές του 1974, με τον άγνωστο τότε David Coverdale στο μικρόφωνο και τον Glenn Hughes στο μπάσο, ήταν η πρώτη φορά που οι Deep Purple ΕΠΡΕΠΕ να αποδείξουν ότι υπάρχει για αυτούς επόμενη μέρα. Και η πίεση αυτή είναι πιθανότατα η κινητήριος δύναμη πίσω από το σπουδαίο "Live In London". Αφήνοντας στο setlist μόλις δύο τραγούδια από τους προηγούμενους δίσκους (έστω και αν το "Space Truckin'" διαρκεί 30 λεπτά), οι Deep Purple στο "Live In London" ακούγονται στα καλύτερά τους: Απρόβλεπτοι και καταιγιστικοί. Όπως λέει και ο εκφωνητής στην εισαγωγή: «Το βιβλίο Γκίνες γράφει πως οι Deep Purple είναι η πιο δυνατή μπάντα στον κόσμο. Αυτό που δεν λέει είναι πως είναι και η καλύτερη...».
Κ.Α.
6. Paris 1975 (1975)
To συγκρότημα με τους Coverdale και Hughes στη σύνθεσή του παρουσιάζει μια νέα - φοβερή δυναμική, η οποία αποτυπώνεται στην πιο άγρια έκφανση της στη συγκεκριμένη ηχογράφηση. Όπως και στο "Live In London" του 1974 παρασέρνουν τα πάντα στο διάβα τους. Οι μόνες ενστάσεις για την απόδοση του συγκροτήματος προέρχονται από τους φανατικούς της φωνής του Ian Gillan, οι οποίοι απλά δεν μπορούν να ακούν τα κλασικά τραγούδια τραγουδισμένα από Coverdale και Hughes. Γιατί κατά τα άλλα οι εκτελέσεις είναι ως επί το πλείστον εξαιρετικές όπως άλλωστε και οι επιλογές των τραγουδιών (αγαπημένο "The Gypsy"). Η διαφορά με την προηγούμενη σύνθεση είναι πως έχουμε μια -στη βάση της- πιο soul και blues προσέγγιση (καθόλου τυχαίες οι επιλογές όπως το "Going Down" στο setlist) αλλά στην πιο ηλεκτρισμένη και οργιαστική μορφή της.
Α.Μ.
7. Perfect Strangers Live (1984 - κυκλοφορεί και σε DVD)
Η (πρώτη) επανένωση της κλασικής σύνθεσης των Deep Purple τους βρίσκει με μια νέα χημεία και μια πιο στιβαρή σκηνική παρουσία, πάντα όμως άγρια και απρόβλεπτη, όπως την δεκαετία του '70. Και αν τότε ήταν τα νιάτα και η δίψα για τη μουσική που κυριαρχούσαν, εδώ η δύναμη προέρχεται από το ανεβασμένο επίπεδο των μουσικών του συγκροτήματος και την αίσθηση του ότι συμβαίνει κάτι πραγματικά μεγάλο. Ο Gillan είναι σε καλή μέρα και με τις σωστές επιλογές από το "Perfect Strangers" της προηγούμενης χρονιάς και μια δόση Beethoven ("Difficult To Cure") να προστίθενται στα κλασικά τραγούδια της χρυσής περιόδου, το αποτέλεσμα είναι χορταστικό. Η μπάντα τζαμάρει όπως παλιά και σε στιγμές λάμπει πραγματικά. Καμία σχέση με τις συναυλίες του 1993 δηλαδή, ακόμα και με το Knebworth του 1985 όπου η βροχή και ο κουρασμένος GIllan δεν βοήθησαν το αποτέλεσμα.
Α.Μ.
8. Live At The Olympia '96 (1996)
Σε πολλούς, η φυγή του Blackmore, το 1993, φαινόταν ως η εξαίρεση που θα επιβεβαίωνε τον κανόνα του... «Ουδείς αναντικατάστατος». Αλλά κι όμως: Ο -φαινομενικά αταίριαστος- Steve Morse ήρθε, έδεσε και μέσα σε λίγους μήνες οδήγησε τους Deep Purple στην κυκλοφορία αφενός του δίσκου - ορόσημο της σύγχρονης ιστορίας τους ("Purpendicular"), και αφετέρου στη ριζική αναγέννησή τους επί σκηνής. Απόδειξη για το τελευταίο, το "Live At The Olympia '96", μπροστά στο οποίο οι Deep Purple του 1993 φαντάζουν σχεδόν ξεπερασμένοι. Η παρουσία πνευστών σε μερικά από τα κομμάτια προσφέρει ακόμα μια πινελιά φρεσκάδας και κλείνει το μάτι με νόημα για αυτό που θα ακολουθούσε με ολόκληρη ορχήστρα τρία χρόνια αργότερα...
Κ.Α.
9. Live At The Royal Albert Hall (1999 - κυκλοφορεί και σε DVD)
Πιο ολοκληρωμένο και πιο δουλεμένο από το "Concerto For Group And Orchestra" χορταίνει τον οπαδό και της κλασικής και της rock μουσικής. Η «ενίσχυση» μάλιστα των κλασικών ηλεκτρικών ύμνων του συγκροτήματος από την συμφωνική του Λονδίνου είναι σε σημεία καταπληκτική. Πέρα από την προσωπική αδυναμία στον Ronnie James Dio και την λυρική του ερμηνεία στο "Sitting In A Dream" του Roger Glover, τα τρία μέρη του ανανεωμένου score της συναυλίας του 1969 εκτελούνται υπέροχα. Κερασάκι στην τούρτα η χαρά του να ακούς δύο κλασικές και αγαπημένες φωνές (Dio - Gillan) να μοιράζονται τα φωνητικά στον μεγάλο ύμνο "Smoke On The Water".
Α.Μ.
10. Live In Verona (2011- κυκλοφορεί και σε DVD)
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, η πεντάδα των Gillan, Glover, Paice, Morse, Airey, είναι εδώ και καιρό η μακροβιότερη σύνθεση του συγκροτήματος. Και αν νομίζετε ότι τα χρόνια που κουβαλάει ο καθένας λειτουργούν πλέον ανασταλτικά, τότε το "Live In Verona" θα σας κάνει να το ξανασκεφτείτε. Υπό τη συνοδεία ορχήστρας και πάλι (προφανώς «τους πάει»), αλλά εν αντιθέσει με το "Concerto For Group And Orchestra", έχοντάς την σε περισσότερο δευτερεύοντα ρόλο, το εν λόγω live αποτελεί κάτι πολύ παραπάνω από «ένα ακόμα live των Deep Purple». Από τη μία το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο της Βερόνα δείχνει πραγματικά εντυπωσιακό και από την άλλη βέβαια το ίδιο το group, ακόμα και δίχως τους άλλοτε στυλοβάτες του ήχου του (Blackmore & Lord), ακούγεται ασυγκράτητο. Ναι, ακόμα και ο Gillan.
Κ.Α.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
