*Το credit της κεντρικής φωτογραφίας ανήκει στον Stefaan Temmerman, εικαστικό και φωτογράφο των Amenra.Η πρώτη πενταετία των '00s ήταν ίσως η πιο καρπερή περίοδος που βίωσε η ακραία μουσική σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της. Πολλά μουσικά άβατα και σύνορα κατέπεσαν, αφήνοντας μία μαγιά που δημιουργεί ήδη και θα συνεχίσει να δημιουργεί, πάταγο. Από μουσικούς που είναι χρόνια εκεί έξω, από άλλους που πήραν τις «διδαχές» των προηγούμενων και τις γείωσαν στο σήμερα και από ένα ακροατήριο που οφείλει να έχει ανοιχτές τις αισθήσεις του μήπως και αφομοιώσει τη σπουδαιότητα που παίρνει σάρκα και οστά γύρω του.
Με τον όρο «extreme hardcore», οριοθετημένο μάλιστα στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο, προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε τα όρια όπου τα κλασικά punk / hardcore στοιχεία αρχίζουν να θολώνουν όταν συναντούν το σκοτάδι, το black metal, τους Entombed και το grindcore.
Μέσα από το ακατάσχετο name dropping κατά τη συγγραφή του άρθρου διάφορες μπάντες έρχονταν και επανέρχονταν. Δύο όμως ήταν εκείνες οι οποίες λόγω προσφοράς και επιρροής κατέχουν ένα ρόλο εκτός λίστας και κατατάσσονται από τους γράφοντες ως «εκτός συναγωνισμού». Αρχικά οι
Converge. Ένα συγκρότημα που μέσα από την αρκετά μεγάλη δισκογραφία του (ναι, αναγνωρίζουμε πως δεν είναι και οι Deep Purple...) έχει οριοθετήσει με ποιο τρόπο συγγράφεται, αποτυπώνεται και παίζεται το σύγχρονο hardcore μπολιάζοντας σε κάθε χρονική περίοδο της ύπαρξης της τα μουσικά και κοινωνικά ερεθίσματα. Ανοίγοντας κάθε φορά και με κάθε κυκλοφορία νέους δρόμους. Τα παρακλάδια (άλλα συγκροτήματα δηλαδή) που έχουν ως πυρήνα τους Converge είναι πολλά και εξίσου επιδραστικά.
Ταυτόχρονα, σε άλλη γεωγραφική περιοχή δημιουργήθηκε η πιο επικίνδυνη και αντικοινωνική μπάντα που έβγαλε αυτό το είδος, οι
Kickback. Οι Γάλλοι μάλλον θα ήθελαν να παίζουν black metal, αλλά στα πονεμένα γαλλικά προάστια που μεγάλωσαν το street attitude ήταν πολύ πιο σημαντικό στοιχείο επιβίωσης από το τρέξιμο στα νορβηγικά δάση. Για αυτό επέλεξαν να φτύνουν χολή για το ανθρώπινο είδος, μέσα από beatdown, μέχρι και το 2013 που αποφάσισαν να μπουν στον πάγο.
Η σειρά είναι ιεραρχική.
 |
|
| 10 |
|
Gaza - No Absolutes in Human Suffering |
| BMA (2012) |
Οι θεοί Botch είχαν το μοναδικό χάρισμα να παίζουν τέτοιου είδους ακραία μουσική που έκανε το μυαλό να λυγίζει. Το οργισμένο mathcore των Gaza, αν και φέρει πολλές ομοιότητες με την μουσική των Botch, καταφέρνει και το τσακίζει. Αυτό συμβαίνει γιατί οι Gaza δεν μπορούν να μείνουν στατικοί παίζοντας απλά αλλοπρόσαλλα πράγματα (όχι ότι αυτό είναι κακό φυσικά) αλλά τα τραβάνε στα άκρα, πετάνε πάνω τους τόνους βρωμιάς και παραμόρφωσης και αφήνουν αυτό το διαστροφικό μείγμα να καθορίσει την μουσική τους. Οι Gaza καταφέρνουν και μπλέκουν άψογα τις grind ταχύτητες των Pig Destroyer, το mathcore των Botch, το sludge των Buzzov*en και φυσικά την απόλυτη hardcore αιχμή των Converge και δημιουργούν ένα εντυπωσιακό χωνευτήρι που αν και αρχικά μοιάζει να πάσχει από κρίση ταυτότητας, τελικά ακρόαση με την ακρόαση όχι μόνο κερδίζει αλλά και σε κόβει σε κομματάκια. Τόσο απλά.
Το τραγούδι: This We Celebrate
M.K. |
| |
|
|
 |
|
| 9 |
|
Birds In Row - You, Me & The Violence |
| Deathwish (2012) |
Με μόλις έναν δίσκο στο ενεργητικό τους, οι Birds In Row κατάφεραν να κάνουν τον αντίκτυπο που έπρεπε γιατί απλούστατα μέσα στη νέα δεκαετία μόνο αυτοί κατάφεραν να πλησιάσουν το μεγαλείο βίαιων screamo μπαντών της προηγούμενης δεκαετίας, όπως τους Orchid, τους Ampere και τους Pg. 99. Με φανταστικές συνθέσεις που ξεχειλίζουν από ενέργεια, κιθάρες που αναδύονται ύπουλα μέσα από τους οργιαστικούς ρυθμούς, παθιασμένα φωνητικά που σηκώνουν την τρίχα και επικά περάσματα που προκαλούν αγνό και ανόθευτο θαυμασμό. Κάθε κομμάτι ρέει απρόσκοπτα μέσα στο επόμενο, κλιμακώνοντας υπέροχα μέχρι το εκπληκτικό, συναισθηματικό φινάλε, το 13 λεπτών "Lovers Have Their Say" που επισφραγίζει εντυπωσιακά την μεγαλειώδη ποιότητά τους.
Το τραγούδι: There Is Only One Chair In This Room
M.K. |
| |
|
|
 |
|
| 8 |
|
Full Of Hell - Roots Of Earth Are Consuming My Home |
| A389 (2011) |
Οι Full Of Hell στο "Roots..." είναι αγριεμένοι, με εντυπωσιακά powerviolence «σταμάτα-ξεκίνα» περάσματα που κάνουν τη γη να τρέμει, λιγότερα sludge περάσματα από τον διάδοχό του, "Rudiments Of Mutilation", και μια σκοτεινή και αποπνικτική ατμόσφαιρα που τρομάζει. Όλο το ζουμί όμως στην περίπτωση των Full Of Hell είναι ο Θόρυβος (ναι, με κεφαλαίο θήτα). Είναι όλος αυτός βιομηχανικός, ηλεκτρονικός και ψηφιακός τείχος που δίδαξαν οι προπάτορες του Japanoise (Merzbow, Keiji Haino, κ.τ.λ.), που βρίσκουν τέλεια εφαρμογή στο να πλαισιώσουν τις αρρωστημένα τραχιές συνθέσεις. Είναι τα εκκωφαντικά περάσματα λευκού θορύβου που σοκάρουν και κάνουν ολόκληρο το εγχείρημα πιο ακραίο από όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Το τραγούδι: Dregs Of Pluto
M.K. |
| |
|
|
 |
|
| 7 |
|
Like Rats - Like Rats |
| A389 (2012) |
Μία κρίσιμη κυκλοφορία που πέρασε δυστυχώς στα ψιλά. Κάποιοι τρελοί εκεί στο Chicago βρήκαν κάποιους άλλους πειραγμένους από τους Weekend Nachos και αποφάσισαν πως θα παίξουν hardcore όπως θα το έκανε ο Tom G. Warrior των Hellhammer / Celtic Frost αν δεν ήταν απασχολημένος να επηρεάζει όλο το heavy metal από το 1984 μέχρι και σήμερα. Επιμεταλλωμένο punk μεσαίων ταχυτήτων που επικεντρώνεται στον όγκο και την ατμόσφαιρα αφήνοντας στην άκρη τα νεύρα. Η μουσική των Like Rats είναι επιβλητική καθώς (γνωρίζουν πως) παίζουν χωρίς αντίπαλο σε ένα γήπεδο που το headbanging είναι πιο προσφιλές από το πόγκο. Καταλαβαίνεις πως κάτι σπουδαίο υπάρχει εκεί μέσα μόνο από το εξώφυλλο του δίσκου, με τα δύο ξανθά παιδάκια να σε κοιτούν ...περίεργα, μέσα από τους θάμνους.
Το τραγούδι: Dark Masks
Γ.Φ. |
| |
|
|
 |
|
| 6 |
|
Fucking Invincible - It'll Get Worse Before It Gets Better |
| Atomic Action (2014) |
Για τους συγκεκριμένους κυρίους δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος super group αλλά οι άλλες μπάντες που παίζουν / έπαιζαν (Daughters, Dropdead, Soul Control κ.ά.) είναι εξίσου επιδραστικές με τους Fucking Invincible. Μετά από ένα full length ("Downtown Is Dead") και ένα EP ("Very Negative") ήρθε το "It'll Get Worse Before It Gets Better" το 2014 και κατέστησε σαφές πως ναι, υπάρχει το hardcore αντίστοιχο του "Amber Gray" των Gridlink. Χαοτικό, συμπυκνωμένο (ο δίσκος διαρκεί κάτι παραπάνω από 16 λεπτά), μισάνθρωπο punk με βαθιές δόσεις powerviolence και grindcore.
Το τραγούδι: Not What You Are
Γ.Φ. |
| |
|
|
 |
|
| 5 |
|
Baptists - Bushcraft |
| Southern Lord (2013) |
Από το 2008 και μετά την διάλυση των πρωτοπόρων καναδών Cursed βλέπουμε ένα ρεύμα στο hardcore που προσπαθεί να πατήσει πάνω στα χνάρια των «καταραμένων» καλύπτοντας έτσι ένα κενό που είχε δημιουργηθεί στον χώρο. Μπάντες όπως οι Baptists, I Want You Dead, Hoax, Elizabeth, Cobra Noir μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους κράτησαν αυτό το punk rock υποβόσκον συναίσθημα και μία δυσαρμονία που ήταν πανταχού παρόντα στη μουσική των Cursed. Οι Baptists λοιπόν ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους καθώς αυτά τα στοιχεία τα πήραν και είπαν «θα παίξουμε τρεις φορές πιο γρήγορα και πιο έντονα». Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! Με κύριο όργανο, κατά την προσωπική μου άποψη, τα τύμπανα του Nick Yacyshyn τα οποία κρατούν τον ακροατή του "Bushcraft" σε μόνιμη εγρήγορση.
Τα τραγούδια: Betterment / Think Tank Breed
Γ.Φ. |
| |
|
|
 |
|
| 4 |
|
Trap Them - Darker Handcraft |
| Prosthetic (2011) |
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτός ο δίσκος είναι που για τον γράφοντα όρισε το ακραίο punk στα '10s (αυτή την άποψη δεν είναι απαραίτητο να τη συμμερίζεται ο συνυπογράφων, αλλά όφειλα να το αναφέρω). Τους Trap Them δεν τους ενδιαφέρει η τεχνική, ακολουθούν την ίδια πεπατημένη πολλών hardcore μπαντών αλλά αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι η αδιανόητη οργή και η όρεξη για πειραματισμό. Το black metal, το doom και τα buzz των Entombed είναι εδώ και σε συνδυασμό με την μανιακή ταχύτητα, τα νιώθεις να σε κοπανάνε με βία. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους δίσκους τους που αποτελούνταν κυρίως από μονόλεπτες εξάρσεις βίας, εδώ ανεβάζουν τις διάρκειες και φτιάχνουν πραγματικά τραγούδια που δεν χάνουν στιγμή σε αρρώστια και διαστροφή αλλά αντιθέτως έχουν πυγμή, προσδίδοντας ακόμα μεγαλύτερο βάθος στη διαστροφή τους.
Το τραγούδι: The Facts
M.K. |
| |
|
|
 |
|
| 3 |
|
Sarabante - Remnants |
| Southern Lord (2011) |
Συναίσθημα, πόνος και οργή από το ντόπιο underground το οποίο διατρανώνει την ύπαρξη του με έναν δίσκο κόσμημα της ακραίας μουσικής (γενικά). Στρατευμένη τέχνη ακόμα και αν η ίδια η μπάντα είναι πολύ προσεκτική στις τοποθετήσεις της και στις επιλογές της. Μουσική που γράφεται από ανθρώπους που είναι σπλάχνα αυτού του σάπιου κόσμου, δίνοντας φωνή και μία κάποια διέξοδο στους καταπιεσμένους. Λυρικοί στο πως αποτυπώνουν το crust / hardcore τους και βάρβαροι όταν κουρδίζουν τα όργανά τους όπως οι Uffe Cederlund και Alex Hellid των Entombed. Το "Remnants" ήρθε σε μία περίοδο ολοκληρωτικής παρακμής αυτού του τόπου συμπληρώνοντας και αυτό με τη σειρά του το soundtrack της δικής μας πλευράς.
Το τραγούδι: Πνιγμένοι Στη Σιωπή
Γ.Φ. |
| |
|
|
 |
|
| 2 |
|
Nails - Abandon All Life |
| Southern Lord (2013) |
Αν υπάρχει μια μπάντα που κατάφερε και ολοκλήρωσε την punk ακρότητα που οραματίστηκαν οι Trap Them νωρίτερα μέσα στη δεκαετία, τότε αυτοί είναι οι Nails. Με μπροστάρη τον Todd Jones, γέννημα-θρέμμα του αμερικάνικου underground hardcore, οι Nails, με το "Abandon All Life" και μέσα σε μόλις 18 λεπτά έδωσαν την κλωτσιά που χρειαζόταν το punk και άνοιξαν νέους δρόμους ακρότητας που μέχρι πρότινος έμοιαζαν απροσπέλαστοι. Η αδιαπραγμάτευτη διαταγή του τίτλου μετουσιώνεται σε σπαστικούς ρυθμούς που εναλλάσσονται μεταξύ παρανοϊκά γρήγορων περασμάτων και αργών ηγεμονικών beatdown που κάνουν τη γη να τρέμει, κιθάρες που ξυρίζουν και τύμπανα που μανιωδώς οδηγούν τις συνθέσεις λυσσασμένα. Από τα σπάνια αριστουργήματα που έχουν στιγματίσει ήδη τη δεκαετία.
Το τραγούδι: Suum Cuique
M.K. |
| |
|
|
 |
|
| 1 |
|
Oathbreaker - Mælstrøm |
| Deathwish (2011) |
Αμιγώς τέκνο της Church of Ra οι Βέλγοι, καθώς ο κιθαρίστας τους παίζει επίσης και στους Amenra. Η ψυχοσύνθεση της συγκεκριμένης κολεκτίβας δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη τη μουσική της μπάντας. Έχουν μοντέρνο και πιασάρικο ήχο ο οποίος συνδυάζει τον όγκο των προαναφερθέντων γιγάντων, την τραχύτητα και την ταχύτητα του black metal και τα μόνιμα νεύρα του punk. Η επιλογή του "Mælstrøm" μεταξύ των δύο ολοκληρωμένων δουλειών τους (ο άλλος είναι το φανταστικό "Eros|Anteros") έχει να κάνει κυρίως με την αμεσότητα που έχει ο (ένας) πρώτος δίσκος. Τα φωνητικά της Carro ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα καθώς έχει μία χροιά παρόμοια με του Satyr των Satyricon με την διαφορά πως η τραγουδίστρια των Oathbreaker έχει μείνει ...σταθερή στη black metal ερμηνεία. Ακούστε το τελευταίο και ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και απολαύστε την Chelsea Wolfe των δικών μας βρώμικων υπογείων.
Το τραγούδι: Glimpse Of The Unseen
Γ.Φ. |
| |
|
