«10»: Συγκροτήματα του φετινού Defcon Fest επιλέγουν και μιλάνε για τα άλμπουμ που θα ήθελαν να έχουν γράψει
Η έβδομη έκδοση του φεστιβάλ θα λάβει χώρα από τις 2 έως τις 4 Οκτωβρίου στο An Club
25/09/2015 @ 12:47
Το Defcon Fest φτάνει αισίως στην έβδομη χρονιά του και, όπως κάθε φορά, έτσι και φέτος δίνει τη δυνατότητα σε μια σειρά από αξιόλογα εγχώρια σχήματα να αποδώσουν τη μουσική τους ζωντανά, στο πλαίσιο μιας πιο συλλογικής προσπάθειας, υπό την οργάνωση της Trailblazer Records.
Φέτος, το τριήμερο λαμβάνει χώρα από 2 ως 4 Οκτωβρίου στο Αn Club και εμείς ζητήσαμε από δέκα εκ των δεκαπέντε συνολικά σχημάτων να επιλέξουν ποιό άλμπουμ θα ήθελαν να έχουν γράψει και να μας πουν μερικά λόγια για αυτή την επιλογή τους. Όπως θα δείτε παρακάτω, τόσο οι επιλογές όσο και οι λόγοι πίσω από αυτές παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καταδεικνύοντας το μεγάλο εύρος και το ανοιχτό μυαλό που διέπει τόσο το φεστιβάλ, όσο και τις μπάντες που συμμετέχουν σε αυτό.
1. We.own.the.sky
Οι Sleepmakeswaves είναι από τα καλύτερα παραδείγματα σύγχρονης post-rock μπάντας. Σε αυτόν, τον πρώτο τους δίσκο, χωρίς να ανακαλύπτουν τον τροχό, καταφέρνουν να συνδυάσουν αρμονικά όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν το είδος ξεχωριστό, δίνοντάς τους φρέσκια πνοή: όμορφες μελωδίες, ατμοσφαιρικά crescendos, έντονα ξεσπάσματα, ηλεκτρονικά beats - όλα είναι παρόντα. Αξιοσημείωτη είναι βέβαια και η μοντέρνα παραγωγή, που αποδεικνύει ότι δε χρειάζεται να είσαι παλιομοδίτικος για να έχεις άποψη. Περιττό να αναφερθεί ότι ζωντανά σπέρνουν, πράγμα που διαπιστώσαμε και προ ολίγων μηνών και από κοντά. Κοινώς, οι Sleepmakeswaves παραδίδουν σεμινάριο για το πώς πρέπει να ηχεί τοpost-rock στην τρέχουσα δεκαετία.
2. Allen's Hand
Άκρως υποτιμημένη μπάντα ειδικά στα μέρη μας. Κατάθεση ψυχής και αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς ειδικά στο κομμάτι του songwriting. Οι Circa Survive είναι υπόδειγμα για όλες τις μπάντες που δεν θέλουν να μείνουν στάσιμες, που ξέρουν ότι μπορούν να το κάνουν καλύτερα. Ακούστε τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, μετά βάλτε αυτό και παρακολουθήστε την εξέλιξη της μουσικής τους. Με το "Blue Sky Noise" έπαψαν να είναι απλά η μπάντα του Anthony Green και μέσα από δώδεκα κομμάτια μας προσφέρουν ένα ολότελα δικό τους ηχοτοπίο, να το ζηλεύουμε στον αιώνα τον άπαντα. Περιττό να το περιγράψουμε - το κάνει θαυμάσια ο τίτλος του δίσκου.
3. Cyanna Mercury
Το "666" των Aphrodite's Child είναι ένα επικό μουσικό έργο, πλήρες σε ουσία και συνέπεια ως προς τον στόχο του: να αποτελέσει τη μουσική μεταφορά της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Είναι πολύ περισσότερο από ένα ψυχεδελικό prog-rock θεματικό άλμπουμ. Ξεπέρασε τις ταμπέλες τις εποχής του, συνδύασε τάσεις χωρίς περιορισμούς και είδε μπροστά, κάτι που το κατέστησε διαχρονικό στην παγκόσμια δισκογραφία και σημείο αναφοράς για μουσικούς, μουσικόφιλους και μουσικοκριτικούς σε όλον τον κόσμο, απ' όλο το φάσμα των μουσικών ειδών και γούστων. Ένα υπεράλμπουμ. Στη ροή του, το επίπεδο των συνθέσεων δεν μετριάζεται ούτε στιγμή, η παραγωγή και ενορχήστρωση είναι καθ'όλη τη διάρκειά στιβαρή και πλούσια σε φαντασία και πειραματισμό, ενώ οι ερμηνείες των μουσικών έχουν αυτό που, τελικά, είναι ό,τι πιο σημαντικό σε ένα συνολικό έργο: είναι απόλυτα βυθισμένες στη μυθολογία του έργου, λες και προϋπήρξαν και απλά τοποθετήθηκαν εκεί όπως όλα τα δομικά στοιχεία του.
4. The Road Miles
Μια αφήγηση που περνάει από τον αποκλεισμό στην καταδίωξη κι από τον πανικό στη λύτρωση. Η αμφιβολία του ρόλου και της χρησιμότητάς μας στην κοινωνία, η σύγχυση που μας προκαλεί η επαφή με τους άλλους. Οι πολλαπλές ταυτότητες που χρησιμοποιούμε για να το αντιμετωπίσουμε, μέχρι την αμφισβήτηση της ίδιας μας της ύπαρξης. Ένα εγχειρίδιο αυτοβοήθειας, εμπειρικές και ημιτελείς οδηγίες χρήσης ενός κόσμου χωρίς manual. Κομμάτια, καθένα με τη δική του ταυτότητα, σφιχτά δεμένα σε ένα άρρηκτο σύνολο (γιατί τι θα ήταν ένας δίσκος που δεν αποτελεί ενότητα). Γελαδάρικη αμερικανιά, βαθειά σύνθεση, μυαλό και καρδιά λειτουργούν μαζί και χαράζουν ανεξίτηλα συναισθήματα.
5. The Mighty N
Ξέρω... ξέρω. Είναι δυνατόν; Αμέ! Τόσες υπερμπάντες υπάρχουν κι εγώ Νirvana; Κι αν όντως αγαπάω τόσο αυτόν τον δίσκο που θα ήθελα να τον έχω γράψει, γιατί δεν γράφω τελικά όπως ακούω; Δεν ξέρω. Εγώ ξέρω ότι είναι ο πιο ακατέργαστος ηχητικά δίσκος τους. Νομίζω λοιπόν ότι κατά βάθος είμαι λάτρης του raw ήχου και της δουλεμένης αλλά ταυτόχρονα live αισθητικής. Η low budget παραγωγή, η οργή της μπάντας, τα τραγούδια με τις απλές δομές και οι ό,τι να 'ναι στίχοι, καθιστούν το "Bleach" ορόσημο στα εφηβικά μου χρόνια (κι απ' ό,τι φαίνεται...και στα μετέπειτα). Υπήρξε αφορμή για γράψιμο, αποβολές στο σχολείο, δημιουργία μπάντας κι αγορά κιθάρας. Αυτό πρέπει να είναι λοιπόν: αυτό που σε ταρακουνάει να είναι κ αυτό που σε στοιχειώνει (και μερικές φορές...δεν υπάρχει 'γιατί').
6. Afformance
Πολλοί λένε ότι το "Meddle" είναι ο δίσκος που μας δείχνει τι θα ακολουθούσε από τους Pink Floyd τα επόμενα χρόνια. Όμως, όσο κολακευτικό κι αν είναι αυτό, δεν είναι αρκετό για να αποδώσει την αξία που δικαιούται. Εδώ συναντάμε μερικά από τα ανώτερα δείγματα γραφής της μπάντας, συνδυασμένα με τεχνικούς πειραματισμούς, μηδενικό κόμπλεξ και μεγάλη τόλμη. Δεν είναι μόνο το επιβλητικά δυναμικό ξεκίνημα του "Οne Of These Days", το πανέμορφο "Fearless" ή το έπος στην δεύτερη πλευρά του "Echoes" (ένα αριστούργημα που έχει ορίσει μεγάλο μέρος της ψυχεδελικής και ατμοσφαιρικής μουσικής και που πάνω του χτίζουν ολόκληρη τη φιλοσοφία τους συγκροτήματα από ετερόκλητους μουσικούς χώρους μέχρι σήμερα). Είναι και τα υπέροχα απλοϊκά, αφοπλιστικά ειλικρινή "A Pillow Of Winds", "San Tropez" και "Seamus" που μας κάνουν να αγαπάμε αυτόν τον δίσκο, κάθε φορά που τον ακούμε όλο και περισσότερο.
7. Spacement
Σίγουρα οι Yob είναι μία από τις πιο κύριες επιρροές μας, και ο τελευταίος δίσκος τους "Clearing The Path To Ascend" είναι ένας από τους πιο όμορφους και μελετημένους δίσκους για τη doom κοινότητα. Άρτια παιγμένος και από τα τρία μέλη, με υπέρμετρα αψεγάδιαστο και βαρύ ήχο, αλλά ταυτόχρονα ψυχεδελικό και trippy, έρχεται να γίνει δίσκος-ορόσημο για τις επόμενες doom γενιές. Καταφέρνει να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον ήδη από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα με τα μαγευτικά phaser στην εισαγωγή του "In Our Blood" και τα τσιτάτα του φιλοσόφου Alan Watts, ενώ σε κρατάει σε εγρήγορση με τα εξίσου εκπληκτικά "Nothing To Win" και "Unmask The Spectre", καταλήγοντας στο αέναο ταξίδι (αφού θα το βάλεις στο repeat, μη γελιόμαστε!) του "Marrow" που σε ταξιδεύει με τις υπέροχες μελωδίες του σε μονοπάτια που ήταν μέχρι πρότινος ανεξερεύνητα, δημιουργώντας σου παράλληλα συναισθήματα και σκέψεις που σε οδηγούν σ' ένα βαθύτερο επίπεδο εκστασιασμού.
8. Sun, Rain In Life
Recorded by Steve Albini, mixed by Scott Litt. Εκτιμούμε πως αυτό το άλμπουμ συναθροίζει όλα τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν ένα άλμπουμ επιτυχημένο, με βάση πάντα την εποχή που κυκλοφόρησε και την αντίληψη του κόσμου περί μουσικής εκείνης της περιόδου. Κατά την άποψή μας πάντα, ένας υπέροχος θεματικός δίσκος, όπου δεν υπάρχουν τραγούδια τύπου “fill in”, στον οποίο αποτυπώνεται έντονα η «εσωτερική κατεύθυνση» του συνθέτη και δένει υπέροχα με το εξώφυλλο και το όλο artwork του δίσκου. Μιας και ο Cobain προέτρεπε τον ακροατή να μεταφράζει μόνος του τις δημιουργίες του, για εμάς στο εξώφυλλο, το φθαρτό (σώμα) και η μήτρα ως καλή / κακή τροφός αλλά και μέρος οπισθοχώρησης και ψευδούς προστασίας, γεφυρώνεται με το άφθαρτο, το αιώνιο, το ελεύθερο (φτερά). Το "In Utero" προσδιόρισε για εμάς τον ήχο της πιο mainstream grunge αλλά και του alternative rock γενικότερα, ορίζοντας και την γενικότερη ηχητική πλατφόρμα που οι Sun, Rain In Life κινούνται σήμερα.
9. 7-Odds
Λοιπόν, δεν χρειάστηκε και πολύ σκέψη για μας. Όχι μόνο μιλάμε για ένα δίσκο ορόσημο και έμπνευση για όλους μας στους 7-Odds, αλλά και φανταζόμαστε λογιών λογιών ομοιότητες! Πρώτον, γκαράζ αβυσσαλέο και πλουραλιστικό ταυτόχρονα. Τραγούδια και εκτελέσεις που δεν θα μπερδεύες με τίποτ' άλλο, πράμα που είναι πάντα ένας ευσεβής μας πόθος! Δεύτερον, ένα δίσκος που βγήκε από μία νέα εταιρία (Etiquette Recs) που είχε στο ενεργητικό της μόνο 26 κυκλοφορίες μέχρι τότε (όπως και η δική μας Frontyard που ξεκινώντας, εστιάζει σε βινύλια 45άρια και προσεχώς LP και σύντομα και ένα δικό μας...). Και τέλος, ένας δίσκος που χορεύεις μέχρι να εξατμιστείς. Αυτά είναι αρκετά για μας...
10. Black Hat Bones
Αν μπορούσαμε να βρούμε ένα κοινό σημείο αναφοράς ως προς τις επιρροές του καθενός από εμάς ξεχωριστά αυτό θα ήταν οι The Hellacopters. Μια μπάντα που στιγμάτισε τη High Energy / Garage Rock σκηνή κι όχι μόνο, ως προς τον ήχο αλλά και τη νοοτροπία της. Ένα άλμπουμ σταθμός, το οποίο θα θέλαμε να είχαμε γράψει εμείς οι ίδιοι, είναι το "By The Grace Of God". Είναι ένα από τα πιο πολυδιάστατα άλμπουμ που έχουμε ακούσει (από το εισαγωγικό mainstream rock ομώνυμο κομμάτι μέχρι τα classic vibes του "Carry Me Home" και το σκοτεινό "The Exorcist"), πράγμα που ταιριάζει πολύ στον τρόπο που συνθέτουμε κι εμείς τα κομμάτια μας.
Φέτος, το τριήμερο λαμβάνει χώρα από 2 ως 4 Οκτωβρίου στο Αn Club και εμείς ζητήσαμε από δέκα εκ των δεκαπέντε συνολικά σχημάτων να επιλέξουν ποιό άλμπουμ θα ήθελαν να έχουν γράψει και να μας πουν μερικά λόγια για αυτή την επιλογή τους. Όπως θα δείτε παρακάτω, τόσο οι επιλογές όσο και οι λόγοι πίσω από αυτές παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καταδεικνύοντας το μεγάλο εύρος και το ανοιχτό μυαλό που διέπει τόσο το φεστιβάλ, όσο και τις μπάντες που συμμετέχουν σε αυτό.
1. We.own.the.sky
Οι Sleepmakeswaves είναι από τα καλύτερα παραδείγματα σύγχρονης post-rock μπάντας. Σε αυτόν, τον πρώτο τους δίσκο, χωρίς να ανακαλύπτουν τον τροχό, καταφέρνουν να συνδυάσουν αρμονικά όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν το είδος ξεχωριστό, δίνοντάς τους φρέσκια πνοή: όμορφες μελωδίες, ατμοσφαιρικά crescendos, έντονα ξεσπάσματα, ηλεκτρονικά beats - όλα είναι παρόντα. Αξιοσημείωτη είναι βέβαια και η μοντέρνα παραγωγή, που αποδεικνύει ότι δε χρειάζεται να είσαι παλιομοδίτικος για να έχεις άποψη. Περιττό να αναφερθεί ότι ζωντανά σπέρνουν, πράγμα που διαπιστώσαμε και προ ολίγων μηνών και από κοντά. Κοινώς, οι Sleepmakeswaves παραδίδουν σεμινάριο για το πώς πρέπει να ηχεί τοpost-rock στην τρέχουσα δεκαετία.
2. Allen's Hand
Άκρως υποτιμημένη μπάντα ειδικά στα μέρη μας. Κατάθεση ψυχής και αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς ειδικά στο κομμάτι του songwriting. Οι Circa Survive είναι υπόδειγμα για όλες τις μπάντες που δεν θέλουν να μείνουν στάσιμες, που ξέρουν ότι μπορούν να το κάνουν καλύτερα. Ακούστε τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, μετά βάλτε αυτό και παρακολουθήστε την εξέλιξη της μουσικής τους. Με το "Blue Sky Noise" έπαψαν να είναι απλά η μπάντα του Anthony Green και μέσα από δώδεκα κομμάτια μας προσφέρουν ένα ολότελα δικό τους ηχοτοπίο, να το ζηλεύουμε στον αιώνα τον άπαντα. Περιττό να το περιγράψουμε - το κάνει θαυμάσια ο τίτλος του δίσκου.
3. Cyanna Mercury
Το "666" των Aphrodite's Child είναι ένα επικό μουσικό έργο, πλήρες σε ουσία και συνέπεια ως προς τον στόχο του: να αποτελέσει τη μουσική μεταφορά της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Είναι πολύ περισσότερο από ένα ψυχεδελικό prog-rock θεματικό άλμπουμ. Ξεπέρασε τις ταμπέλες τις εποχής του, συνδύασε τάσεις χωρίς περιορισμούς και είδε μπροστά, κάτι που το κατέστησε διαχρονικό στην παγκόσμια δισκογραφία και σημείο αναφοράς για μουσικούς, μουσικόφιλους και μουσικοκριτικούς σε όλον τον κόσμο, απ' όλο το φάσμα των μουσικών ειδών και γούστων. Ένα υπεράλμπουμ. Στη ροή του, το επίπεδο των συνθέσεων δεν μετριάζεται ούτε στιγμή, η παραγωγή και ενορχήστρωση είναι καθ'όλη τη διάρκειά στιβαρή και πλούσια σε φαντασία και πειραματισμό, ενώ οι ερμηνείες των μουσικών έχουν αυτό που, τελικά, είναι ό,τι πιο σημαντικό σε ένα συνολικό έργο: είναι απόλυτα βυθισμένες στη μυθολογία του έργου, λες και προϋπήρξαν και απλά τοποθετήθηκαν εκεί όπως όλα τα δομικά στοιχεία του.
4. The Road Miles
Μια αφήγηση που περνάει από τον αποκλεισμό στην καταδίωξη κι από τον πανικό στη λύτρωση. Η αμφιβολία του ρόλου και της χρησιμότητάς μας στην κοινωνία, η σύγχυση που μας προκαλεί η επαφή με τους άλλους. Οι πολλαπλές ταυτότητες που χρησιμοποιούμε για να το αντιμετωπίσουμε, μέχρι την αμφισβήτηση της ίδιας μας της ύπαρξης. Ένα εγχειρίδιο αυτοβοήθειας, εμπειρικές και ημιτελείς οδηγίες χρήσης ενός κόσμου χωρίς manual. Κομμάτια, καθένα με τη δική του ταυτότητα, σφιχτά δεμένα σε ένα άρρηκτο σύνολο (γιατί τι θα ήταν ένας δίσκος που δεν αποτελεί ενότητα). Γελαδάρικη αμερικανιά, βαθειά σύνθεση, μυαλό και καρδιά λειτουργούν μαζί και χαράζουν ανεξίτηλα συναισθήματα.
5. The Mighty N
Ξέρω... ξέρω. Είναι δυνατόν; Αμέ! Τόσες υπερμπάντες υπάρχουν κι εγώ Νirvana; Κι αν όντως αγαπάω τόσο αυτόν τον δίσκο που θα ήθελα να τον έχω γράψει, γιατί δεν γράφω τελικά όπως ακούω; Δεν ξέρω. Εγώ ξέρω ότι είναι ο πιο ακατέργαστος ηχητικά δίσκος τους. Νομίζω λοιπόν ότι κατά βάθος είμαι λάτρης του raw ήχου και της δουλεμένης αλλά ταυτόχρονα live αισθητικής. Η low budget παραγωγή, η οργή της μπάντας, τα τραγούδια με τις απλές δομές και οι ό,τι να 'ναι στίχοι, καθιστούν το "Bleach" ορόσημο στα εφηβικά μου χρόνια (κι απ' ό,τι φαίνεται...και στα μετέπειτα). Υπήρξε αφορμή για γράψιμο, αποβολές στο σχολείο, δημιουργία μπάντας κι αγορά κιθάρας. Αυτό πρέπει να είναι λοιπόν: αυτό που σε ταρακουνάει να είναι κ αυτό που σε στοιχειώνει (και μερικές φορές...δεν υπάρχει 'γιατί').
6. Afformance
Πολλοί λένε ότι το "Meddle" είναι ο δίσκος που μας δείχνει τι θα ακολουθούσε από τους Pink Floyd τα επόμενα χρόνια. Όμως, όσο κολακευτικό κι αν είναι αυτό, δεν είναι αρκετό για να αποδώσει την αξία που δικαιούται. Εδώ συναντάμε μερικά από τα ανώτερα δείγματα γραφής της μπάντας, συνδυασμένα με τεχνικούς πειραματισμούς, μηδενικό κόμπλεξ και μεγάλη τόλμη. Δεν είναι μόνο το επιβλητικά δυναμικό ξεκίνημα του "Οne Of These Days", το πανέμορφο "Fearless" ή το έπος στην δεύτερη πλευρά του "Echoes" (ένα αριστούργημα που έχει ορίσει μεγάλο μέρος της ψυχεδελικής και ατμοσφαιρικής μουσικής και που πάνω του χτίζουν ολόκληρη τη φιλοσοφία τους συγκροτήματα από ετερόκλητους μουσικούς χώρους μέχρι σήμερα). Είναι και τα υπέροχα απλοϊκά, αφοπλιστικά ειλικρινή "A Pillow Of Winds", "San Tropez" και "Seamus" που μας κάνουν να αγαπάμε αυτόν τον δίσκο, κάθε φορά που τον ακούμε όλο και περισσότερο.
7. Spacement
Σίγουρα οι Yob είναι μία από τις πιο κύριες επιρροές μας, και ο τελευταίος δίσκος τους "Clearing The Path To Ascend" είναι ένας από τους πιο όμορφους και μελετημένους δίσκους για τη doom κοινότητα. Άρτια παιγμένος και από τα τρία μέλη, με υπέρμετρα αψεγάδιαστο και βαρύ ήχο, αλλά ταυτόχρονα ψυχεδελικό και trippy, έρχεται να γίνει δίσκος-ορόσημο για τις επόμενες doom γενιές. Καταφέρνει να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον ήδη από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα με τα μαγευτικά phaser στην εισαγωγή του "In Our Blood" και τα τσιτάτα του φιλοσόφου Alan Watts, ενώ σε κρατάει σε εγρήγορση με τα εξίσου εκπληκτικά "Nothing To Win" και "Unmask The Spectre", καταλήγοντας στο αέναο ταξίδι (αφού θα το βάλεις στο repeat, μη γελιόμαστε!) του "Marrow" που σε ταξιδεύει με τις υπέροχες μελωδίες του σε μονοπάτια που ήταν μέχρι πρότινος ανεξερεύνητα, δημιουργώντας σου παράλληλα συναισθήματα και σκέψεις που σε οδηγούν σ' ένα βαθύτερο επίπεδο εκστασιασμού.
8. Sun, Rain In Life
Recorded by Steve Albini, mixed by Scott Litt. Εκτιμούμε πως αυτό το άλμπουμ συναθροίζει όλα τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν ένα άλμπουμ επιτυχημένο, με βάση πάντα την εποχή που κυκλοφόρησε και την αντίληψη του κόσμου περί μουσικής εκείνης της περιόδου. Κατά την άποψή μας πάντα, ένας υπέροχος θεματικός δίσκος, όπου δεν υπάρχουν τραγούδια τύπου “fill in”, στον οποίο αποτυπώνεται έντονα η «εσωτερική κατεύθυνση» του συνθέτη και δένει υπέροχα με το εξώφυλλο και το όλο artwork του δίσκου. Μιας και ο Cobain προέτρεπε τον ακροατή να μεταφράζει μόνος του τις δημιουργίες του, για εμάς στο εξώφυλλο, το φθαρτό (σώμα) και η μήτρα ως καλή / κακή τροφός αλλά και μέρος οπισθοχώρησης και ψευδούς προστασίας, γεφυρώνεται με το άφθαρτο, το αιώνιο, το ελεύθερο (φτερά). Το "In Utero" προσδιόρισε για εμάς τον ήχο της πιο mainstream grunge αλλά και του alternative rock γενικότερα, ορίζοντας και την γενικότερη ηχητική πλατφόρμα που οι Sun, Rain In Life κινούνται σήμερα.
9. 7-Odds
Λοιπόν, δεν χρειάστηκε και πολύ σκέψη για μας. Όχι μόνο μιλάμε για ένα δίσκο ορόσημο και έμπνευση για όλους μας στους 7-Odds, αλλά και φανταζόμαστε λογιών λογιών ομοιότητες! Πρώτον, γκαράζ αβυσσαλέο και πλουραλιστικό ταυτόχρονα. Τραγούδια και εκτελέσεις που δεν θα μπερδεύες με τίποτ' άλλο, πράμα που είναι πάντα ένας ευσεβής μας πόθος! Δεύτερον, ένα δίσκος που βγήκε από μία νέα εταιρία (Etiquette Recs) που είχε στο ενεργητικό της μόνο 26 κυκλοφορίες μέχρι τότε (όπως και η δική μας Frontyard που ξεκινώντας, εστιάζει σε βινύλια 45άρια και προσεχώς LP και σύντομα και ένα δικό μας...). Και τέλος, ένας δίσκος που χορεύεις μέχρι να εξατμιστείς. Αυτά είναι αρκετά για μας...
10. Black Hat Bones
Αν μπορούσαμε να βρούμε ένα κοινό σημείο αναφοράς ως προς τις επιρροές του καθενός από εμάς ξεχωριστά αυτό θα ήταν οι The Hellacopters. Μια μπάντα που στιγμάτισε τη High Energy / Garage Rock σκηνή κι όχι μόνο, ως προς τον ήχο αλλά και τη νοοτροπία της. Ένα άλμπουμ σταθμός, το οποίο θα θέλαμε να είχαμε γράψει εμείς οι ίδιοι, είναι το "By The Grace Of God". Είναι ένα από τα πιο πολυδιάστατα άλμπουμ που έχουμε ακούσει (από το εισαγωγικό mainstream rock ομώνυμο κομμάτι μέχρι τα classic vibes του "Carry Me Home" και το σκοτεινό "The Exorcist"), πράγμα που ταιριάζει πολύ στον τρόπο που συνθέτουμε κι εμείς τα κομμάτια μας.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
